Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 492)

Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για την εκλογική μάχη της 21ης Μάη, με την «ανάσα» των κινητοποιήσεων και της κινηματικής ανάτασης να είναι ακόμα αισθητή στα κομματικά επιτελεία, μετά τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα για τον αγωνιστικό εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα (ανερ­γία, μι­σθοί-ακρί­βεια κλπ) έχει μπει πολύ ψηλά στην προ­ε­κλο­γι­κή συ­ζή­τη­ση, κάτι που απο­τυ­πώ­νε­ται και στα σχε­τι­κά ευ­ρή­μα­τα των δη­μο­σκο­πή­σε­ων. Αυτή η με­τα­τό­πι­ση της πο­λι­τι­κής-κοι­νω­νι­κής ατζέ­ντας έχει επι­βλη­θεί από τη δύ­να­μη των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και των απερ­γιών του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος και αυτό από μόνο του απο­τε­λεί μία μικρή «νίκη». Τα δύο με­γά­λα κόμ­μα­τα, η ΝΔ και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, «ανα­γκά­ζο­νται» να μι­λή­σουν προ­ε­κλο­γι­κά για τους μι­σθούς, για την ακρί­βεια, για τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. Το κά­νουν βέ­βαια με κού­φιες ψη­φο­θη­ρι­κές υπο­σχέ­σεις, οι οποί­ες είναι πολύ κα­τώ­τε­ρες των πραγ­μα­τι­κών ανα­γκών για αυ­ξή­σεις σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, για την αντι­με­τώ­πι­ση της ακρί­βειας που έχει που έχει τσα­κί­σει το ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό ει­σό­δη­μα, για ρι­ζι­κή αλ­λα­γή προ­τε­ραιο­τή­των στην κα­τεύ­θυν­ση των κοι­νω­νι­κών πόρων.

 

Το προ­ε­κλο­γι­κό θέ­α­τρο που παί­ζουν είναι κα­κο­στη­μέ­νο και οι ερ­γα­ζό­με­νοι/ες και η νε­ο­λαία δεν έχουν τί­πο­τα να πε­ρι­μέ­νουν από αυτό. Πλη­σιά­ζο­ντας στην ημε­ρο­μη­νία της κάλ­πης, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­σπα­θεί να εμ­φα­νι­στεί πιο «ελ­κυ­στι­κός» στα χα­μη­λά κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, ωστό­σο η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του κυ­βερ­νη­τι­κού του προ­γράμ­μα­τος είναι τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή. Στα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα της οι­κο­νο­μί­ας και των στρα­τη­γι­κών επι­λο­γών του κρά­τους και των κα­πι­τα­λι­στών  (ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, στή­ρι­ξη των τρα­πε­ζών και των επι­χει­ρή­σε­ων, εξο­πλι­σμοί, κοι­νω­νι­κές υπο­δο­μές) οι προ­ε­κλο­γι­κές δε­σμεύ­σεις του έχουν πε­ρισ­σό­τε­ρες συ­γκλί­σεις παρά απο­κλί­σεις με τις αντί­στοι­χες δε­σμεύ­σεις της ΝΔ.

Οσο πλη­σιά­ζου­με πιο κοντά στην ημε­ρο­μη­νία των εκλο­γών θα με­γα­λώ­νουν οι πιέ­σεις στον κόσμο να ψη­φί­σει με το κρι­τή­ριο της κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας και της στα­θε­ρό­τη­τας. Ήδη, ένα με­γά­λο κομ­μά­τι της προ­ε­κλο­γι­κής συ­ζή­τη­σης αφορά απο­κλει­στι­κά τη δυ­να­τό­τη­τα σχη­μα­τι­σμού κυ­βέρ­νη­σης, χωρίς καμιά ανα­φο­ρά στο πρό­γραμ­μα που θα κλη­θεί να υλο­ποι­ή­σει. Επα­νέρ­χε­ται διαρ­κώς ο «μπα­μπού­λας» της αστά­θειας, σε μία προ­σπά­θεια εκλο­γι­κού εκ­βια­σμού υπέρ των «κομ­μά­των εξου­σί­ας». Την ίδια στιγ­μή, ζυ­μώ­νο­νται τόσο από τα κόμ­μα­τα όσο και από τον αστι­κό Τύπο διά­φο­ρα σε­νά­ρια με­τε­κλο­γι­κών συ­νερ­γα­σιών με­τα­ξύ ΝΔ, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΠΑΣΟΚ (με διά­φο­ρους συν­δυα­σμούς) καθώς όλοι γνω­ρί­ζουν τις σκλη­ρές συν­θή­κες που θα έχει να δια­χει­ρι­στεί η επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση και την ανά­γκη αυτή να είναι όσο πιο «ισχυ­ρή» γί­νε­ται για να μπο­ρέ­σει να υλο­ποι­ή­σει τις σκλη­ρές κα­τευ­θύν­σεις που θα απαι­τή­σουν οι Έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές. 

