Η Πολιτική Απόφαση Της Συνδιάσκεψης Της ΔΕΑ

                                                                

Η Συν­διά­σκε­ψή μας πραγ­μα­το­ποιεί­ται στο χρο­νι­κό με­ταίχ­μιο της ολο­κλή­ρω­σης μιας κρί­σι­μης πε­ριό­δου και την απαρ­χή μιας νέας, όπου όλα δεί­χνουν ότι θα χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από ση­μα­ντι­κούς κιν­δύ­νους, αλλά και από ση­μα­ντι­κές ευ­και­ρί­ες για το κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά.

Στην τε­τρα­ε­τία που πέ­ρα­σε, ο κα­πι­τα­λι­σμός διε­θνώς, ο πλα­νή­της γύρω μας, άλ­λα­ξε.

Η πε­ρί­ο­δος της ευ­φο­ρί­ας του 2018-19, όταν όλοι εκτι­μού­σαν ότι το σύ­στη­μα είχε ορι­στι­κά βγει από τη διε­θνή κρίση του 2007-08, όταν οι συ­ζη­τή­σεις για τις προ­ο­πτι­κές πε­ριο­ρί­ζο­νταν στα σε­νά­ρια προ­βλέ­ψε­ων με­τα­ξύ εκρη­κτι­κής ανά­πτυ­ξης ή, έστω, στα­δια­κής απο­γεί­ω­σης της πα­γκό­σμιας οι­κο­νο­μί­ας, απο­δεί­χθη­κε ένα προ­σω­ρι­νό διά­λειμ­μα. Οι «ανα­κάμ­ψεις» απο­δεί­χθη­καν πα­ντού προ­σω­ρι­νές και αβέ­βαιες, πα­ρό­τι μέσα σε αυτές το κυ­ρί­αρ­χο τμήμα των κα­πι­τα­λι­στι­κών Ομί­λων επα­νήλ­θε στις υψη­λές κερ­δο­φο­ρί­ες. Σή­με­ρα η επι­δεί­νω­ση των οι­κο­νο­μι­κών συν­θη­κών θε­ω­ρεί­ται διε­θνώς δε­δο­μέ­νη, ενώ οι προ­βλέ­ψεις έχουν με­τα­κι­νη­θεί με­τα­ξύ του σε­να­ρί­ου επί­μο­νης επι­δεί­νω­σης και εκεί­νου της «από­το­μης προ­σγεί­ω­σης» σε νέα κρίση. Οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις, οι αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις και οι υπε­ρε­θνι­κοί ορ­γα­νι­σμοί όπως η ΕΕ, προ­ε­τοι­μά­ζο­νται για αυτές τις προ­ο­πτι­κές με σχέ­δια που συν­δυά­ζουν την κο­λοσ­σιαία ενί­σχυ­ση των με­γά­λων κα­πι­τα­λι­στι­κών Ομί­λων (με δη­μό­σιους-κρα­τι­κούς πό­ρους, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και «χα­λά­ρω­ση» κάθε φραγ­μού στη δρα­στη­ριό­τη­τα του κε­φα­λαί­ου), αλλά και την άγρια εντα­τι­κο­ποί­η­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων σε βάρος των ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των. Ο κό­σμος μας θα αντι­με­τω­πί­σει μια οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή, κυ­ριο­λε­κτι­κά, αι­μα­τη­ρή.

Αυτό θα είναι το διε­θνές πε­ρί­γραμ­μα μέσα στο οποίο θα κι­νη­θεί, εδώ, το πραγ­μα­τι­κό πρό­γραμ­μα της δεύ­τε­ρης «θη­τεί­ας» της κυ­βέρ­νη­σης της ΝΔ και του Μη­τσο­τά­κη.

