Αποτελέσματα Περιφερειακών Και Δημοτικών Εκλογών : Νέα Κατάσταση, Σαφέστερα Τα Καθήκοντα /// ΔΕΑ

 

Οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές στις 8 Οκτώβρη ήταν συνέχεια του πολιτικού κύκλου των εθνικών εκλογών του 2023, του κύκλου που οδήγησε στην ανανέωση της πολιτικής κυριαρχίας της ΝΔ του Μητσοτάκη.

 

Οι εκλο­γι­κές/πο­λι­τι­κές επι­τυ­χί­ες της Δε­ξιάς στη­ρί­ζο­νται στην απο­γο­ή­τευ­ση των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών και την απα­ξί­ω­ση των αυ­το­διοι­κη­τι­κών εκλο­γών που εκ­φρά­στη­κε με τη διό­γκω­ση της απο­χής σε αρ­νη­τι­κό ρεκόρ. Στη­ρί­ζο­νται ακόμα σε μη­χα­νι­σμούς χει­ρα­γώ­γη­σης, που ενι­σχύ­θη­καν μέσω της συγ­χώ­νευ­σης οι­κο­νο­μι­κής/πο­λι­τι­κής/αυ­το­διοι­κη­τι­κής και μι­ντια­κής εξου­σί­ας, που ανέ­δει­ξε απο­κρου­στι­κά και επι­κίν­δυ­να κρού­σμα­τα όπως στο Βόλο (αλλά όχι μόνο…). 

Κυ­ρί­ως όμως στη­ρί­ζο­νται στην προ­ω­θη­μέ­νη κρίση της αντι­πο­λί­τευ­σης, η οποία αδυ­να­τεί να συ­γκρο­τή­σει εκεί­νο το πο­λι­τι­κό ρεύμα που θα μπο­ρού­σε να λει­τουρ­γή­σει ως αντί­βα­ρο στις γνω­στές «ιδιαι­τε­ρό­τη­τες» των αυ­το­διοι­κη­τι­κών εκλο­γών, αλλά και απέ­να­ντι στην «κε­κτη­μέ­νη τα­χύ­τη­τα» που είχε η ΝΔ από τις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές.

Η κα­τά­στα­ση που επι­κρα­τεί στο κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όχι μόνο δεν λει­τούρ­γη­σε ενι­σχυ­τι­κά (όπως είχε συμ­βεί στο πα­ρελ­θόν), αλλά αυτήν τη φορά λει­τούρ­γη­σε ως επι­πλέ­ον βάρος στις -ήδη αδύ­να­μες- αυ­το­διοι­κη­τι­κές δυ­νά­μεις του. Το ΠΑΣΟΚ, που δια­τη­ρεί σχε­τι­κά αν­θε­κτι­κούς εκλο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς σε αυτό το πεδίο (ακόμα και στα χρό­νια της πιο βα­θιάς κρί­σης του) δεν κα­τά­φε­ρε να κα­τα­γρά­ψει κα­νέ­να ευ­ρύ­τε­ρο πο­λι­τι­κό ρεύμα πέραν της επι­βε­βαί­ω­σης της επι­βί­ω­σης αυτών των μη­χα­νι­σμών.

1. Αξί­ζει να ση­μειω­θεί ότι η κυ­ριαρ­χία του Μη­τσο­τά­κη συ­νο­δεύ­τη­κε από «ρωγ­μές» και «αγκά­θια» για τη ΝΔ, που δεί­χνουν ότι η νίκη της Δε­ξιάς δεν ήταν ένα πο­λι­τι­κά ανα­πό­φευ­κτο απο­τέ­λε­σμα. Και δεν ανα­φε­ρό­μα­στε κυ­ρί­ως στις πε­ρι­φε­ρεια­κές εκλο­γές –όπου με εξαί­ρε­ση τη Θεσ­σα­λία, τα προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει η ΝΔ αφο­ρούν συ­γκρού­σεις με «αντάρ­τες» της Δε­ξιάς– όσο στην Αθήνα όπου δεν επι­βε­βαιώ­θη­κε ο εκλο­γι­κός «πε­ρί­πα­τος» του Μπα­κο­γιάν­νη, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη όπου το απο­τέ­λε­σμα του Κ. Ζέρβα είναι στα όρια της πο­λι­τι­κής ήττας, και στον Πει­ραιά όπου το ψη­φο­δέλ­τιο Μώ­ρα­λη λο­γο­δο­τεί κυ­ρί­ως στον Β. Μα­ρι­νά­κη παρά στα κόμ­μα­τα που το στή­ρι­ξαν. Αυτά, σε συν­δυα­σμό με την Πάτρα όπου η νίκη του ΚΚΕ δια του Πε­λε­τί­δη πα­ρα­μέ­νει απο­λύ­τως εφι­κτή, δεί­χνουν ότι στις με­γά­λες πό­λεις, η ΝΔ αντι­με­τώ­πι­σε ση­μα­ντι­κά προ­βλή­μα­τα. 

