Αργεντινή: Το Πριόνι Του Φασίστα Μιλέι /// Σχόλιο του Σάββα Μιχαήλ

Ο λεγόμενος “αναρχοκαπιταλιστής”, για την ακρίβεια φασίστας Μιλέι εξελέγη με 55% Πρόεδρος της Αργεντινής, με την αντιπροεδρίνα του να δηλώνει υποστηρίκτρια της αιματοβαμμένης δικτατορίας του Βιντέλα. Όσοι παρηγορούνται ή τον ξορκίζουν αποκαλώντας τον “γελοίο”, ξεχνούν ότι όντως είναι γελοιωδέστατος, όσο τουλάχιστον ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ, ή ο Μιχαλολιάκος, ή ακόμα, όχι λιγότερο από τους φασίστες “τηλεπαρουσιαστές” και παλιούς χουντικούς τσεκουροφόρους στην ακροδεξιά ελληνική κυβέρνηση του 41%.

 

 

Αυτό δεν μειώνει τον κίνδυνο. Οι εθνικές ιδιομορφίες της κατάστασης στην Αργεντινή του υπερπληθωρισμού και της υποταγής του περονισμού στον κανιβαλισμό του ΔΝΤ δεν πρέπει να μας κρύβουν την μεγάλη εικόνα, το ιστορικό πλαίσιο, τις καταστροφικές τάσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού που γεννά στην άλυτη κρίση του πείνα, πόλεμο και φασισμό. Ο Τραμπ που προαλείφεται να επιστρέψει το 2024 στην Προεδρία των ΗΠΑ χειροκρότησε τον Μιλέι. Μόνο που η πολιτική Μιλέι είναι χειρότερη από ό,τι γνωρίσαμε σαν πολιτική Τραμπ ή Μπολσονάρο. Εκφράζει μια βίαιη αντίδραση του κεφαλαίου, των πιο εξαθλιωμένων στρωμάτων και start up νέων τεχνο-επιχειρηματιών ενάντια στην πολιτικά χρεοκοπημένη κι αντιλαϊκή κεντροαριστερά. Θα πρέπει να εξετάσουμε πιο διεξοδικά το τι καινούργιο εκδηλώνεται στον Μιλέι: μια βίαιη προσπάθεια να χτυπηθούν όλα τα μέτρα που μετά το κραχ του 2008 και μετά το πανδημικό σοκ πάρθηκαν από τις κεντρικές τράπεζες και τις κυβερνήσεις για να συγκρατήσουν την κατάρρευση και τα οποία απέτυχαν πυροδοτώντας ξανά τον πληθωρισμό και την καταστροφική ακρίβεια σε συνθήκες βουλιάγματος της οικονομίας και μαζικής ανεργίας. Το πριόνι του Μιλέι κατά κάθε δημόσιας παροχής το κρατούν τώρα και το “επιτελικό κράτος” Μητσοτάκη με την “θεσμική” αντεπανάσταση σε Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμό κ.λπ., αλλά και η μια αστική κυβέρνηση στην Ευρώπη μετά την άλλη (Μακρόν, Μελόνι κ.ά.).

Και η Αριστερά, και μάλιστα αυτή που θέλει να λέγεται επαναστατική και κομμουνιστική; Η σχεδόν ταυτόχρονη διεθνώς χρεωκοπία και διαλυτική κρίση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, του Ποδέμος στη Ισπανία, της Λίνκε στην Γερμανία ή και του FIT-U στην Αργεντική που απέτυχαν σαν εναλλακτικές εκδοχές μιας κοινοβουλευτικής αριστεράς, αναλαμβάνοντας ορισμένες φορές και την αστική διακυβέρνηση σε συνθήκες κρίσης, μας διδάσκει τίποτα;

Η επίκληση για μια “μαχητική αντιπολίτευση” γραφειοκρατικά ελεγχόμενη είναι λιγότερο κι από ανεπαρκής, όταν δίνει μάλιστα και χείρα βοηθείας σε κρίσιμα ζητήματα στους κρατούντες (Βλέπε Τέμπη).

Η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά. Νέα καθήκοντα, νέα επαναστατική οργάνωση και Διεθνής, νέα επαναστατική δράση απαιτούνται επειγόντως. Ας το συζητήσουμε μέσα στο κίνημα χωρίς “καπέλα”, σεχταρισμούς κι οπορτουνισμούς και ας αναλάβουμε δράση, τόσο στα “μικρά” όσο προπαντός στα κεντρικά ιστορικά ζητήματα που μπαίνουν μπροστά στην εργατική τάξη και τους κομμουνιστές διεθνιστές.

21/11/2023