Δημοσιεύουμε εδώ τα κείμενα των αποφάσεων για την περίοδο και τα καθήκοντά μας, ενώ στις σελίδες 14-15 μπορείτε να δείτε μια πρώτη παρουσίαση από παρεμβάσεις συνέδρων.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέες προκλήσεις καθώς ο καπιταλισμός γίνεται ακόμη πιο καταστροφικός μέσα στην πολύπλευρη κρίση του που παρατείνεται και χειροτερεύει, αλλά και οι εργατικές αντιστάσεις και τα κινήματα αποκτούν νέα χαρακτηριστικά. Οι μάχες που ξεδιπλώνονται δεν είναι ένα απλό αγωνιστικό κύμα που φέρνει μαζί απεργούς, φοιτητικές καταλήψεις και αγροτικά μπλόκα. Είναι ένα βήμα στην πορεία ριζοσπαστικοποίησης της εργατικής τάξης που επηρεάζει και άλλα στρώματα.
Πίσω από τις φιλολογίες για οικονομική ανάκαμψη και ανάπτυξη, η πραγματική εικόνα τόσο διεθνώς όσο και για τον ελληνικό καπιταλισμό είναι σκληρή. Ακόμη και στα κέντρα της παγκόσμιας οικονομίας η έμφαση είναι στη λιτότητα. Υψηλά επιτόκια σημαίνουν δυσκολότερη εξυπηρέτηση του χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού, που είναι αυξημένο παντού μετά τις δαπάνες της πανδημίας αλλά και των πολέμων.
Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη αποσταθεροποιεί τις ιμπεριαλιστικές ισορροπίες χειρότερα και από τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ ταυτόχρονα ξεσηκώνει το πιο μεγάλο κίνημα αντίστασης από το 2003. Δίπλα σε όλα αυτά, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τη σημασία της κλιματικής διάστασης της πολυκρίσης του καπιταλισμού.
Για τον ελληνικό καπιταλισμό οι πιέσεις είναι ακόμα πιο ασφυκτικές. Είναι μύθος ότι ο ελληνικός καπιταλισμός έχει αφήσει πίσω του τη μνημονιακή κρίση και επιστρέφει στην «κανονικότητα». Ξαναρχίζουν οι δεσμεύσεις για μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα την ώρα που τα ανεβασμένα επιτόκια σημαίνουν μεγαλύτερες δαπάνες για το δημόσιο δανεισμό. Αυτός ο συνδυασμός μεταφράζεται σε κύμα επιθέσεων πάνω σε μεροκάματα, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες, με επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων.
Το πολιτικό σκηνικό συγκλονίζεται από την πιο μεγάλη κρίση, πριν ακόμα κλείσει χρόνος από τις περσινές εκλογές και τις αναλύσεις για την «συντηρητικοποίηση» της εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση της ΝΔ βρίσκεται πολιορκημένη από τη μαζική οργή. Ο Μητσοτάκης των 106 βουλευτών της ΝΔ μπορεί να λέει ότι έχει τη «δεδηλωμένη» σαν κυβέρνηση μόνο με τη στήριξη των ανοιχτά διακηρυγμένων σεξιστών του Σαμαρά.
Οι φοιτητές/τριες συνεχίζουν τις καταλήψεις για δεύτερο μήνα και συνδέονται όλο και περισσότερο με τους εργατικούς αγώνες. Η εκστρατεία του Γεωργιάδη για ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ με απολύσεις συμβασιούχων και απογευματινά χειρουργεία με πληρωμή βρίσκει απέναντί της τις απεργίες των εργατών της Υγείας. Και όλα αυτά ενώ φτάνουμε στην επέτειο των Τεμπών, του εγκλήματος που έγραψε βαθιά στη συνείδηση του κόσμου ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δολοφονούν. Και στην τελική ευθεία προς την πανεργατική απεργία στις 8 Μάρτη, όπου το λόγο ενάντια στη σεξιστική καταπίεση δεν θα έχει η Βουλή αλλά το κίνημα στους δρόμους.
Αυτή η πραγματικότητα, οξύνει την αντίφαση ανάμεσα στη βίαιη δεξιά προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και τις πολιτικές εμπειρίες και τις αριστερές αναζητήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Αυτή είναι η ρίζα της κρίσης του ρεφορμισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε αλλά η κρίση του δεν σταματάει, όπως επιβεβαιώνουν οι νέες συγκρούσεις στο εσωτερικό του. Η Νέα Αριστερά προσπαθεί να αναπαράγει την ίδια στρατηγική που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αδιέξοδο. Το ΚΚΕ πιέζεται από τους αγώνες και αυτοπροβάλλεται ως «100% αντιπολίτευση», αλλά υποτάσσει τη δυναμική των αγώνων στις σκοπιμότητες της εκλογικής ενίσχυσής του.
