Διακήρυξη Της ΔΕΑ Για Τις Ευρωεκλογές 2024

 Διεθνιστική Εργατική Αριστερά

 

 

Η ΕΕ έχει, από καιρό, ανα­δει­χθεί σε ένα συ­ντο­νι­στι­κό επι­τε­λείο προ­ώ­θη­σης των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­µε­ταρ­ρυ­θµί­σε­ων. Σε όλες τις χώρες µέλη –από τις πιο ισχυ­ρές ως τις πιο αδύ­να­µες– καλ­πά­ζει η βάρ­βα­ρη «λι­τό­τη­τα», η ακραία επέ­κτα­ση των ελα­στι­κών σχέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, η ρι­ζι­κή υπο­βά­θµι­ση των συ­ντα­ξιο­δο­τι­κών και ασφα­λι­στι­κών δι­καιω­µά­των, οι αδί­στα­κτες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, η φο­ρο-λη­στεία σε βάρος των ερ­γα­ζο­µέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων σε συν­δυα­σµό µε την προ­κλη­τι­κή επέ­κτα­ση των φο­ρο­α­παλ­λα­γών πάνω στα κέρδη των επι­χει­ρή­σε­ων και πάνω στο συσ­σω­ρευ­µέ­νο πλού­το των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων. Το απο­τέ­λε­σµα είναι (πα­ντού!) να µειώ­νε­ται το µε­ρί­διο των µι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων πάνω στον ετή­σια πα­ρα­γό­µε­νο πλού­το, και να αυ­ξά­νει (πα­ντού!) το µε­ρί­διο των κερ­δών και των µε­ρι­σµά­των των κη­φή­νων. Το ευρώ απο­δεί­χθη­κε ένα χρή­σι­µο ερ­γα­λείο στα χέρια των ευ­ρω­παϊ­κών κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων και των αστι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, στη διαρ­κή προ­σπά­θειά τους να αυ­ξή­σουν τα πο­σο­στά εκµε­τάλ­λευ­σης όσων ζουν από την ερ­γα­σία τους. Αρ­κε­τά χρό­νια µετά τις δια­βό­η­τες «κα­θο­ρι­στι­κές» Συν­θή­κες, όπως του Μά­α­στρι­χτ και της Λισ­σα­βό­νας, όλες οι υπο­σχέ­σεις για διά­χυ­ση της «ανά­πτυ­ξης» και για µια, τάχα, γε­νι­κευ­µέ­νη ευ­η­µε­ρία έχουν δια­ψευ­στεί πα­τα­γω­δώς. Μια καλή από­δει­ξη είναι οι σκλη­ρές µα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ερ­γα­τών, των συ­ντα­ξιού­χων, των αγρο­τών, της νε­ο­λαί­ας, που πυ­κνώ­νουν σε όλες τις χώ­ρες-µέ­λη.

Την ίδια στι­γµή η ΕΕ εξο­πλί­ζε­ται.

Ο πό­λε­µος στην Ου­κρα­νία λει­τούρ­γη­σε σαν το σύν­θη­µα προς µια ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων ενί­σχυ­ση του µι­λι­τα­ρι­σµού σε όλες τις χώρες µέλη, µε µπρο­στά­ρη­δες τη Γε­ρµα­νία και τη Γαλ­λία. Η ΕΕ στο πλευ­ρό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και αυ­το­τε­λώς και µε δια­κρι­τά δικά της ιµπε­ρια­λι­στι­κά συ­µφέ­ρο­ντα, στη­ρί­ζει απο­φα­σι­στι­κά την εγκλη­µα­τι­κή πο­λι­τι­κή του σιω­νι­στι­κού κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ σε βάρος των Πα­λαι­στι­νί­ων στη Γάζα και στη Δυ­τι­κή Όχθη, ενώ επι­διώ­κει και πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στην ιµπε­ρια­λι­στι­κή «αστυ­νό­µευ­ση» των ναυ­τι­κών δια­δρό­µων της Ερυ­θράς Θά­λασ­σας και της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου.