Στο ίδιο διε­θνές πε­ρί­γραμ­μα εκ­δη­λώ­νε­ται η απει­λη­τι­κή μα­ζι­κή ανά­πτυ­ξη της ακρο­δε­ξιάς. Είναι δυ­νά­μεις που υπο­στη­ρί­ζουν ανοι­χτά πλέον τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, διεκ­δι­κώ­ντας έναν τάχα «αντι-συ­στη­μι­κό» ρόλο μέσα από την καλ­λιέρ­γεια της αυ­τα­πά­της ότι η βελ­τί­ω­ση της θέσης των λαϊ­κών μαζών μπο­ρεί να επέλ­θει μόνο με τη μέ­θο­δο της «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας» («Πρώτα οι Γάλ­λοι», λέει η Λεπέν, «Πρώτα οι Ιτα­λοί», δη­λώ­νει η Με­λό­νι κ.ο.κ.) σε βάρος των προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών. Ο θε­σμι­κός/κρα­τι­κός ρα­τσι­σμός και ο σε­ξι­σμός «στρώ­νει» ατζέ­ντα για τα ακρο­δε­ξιά ρεύ­μα­τα και κόμ­μα­τα, και δια­μορ­φώ­νει πο­λι­τι­κά και εκλο­γι­κά ακρο­α­τή­ρια για τις ηγε­σί­ες τους, οι οποί­ες επι­διώ­κουν να εκ­φρά­σουν μια εναλ­λα­κτι­κή στρα­τη­γι­κή (προ­στα­τευ­τι­σμός κ.ά.) για τις αστι­κές τά­ξεις. Η αντι­με­τώ­πι­σή τους θα είναι ένα από τα πιο κρί­σι­μα πο­λι­τι­κά κα­θή­κο­ντα, της επό­με­νης πε­ριό­δου, και ο βαθ­μός της επι­τυ­χί­ας μας σε αυτό θα είναι σε άμεση συ­νάρ­τη­ση με τις δυ­να­τό­τη­τες του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος να αντι­με­τω­πί­σει τις κε­ντρι­κές πο­λι­τι­κές των αστι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων και της ΕΕ σε όλη την κλί­μα­κα από την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή μέχρι τον ρα­τσι­σμό, τον σε­ξι­σμό και τις φι­λο­πό­λε­μες πο­λι­τι­κές.

Στην ίδια τε­τρα­ε­τία οι εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί έφτα­σαν σε πα­ρο­ξυ­σμό. Ο πό­λε­μος στην Ου­κρα­νία έχει ήδη οδη­γή­σει σε εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες νε­κρούς, στην κα­τα­στρο­φή μιας ολό­κλη­ρης χώρας, στην επι­κίν­δυ­νη αντι­δρα­στι­κή στρο­φή στο εσω­τε­ρι­κό της Ρω­σί­ας, αλλά και σε μια πρω­το­φα­νή ενί­σχυ­ση του μι­λι­τα­ρι­σμού στις χώ­ρες-μέ­λη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Οι Δυ­τι­κοί που υπο­κρί­νο­νται ότι υπε­ρα­σπί­ζουν ένο­πλα το (ένα κά­ποιο…) Διε­θνές Δί­καιο στα πεδία της Ου­κρα­νί­ας, δεν έκα­ναν το πα­ρα­μι­κρό για να εμπο­δί­σουν την τρο­μα­κτι­κή σφαγή των Πα­λαι­στι­νί­ων στη Γάζα από την πο­λε­μι­κή μη­χα­νή του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ.

Οι κίν­δυ­νοι για κλι­μά­κω­ση και επέ­κτα­ση των πο­λε­μι­κών ανα­με­τρή­σε­ων είναι προ­φα­νείς. Δεν υπάρ­χει καμιά πλευ­ρά αντι­κει­με­νι­κά «προ­ο­δευ­τι­κή» στις συ­γκρού­σεις για κυ­ριαρ­χία, είτε με­τα­ξύ των με­γά­λων διε­θνών «μπλοκ» (Δύ­ση-Ευ­ρα­σία, με πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο της Κίνας και της Ρω­σί­ας), είτε με­τα­ξύ των μι­κρό­τε­ρων «υπο-ιμπε­ρια­λι­σμών» για πε­ρι­φε­ρεια­κή κυ­ριαρ­χία/ηγε­μο­νία, στα δε­κά­δες «καυτά» ση­μεία στον κόσμο, που εύ­κο­λα μπο­ρούν να με­τα­τρα­πούν σε επι­κίν­δυ­νες πο­λε­μι­κές εστί­ες.