2. Στις πε­ρι­φε­ρεια­κές και δη­μο­τι­κές εκλο­γές, όπως και στις προη­γού­με­νες εθνι­κές/κοι­νο­βου­λευ­τι­κές, το απο­τέ­λε­σμα πρέ­πει να γίνει κα­τα­νοη­τό και ως απο­τέ­λε­σμα της δια­λυ­τι­κής κρί­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νη ηγε­σία γύρω από τον Στέ­φα­νο Κασ­σε­λά­κη, πα­τώ­ντας πάνω στο πυ­ρο­τέ­χνη­μα της «αδια­με­σο­λά­βη­της» εκλο­γής της από τους φί­λους του κόμ­μα­τος, υπο­σχέ­θη­κε εκλο­γι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα απέ­να­ντι στον Μη­τσο­τά­κη. Στο πρώτο σο­βα­ρό τεστ, όχι μόνο δεν μπό­ρε­σε να κα­τα­γρά­ψει μια τάση αντι­στρο­φής του κύ­μα­τος από­συρ­σης της εμπι­στο­σύ­νης του κό­σμου, που εκ­φρά­στη­κε με τις με­γά­λες απώ­λειες στις εκλο­γές του Μάη-Ιού­νη, αλλά το επι­τά­χυ­νε και το διό­γκω­σε. 

Κυ­ρί­ως σε κά­ποιες με­γά­λες πό­λεις, με τον πιο πο­λι­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα της εκλο­γι­κής μάχης και την ύπαρ­ξη πει­στι­κών εναλ­λα­κτι­κών στα αρι­στε­ρά του, η φθορά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκ­φρά­στη­κε και με μια στρο­φή προς το ΚΚΕ και τα ψη­φο­δέλ­τια της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, μέχρι και την τε­λευ­ταία στιγ­μή (μετά και την κα­τά­πτυ­στη δή­λω­ση για τον πό­λε­μο στην Πα­λαι­στί­νη που πε­ρι­λάμ­βα­νε την εμ­βλη­μα­τι­κή φράση για «αλ­λη­λεγ­γύη στο κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ»). 

Το βράδυ της 8ης Οκτω­βρί­ου, ο Στέ­φα­νος Κασ­σε­λά­κης μί­λη­σε για την επεί­γου­σα ανά­γκη με­τα­τρο­πής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε κάτι όπως μια «πλα­τιά δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη». Μόνο που το απο­τέ­λε­σμα των αυ­το­διοι­κη­τι­κών εκλο­γών, επι­βε­βαί­ω­σε ότι αυτή η «με­τά­βα­ση» προς το σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο κέ­ντρο δεν θα έχει τί­πο­τα κοινό με την έπαρ­ση που χα­ρα­κτή­ρι­ζε την ίδια πο­λι­τι­κή επί Τσί­πρα: στην Αθήνα, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και στην πε­ρι­φέ­ρεια της Θεσ­σα­λί­ας –στις 3 πιο ση­μα­ντι­κές αιχ­μές το δεύ­τε­ρου γύρου– ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα είναι υπο­χρε­ω­μέ­νος να στρι­μω­χτεί πίσω από υπο­ψη­φιό­τη­τες που ανα­φέ­ρο­νται στο ΠΑΣΟΚ. Όπως είχε ήδη φανεί σε πολλά ψη­φο­δέλ­τια του πρώ­του γύρου, η επι­χεί­ρη­ση «σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ανα­σύν­θε­ση» έχει πλέον δύο πρω­τα­γω­νι­στές και ο συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης με­τα­ξύ τους είναι αρ­κε­τά δια­φο­ρε­τι­κός απ’ ό,τι ήταν πριν ελά­χι­στους μήνες. 