Το κεντρικό καθήκον είναι να καλύψουμε το κενό αριστερής αντιπολίτευσης σε όλα τα μέτωπα που αφήνει η δεξιά πορεία και η κρίση του ρεφορμισμού. Πρώτα απ’ όλα στο απεργιακό μέτωπο. Το Συντονιστικό των Νοσοκομείων έχει δείξει ότι είναι εφικτό να οργανώνουμε τις μάχες αξιοποιώντας τις διαθέσεις της βάσης στους χώρους δουλειάς. Η γενίκευση αυτής της εμπειρίας μέσα από τον Συντονισμό Εργατικής Αντίστασης είναι άμεση προτεραιότητα. Μπαίνουμε μπροστά, συσπειρώνουμε κόσμο που ριζοσπαστικοποιείται και αποδεσμεύεται από την επιρροή της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, δυναμώνουμε τα δίκτυά μας στους χώρους δουλειάς. Χωρίς τέτοια δίκτυα, που κινητοποιούν τη συλλογική δύναμη της εργατικής τάξης, καμιά πρωτοβουλία και κανένα κίνημα δεν έχει τη δύναμη να είναι νικηφόρο.
Η καμπάνια της ΚΕΕΡΦΑ για τη διεθνή μέρα δράσης στις 16 Μάρτη συνδυάζει τα αιτήματα για ανοιχτά σύνορα ενάντια στις επαναπροωθήσεις και για να μείνουν στη φυλακή οι Χρυσαυγίτες δολοφόνοι με το αίτημα για «χαρτιά» σε όλους. Η 8 Μάρτη 2024 συνδυάζει την Παγκόσμια Μέρα των Γυναικών με την επέτειο της πανεργατικής οργής για το έγκλημα των Τεμπών. Η Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη είναι πρωτοβουλία αναφοράς για πολύ κόσμο που θέλει να δώσει τη μάχη ενάντια στον σεξισμό και την καταπίεση. Καμιά από αυτές τις μάχες δεν είναι στενά συνδικαλιστική ή «κινηματική» και το ΣΕΚ πρωταγωνιστεί για να αναδείξει τις πολιτικές συνδέσεις και να οργανώσει τη δράση, για να ενώσει τις μάχες σε ένα συνολικό σχέδιο ανατροπής αυτής της κυβέρνησης και σύγκρουσης με τον καπιταλισμό.
Βασικό στοιχείο για την προσπάθεια να ανταποκριθούμε σε όλα αυτά τα καθήκοντα είναι η αντίσταση στην ηττοπάθεια που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της Αριστεράς. Οι πραγματικοί συσχετισμοί μετριούνται στο πεζοδρόμιο. Αντί για την παθητικότητα που καλλιεργούν οι απόψεις περί «αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων», αυτό που απαιτεί η συγκυρία είναι την επιθετική αξιοποίηση των δυνατοτήτων που ανοίγονται.
Πάνω σε αυτή τη βάση αντιμετωπίζουμε και τη μάχη των Ευρωεκλογών. Δεν την υποτιμούμε ούτε την υποβαθμίζουμε σε απλή καταγραφή των ποσοστών ανάμεσα στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης με «δοσμένη» τη νίκη της ΝΔ. Αντίθετα, κεντρικός πολιτικός στόχος και σε αυτές τις κάλπες είναι να μαυρίσουμε την κυβέρνηση της ακρίβειας και του πλιάτσικου, του πολέμου και του ρατσισμού, του σεξισμού και του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» που τρέφει την ακροδεξιά.
Τώρα είναι η ώρα για να αναδείξουμε την επαναστατική αριστερά σε δύναμη που οργανώνει τις απαντήσεις και δίνει την αντικαπιταλιστική προοπτική με κέντρο το ΣΕΚ. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το κόμμα μας έχει την ευκαιρία αλλά και την υποχρέωση να διευρύνει το ρόλο που παίζει, μεγαλώνοντας αριθμητικά και κλιμακώνοντας τις πρωτοβουλίες που παίρνει. Συνολικά, ωριμάζουν συνθήκες ανάδειξης της επαναστατικής αριστεράς σε καθοριστική πολιτική δύναμη και το ΣΕΚ θα βρεθεί στο κέντρο αυτής της προσπάθειας οργανώνοντας αντίστοιχα τις δυνάμεις του για να κερδίσουμε χιλιάδες στη στρατηγική της ανατροπής του καπιταλισμού.
Το επαναστατικό κόμμα- δύναμη ηγετική
Η πολυκρίση του καπιταλισμού φέρνει καταστροφή στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και γεννάει αντίσταση τη στιγμή που η Αριστερά που έλεγε ότι υπάρχει ένας σύντομος δρόμος, ο κοινοβουλευτικός, για να αλλάξουμε τη ζωή μας, περνάει διαλυτική κρίση.