Οι εξο­πλι­σµοί, ο ευ­ρω­στρα­τός, οι δυ­νά­µεις «τα­χεί­ας επέ­µβα­σης» στα ανα­το­λι­κά όρια της ΕΕ και στα Βαλ­κά­νια, οι ναυ­τι­κές εξο­ρµή­σεις στην Ερυ­θρά Θά­λασ­σα, η αδί­στα­κτη δι­πλω­µα­τία των εκ­βια­σµών του ευ­ρω­παϊ­κού ιµπε­ρια­λι­σµού, πρέ­πει να γί­νο­νται κα­τα­νοη­τά ως  προ­κλή­σεις για τον κόσµο µας. Γιατί συ­νι­στούν µε­γά­λους κιν­δύ­νους για την ει­ρή­νη, αλλά και γιατί δεν υπάρ­χει καµιά αµφι­βο­λία ότι το κό­στος της µε­γέ­θυν­σης του ευ­ρω-µι­λι­τα­ρι­σµού θα πλη­ρω­θεί από πε­ρι­κο­πές στους µι­σθούς, στις συ­ντά­ξεις, στις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες.

Την ώρα που η πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή και κλι­µα­τι­κή κρίση απει­λεί άµεσα τις ζωές εκα­το­µµυ­ρί­ων αν­θρώ­πων, η δια­βό­η­τη «πρά­σι­νη µε­τά­βα­ση» της ΕΕ δεν είναι τί­πο­τα άλλο από µο­χλός για την επι­τά­χυν­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­µε­ταρ­ρυ­θµί­σε­ων και ένα πρό­σθε­το όπλο στους γε­ω­πο­λι­τι­κούς αντα­γω­νι­σµούς.

Σε αυτές τις συν­θή­κες δεν είναι τυ­χαίο ότι δια­ψεύ­δο­νται µε τα­χύ­τη­τα και όλες οι δη­µα­γω­γί­ες που συ­νέ­δε­αν τη συ­γκρό­τη­ση της ΕΕ µε την υπό­σχε­ση περί προ­ω­θη­µέ­νης πο­λι­τι­κής δη­µο­κρα­τί­ας και εγ­γύ­η­σης των δη­µο­κρα­τι­κών δι­καιω­µά­των και ελευ­θε­ριών. Ξε­κι­νώ­ντας από τη Γε­ρµα­νία και τη Γαλ­λία, ένα κύµα πο­λι­τι­κού αυ­ταρ­χι­σµού επε­κτεί­νε­ται προς όλες τις χώρες µέλη, κά­νο­ντας τη «δη­µο­κρα­τία» όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο µια ει­κο­νι­κή πρα­γµα­τι­κό­τη­τα. Στη Γε­ρµα­νία πλέον ποι­νι­κο­ποιεί­ται κάθε πράξη ή λόγος αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, στη Γαλ­λία ο στρα­τός πα­ρε­µβαί­νει τα­κτι­κά στα φτωχά προ­ά­στια του Πα­ρι­σιού και της Μασ­σα­λί­ας µε στόχο, λέει, την πά­τα­ξη του «ισλα­µο-αρι­στε­ρι­σµού», στην Ιτα­λία οι φα­σι­στι­κές συ­µµο­ρί­ες δια­δη­λώ­νουν πλέον ελεύ­θε­ρα υπό την υψηλή προ­στα­σία της Με­λό­νι κ.ο.κ. Οι κά­µε­ρες πα­ντού, η µε­γά­λης κλί­µα­κας κα­τα­γρα­φή δε­δο­µέ­νων για τη ζωή του πλη­θυ­σµού, οι αλ­λα­γές στη νο­µο­θε­σία για τις ηλε­κτρο­νι­κές συ­ναλ­λα­γές κλπ, δεί­χνουν ότι «ο κα­πι­τα­λι­σµός της πα­ρα­κο­λού­θη­σης» είναι ήδη µια ζω­ντα­νή πρα­γµα­τι­κό­τη­τα στην Ευ­ρώ­πη.

