ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Δεν Υπάρχει Δρόμος Κοινοβουλευτικός...

Τέτοια είναι η περίοδος που διανύουμε, ώστε πάνω στην επέτειο των 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι εξελίξεις δείχνουν με κάθε τρόπο ότι το μεγάλο μήνυμα εκείνου του Νοέμβρη είναι επίκαιρο εδώ και τώρα. Ο κόσμος γύρω μας έχει μπει στη δίνη μιας πολύπλευρης κρίσης που φτάνει σε τερατώδη εγκλήματα σαν αυτά που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα με τη φριχτή πολεμική εξόρμηση γενοκτονίας σε βάρος των Παλαιστίνιων. Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη ξεσηκώνει χιλιάδες χιλιάδων απ’ άκρη σε άκρη του πλανήτη και αναγκάζει κυβερνήσεις, ακόμα και στην καρδιά του δυτικού ιμπεριαλισμού σαν τη βρετανική, να μην ξέρουν πού πατούν και πού βρίσκονται.

Τα νέα από το Λονδίνο είναι χαρακτηριστικά. Το μέγεθος του συλλαλητήριου στο πλευρό της Παλαιστίνης το Σάββατο 11 Νοέμβρη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και τσάκισε όλα τα εμπόδια που προσπάθησε να βάλει στο δρόμο του η ρατσίστρια υπουργός Εσωτερικών Σουέλα Μπράβερμαν. Τη Δευτέρα η Μπράβερμαν απολύθηκε από τον πρωθυπουργό Ρίσι Σούνακ, ανοίγοντας νέο κύκλο πολιτικής κρίσης για την κυβέρνηση των Συντηρητικών.

 

Οικονόμου όπως Μπράβερμαν

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι έξω από αυτόν τον κύκλο. Έχει εμπλακεί στο πλευρό των ΗΠΑ και του Ισραήλ σε όλα τα εγκλήματά τους, αλλά αναγκάζεται να βλέπει τον κόσμο και εδώ να διαδηλώνει υπέρ των Παλαιστίνιων. Ο υπουργός Προ.Πο. Οικονόμου πήγε να το παίξει Μπράβερμαν με την προσαγωγή του Παλαιστίνιου αγωνιστή που ύψωσε την Παλαιστινιακή σημαία στο Σύνταγμα, αλλά έκανε πίσω τρέχοντας.

 

Κι όμως, σε τέτοιες στιγμές ο ΣΥΡΙΖΑ βουλιάζει στη χειρότερη κρίση του. Δίνει με αυτόν τον τρόπο άλλη μια επιβεβαίωση για τα αδιέξοδα μιας αριστεράς που πορεύεται με τις επιλογές του κοινοβουλευτικού δρόμου. Πενήντα χρόνια τώρα αυτή η επιβεβαίωση έρχεται και ξανάρχεται. Κάθε κύμα ριζοσπαστικοποίησης της εργατικής τάξης και της νεολαίας χαραμίστηκε από τέτοιες πολιτικές δυνάμεις.

Το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβερνητική δύναμη χάρη στο κύμα της Μεταπολίτευσης. Αλλά τα νέα πρόσωπα, που έφερε στα υπουργεία με υποσχέσεις ότι θα σαρώσουν τη διαφθορά της δεξιάς, κατάντησαν Τσοχατζόπουλοι και Παπαντωνίου βυθισμένοι στα χειρότερα σκάνδαλα. Επιβεβαίωσαν την παλιά πρόβλεψη της Ρόζας Λούξεμπουργκ ότι όταν ένας σοσιαλιστής γίνεται υπουργός χωρίς επαναστατική ανατροπή, τότε δεν διαβρώνεται το κράτος από τον σοσιαλισμό αλλά αντίθετα το καπιταλιστικό κράτος διαβρώνει το σοσιαλιστικό κόμμα.

Δεν αφορά μόνο στο ΠΑΣΟΚ αυτή η αλήθεια. Το ΚΚΕ στη δεκαετία του 1980 έλεγε ότι «Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» διεκδικώντας μια θέση διορθωτικής δύναμης δίπλα στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά το 1989 βρέθηκε σε συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία, προδίδοντας όλο τον κόσμο που είχε έρθει σε ρήξη με το ΠΑΣΟΚ από τα αριστερά. 

Ξέρουμε, σήμερα πια πολύ καλά, ότι το πιο πρόσφατο κύμα ριζοσπαστικοποίησης στα χρόνια των Μνημονίων οδηγήθηκε στα βράχια από τον ΣΥΡΙΖΑ που έγινε κυβέρνηση χάρη σε αυτό. Το αποτέλεσμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, που πασχίζει να σβήσει και το Ριζοσπαστική και το Αριστερά από τις γραμμές του.

Ο κόσμος, όμως, επιμένει αριστερά. Το κύμα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη είναι το πιο πρόσφατο σημάδι ότι ένα νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης ξεδιπλώνεται. Είναι καιρός να κάνουμε τη μεγάλη επιλογή και να δυναμώσουμε την Αριστερά που επιμένει στο δρόμο του Νοέμβρη, στον επαναστατικό δρόμο της ανατροπής. Ελάτε να βαδίσουμε μαζί.