Το Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 500)

Η σύμπτωση των μαζικών αγροτικών κινητοποιήσεων με την ανθεκτικότητα και τη μαζικότητα που έχει δείξει το κίνημα των φοιτητικών καταλήψεων ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης έχουν δημιουργήσει πολιτικό πονοκέφαλο στην κυβέρνηση.

Οι ελιγ­μοί με κά­ποιες πα­ρα­χω­ρή­σεις προς τους αγρό­τες, η συ­στη­μα­τι­κή επι­δί­ω­ξη (ει­σαγ­γε­λι­κές πα­ρεμ­βά­σεις, επεμ­βά­σεις των ΜΑΤ, τη­λε-εξε­τά­σεις) να καμ­φθεί η φοι­τη­τι­κή αγω­νι­στι­κό­τη­τα, δεί­χνουν μια κυ­βέρ­νη­ση θο­ρυ­βη­μέ­νη από την εμ­φά­νι­ση της κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης και θα­μπώ­νουν την ει­κό­να αλα­ζο­νι­κής με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κής ορμής λόγω της απου­σί­ας κοι­νο­βου­λευ­τι­κού αντι­πά­λου. 

Ο με­γα­λύ­τε­ρος κυ­βερ­νη­τι­κός φόβος δεν αφορά αυτήν την «καυτή» συ­γκυ­ρία, αλλά το εν­δε­χό­με­νο αυτή να απο­δει­χθεί πρε­λού­διο μιας εξά­πλω­σης των αντι­στά­σε­ων στην πο­λι­τι­κή της. Η δια­δή­λω­ση στις 8 Φλε­βά­ρη απο­τε­λεί μια πρώτη συ­νά­ντη­ση του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος με το συν­δι­κα­λι­στι­κό. Στις 22 Φλε­βά­ρη, μια πα­νελ­λα­δι­κή πα­νυ­γειο­νο­μι­κή απερ­γία προ­στί­θε­ται στη λίστα κλα­δι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Δυ­νά­μεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος ερ­γά­ζο­νται για μια μα­ζι­κή απερ­για­κή δράση στις 28 Φλε­βά­ρη, επέ­τειο του πο­λύ­νε­κρου εγκλή­μα­τος στα Τέμπη, ένα έγκλη­μα για το οποίο δεν έχει απο­δο­θεί δι­καιο­σύ­νη 1 χρόνο μετά, ένα έγκλη­μα που θα θυ­μί­ζει πάντα ότι η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση, η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση, η διά­λυ­ση των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών απει­λούν τις ζωές μας.  

 

Η επέ­τειος αυτή υπεν­θυ­μί­ζει και τις με­γα­λύ­τε­ρες απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και δια­δη­λώ­σεις που έγι­ναν στη χώρα μετά την πε­ρί­ο­δο των αντι­μνη­μο­νια­κών αγώ­νων, όταν πα­ρου­σιά­στη­κε ως δύ­να­μη στο δρόμο η συσ­σω­ρευ­μέ­νη οργή ενά­ντια στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Για την επα­νεμ­φά­νι­ση αυτής της δύ­να­μης οφεί­λου­με να ερ­γα­στού­με. 

Άλ­λω­στε ο θυμός και η πίεση που ενί­σχυ­σαν την μα­ζι­κό­τη­τα της κοι­νω­νι­κής έκρη­ξης μετά τα Τέμπη, συ­νε­χί­ζουν να υπάρ­χουν –και αυτή είναι η βάση ενός πο­λι­τι­κού προ­βλή­μα­τος για την κυ­βέρ­νη­ση, που δεν είναι «συ­γκυ­ρια­κό», αλλά πιο «δο­μι­κό». 