Η πιο προ­ω­θη­µέ­νη «συ­νι­στώ­σα» αυτής της αυ­ταρ­χι­κής στρο­φής είναι η ενί­σχυ­ση του ρα­τσι­σµού. Η Πύλος δεν ήταν ένα µε­µο­νω­µέ­νο έγκλη­µα κρα­τι­κού ρα­τσι­σµού, αλλά ένας ακόµα τρα­γι­κός κρί­κος στην αλυ­σί­δα εγκλη­µά­των που πα­ρά­γει συ­στη­µα­τι­κά η Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο, η οποία χτί­ζει όλο και ψη­λό­τε­ρα τείχη -από τον Έβρο ως τη Με­λί­για-, έχει µε­τα­τρέ­ψει τη Με­σό­γειο σε υγρό νε­κρο­τα­φείο, ανα­θέ­τει σε κράτη της Ασίας και της Αφρι­κής το ρόλο του «πορ­τιέ­ρη» -µε­τα­φέ­ρο­ντας τον πό­λε­µο κατά των µε­τα­ναστ(ρι)ών και έξω από τα σύ­νο­ρά της.  

Η αντι­δρα­στι­κή στρο­φή αφορά και την κλι­µά­κω­ση του σε­ξι­σµού. Οι ανέ­ξο­δες δη­µα­γω­γί­ες των ευ­ρω­παϊ­κών θε­σµών σε αυτό το πεδίο δεν εµπο­δί­ζουν σε τί­πο­τα τη δυ­σµε­νή τρο­πο­ποί­η­ση των νο­µο­θε­σιών σε σχέση µε κρί­σι­µα πεδία δι­καιω­µά­των των γυ­ναι­κών και των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ σε µια σειρά χώ­ρες-µέ­λη, ενώ στην πρα­γµα­τι­κή ζωή (στην ερ­γα­σία, στο σχο­λείο, στο δρόµο…) τα πρά­γµα­τα γί­νο­νται πα­ντού κα­θη­µε­ρι­νά χει­ρό­τε­ρα.

Το απο­τέ­λε­σµα αυτών των µε­τα­το­πί­σε­ων των κυ­βερ­νή­σε­ων, των κρα­τι­κών µη­χα­νι­σµών, των ευ­ρω­παϊ­κών θε­σµών και ορ­γά­νων, είναι η πρω­το­φα­νής ενί­σχυ­ση της ακρο­δε­ξιάς. Οι Λεπέν, οι Με­λό­νι, οι AfD, οι Vox, οι Τσέ­γκα και οι υπό­λοι­ποι του ακρο­δε­ξιού – νε­ο­να­ζι­στι­κού συρ­φε­τού είναι δυ­νά­µεις που συ­νι­στούν µια αυ­τό­νο­µη πο­λι­τι­κή απει­λή για το κί­νη­µα των ερ­γα­τών και της νε­ο­λαί­ας, αλλά δεν πρέ­πει να υπάρ­χει αµφι­βο­λία ότι η ανά­πτυ­ξή τους στη­ρί­ζε­ται στη γε­νι­κό­τε­ρη στρο­φή προς το ρα­τσι­σµό, τον εθνι­κι­σµό, το µι­λι­τα­ρι­σµό και τον σε­ξι­σµό των κυ­βερ­νη­τι­κών, κρα­τι­κών και ευ­ρω-ενω­σια­κών ηγε­σιών. Γι’ αυτό και η αντι­µε­τώ­πι­ση του ακρο­δε­ξιού κιν­δύ­νου θα πρέ­πει να επι­διω­χθεί σε άρ­ρη­κτη ενό­τη­τα µε την αντι­µε­τώ­πι­ση του «θε­σµι­κού» (κρα­τι­κού και ενω­σια­κού) ρα­τσι­σµού, εθνι­κι­σµού και σε­ξι­σµού.

