ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Να «Κάψουμε» Την Κυβέρνηση

Η καταστροφική μανία του Μητσοτάκη και των υπουργών του δεν έχει όρια. Συμπληρώνεται μόλις ένας μήνας από τις εκλογές, και μέσα σε ένα διάστημα που τραγελαφικά ονομάζεται «περίοδος χάριτος», οι καταστροφές διαδέχονται η μια την άλλη.

Δεν είναι «μόνο» οι πυρκαγιές που ήδη έχουν κάψει την Αττική, την Αχαϊα, τη Ρόδο, την Κέρκυρα, την Εύβοια ξανά και συνεχίζονται. Δίπλα σε αυτά τα εγκλήματα έρχονται να προστεθούν η φονική κατάρρευση της γέφυρας στην Πάτρα και οι νεκροί που έπεσαν δουλεύοντας σε συνθήκες καύσωνα. Κυριολεκτικά οι από πάνω καίνε και τα δάση και τις ζωές μας.

Προκλητικά, τα φερέφωνα της Νέας Δημοκρατίας προσπαθούν να επικαλεστούν συνθήκες που ξεπερνούν τα ελληνικά σύνορα. Η κλιματική αλλαγή είναι παγκόσμιο φαινόμενο που παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις. Πραγματικά, ο καπιταλισμός είναι παγκόσμιο σύστημα και οι συνέπειες της πολυκρίσης του χτυπάνε όλες τις χώρες αδιάκριτα. Αλλά μια κυβέρνηση που υπηρετεί με κάθε τρόπο αυτό το σύστημα δεν μπορεί να επικαλείται τέτοιες δικαιολογίες.  

 

Υπερθέρμανση

Η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι δεμένη με την χρήση των ορυκτών καυσίμων και τη συρρίκνωση των δασών. Στην Ελλάδα του Μητσοτάκη έχουμε ιστορικά ρεκόρ κερδών για τους Βαρδινογιάννηδες και τους Μυτιληναίους και ταυτόχρονα διάλυση κάθε θεσμού δασοπροστασίας. Σαν να μην έφτανε αυτός ο καταστροφικός συνδυασμός, ο κρατικός προϋπολογισμός σπαταλάει δισεκατομμύρια για πολεμικούς εξοπλισμούς με στόχο να φτάσουν οι ελληνικές ΑΟΖ σε όλη την ανατολική Μεσόγειο κυνηγώντας νέες εξορύξεις για ορυκτά καύσιμα. Πιο φαύλο κύκλο δύσκολα μπορείς να εφεύρεις.

Κι όμως, η κυβέρνηση της ΝΔ το καταφέρνει κι αυτό με τις επιθέσεις της για να τσακίσει τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας. Εργαζόμενοι σκοτώνονται δουλεύοντας σε άθλιες συνθήκες είτε σαν ντελιβεράδες μέσα στον καύσωνα είτε σαν οικοδόμοι σε επικίνδυνες κατασκευές. Αλλά οι υπουργοί του Μητσοτάκη θέλουν ακόμα μεγαλύτερη «ευελιξία» στην εργασία, μηχανισμούς «αξιολόγησης» και όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του μισθού να εξαρτιέται από «πριμ» και «μπόνους» παραγωγικότητας. Και όλα αυτά στο όνομα της κατάκτησης της λεγόμενης «επενδυτικής βαθμίδας» που θα αναβαθμίσει την κερδοφορία των τραπεζιτών και των αρπακτικών «funds». Άλλος ένας, «ανώτερος», φαύλος κύκλος.

Είναι καιρός να σπάσουμε αυτά τα δεσμά. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη δύναμη της εργατικής τάξης και την επαναστατική οργάνωση και αξιοποίησή της. Με απεργίες μπορούμε να επιβάλλουμε ότι οι νόμοι καταργούνται στο πεζοδρόμιο και νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα σχέδια του κάθε Χατζηδάκη.

Το έχουμε κάνει στο παρελθόν και μπορούμε να το κάνουμε ξανά. Αυτές τις μέρες τιμήσαμε τη μνήμη του Δημήτρη Λιβιεράτου που είχε καταγράψει τέτοιους μεγάλους αγώνες στην πορεία του εργατικού κινήματος. Αυτούς τους αγώνες πρέπει και μπορούμε να συνεχίσουμε μέχρι τη νίκη. Δυναμώνοντας την επαναστατική αριστερά που παλεύει για την ανατροπή του καταστροφικού καπιταλισμού.