Ριζοσπαστική Αριστερά : Οι Διεργασίες Προς Τις Ευρωεκλογές

 Μαρία Μπόλαρη - *Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

 

Με το πέρασµα του χρόνου, όπως είναι φυσιολογικό, πυκνώνουν οι διεργασίες στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς σχετικά µε την αντιµετώπιση των ευρωεκλογών.

 

1. Είναι φα­νε­ρό ότι «το µατς θα είναι δύ­σκο­λο». Η ΕΕ σκλη­ραί­νει την πο­λι­τι­κή της σε όλα τα µέ­τω­πα (λι­τό­τη­τα και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­µε­ταρ­ρυ­θµί­σεις, πό­λε­µος-εξο­πλι­σµοί, έντα­ση του θε­σµι­κού ρα­τσι­σµού και σε­ξι­σµού, υπο­βά­θµι­ση της κλι­µα­τι­κής κρί­σης, κ.ο.κ.). Η Κο­µι­σιόν συ­ντο­νί­ζε­ται µε τις κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις των χω­ρών-µε­λών και λει­τουρ­γεί ως πο­λιορ­κη­τι­κός κριός που ανοί­γει δρό­µους για την κα­πι­τα­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα. Στις ευ­ρω­ε­κλο­γές θα είναι υπο­χρε­ω­τι­κή µια κα­θα­ρή πο­λι­τι­κή ενά­ντια στην ΕΕ (που θα πε­ρι­λα­µβά­νει και τη διά­στα­ση της απει­θαρ­χί­ας εδώ και τώρα, εντός της υπαρ­κτής ΕΕ, αλλά και την κα­τεύ­θυν­ση της συ­νο­λι­κής απόρ­ρι­ψης/ρήξης ως προ­ο­πτι­κής).

Μια θέση που θα έρ­χε­ται σε σαφή ρήξη µε τις αυ­τα­πά­τες για µια ΕΕ «µε αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο», τις ψεύ­τι­κες ελ­πί­δες ότι η ΕΕ είναι δυ­να­τόν να «αυ­τό-µε­ταρ­ρυ­θµι­στεί».

Όµως σε πολ­λές και ση­µα­ντι­κές χώ­ρες-µέ­λη της ΕΕ, το πο­λι­τι­κό ρεύµα του «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σµού» κυ­ριαρ­χεί­ται από την σύγ­χρο­νη ακρο­δε­ξιά που ενι­σχύ­ε­ται επι­κίν­δυ­να. Το ΟΧΙ στην ΕΕ της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, πρέ­πει να κα­το­χυ­ρώ­νει το διε­θνι­στι­κό/ερ­γα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του, για να µπο­ρεί να είναι απο­τε­λε­σµα­τι­κό πο­λι­τι­κά.

2. Οι ευ­ρω­ε­κλο­γές θα είναι µια ση­µα­ντι­κή πο­λι­τι­κή µάχη εδώ, ενά­ντια στην αντι­δρα­στι­κή κι επι­κίν­δυ­νη κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη. Χρεια­ζό­µα­στε ένα µε­τα­βα­τι­κό πρό­γρα­µµα που θα συ­νε­νώ­νει τα αι­τή­µα­τα, τους αγώ­νες, την προ­ο­πτι­κή της ανα­τρο­πής των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­µε­ταρ­ρυ­θµί­σε­ων. Ένα πρό­γρα­µµα που θα εν­σω­µα­τώ­νει αρµο­νι­κά τα αντι­ρα­τσι­στι­κά και αντι­σε­ξι­στι­κά κα­θή­κο­ντα, όπως και τα κα­θή­κο­ντα της σύ­γκρου­σης µε την πο­λι­τι­κή των εξο­πλι­σµών, του εθνι­κι­σµού, της υπο­τα­γής στον ιµπε­ρια­λι­σµό. Η δέ­σµευ­ση ευ­ρύ­τε­ρων δυ­νά­µε­ων σε ένα τέ­τοιο πρό­γρα­µµα θα πρέ­πει να υπη­ρε­τη­θεί µε την ανά­δει­ξη σχε­δια­σµέ­νης ενό­τη­τας δρά­σης, υψη­λό­τε­ρου επι­πέ­δου, πριν τις ευ­ρω­ε­κλο­γές.