Αυτή είναι η ΕΕ που έχου­µε να αντι­µε­τω­πί­σου­µε. Από τη σκο­πιά των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών συ­µφε­ρό­ντων το «µή­νυ­µα» που χρειά­ζε­ται είναι ένα κα­θα­ρό ΟΧΙ. Πρέ­πει να ενι­σχυ­θούν οι ιδέες που πάντα (από το 1917 και µετά) ισχυ­ρί­ζο­νταν ότι η ερ­γα­τι­κή εξου­σία-δη­µο­κρα­τία, δη­λα­δή ο σο­σια­λι­σµός, είναι απα­ρά­βα­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για να επι­χει­ρη­θεί µια ευ­ρω­παϊ­κή ενο­ποί­η­ση που θα εξυ­πη­ρε­τεί αυ­θε­ντι­κά τα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά συ­µφέ­ρο­ντα. Πρέ­πει να ενι­σχυ­θούν οι πο­λι­τι­κές πρά­ξεις που υπο­στη­ρί­ζουν τη ρήξη απέ­να­ντι στη ση­µε­ρι­νή υπαρ­κτή ΕΕ των βιο­µη­χά­νων, των εφο­πλι­στών, των τρα­πε­ζι­τών. Πρέ­πει –άµεσα!– να ενι­σχυ­θούν οι συ­γκε­κρι­µέ­νοι µα­ζι­κοί αγώ­νες των ερ­γα­τών και της νε­ο­λαί­ας, που αντι­στέ­κο­νται εδώ και τώρα στη συ­γκε­κρι­µέ­νη πο­λι­τι­κή που εκ­πέ­µπει η Κο­µι­σιόν  και υλο­ποιούν όλες οι κυ­βερ­νή­σεις των χω­ρών-µε­λών.

Στις ευ­ρω­ε­κλο­γές χρεια­ζό­µα­στε να ακου­στεί όσο πιο δυ­να­τά γί­νε­ται, ένα ερ­γα­τι­κό-διε­θνι­στι­κό-αρι­στε­ρό ΟΧΙ στην ΕΕ του κε­φα­λαί­ου, του πο­λέ­µου, του ρα­τσι­σµού και του σε­ξι­σµού. Αυτό το ΟΧΙ πρέ­πει να «κα­θο­δη­γεί­ται» από την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή, να παίρ­νει πρω­το­βου­λί­ες προς τη ρήξη µε την ΕΕ, και µέσα στη ση­µε­ρι­νή συ­γκυ­ρία να αντι­στέ­κε­ται συ­στη­µα­τι­κά στην πο­λι­τι­κή των ευ­ρω-ηγε­σιών και των κυ­βερ­νή­σε­ων των χωρών µελών της ΕΕ.

Στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη υπη­ρε­τεί µε εν­θου­σια­σµό τις αντι­δρα­στι­κές κα­τευ­θύν­σεις που εκ­πέ­µπουν οι Βρυ­ξέλ­λες. Είναι µια κυ­βέρ­νη­ση-πο­λε­µι­κή µη­χα­νή στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου, ιδιαί­τε­ρα απει­λη­τι­κή για τα βα­σι­κά ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­µα­τα. Οι πρό­σφα­τοι ταυ­τό­χρο­νοι αγώ­νες του φοι­τη­τι­κού κι­νή­µα­τος, των αγρο­τών και των απερ­για­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, έχουν οδη­γή­σει τον Μη­τσο­τά­κη σε δύ­σκο­λη θέση. Οι απο­κα­λύ­ψεις για τις κυ­βερ­νη­τι­κές ευ­θύ­νες στο έγκλη­µα των Τε­µπών και στις πα­ρα­κο­λου­θή­σεις της ΕΥΠ, σε συν­δυα­σµό µε τις ρω­γµές στο µπλοκ των ολι­γαρ­χών που µέχρι πρό­σφα­τα στή­ρι­ζαν τον Μη­τσο­τά­κη, δη­µιουρ­γούν πρό­σθε­τες αστά­θειες. Δεν πρέ­πει, όµως, να υπάρ­χει καµιά αµφι­βο­λία ότι  αν η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ κα­τορ­θώ­σει να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί, µέσα στο πε­ρι­βάλ­λον της διε­θνούς οι­κο­νο­µι­κής επι­δεί­νω­σης θα προ­ω­θή­σει µια ακόµα πιο αι­µα­τη­ρή πο­λι­τι­κή απέ­να­ντι στον κόσµο µας. Γι’ αυτό στις ευ­ρω­ε­κλο­γές το «µαύρο στη ΝΔ!» πρέ­πει να είναι, για κάθε ερ­γα­ζό­µε­νο, για κάθε νέο και νέα, το πρώτο και στα­θε­ρό ση­µείο αφε­τη­ρί­ας για την επι­λο­γή της ψήφου.

