H Τοποθέτηση Του “Κόκκινου Νήματος” Στο Φεστιβάλ “Αναιρέσεις”

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι του ΝΑΡ και της νΚΑ

 

Ευχαριστούμε για την πρόσκληση. Θεωρούμε πολύ σημαντική την αποψινή συζήτηση. Δυόμιση εβδομάδες μετά τις εκλογές της 21 Μάη και η θριαμβευτική νίκη της δεξιάς εξακολουθεί να προβληματίζει τον κόσμο των αγώνων και της αριστεράς. Την ίδια ώρα δεν έχουν περάσει πολλές εβδομάδες από την συγκλονιστική συμμετοχή του κόσμου στις μεγαλειώδης γενικές απεργίες που έγιναν μετά το έγκλημα των Τεμπών. Πρόκειται για μια εικόνα αντιφατική που δεν οδηγεί σε εύκολες γενικεύσεις περί συντριπτικής ήττας ή ανεπίστρεπτης δεξιάς μετατόπισης. Την ίδια στιγμή, είναι βέβαιο ότι η νίκη της ΝΔ επιτρέπει στο Μητσοτάκη να συνεχίσει επιθετικά, “νομιμοποιημένος” από το αποτέλεσμα των εκλογών, την ίδια πολιτική. Ενώ η ελληνική εκδοχή της κεντροαριστεράς, των «πλατιών»ρεφορμιστικών κομμάτων τύπου ΣυΡιζΑ φαίνεται να ξεφουσκώνει – όπως σε όλες τις διεθνείς εκδοχές της – αδυνατώντας να εμπνεύσει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, πως αξίζει τον κόπο να συνεχίζει να τα εκπροσωπεί απέναντι στις πιο ληστρικές και αυταρχικές μορφές επίθεσης του κεφαλαίου που καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε χωρίς σταματημό.

Είναι αλήθεια πως κάθε νίκη ή ήττα είναι αποτέλεσμα και συνάρτηση της ποιότητας και του αξιόμαχου του αντιπάλου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν η αστική τάξη εμφανίστηκε ενωμένη και αποφασισμένη όσο ποτέ να στηρίξει ψυχή τε και σώματι την επανεκλογή του Μητσοτάκη, ενθαρρυμένη από τα κονδύλια του Ταμείου Ανθεκτικότητας και Ανάπτυξης και πλαισιωμένη από πλείστες όσες εκδοχές της μεσαίας τάξης που ακόμα ροκανίζει τις κρατικές επιδοτήσεις διαφόρων ειδών. Την ίδια ώρα η εργατική τάξη έδινε τη μάχη με το κουτσό άλογο του ΣυΡιζΑ ενός πολιτικού φορέα που δεν υποσχόταν πολλά παραπάνω από τα ψίχουλα ελεημοσύνης του Κυριάκου Μητσοτάκη (π.χ.880€ κατώτατο μισθό μικτά αντί για 780 του Μητσοτάκη), ενός ΣυΡιζΑ που παράλληλα έδινε και συνεχίζει να δίνει διαπιστευτήρια αστικής νομιμότητας και σταθερότητας του πολιτικού και οικονομικού συστήματος αναζητώντας επί ματέω την μεσαία τάξη και χάνοντας την όποια εμπιστοσύνη του είχε απομείνει στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα.

Έχει επίσης σημασία να σημειώσουμε πως η αναζήτηση από τον ΣυΡιζΑ αλλά και το Μέρα 25 άλλοθι για την ήττα με τις αναφορές περί μαζικής συντηρητικής στροφής στην κοινωνία είναι πολιτικά ανέντιμος και αβάσιμος ισχυρισμός. Είναι προφανές ότι μια σημαντική μετατόπιση έχει ήδη συμβεί από την επικράτηση του νεοφιλευθερισμού της δεκαετίας του ’80 και του ’90, μετατόπιση που έδωσε χώρο στην δεξιά και την ακροδεξιά, παραδοσιακή και σύγχρονη. Ο ισχυρισμός όμως ότι αυτό επιταχύνθηκε ιδιαίτερα μετά το 2019 ώστε να εξηγεί το double score της ΝΔ επί του ΣυΡιζΑ, είναι παντελώς αστήρικτος. Αντίθετα, το κίνημα των Τεμπών, η κατρακύλα της ΔΑΠ στα Πανεπιστήμια, κινήματα όπως των καλλιτεχνών ή η αδυναμία επιβολής πολιτικών όπως της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας ή της απαγόρευσης των διαδηλώσεων, αποτελούν σαφείς ενδείξεις ρωγμών στο ιδεολογικό και πολιτικό οπλοστάσιο του νεοφιλευθερισμού και – υπό προϋποθέσεις – έδαφος ανάταξης του κινήματος και συγκρότησης της εναλλακτικής, αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς που περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη.

Τμήμα της πολιτικής φθοράς του ΣυΡιζΑ την καρπώθηκε το ΚΚΕ. Όμως δυστυχώς η προηγούμενη πείρα μας δεν επιτρέπει να περιμένουμε το κόμμα αυτό να την μετουσιώσει σε ουσιαστική αναβάθμιση της αντίστασης, παίζοντας το ρόλο ενός κινηματικού και πολιτικού γραναζιού κινητοποίησης ευρύτερων δυνάμεων. Ένα πολύ μικρότερο δείγμα ανόδου είχαν οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς με βασικό κορμό τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όμως παραμένει ένα ελάχιστο δείγμα αναζήτησης ανατρεπτικής εναλλακτικής, πολύ κατώτερο από την πραγματική κινηματική και πολιτική αξία των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η ανατροπή αυτής της αναντιστοιχίας είναι που πρέπει άμεσα να μας απασχολήσει. Δεν εννοούμε κυρίως τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, όπου βέβαια καλούμε ξανά για κριτική ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά πρωτίστως μετά από αυτές, δηλώνοντας συμμετοχή στην υπερεπείγουσα συζήτηση για την συγκρότηση ενός νέου αντικαπιταλιστικού μετώπου, στήριγμα των αγώνων και ταυτόχρονα προϋπόθεση ανατροπής της πολιτικής ήττας της αριστεράς μετά το 2015, αλλάζοντας – εν κινήσει -όπως λέει και ο ΣυΡιζΑ τους συσχετισμούς πολιτικής επιρροής στην εργατική αγωνιστική τάξη και την νεολαία.

Το κίνημα μπορεί να ξαναβγεί στο προσκήνιο και μάλιστα πολύ σύντομα αλλά η αριστερά δεν έχει δικαίωμα να σπαταλά τους πόρους του αναπαράγοντας τα λάθη της και τους διαδοχικούς κύκλους ήττας της. Απαιτείται άμεσα στροφή ευρύτερων δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε ένα αντικαπιταλιστικό σχέδιο, στην συγκρότηση μαζικού αντικαπιταλιστικού μετώπου.