Σε αυτό το φόντο, η 28η Φλε­βά­ρη χρειά­ζε­ται να γίνει αντι­λη­πτή ως «σταθ­μός» για το ξε­δί­πλω­μα απερ­για­κών αντι­στά­σε­ων, που θα επι­χει­ρούν να φέ­ρουν τα ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα μπρο­στά, απαι­τώ­ντας τις γεν­ναί­ες μι­σθο­λο­γι­κές αυ­ξή­σεις που αντι­στοι­χούν στο εξο­ντω­τι­κό κό­στος ζωής, την απο­κα­τά­στα­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των ενά­ντια στην ελα­στι­κο­ποί­η­ση και την επι­σφά­λεια, την κα­τεύ­θυν­ση των κοι­νω­νι­κών πόρων στην κά­λυ­ψη των ανα­γκών μας, ενά­ντια στην κούρ­σα των εξο­πλι­σμών που έχει πάρει πρω­το­φα­νή προ­κλη­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα σε και­ρούς που η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία στε­νά­ζει από τη διαρ­κή λι­τό­τη­τα.

Η φε­τι­νή 8η Μάρτη, θα απο­τε­λέ­σει έναν ακόμα «σταθ­μό» σε αυτή την προ­σπά­θεια απλώ­μα­τος και γε­νί­κευ­σης των αντι­στά­σε­ων. Με την φε­μι­νι­στι­κή απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση και δια­δή­λω­ση να πιά­νει το νήμα του αγώνα ενά­ντια στην «ζωή στην επι­σφά­λεια», διεκ­δι­κώ­ντας ίσα δι­καιώ­μα­τα και κοι­νω­νι­κό κρά­τος, αλλά -ει­δι­κά φέ­τος- εκ­φρά­ζο­ντας και την φε­μι­νι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη, στον κοινό αγώνα ενά­ντια σε κάθε κα­τα­πί­ε­ση. 

Η αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη, αυτή η κο­ρυ­φαία υπό­θε­ση της πε­ριό­δου για το διε­θνές κί­νη­μα, που δεν έχει στα­μα­τή­σει να προ­σθέ­τει πο­νο­κε­φά­λους στο Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ (από­φα­ση Χάγης, διε­θνής πίεση κλπ.), πέρα από τα προ­βλή­μα­τα που του δη­μιουρ­γεί η επί­μο­νη Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση, πα­ρα­μέ­νει ένα ση­μα­ντι­κό μέ­τω­πο αντι­πα­ρά­θε­σης με την κυ­βέρ­νη­ση και εδώ, στη χώρα της «στρα­τη­γι­κής συ­νερ­γα­σί­ας» με το Σιω­νι­στι­κό κρά­τος. Ανα­βαθ­μί­ζε­ται πλέον και από την ενερ­γή εμπλο­κή του ελ­λη­νι­κού κρά­τους στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές απο­στο­λές στην Ερυ­θρά Θά­λασ­σα, με τη φρε­γά­τα Ύδρα στο πλευ­ρό του αμε­ρι­κα­νι­κού στό­λου, με το Στρα­τη­γείο στη Λά­ρι­σα και την πρω­τα­γω­νι­στι­κή συμ­με­το­χή στον ευ­ρω­παϊ­κό στόλο.

Είναι πο­λύ­τι­μη η ιστο­ρι­κή εμπει­ρία της αντι­πο­λε­μι­κής δρά­σης και της συ­νά­ντη­σής της με νε­ο­λαι­ί­στι­κες κι­νη­το­ποι­ή­σεις, όταν ένας άλλος Μη­τσο­τά­κης (ο πατήρ) έστελ­νε μια άλλη φρε­γά­τα σε ιμπε­ρια­λι­στι­κή εξόρ­μη­ση (στο Ιράκ), ενώ συ­γκρουό­ταν με φοι­τη­τι­κές και μα­θη­τι­κές κα­τα­λή­ψεις. Οι μάχες αυτές, άνοι­ξαν έναν κύκλο που κο­ρυ­φώ­θη­κε με τις με­γά­λες απερ­γί­ες που τε­λι­κά γκρέ­μι­σαν την κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ. Σε πολύ δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες, και με δυ­σκο­λί­ες που δεν επι­τρέ­πουν μια αυ­θόρ­μη­τη-αυ­τό­μα­τη «επα­νά­λη­ψη της ιστο­ρί­ας», έχου­με να πα­τή­σου­με σε αυτήν την πα­ρά­δο­ση. 