Η µε­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή δεν είναι αποϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποι­η­µέ­νη πο­λι­τι­κή. Η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, ιδίως µπρο­στά σε µια δύ­σκο­λη εκλο­γι­κή/πο­λι­τι­κή µάχη, οφεί­λει να ανα­λα­µβά­νει τη δέ­σµευ­ση να εντάσ­σει τη συ­γκε­κρι­µέ­νη πο­λι­τι­κή της στο στρα­τη­γι­κό ορί­ζο­ντα και στην ιστο­ρι­κή διεκ­δί­κη­ση του σο­σια­λι­σµού. Δεν πρό­κει­ται για προ­αι­ρε­τι­κή πο­λυ­τέ­λεια. Η ανα­φο­ρά στους στρα­τη­γι­κούς, ιστο­ρι­κούς και τα­ξι­κούς προσ­διο­ρι­σµούς δίνει µε σα­φή­νεια το πλαί­σιο ενο­ποί­η­σης των φαι­νο­µε­νι­κά δια­φο­ρε­τι­κών πτυ­χών του προ­γρά­µµα­τος, αλλά ταυ­τό­χρο­να δεί­χνει µε σα­φή­νεια τη δια­φο­ρά µε τα «αδεια­νά που­κά­µι­σα» του τα­κτι­κι­σµού και του και­ρο­σκο­πι­σµού.

3. Η ανά­δει­ξη της ηγε­σί­ας Κασ­σε­λά­κη στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι η τε­λι­κή φάση της δια­λυ­τι­κής κρί­σης αυτού του κό­µµα­τος που, µέχρι χθες, αυ­το­προσ­διο­ρι­ζό­ταν ως τµήµα της Αρι­στε­ράς. Η ορι­στι­κή µε­τα­κί­νη­ση προς το Κέ­ντρο ή τον σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σµό της σύγ­χρο­νης σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τί­ας κλεί­νει µια εποχή. Με θε­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες (αν ένας κό­σµος κερ­δη­θεί, ξανά, προς τα αρι­στε­ρά) αλλά και µε κιν­δύ­νους (αν δια­δο­θεί µια στάση κυ­νι­κής προ­σα­ρµο­γής, αποϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποί­η­σης, εξα­το­µί­κευ­σης κλπ).

Η Νέα Αρι­στε­ρά δεν θα δώσει τις απα­ντή­σεις σε αυτά τα δι­λή­µµα­τα. Η επι­λο­γή της υπε­ρά­σπι­σης του «κυ­βερ­νη­τι­κού έργου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» είναι πο­λι­τι­κά αυ­το­κτο­νι­κή. Η σύ­γκρου­ση µε τον Κασ­σε­λά­κη, µαζί µε την υπε­ρά­σπι­ση της «πα­ρα­κα­τα­θή­κης» Τσί­πρα, δεν υπάρ­χει ως πο­λι­τι­κός τόπος.

Η δια­λυ­τι­κή κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δη­µιουρ­γεί την τάση (δη­µο­σκο­πι­κής για την ώρα) ενί­σχυ­σης του ΚΚΕ. Που, όµως, δεν «πα­ρα­λα­µβά­νει» αυτή τη δυ­να­τό­τη­τα που του δίνει η συ­γκυ­ρία, δεν παίρ­νει τις πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που του αντι­στοι­χούν, δεν επι­χει­ρεί να αλ­λά­ξει στην πράξη τη δυ­να­µι­κή της πε­ριό­δου.

4. Στις πε­ρι­φε­ρεια­κές και δη­µο­τι­κές εκλο­γές, σε κά­ποια ση­µεία, η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά έδει­ξε δυ­να­τό­τη­τες. Ξε­πέ­ρα­σε τα πο­σο­στά απλής «κα­τα­γρα­φής» και έδει­ξε προ­ο­πτι­κή πο­λι­τι­κής πα­ρου­σί­ας. Όµως αυτό έγινε υπό προ­ϋ­πο­θέ­σεις, µέσα από µια ενω­τι­κή προ­σπά­θεια αλλά και ταυ­τό­χρο­να µέσα από µια σο­βα­ρή και συ­γκε­κρι­µε­νο­ποι­η­µέ­νη πο­λι­τι­κή γρα­µµή.

Ενό­ψει των ευ­ρω­ε­κλο­γών δεν υπάρ­χουν έτοι­µα ερ­γα­λεία για να ακου­µπή­σου­µε. Η Συ­µµα­χία για τη Ρήξη (ΜΕ­ΡΑ­25 και ΛΑΕ) απέ­τυ­χε να επι­βε­βαιώ­σει τις δη­µο­σκο­πή­σεις που «έβλε­παν» άνετη εί­σο­δο του ΜΕ­ΡΑ­25 στη Βουλή των εκλο­γών του Μάη-Ιού­νη 2023. Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, µετά από µια πο­λυ­ε­τή µε­τω­πι­κή λει­τουρ­γία, µετά τη µε­γά­λη συ­στη­µι­κή κρίση και την κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κα­τέ­γρα­ψε µια επι­φα­νεια­κή πο­λι­τι­κή σχέση ακόµα και µε το «στενό» εκλο­γι­κό ακρο­α­τή­ριο που την ψή­φι­σε τον Μάη.