Αυ­το­νό­η­τα, αυτή η επι­λο­γή πάει χέ­ρι-χέ­ρι µε την υπο­χρέ­ω­ση «µαυ­ρί­σµα­τος» όλων των ψη­φο­δελ­τί­ων της ακρο­δε­ξιάς που, όπως έδει­ξε η εµπει­ρία της Χρυ­σής Αυγής, είναι ένας επι­κίν­δυ­νος εχθρός για τον κόσµο του ερ­γα­τι­κού κι­νή­µα­τος και όλων των κι­νη­µά­των κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης.

Απέ­να­ντι στην Δεξιά και στην ακρο­δε­ξιά, δεν υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια για αυ­τα­πά­τες σχε­τι­κά µε τον ρόλο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Το κόµµα του Κα­σε­λά­κη θε­ω­ρεί πλέον το ΝΑΤΟ σαν µια «ιερή αµυ­ντι­κή συ­µµα­χία», δεν δι­στά­ζει να εκ­φρά­ζει την αλ­λη­λεγ­γύη του προς το… Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, και δη­λώ­νει ήδη δη­µό­σια ότι οι σχέ­σεις του Κα­σε­λά­κη µε το Δη­µο­κρα­τι­κό Κόµµα στις ΗΠΑ θα είναι το «θε­µέ­λιο» πάνω στο οποίο θα στη­ρί­ξει τις µελ­λο­ντι­κές προ­γρα­µµα­τι­κές επε­ξερ­γα­σί­ες και τις πο­λι­τι­κές του. Ο «προ­ο­δευ­τι­σµός» του Κα­σε­λά­κη είναι ένας νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σµός «µε αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο».

Το ΠΑΣΟΚ του Ν. Αν­δρου­λά­κη είναι το επί­ση­µο µέλος της ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τί­ας: Κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά ότι οι ση­µε­ρι­νές τρα­γι­κές πο­λι­τι­κο-κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες στην Ευ­ρώ­πη δια­µορ­φώ­θη­καν µε πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο των σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τι­κών κο­µµά­των στις κυ­βερ­νή­σεις µε ή χωρίς συ­νερ­γα­σία µε τη Δεξιά.

Η ενί­σχυ­ση αυτού του «πόλου» της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, που υπό­σχε­ται συ­νερ­γα­σί­ες ή και ενο­ποι­ή­σεις µετά τις ευ­ρω­ε­κλο­γές, πα­ρό­τι θα αντι­πο­λι­τεύ­ε­ται τον Μη­τσο­τά­κη, δεν κο­µί­ζει τί­πο­τα αυ­θε­ντι­κά θε­τι­κό για τον κόσµο της ερ­γα­σί­ας. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό το ότι, ελά­χι­στες εβδο­µά­δες πριν τις ευ­ρω­ε­κλο­γές, τόσο ο Στ. Κα­σε­λά­κης όσο και ο Ν. Αν­δρου­λά­κης πε­ριο­ρί­ζουν τον «προ­ο­δευ­τι­σµό» τους σε γε­νι­κό­λο­γες και εν πολ­λοίς δη­µα­γω­γι­κές κα­τευ­θύν­σεις, που δεν ορί­ζουν κα­νέ­να ση­µείο ανα­τρο­πής της οι­κο­νο­µι­κής και κοι­νω­νι­κής πρα­γµα­τι­κό­τη­τας που επι­βλή­θη­κε στα χρό­νια των µνη­µο­νί­ων, αλλά και στην πε­ντα­ε­τία Μη­τσο­τά­κη που τα ακο­λού­θη­σε.