3. Η σχε­τι­κή ενί­σχυ­ση της εκλο­γι­κής επιρ­ρο­ής του ΚΚΕ, μέσα σε αυτό το κλίμα πο­λι­τι­κής απο­σύν­θε­σης, είναι ένα αντι­κει­με­νι­κά θε­τι­κό γε­γο­νός. Εκ­φρά­ζει μια αρι­στε­ρή αν­θε­κτι­κό­τη­τα ενός ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος του κό­σμου, που θα είναι ένας ση­μα­ντι­κός πο­λι­τι­κός πα­ρά­γο­ντας στις μάχες της πε­ριό­δου που έρ­χε­ται. Στο δεύ­τε­ρο γύρο των εκλο­γών, σε κάθε πε­ρί­πτω­ση αντι­πα­ρά­θε­σης με τις κα­θε­στω­τι­κές/συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις, η νίκη της Λαϊ­κής Συ­σπεί­ρω­σης θα πρέ­πει να υπο­στη­ρι­χθεί. 

Αυτή η εξέ­λι­ξη βάζει στο ΚΚΕ πιο επι­τα­κτι­κά και προ­ω­θη­μέ­να πο­λι­τι­κά κα­θή­κο­ντα: η τα­κτι­κή της ενό­τη­τας στη δράση στους κα­θη­με­ρι­νούς αγώ­νες, με στόχο την επι­δί­ω­ξη για συ­γκε­κρι­μέ­νες νίκες εδώ και τώρα, δεν μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να ανα­στα­λεί μέχρι τις επό­με­νες κάλ­πες. 

4. Στις δη­μο­τι­κές εκλο­γές, ο χώρος της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς έκανε –υπό συ­γκε­κρι­μέ­νες προ­ϋ­πο­θέ­σεις– θε­τι­κά κι ελ­πι­δο­φό­ρα βή­μα­τα: Στην Αθήνα και στη Θεσ­σα­λο­νί­κη –αλλά όχι μόνο…– η μέ­θο­δος της ενω­τι­κής συ­γκέ­ντρω­σης δυ­νά­με­ων απέ­δει­ξε ότι δεν είναι ασύμ­βα­τη με την επε­ξερ­γα­σία ενός ικα­νο­ποι­η­τι­κού πλαι­σί­ου πα­ρέμ­βα­σης και, πα­τώ­ντας σε αυτά τα δύο αλ­λη­λέν­δε­τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, οδή­γη­σε σε πο­σο­στά σα­φούς δια­κρι­τής πο­λι­τι­κής ορα­τό­τη­τας. Πρό­κει­ται για πα­ρεμ­βά­σεις που πρέ­πει να θε­ω­ρη­θούν οδη­γός για την ανα­γκαία τα­κτι­κή μα­κράς πε­ριό­δου και που πρέ­πει να επε­κτα­θούν σε όλα τα μέ­τω­πα των κα­θη­με­ρι­νών αγώ­νων του κι­νή­μα­τος. 

Αντί­θε­τα, όπου επι­λέ­χθη­κε η σε­χτα­ρι­στι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση ή ο φε­τι­χι­σμός μιας (τάχα) κα­θα­ρό­τη­τας των «πλαι­σί­ων», τα απο­τε­λέ­σμα­τα (κυ­ρί­ως στις πε­ρι­φε­ρεια­κές) πε­ριο­ρί­στη­καν στα αδιέ­ξο­δα της «κα­τα­γρα­φής».

Στις συν­θή­κες που έρ­χο­νται, με την ανα­πό­φευ­κτη όξυν­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης απέ­να­ντι στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, αλλά και την επι­τα­χυ­νό­με­νη κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα αυ­ξά­νει τη «ζή­τη­ση» για απο­τε­λε­σμα­τι­κή αλλά και αυ­θε­ντι­κά ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή, ο δρό­μος της «Ανα­τρε­πτι­κής Συμ­μα­χί­ας» με τον Κ. Πα­πα­δά­κη στην Αθήνα, αλλά και της «Πόλης Ανά­πο­δα» με την Μ. Κέκη στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, είναι ο δρό­μος που θα πρέ­πει απο­φα­σι­στι­κά να ενι­σχυ­θεί.