Ζούμε και πα­λεύ­ου­με σε μια χώ­ρα-μέ­λος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Εξ’ αυτού προ­κύ­πτει η υπο­χρέ­ω­ση για βα­σι­κή και κύρια αιχμή, στο σύ­νο­λο της πο­λι­τι­κής μας, κατά των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Όμως δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο για αυ­τα­πά­τες: Στις συ­γκρού­σεις της ση­με­ρι­νής επο­χής είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­της αξίας η κλη­ρο­νο­μιά του Λένιν και της Λού­ξε­μπουργκ που απαί­τη­σαν την από­λυ­τη ανε­ξαρ­τη­σία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς του, μπρο­στά στις συ­γκρού­σεις με­τα­ξύ «χορ­τά­των» και «πει­να­σμέ­νων» ιμπε­ρια­λι­στών.

Ήταν κυ­ριο­λε­κτι­κά λυ­πη­ρό στα προη­γού­με­να χρό­νια, να πα­ρα­κο­λου­θεί κα­νείς ορ­γα­νώ­σεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς να με­τα­το­πί­ζο­νται στα­δια­κά είτε προς την κα­τεύ­θυν­ση εξω­ραϊ­σμού του ΝΑΤΟ και της Δύσης, είτε προς μια πο­λι­τι­κή ουράς στον Πού­τιν και στον Σι.

Αυτή η στάση, που συ­στη­μα­τι­κά επι­λέ­ξα­με, είναι ανα­γκαία αλλά όχι αρ­κε­τή. Ζούμε μέσα σε έναν επι­κίν­δυ­νο και αντι­δρα­στι­κό αντα­γω­νι­σμό για κυ­ριαρ­χία στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, τον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό. Η πάλη για ρήξη με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η πάλη για να φύ­γουν οι βά­σεις και να δια­λυ­θούν οι δι­πλω­μα­τι­κο-στρα­τιω­τι­κοί «άξο­νες», η αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη, η απαί­τη­ση για άμεση ει­ρή­νη στην Ου­κρα­νία και για πο­λι­τι­κή λύση δί­και­ης ει­ρή­νευ­σης, οφεί­λει να συν­δυά­ζε­ται με την πάλη ενά­ντια στους εξο­πλι­σμούς του «δικού μας» κρά­τους, για μια πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης-αλ­λη­λεγ­γύ­ης-συ­νερ­γα­σί­ας με όλους τους λαούς στην πε­ριο­χή, και κυ­ρί­ως με τον τουρ­κι­κό λαό.

Η ΔΕΑ στά­θη­κε σωστά σε αυτές τις πο­λι­τι­κές δο­κι­μα­σί­ες και η Συν­διά­σκε­ψη δε­σμεύ­ει την Ορ­γά­νω­σή μας στη συ­νέ­χεια και εμ­βά­θυν­ση αυτής της πο­λι­τι­κής.

Σε αυτό το διε­θνές πλαί­σιο εί­χα­με τις ση­μα­ντι­κές εσω­τε­ρι­κές πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις που απο­τύ­πω­σε ο εκλο­γι­κός κύ­κλος του 2023.

Η εκλο­γι­κή νίκη της ΝΔ τον πε­ρα­σμέ­νο Μάη-Ιού­νη, ήταν μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή νίκη του Μη­τσο­τά­κη. Μια τάση υπο­βάθ­μι­σης αυτού του πα­ρά­γο­ντα («κάλ­πι­κη νίκη») ή ερ­μη­νεί­ας του κυ­ρί­ως μέσω της μι­ντια­κής υπε­ρο­χής της ΝΔ, είναι ελά­χι­στα πει­στι­κή. Ο Μη­τσο­τά­κης νί­κη­σε ο πο­λι­τι­κός εκ­φρα­στής ενός κοι­νω­νι­κού μπλοκ -μιας συμ­μα­χί­ας της κυ­ρί­αρ­χης τάξης και των ανώ­τε­ρων με­σο­στρω­μά­των- που βρι­σκό­ταν σε συν­θή­κες ευ­φο­ρί­ας και προσ­δο­κιών διαρ­κούς ανά­πτυ­ξης. Οι ρωγ­μές σε αυτό το μπλοκ προ­ϋ­πήρ­χαν, υπάρ­χουν σή­με­ρα και θα διο­γκω­θούν. Ο Μη­τσο­τά­κης νί­κη­σε επί­σης (και κυ­ρί­ως!) λόγω της δια­λυ­τι­κής κρί­σης αξιο­πι­στί­ας της αντι­πο­λί­τευ­σης με κέ­ντρο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το «μυ­στι­κό» των εκλο­γών του Μάη-Ιού­νη είναι η απο­γο­ή­τευ­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των φτω­χών και με­γά­λου τμή­μα­τος της νε­ο­λαί­ας από την πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επί Τσί­πρα, που εκ­φρά­στη­κε με την από­συρ­σή τους στην αποχή.

Η δια­λυ­τι­κή κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που φα­νε­ρώ­θη­κε με την ανά­δει­ξη του Κασ­σε­λά­κη στην ηγε­σία, είναι ανα­πό­σπα­στο συ­μπλή­ρω­μα των εξε­λί­ξε­ων του 2023. Η ολο­κλη­ρω­τι­κή με­τάλ­λα­ξη στο πεδίο των ιδεών, της πο­λι­τι­κής, της ορ­γά­νω­σης, προς την κα­τεύ­θυν­ση μιας βαλ­κα­νι­κής εκ­δο­χής των Αμε­ρι­κα­νών Δη­μο­κρα­τι­κών, φέρ­νει και στην Ελ­λά­δα -ολο­κλη­ρω­μέ­να πλέ­ον- το πο­λι­τι­κό ρεύμα του «προ­ο­δευ­τι­σμού»: όπου πρώην ρι­ζο­σπά­στες και σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες θα συ­νω­θού­νται στο κέ­ντρο, θα ζη­τούν ψή­φους για να κυ­βερ­νή­σουν «προ­ο­δευ­τι­κά», δεν θα δε­σμεύ­ο­νται σε τί­πο­τα ου­σια­στι­κό απέ­να­ντι στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τους φτω­χούς, αλλά θα δε­σμεύ­ο­νται απέ­να­ντι στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη για συ­νέ­χεια της πο­λι­τι­κής που επι­θυ­μεί, με bonus την υπό­σχε­ση για κοι­νω­νι­κή ει­ρή­νη.

Είναι μια πο­λι­τι­κή που δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά τον Μη­τσο­τά­κη, είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να πε­ρι­μέ­νει το αν και πότε η κυ­βέρ­νη­σή του θα πέσει σαν σάπιο φρού­το, ελ­πί­ζο­ντας ότι τότε η κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία θα πε­ρά­σει στα δικά τους χέρια, ελ­λεί­ψει εναλ­λα­κτι­κής.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του πόσο αυτή η με­τα­τό­πι­ση είναι βαθιά συ­ντη­ρη­τι­κή, φά­νη­κε ακόμα και στο στίγ­μα της «αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας» που πα­ρή­γε: τα στε­λέ­χη της Νέας Αρι­στε­ράς που -προς τιμήν τους- απο­χώ­ρη­σαν, επέ­λε­ξαν να συ­γκρο­τη­θούν στη βάση της υπε­ρά­σπι­σης του… κυ­βερ­νη­τι­κού έργου του 2015-19 και της «πα­ρα­κα­τα­θή­κης» του Αλέξη Τσί­πρα. Είναι μια από­πει­ρα, εκ των πραγ­μά­των, αυ­το­ϋ­πο­νο­μευ­μέ­νη και αδιέ­ξο­δη.

Η στρο­φή στον «προ­ο­δευ­τι­σμό» είναι μια βαθιά προ­σαρ­μο­γή στο συ­ντη­ρη­τι­σμό, ενός αντι­πο­λι­τευ­τι­κού δυ­να­μι­κού που κά­πο­τε αυ­το­προσ­διο­ρι­ζό­ταν ως «ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά». Είναι όμως και στρο­φή σε μια κα­τεύ­θυν­ση αδύ­να­μη και εύ­θρα­στη: ο Δού­κας κέρ­δι­σε το Δήμο της Αθή­νας με μια εκλο­γι­κή επί­δο­ση που απέ­χει μίλια από τη δη­μιουρ­γία «πο­λι­τι­κού ρεύ­μα­τος». Προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση δεν είναι θε­μι­τή καμιά αυ­τα­πά­τη.

Οι εξε­λί­ξεις θα κα­θο­ρι­στούν από τη σύ­γκρου­ση του Μη­τσο­τά­κη με την «κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση» από τα κάτω.

Ελά­χι­στους μήνες μετά την εκλο­γι­κή νίκη της ΝΔ εί­δα­με να εκ­δη­λώ­νε­ται αυτή η δυ­να­μι­κή με τη «συ­νά­ντη­ση» στο δρόμο των αγω­νι­ζό­με­νων φοι­τη­τών-τριών, των αγρο­τών, των απερ­γών δια­δη­λω­τών. Είναι απο­λύ­τως θε­μι­τή η πρό­βλε­ψη ότι αυτή η δυ­να­μι­κή θα έχει συ­νέ­χειες, καθώς η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή θα προ­κα­λεί διαρ­κώς και έντο­να τα ανα­κλα­στι­κά του κό­σμου.

Ο συν­δυα­σμός αυτών των πα­ρα­γό­ντων θα μπο­ρού­σε να πε­ρι­γρα­φεί ως μια πο­λι­τι­κή «τέ­λεια ευ­και­ρία» για το ΚΚΕ. Όμως η ηγε­σία του φρο­ντί­ζει να επα­να­λαμ­βά­νει το μή­νυ­μα ότι το ΚΚΕ δεν προ­τί­θε­ται να ανα­λά­βει τις ευ­θύ­νες και τα ρίσκα που ανα­λο­γούν στις ορ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις του. Οι επι­διώ­ξεις και η προ­ο­πτι­κή του ΚΚΕ αφο­ρούν μια στα­δια­κή και κυ­ρί­ως ελεγ­χό­με­νη ανά­πτυ­ξη, έστω κι αν αυτό οδη­γεί σε βήμα σα­λι­γκα­ριού, έστω κι αν αυτό θυ­σιά­ζει ευ­και­ρί­ες για την κλι­μά­κω­ση του κι­νή­μα­τος.

Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες θα έχου­με να χα­ρά­ξου­με την τα­κτι­κή μας.

Αξί­ζει μια υπό­μνη­ση από το διε­θνές πεδίο. Στο τε­λευ­ταίο διά­στη­μα έχου­με διε­θνώς μια ανα­ζω­ο­γό­νη­ση των απερ­για­κών αγώ­νων και της ερ­γα­τι­κής αγω­νι­στι­κό­τη­τας (πα­ρα­τε­τα­μέ­νες και δια­δο­χι­κές ση­μα­ντι­κές απερ­γί­ες, δη­μιουρ­γία νέων συν­δι­κά­των, ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση κά­ποιων από τα πα­λιό­τε­ρα κ.ο.κ.). Όμως αυτός ο σπου­δαί­ος πα­ρά­γο­ντας, προς το παρόν του­λά­χι­στον, πα­ρα­μέ­νει απο­σπα­σμα­τι­κός: οι αγώ­νες δεν έχουν συ­νέ­χεια, δεν γε­νι­κεύ­ο­νται, δεν μπο­ρούν ακόμα να αντι­με­τω­πί­σουν κε­ντρι­κές κυ­βερ­νη­τι­κές επι­θέ­σεις. Το κί­νη­μα στη Γαλ­λία ενά­ντια στην αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση του ασφα­λι­στι­κού, έδωσε με­γά­λες κι­νη­το­ποι­ή­σεις αλλά, τε­λι­κά, ητ­τή­θη­κε μπρο­στά στην άκαμ­πτη στάση του Μα­κρόν.

Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες οι ενιαιο­με­τω­πι­κές τα­κτι­κές είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τη επι­λο­γή. Είναι πλέον κοινή πείρα η ση­μα­σία της ενό­τη­τας στη δράση από τα κάτω. Ασφα­λώς, δεν πρό­κει­ται για το Ενιαίο Ερ­γα­τι­κό Μέ­τω­πο στην «κλασ­σι­κή» μορφή του, όπως μας το κλη­ρο­δό­τη­σε η 3η Διε­θνής της επο­χής του Λένιν, με τη μορφή που αφο­ρού­σε στις σχέ­σεις με­τα­ξύ μα­ζι­κών με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κών ερ­γα­τι­κών κομ­μά­των και μι­κρό­τε­ρων αλλά ορα­τών στην πλειο­ψη­φία της ερ­γα­τι­κής τάξης, επα­να­στα­τι­κών κομ­μά­των. Τέ­τοιες πο­λι­τι­κές συ­γκρο­τή­σεις δεν είναι σή­με­ρα δια­θέ­σι­μες ούτε εδώ, ούτε διε­θνώς. Γι’ αυτό επι­μέ­νου­με να μι­λά­με για ενιαιο­με­τω­πι­κές τα­κτι­κές και για ενιαιο­με­τω­πι­κή λο­γι­κή.

Η ενό­τη­τα στη δράση από τα κάτω με­τα­ξύ των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι απα­ραί­τη­τη για την στή­ρι­ξη των αγώ­νων. Η υπο­χρέ­ω­ση αυτή δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στους οι­κο­νο­μι­κούς/συν­δι­κα­λι­στι­κούς αγώ­νες, αλλά επε­κτεί­νε­ται στις ανά­γκες του πο­λι­τι­κού αγώνα (κα­τα­στο­λή, Πα­λαι­στί­νη, εξο­πλι­σμοί κ.ο.κ.). Η ενό­τη­τα στη δράση από τα κάτω αφορά, επί­σης, το κρί­σι­μο ζή­τη­μα της ανά­πτυ­ξης των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των (αντι­ρα­τσι­σμός, αντι­σε­ξι­σμός, πε­ρι­βάλ­λον κλπ) και του ιδε­ο­λο­γι­κο-πο­λι­τι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού τους σε συ­ντο­νι­σμό με το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και τη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

Γι’ αυτό η ενό­τη­τα στη δράση οφεί­λει να είναι σχε­δια­σμέ­νη και μα­κρό­πνοη, που ση­μαί­νει ότι δεν μπο­ρεί να πε­ριο­ρί­ζε­ται στο από τα κάτω. Στις συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες, αυτό ση­μαί­νει συ­ντρο­φι­κές σχέ­σεις συ­νερ­γα­σί­ας με­τα­ξύ των ορ­γα­νώ­σε­ων που κα­τα­νο­ούν αυτό το κα­θή­κον, επι­χει­ρώ­ντας να προ­σελ­κύ­σουν και ένα ανέ­ντα­χτο δυ­να­μι­κό, με στόχο να με­γι­στο­ποι­ή­σουν τη συμ­βο­λή στην κλι­μά­κω­ση του κι­νή­μα­τος.

Με αυτά τα κρι­τή­ρια δια­μορ­φώ­νου­με τις σχέ­σεις και την πο­λι­τι­κή των συμ­μα­χιών μας.

Με τα ίδια κρι­τή­ρια προ­σεγ­γί­σα­με το ερώ­τη­μα μιας ενω­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στις ευ­ρω­ε­κλο­γές. Για να κα­λυ­φθεί το κενό που προ­κύ­πτει από την αντί­φα­ση με­τα­ξύ, αφε­νός, της εμ­φά­νι­σης ενός νέου μα­ζι­κού ρι­ζο­σπα­στι­σμού στο δρόμο και, αφε­τέ­ρου, της με­τα­τό­πι­σης προς τα δεξιά με­γά­λου τμή­μα­τος της αντι­πο­λί­τευ­σης, δη­λώ­σα­με ότι χρειά­ζε­ται η κοινή πα­ρέμ­βα­ση ενός «φά­σμα­τος» δυ­νά­με­ων που: α) Όφει­λε να δε­σμεύ­ε­ται σε μια αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή (με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα αντι­λι­τό­τη­τας, αντι­πο­λε­μι­κή-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή θέση, άρ­νη­ση υπο­τα­γής στην ΕΕ από ερ­γα­τι­κή-διε­θνι­στι­κή σκο­πιά, αντι­ρα­τσι­στι­κή και αντι­σε­ξι­στι­κή πο­λι­τι­κή κ.ο.κ.). β) Όφει­λε να έχει μια μί­νι­μουμ πλα­τύ­τη­τα, ώστε να μπο­ρεί να διεκ­δι­κεί ορα­τό­τη­τα και να ξε­φεύ­γει από την πε­πα­τη­μέ­νη των εκλο­γι­κών πα­ρεμ­βά­σε­ων «κα­τα­γρα­φής». Για αυτό υπο­στη­ρί­ξα­με την πι­θα­νό­τη­τα κοι­νής πα­ρέμ­βα­σης του «φά­σμα­τος» από το ΜΕ­ΡΑ­25 και την ΛΑΕ, μέχρι την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ.

