ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Να Βγάλουμε Την “Πρόταση Μομφής” Στους Δρόμους

Επιτέλους μπαίνει και στη Βουλή ζήτημα ανατροπής αυτής της δολοφονικής κυβέρνησης. Η πρόταση μομφής που καταθέτουν από κοινού το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η Νέα Αριστερά είναι μια κίνηση που καθρεφτίζει την πολιτική κρίση, καθώς έρχεται πριν ακόμα κλείσει χρόνος από τις περσινές εκλογές. Σπάνια η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση φτάνει σε αυτό το σημείο τόσο γρήγορα. Ταυτόχρονα, είναι άλλη μια απόδειξη για την πίεση που βάζει η «κοινωνική αντιπολίτευση», δηλαδή ο κόσμος με τους αγώνες του. Και αυτή πρέπει να είναι η συνέχεια: Να ρίξουμε την κυβέρνηση κλιμακώνοντας τους αγώνες στους δρόμους.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί πια να κουκουλώνει τα εγκλήματά της. Οι αποκαλύψεις για το «μοντάρισμα» των ηχογραφημένων συνομιλιών ανάμεσα στον σταθμάρχη και τους μηχανοδηγούς στη Λάρισα, ώστε να κρύβονται οι ευθύνες για το έγκλημα των Τεμπών πίσω από «ανθρώπινο λάθος», υπογραμμίζουν τον πανικό που επικρατεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Οι φίλοι του Μητσοτάκη δεν είναι πια διατεθιμένοι να σηκώνουν το πολιτικό βάρος για χάρη του.

Προφανώς, αυτή η εξέλιξη δεν πέφτει από τον ουρανό. Είναι καρπός του συγκλονιστικού κύματος αγώνων που έχει ξεδιπλωθεί από την αρχή της χρονιάς. Κάθε επίθεση της κυβέρνησης έχει βρει απέναντί της μαζικές κινητοποιήσεις: από τις φοιτητικές καταλήψεις των δέκα βδομάδων με συλλαλητήρια κάθε βδομάδα, περάσαμε στα αγροτικά μπλόκα με συλλαλητήρια συμπαράστασης μέσα στις πόλεις, και από τις απεργίες στα νοσοκομεία ενάντια στις απολύσεις φτάσαμε σε πανεργατικούς σεισμούς στις 28 Φλεβάρη και στις 8 Μάρτη. Πάνω σε αυτό το οργισμένο κύμα οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών βρήκαν στήριγμα για να αρχίσουν να σκίζουν τα πέπλα της συγκάλυψης των ενόχων.

Ανατροπές

Φτάνουμε στο σημείο όπου ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές και υπουργοί παίρνουν αποστάσεις από τον Κ.Α. Καραμανλή και την προσπάθεια να κρυφτεί πίσω από τη βουλευτική ασυλία. Αλλά δεν χωράνε αυταπάτες ότι η λύση θα έρθει από τη Βουλή. Καμιά κυβέρνηση στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν έπεσε από ψηφοφορία στη Βουλή. Πάντα οι ανατροπές ήρθαν μέσα από τους αγώνες στους δρόμους.

Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1993 τον γκρέμισαν οι απεργίες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, με τους ηρωικούς απεργούς των λεωφορείων της ΕΑΣ στην πρώτη γραμμή. Τον Κώστα Καραμανλή τον ανάγκασε σε παραίτηση η έκρηξη της νεολαίας τον Δεκέμβρη του 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Την συγκυβέρνηση του Παπαδήμου, που είχε πρωτοφανή κοινοβουλευτική πλειοψηφία χάρη στη στήριξη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μαζί, τη διέλυσε η αντιμνημονιακή απεργιακή οργή που έκαψε το κέντρο της Αθήνας μετά την ψήφιση του PSI.

Γι’ αυτό, δεν είναι ώρα για να σταματήσουμε τους αγώνες περιμένοντας τις μάχες στη Βουλή και τις κάλπες των Ευρωεκλογών. Είναι η κατάλληλη στιγμή για να κλιμακώνουμε τη δράση στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους και να δυναμώνουμε την αντικαπιταλιστική, την επαναστατική Αριστερά.

Οι εργάτες της Υγείας είναι ήδη στους δρόμους με απεργία την Τετάρτη 27 Μάρτη ενάντια στη διάλυση του ΕΣΥ από τον Γεωργιάδη. Η ΓΣΕΕ έχει κηρύξει απεργία στις 17 Απρίλη. Θα την αφήσουμε να είναι τουφεκιά του Παναγόπουλου στον αέρα ή θα την κάνουμε πανεργατική; Μπορούμε και πρέπει να αξιοποιήσουμε την πολιτική κρίση που συγκλονίζει την κυβέρνηση του Μητσοτάκη για να βάλει το εργατικό κίνημα τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Για να πάμε προς τα εκεί, χρειαζόμαστε πιο δυνατή ανατρεπτική Αριστερά. Ο δρόμος του «Ψηφίστε μας και αφήστε μας να κυβερνήσουμε», ο δρόμος του Αλέξη Τσίπρα αποδείχτηκε άχρηστος στην πράξη. Δεν θα πάμε ακόμα πιο πίσω με Κασσελάκηδες και Ανδρουλάκηδες. Αυτή τη φορά μπορούμε και πρέπει να πάμε για εργατική εναλλακτική απέναντι στην κυβέρνηση των δολοφόνων. Ελάτε να το οργανώσουμε μαζί.