Αυτός ο συνδυασμός παράγει μια μεγάλη αλλαγή στις ιδέες και τις αναζητήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Σε αυτή τη συγκυρία βάζουμε στόχο να αναδειχθεί το κόμμα μας σε δύναμη που φέρνει την επαναστατική αριστερά στην πρώτη γραμμή.
Αυτός ο στόχος σημαίνει δυο πράγματα ταυτόχρονα: Επιμονή στη συζήτηση για το πόσο αναγκαία είναι η στρατηγική της επανάστασης, αλλά και πρωτοβουλίες δράσης που οργανώνουν τους αγώνες και τραβούν σε κοινή δράση όλη την Αριστερά. Χρειάζεται ο συνδυασμός και των δυο. Δράση που αγκαζάρει τον κόσμο που αποδεσμεύεται από την κρίση του ρεφορμισμού, αλλά και πολιτική θεωρία που δίνει τις απαντήσεις στα ερωτήματα, γιατί αποτυχαίνει ο κοινοβουλευτικός δρόμος, γιατί η επαναστατική στρατηγική είναι η εναλλακτική. Κάθε πρωτοβουλία μας δίνει τη δυνατότητα να ξεκαθαρίζει ο κόσμος που παλεύουμε μαζί για την στρατηγική.
Τα μέλη του ΣΕΚ δεν είναι «μόνο» οι καλύτεροι ακτιβιστές, συνδικαλιστές και αντιρατσιστές, αντισεξιστές και αντιφασίστες, αλλά είναι οι επαναστάτες που δίνουν απαντήσεις και κερδίζουν τον κόσμο με τον οποίο παλεύουν μαζί στις επαναστατικές ιδέες και στο επαναστατικό κόμμα.
Οι τοπικοί πυρήνες είναι το κέντρο και το σημείο αναφοράς για όλη την αριστερή πολιτικοποίηση της περιοχής τους, οργανώνουν την Αριστερά και την κερδίζουν στην επαναστατική στρατηγική. Μπορούμε να στρατολογήσουμε και να κερδίσουμε χιλιάδες σε αυτή την προοπτική. Γι’ αυτό χρειάζεται πρόγραμμα για τη συμμετοχή κάθε τοπικού πυρήνα στις πρωτοβουλίες που τον συνδέουν σε κοινή δράση με τον κόσμο γύρω του. Αλλά και πρόγραμμα για τις στρατολογίες και την πολιτική συζήτηση που έχουν ανάγκη παλιά και νέα μέλη. Οι τοπικοί πυρήνες βάζουν σχέδιο για το πως θα χτίσουν το κόμμα στους εργατικούς χώρους και στις σχολές της περιοχής τους, αλλά και στόχους για την πολιτικοποίηση που θέλουν να τραβήξουν και να την προχωρήσουν.
Αυτό το πρόγραμμα και αυτοί οι στόχοι προσδιορίζονται από την πολιτική συζήτηση στη συνεδρίαση του πυρήνα κάθε βδομάδα. Η πολιτική συζήτηση για τα μεγάλα ερωτήματα δίνει το υπόβαθρο για όλα όσα έχει να οργανώσει ο πυρήνας μέσα στη βδομάδα. Από τη συμμετοχή σε ένα απεργιακό συλλαλητήριο μέχρι τα ραντεβού για τη χρέωση της Εργατικής Αλληλεγγύης σε όλους και όλες. Από το πρόγραμμα των ραντεβού για στρατολογίες και ανανεώσεις μέχρι την προετοιμασία της συμμετοχής σε κεντρικές εκδηλώσεις της Περιφέρειας ή του κόμματος συνολικά.
Για να το καταφέρουμε αυτό, όμως, χρειάζεται επιτελικός πυρήνας που λειτουργεί συλλογικά: κάθε μέλος διαβάζει και διακινεί την εφημερίδα και το περιοδικό, συζητάει συλλογικά. Αυτό έχει να εξασφαλίσει η λειτουργία ηγεσίας -γραμματείας- σε κάθε τοπικό πυρήνα που οργανώνει τη δράση του κάθε βδομάδα. Υπεύθυνος/η του πυρήνα που ετοιμάζει τη συνεδρίαση και τον προγραμματισμό, υπεύθυνος/η της Εργατικής Αλληλεγγύης που οργανώνει τη χρέωση και τις εξορμήσεις και στους χώρους και στις πλατείες, ταμίας που φροντίζει για τις συνδρομές και τις ενισχύσεις μελών και επαφών. Κάθε πυρήνας εκλέγει άμεσα γραμματεία. Μ’ αυτό τον τρόπο όλοι οι πυρήνες πανελλαδικά μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι μέσα σε αυτό το τρομερό κίνημα μπορούμε να χτίσουμε ένα μεγάλο επαναστατικό κόμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου