ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Να Κάνουμε Την «Κοινωνική Αντιπολίτευση» Εργατική Εναλλακτική

Φτάνοντας στη φετινή 8 Μάρτη, δυο πράγματα ξεχωρίζουν. Η μαζική οργή για τη δολοφονική ευθύνη της κυβέρνησης για το έγκλημα των Τεμπών δεν έχει κοπάσει, αντίθετα φουσκώνει και γιγαντώνεται μαζί με όλα τα άλλα εγκλήματα της κυβέρνησης. Αλλά, την ίδια ώρα η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση στέκεται ανήμπορη να οδηγήσει αυτό το ποτάμι στην ανατροπή που λαχταράει τόσος κόσμος.

Πραγματικά, η απεργία στις 28 Φλεβάρη έβγαλε χιλιάδες στους δρόμους πανελλαδικά, από τη μια άκρη ως την άλλη. Στην Αθήνα, πλημμύρισαν ξανά οι δρόμοι από απεργούς διαδηλωτές, θυμίζοντας την ιστορική περσινή πανεργατική απεργία στις 8 Μάρτη όπου το κέντρο της πόλης είχε αποδειχτεί πολύ μικρό για να χωρέσει το οργισμένο πλήθος. Από την Ομόνοια ως το Σύνταγμα και πάλι πίσω, με τη Σταδίου και την Πανεπιστημίου γεμάτη για ώρες.

Και φέτος ξανά, δεν ήταν ένα σιωπηλό πένθιμο συλλαλητήριο, έστω κι αν όλοι και όλες τιμούσαν τους νεκρούς των Τεμπών. Το σύνθημα «Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους» κυριαρχούσε από τη μια άκρη ως την άλλη. Και οι απεργοί από όλους τους χώρους δουλειάς και η νεολαία από τις καταλήψεις των σχολών έδιναν και δίνουν συνέχεια στους αγώνες που είναι ξεκινημένοι. Δεν βγήκαμε στους δρόμους «επετειακά», βγήκαμε ενώνοντας και γενικεύοντας τις μάχες, από τα συλλαλητήρια υποδοχής των αγροτικών τρακτέρ μέχρι τον ξεσηκωμό στα Νοσοκομεία.

Επόμενος σταθμός είναι η 8 Μάρτη. Όχι «μόνο» σαν συνέχεια της οργής για το έγκλημα στα Τέμπη. Αλλά και σαν συνέχεια του κινήματος που έκανε ξανά την Παγκόσμια Μέρα των Γυναικών απεργία. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη έχει στις πλάτες της τις ευθύνες και για τις γυναικοκτονίες που σπάνε ρεκόρ εδώ, και για τη σφαγή χιλιάδων γυναικών στη Γάζα. Αυτές τις μέρες διάλεξε να στείλει μέσα στη νύχτα τη φρεγάτα Ύδρα στο πλευρό του σφαγέα Νετανιάχου.

Κλιμάκωση

Η 8 Μάρτη είναι συνέχεια και κλιμάκωση του αγώνα για να γκρεμίσουμε την κυβέρνηση που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ζωές μας. Κι όμως, τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης μοιάζουν «χαμένα στο διάστημα». Ο Κασσελάκης έχει φτάσει τη γελοιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ακραία κατάσταση, αλλά η Νέα Αριστερά δεν καταφέρνει να αποκηρύξει το συριζαϊκό παρελθόν της. Το ΠΑΣΟΚ έχει δεθεί σε κόμπους και για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ενώ το ΚΚΕ ετοιμάζεται να επαναλάβει τα περσινά λάθη, τερματίζοντας τους αγώνες «για να μην εκφυλιστούν». Όλα τα κόμματα του κοινοβουλευτικού δρόμου δίνουν προτεραιότητα στο πόσο καλά θα τα πάνε στις Ευρωεκλογές, υποτιμώντας τη δυναμική του κινήματος που συγκρούεται στους δρόμους.

Η μαζική «κοινωνική αντιπολίτευση» χρειάζεται δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά για να νικάει. Αυτό είναι το άμεσο καθήκον που μπαίνει μπροστά στις δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς. Δεν είναι ώρα για να κλείνουν οι αγώνες, να γυρίζουν τα τρακτέρ στα χωράφια και οι φοιτητές στα μαθήματά τους, επειδή η Βουλή ψηφίζει ό,τι θέλει ο Μητσοτάκης.

Αντίθετα, είναι η ώρα για να θυμόμαστε ότι πάντα γκρεμίζαμε κυβερνήσεις όταν πλημμυρίζαμε τους δρόμους γενικεύοντας την οργή μας ενάντια στους διαχειριστές αυτού του καταστροφικού συστήματος. Γιατί η πραγματική δικαίωση μπορεί να έρθει μόνο παλεύοντας για να πάρει η εργατική τάξη τον έλεγχο της κοινωνίας, για μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα είναι πάνω από τα κέρδη.