Με δια­βάθ­μι­ση ευ­θυ­νών, αυτό δεν έγινε εφι­κτό. Δεν μας εν­δια­φέ­ρει μια προ­ε­κλο­γι­κή «συ­γκόλ­λη­ση» της τε­λευ­ταί­ας στιγ­μής, χωρίς πε­ρι­θώ­ρια σο­βα­ρής πο­λι­τι­κής κα­μπά­νιας. Δεν μας εν­δια­φέ­ρει να εντα­χθού­με σε όποιο από τα υπο­σύ­νο­λα του φά­σμα­τος που προ­α­να­φέ­ρα­με και πρό­κει­ται τε­λι­κά να συ­γκρο­τη­θούν σε ευ­ρω­ψη­φο­δέλ­τια. Θα αντι­με­τω­πί­σου­με τις ευ­ρω­ε­κλο­γές με την έκ­κλη­ση για ψήφο στην (πέραν του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της ΝΕΑΡ) Αρι­στε­ρά, όπως κά­να­με και στις εθνι­κές εκλο­γές. Με την ορι­στι­κο­ποί­η­ση των διά­φο­ρων κα­τε­βα­σμά­των, μπο­ρεί να χρεια­στούν εξει­δι­κεύ­σεις και εμ­φά­σεις στις πα­ρεμ­βά­σεις και στην επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία που θα ξε­δι­πλώ­σου­με γύρω από αυτήν την βα­σι­κή επι­λο­γή. Θα εξα­κο­λου­θού­με να υπο­στη­ρί­ζου­με την ανά­γκη για ενό­τη­τα δρά­σης αλλά και πο­λι­τι­κής έκ­φρα­σης και ενό­ψει της «επό­με­νης ημέ­ρας», όπου ο κό­σμος μας θα κλη­θεί να αντι­με­τω­πί­σει σο­βα­ρές δο­κι­μα­σί­ες.

Η Ορ­γά­νω­ση στο επό­με­νο διά­στη­μα θα πρέ­πει να δώσει έμ­φα­ση στην ανα­βάθ­μι­ση της δρα­στη­ριό­τη­τας, της λει­τουρ­γί­ας και των πα­ρεμ­βά­σε­ων των Π.Ο. και των υπαρ­κτών το­πι­κών ομά­δων στις γει­το­νιές -θα είναι κρί­σι­μο για την ανά­πτυ­ξή μας το επό­με­νο διά­στη­μα. Επί­σης στην ανα­βάθ­μι­ση της δρά­σης στα «μέ­τω­πα» όπου δια­τάσ­σου­με τις δυ­νά­μεις μας (ερ­γα­τι­κό, φε­μι­νι­στι­κό-αντι­σε­ξι­σμός, νε­ο­λαία κ.ο.κ.), διεκ­δι­κώ­ντας σχέ­σεις, επιρ­ροή, στρα­το­λο­γή­σεις μέσα από τα στοι­χεία της νέας αγω­νι­στι­κό­τη­τας. Αυτό όχι μόνο δεν έρ­χε­ται σε αντί­φα­ση, αλλά είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για να είναι κα­νείς πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κός στις ενιαιο­με­τω­πι­κές τα­κτι­κές. Μόνο αν κα­τα­νο­ού­με και υλο­ποι­ή­σου­με αυτά τα (επι­φα­νεια­κά) αντι­φα­τι­κά κα­θή­κο­ντα στην ενό­τη­τά τους, θα μπο­ρέ­σου­με πραγ­μα­τι­κά να με­γι­στο­ποι­ή­σου­με την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της Ορ­γά­νω­σης.

Στην πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση της πε­ριό­δου υπάρ­χει ένα ζή­τη­μα-«κλει­δί»: η σχέση με­τα­ξύ ενός πα­λιό­τε­ρου ακρο­α­τη­ρί­ου, που έχει εμπει­ρί­ες μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής, αλλά και το βάρος της ήττας του 2015, και ενός νε­ό­τε­ρου τμή­μα­τος αγω­νι­στών-στριών που έχουν την ορμή και τη δια­θε­σι­μό­τη­τα της «πρώ­της γραμ­μής», αλλά και ση­μα­ντι­κά κενά εμπει­ρί­ας. Η ΔΕΑ, κου­βα­λώ­ντας πλού­σιες εμπει­ρί­ες των τε­λευ­ταί­ων πολ­λών χρό­νων έχει ει­δι­κές ευ­θύ­νες στο να δώσει ένα υπό­δειγ­μα δη­μιουρ­γι­κής αντι­με­τώ­πι­σης αυτής της κρί­σι­μης σχέ­σης.