Είναι σαφές ότι χρειά­ζε­ται ένα νέο ξε­κί­νη­µα. Σε µια τέ­τοια βάση, στην ανα­ζή­τη­ση µιας νέας αφε­τη­ρί­ας, στά­θη­καν οι πρό­σφα­τες ανοι­χτές πο­λι­τι­κές εκ­δη­λώ­σεις της ΛΑΕ και της Ανα­µέ­τρη­σης.

Σε αυτό το ση­µείο που βρι­σκό­µα­στε δεν είναι σωστό να ξε­κι­νά κα­νείς κό­βο­ντας και ρά­βο­ντας εκ προ­οι­µί­ου πο­λι­τι­κές συ­µµα­χί­ες, όπως τις έχει στο κε­φά­λι του. Χρειά­ζε­ται µια ανοι­χτή, έντι­µη και σο­βα­ρή πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση, µε ενω­τι­κή πρό­θε­ση ενό­ψει των ευ­ρω­ε­κλο­γών, που αφορά όλο το φάσµα από την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ ως την ΛΑΕ και το ΜΕ­ΡΑ­25.

Η µόνη µε­θο­δο­λο­γία για να προ­χω­ρή­σει κα­νείς χωρίς να κιν­δυ­νεύ­ει να «τραυ­µα­τί­σει» µε­τω­πι­κές-κι­νη­µα­τι­κές συ­νερ­γα­σί­ες (πχ σε Δή­µους ή κά­ποια ερ­γα­τι­κά σω­µα­τεία…) είναι η µέ­θο­δος του Φό­ρουµ: όποιος προ­σπα­θεί να απο­κλεί­σει άλ­λους, αυ­τό-απο­κλεί­ε­ται.

Δυ­στυ­χώς, οι σύ­ντρο­φοι του ΝΑΡ µας δια­µή­νυ­σαν από το «Πριν», µε «σκλη­ρή» φρα­σε­ο­λο­γία, την εκτί­µη­σή τους ότι το ΜΕ­ΡΑ­25, όπως και η ΛΑΕ, είναι δυ­νά­µεις που τί­θε­νται εκ προ­οι­µί­ου εκτός κάθε συ­ζή­τη­σης. Ελ­πί­ζου­µε πρα­γµα­τι­κά, αυτός ο αυ­το­α­πο­κλει­σµός του ΝΑΡ, που αφή­νει (;) την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ ως µο­να­δι­κό πλαί­σιο ανα­φο­ράς, να µην οδη­γή­σει στον τραυ­µα­τι­σµό ενω­τι­κών συ­γκρο­τή­σε­ων που εξα­κο­λου­θού­µε να θε­ω­ρού­µε πο­λύ­τι­µες.

Στη συ­ζή­τη­ση των υπό­λοι­πων δυ­νά­µε­ων, που πρέ­πει ασφα­λώς να συ­νε­χι­στεί, η έµφα­ση στη συ­γκέ­ντρω­ση του ανέ­ντα­χτου δυ­να­µι­κού θα πρέ­πει να συ­νε­χι­στεί. Αρκεί να γί­νε­ται µε αυ­θε­ντι­κό τρόπο, χωρίς την καλ­λιέρ­γεια τε­χνη­τών αντι­θέ­σε­ων µε το ορ­γα­νω­µέ­νο δυ­να­µι­κό, χωρίς την καλ­λιέρ­γεια έµµε­σων απο­κλει­σµών και ανι­σο­τή­των. Δεν πρέ­πει να ξε­χνά­µε ένα τµήµα της εµπει­ρί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: ότι µε ση­µαία το δήθεν «κόµµα των µελών», ο Τσί­πρας επέ­βα­λε ένα ακραία αρ­χη­γο­κε­ντρι­κό µο­ντέ­λο, όπως και το ότι µε ση­µαία µια δήθεν «άµεση δη­µο­κρα­τία» εκλέ­χτη­κε ο Κασ­σε­λά­κης. Οι δο­µη­µέ­νες πο­λι­τι­κές σχέ­σεις είναι συ­νή­θως οι πιο δη­µο­κρα­τι­κές. Και αυτές µπο­ρούν να προ­κύ­ψουν στη βάση κα­θα­ρών πο­λι­τι­κών συ­µφω­νιών, καλ­λιέρ­γειας της αµοι­βαί­ας εµπι­στο­σύ­νης µέσα από σχε­δια­σµέ­νες ενω­τι­κές πα­ρε­µβά­σεις στο κί­νη­µα, ανά­λη­ψη κά­ποιων συ­ντρο­φι­κών δε­σµεύ­σε­ων για την επό­µε­νη ηµέρα.