Το 2024 θα είναι μια σκλη­ρή χρο­νιά διε­θνώς. Ξε­χα­σμέ­νος από τα ΜΜΕ και «υπο­σκε­λι­σμέ­νος» από την φωτιά στη Μέση Ανα­το­λή, ο πό­λε­μος στην Ου­κρα­νία συ­μπλη­ρώ­νει 2 χρό­νια και οι πε­ρισ­σό­τε­ρες εκτι­μή­σεις συ­γκλί­νουν ότι θα συ­νε­χί­σει να μαί­νε­ται και μέσα στο 2024, προ­κα­λώ­ντας ακόμα με­γα­λύ­τε­ρες κα­τα­στρο­φές στην Ου­κρα­νία και δια­τη­ρώ­ντας «ενερ­γό» ένα πο­λε­μι­κό ρήγμα μέσα στην Ευ­ρώ­πη που μπο­ρεί πάντα να διευ­ρυν­θεί. Ο πλα­νή­της εξα­κο­λου­θεί να ζει στην εποχή που «εγκαι­νί­α­σε» η ρω­σι­κή ει­σβο­λή πριν 2 χρό­νια: Της αυ­ξη­μέ­νης πι­θα­νό­τη­τας να με­τα­τρα­πούν οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί (που μαί­νο­νται σε πολ­λές «εστί­ες» από την Αφρι­κή και τον Ει­ρη­νι­κό μέχρι την Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο) σε ένο­πλες συρ­ρά­ξεις. 

Και δεν είναι μόνο οι γε­ω­πο­λι­τι­κές συ­γκρού­σεις που ρί­χνουν τη σκιά τους πάνω από το διε­θνές σύ­στη­μα. Το Πα­γκό­σμιο Οι­κο­νο­μι­κό Φό­ρουμ στο Ντα­βός πα­ρου­σί­α­σε φέτος μια αρ­κε­τά σκο­τει­νή ει­κό­να στη σχε­τι­κή του έκ­θε­ση για τους «πι­θα­νούς κιν­δύ­νους» των επό­με­νων χρό­νων. Ση­μειώ­νει την επι­βρά­δυν­ση της πα­γκό­σμιας οι­κο­νο­μί­ας, την κοι­νω­νι­κή πό­λω­ση, τις κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες της κλι­μα­τι­κής κρί­σης, που σκια­γρα­φούν ένα πε­ρι­βάλ­λον που ο Μάικλ Ρό­μπερτς συ­νο­ψί­ζει ως «όχι καλά νέα για το κε­φά­λαιο και ακόμα χει­ρό­τε­ρα για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας». 

Απέ­να­ντι σε αυτές τις προ­κλή­σεις και τους κιν­δύ­νους χρειά­ζε­ται να ανα­συ­γκρο­τή­σου­με με ενω­τι­κή διά­θε­ση και μα­ζι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό  τη ρι­ζο­σπα­στι­κή/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Για την απο­τε­λε­σμα­τι­κή στή­ρι­ξη και διεύ­ρυν­ση των αγώ­νων ενά­ντια στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, για την δια­μόρ­φω­ση ενός εναλ­λα­κτι­κού πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου που θα ενο­ποιεί αυ­τούς τους αγώ­νες και θα τους δίνει προ­ο­πτι­κή, πέρα από τα ασφυ­κτι­κά όρια των υπαρ­κτών κοι­νο­βου­λευ­τι­κών αντι­πο­λι­τεύ­σε­ων και ενός συ­στή­μα­τος που βυ­θί­ζε­ται σε πολ­λα­πλές κρί­σεις και συ­μπα­ρα­σύ­ρει τον κόσμο ερ­γα­σί­ας μαζί του.