Η ολο­κλή­ρω­ση της συ­ντη­ρη­τι­κής µε­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε ένα κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό κόµµα, οδή­γη­σε σε µια (ακόµα) διά­σπα­σή του. Δυ­στυ­χώς, ο κύ­κλος των στε­λε­χών που συ­γκρό­τη­σαν τη Νέα Αρι­στε­ρά επέ­λε­ξε να «υιο­θε­τή­σει» την υπε­ρά­σπι­ση των κυ­βερ­νή­σε­ων Τσί­πρα µε­τα­ξύ 2015-19 και, συ­να­κό­λου­θα, την υπε­ρά­σπι­ση των µνη­µο­νια­κών-νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών τους. Αυτό δεί­χνει ότι λίγα κα­τά­λα­βαν σχε­τι­κά µε το τι (τους) συ­νέ­βη και κυ­ρί­ως θέτει τη Νε.Αρ. εκτός κάθε θε­µι­τής επι­λο­γής ψήφου.

Αυτή η εξέ­λι­ξη του «κε­ντρι­κού» πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού, σπρώ­χνει κόσµο προς την αποχή που, όπως στις εκλο­γές του 2023, παίρ­νει µε­γά­λες δια­στά­σεις. Όµως η αποχή δεν είναι λύση. Δεν απο­τε­λεί πρό­βλη­µα που δυ­σκο­λεύ­ει τα συ­στη­µι­κά κό­µµα­τα, και ιδιαί­τε­ρα τον Μη­τσο­τά­κη.

Στην κάλπη των ευ­ρω­ε­κλο­γών το πιο εν­δια­φέ­ρον στοι­χείο θα είναι η δύ­να­µη που θα κα­τα­γρά­ψουν τα κό­µµα­τα και οι συν­δυα­σµοί που στη­ρί­ζουν (στον α’ ή στον β’ βαθµό ει­λι­κρί­νειας και πο­λι­τι­κής δυ­να­τό­τη­τας…) τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις. Αυτό θα κα­τα­µε­τρη­θεί µε τις ψή­φους στα αρι­στε­ρά, κυ­ρί­ως τις ψή­φους στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, στην Ενω­τι­κή Πρω­το­βου­λία ΜΕ­ΡΑ­25/Ανα­τρε­πτι­κή Οι­κο­λο­γι­κή Αρι­στε­ρά. Ενώ­νου­µε τη φωνή µας στο κά­λε­σµα για αυτή την ψήφο στα αρι­στε­ρά, δη­λώ­νο­ντας ότι, παρά τις ιδιαί­τε­ρες προ­τι­µή­σεις της κα­θε­µιάς και κα­θε­νός από εµάς, δεν έχου­µε την πρό­θε­ση να «τσα­κω­θού­µε» µε κα­νέ­ναν για τη συ­γκε­κρι­µε­νο­ποί­η­ση της επι­λο­γής µέσα σε αυτό το «φάσµα».

Η επό­µε­νη ηµέρα θα είναι κρί­σι­µη. Το βα­σι­κό πο­λι­τι­κό κα­θή­κον θα πα­ρα­µέ­νει η κλι­µά­κω­ση και ο συ­ντο­νι­σµός των αγώ­νων από τα κάτω. Θα χρεια­στούν συ­στη­µα­τι­κές και µά­χι­µες πρω­το­βου­λί­ες, ορ­γα­νω­µέ­νες µε ενω­τι­κή και συ­νά­µα ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή, για τις αυ­ξή­σεις στους µι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, για τον απο­τε­λε­σµα­τι­κό έλεγ­χο της ακρί­βειας, ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, ενά­ντια στους εξο­πλι­σµούς, ενά­ντια στο ΝΑΤΟ και τις Βά­σεις, για να µπει φρα­γµός στην πα­ρά­λο­γη και επι­κίν­δυ­νη εξο­ρυ­κτι­κή στρα­τη­γι­κή, για την αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη κ.ο.κ.

Σε αυτήν την κρί­σι­µη «επό­µε­νη ηµέρα», τα κα­θή­κο­ντα της ενό­τη­τας στη δράση, τόσο στο κί­νη­µα όσο και στο πο­λι­τι­κό πεδίο, θα πα­ρα­µέ­νουν επι­τα­κτι­κά.