Οι συν­θή­κες «πο­λυ-κρί­σης», η όξυν­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών και η συ­νέ­χι­ση του πο­λέ­μου στην Ου­κρα­νία, η δια­φαι­νό­με­νη κρίση στο πα­γκό­σμιο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό σύ­στη­μα και τα  άλυτα δο­μι­κά προ­βλή­μα­τα του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­σμού, η επα­να­φο­ρά σκλη­ρής δη­μο­σιο­νο­μι­κής προ­σαρ­μο­γής σε επί­πε­δο ΕΕ, η αυ­ξα­νό­με­νη ακρί­βεια και ο υψη­λός πλη­θω­ρι­σμός θα κα­θο­ρί­σουν το πλαί­σιο πο­λι­τι­κής της επό­με­νης κυ­βέρ­νη­σης που θα έρθει σε σύ­γκρου­ση με τις ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές ανά­γκες. Τα αστι­κά επι­τε­λεία γνω­ρί­ζουν τις πε­ρι­πέ­τειες που θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός και πα­σχί­ζουν να βρουν μια λύση στο πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα που προ­κύ­πτει, αφού καμία από τις συ­στη­μι­κές κυ­βερ­νη­τι­κές εναλ­λα­κτι­κές (ούτε η ΝΔ αυ­το­δύ­να­μη, ούτε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το ΠΑΣΟΚ) δε φαί­νε­ται να πιά­νει τα απα­ραί­τη­τα πο­σο­στά.

Σε αυτό το πλαί­σιο οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς οφεί­λου­με να πα­ρέμ­βου­με, ακόμα και χωρίς το ερ­γα­λείο ενός «δικού μας» ψη­φο­δελ­τί­ου που θα μπο­ρού­σε να εκ­φρά­σει έναν ισχυ­ρό πόλο μιας μα­ζι­κής ενω­τι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Στο τοπίο που έχει δια­μορ­φω­θεί, το με­γα­λύ­τε­ρο στοί­χη­μα των εκλο­γών είναι να κα­τα­δι­κα­στεί η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ, να «μαυ­ρι­στεί» απο­φα­σι­στι­κά η επι­θε­τι­κό­τε­ρη-αντι­δρα­στι­κό­τε­ρη κυ­βέρ­νη­ση της Με­τα­πο­λί­τευ­σης και να ητ­τη­θούν τα σχέ­δια πο­λι­τι­κής επι­βί­ω­σης του Μη­τσο­τά­κη. Αλλά για να έχει πραγ­μα­τι­κό νόημα μια πο­λι­τι­κή ήττα της ΝΔ, από τη σκο­πιά της μα­ζι­κής απο­δο­κι­μα­σί­ας της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής, αυτό δεν μπο­ρεί να γίνει με την ενί­σχυ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ -«για να φύγει η Δεξιά», αλλά να πα­ρα­μεί­νει άθι­χτη η πο­λι­τι­κή της. 

Στις εκλο­γές της 21ης Μάη δεν δια­λέ­γου­με δια­χει­ρι­στή της κυ­ρί­αρ­χης πο­λι­τι­κής, επι­λέ­γου­με αντι­πο­λί­τευ­ση σε αυτήν. 

Από αυτήν τη σκο­πιά, η πιο ου­σια­στι­κή πο­λι­τι­κή κα­τα­δί­κη της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη θα είναι η εκλο­γι­κή ενί­σχυ­ση των ψη­φο­δελ­τί­ων της Αρι­στε­ράς (ΚΚΕ, Με­ΡΑ­25, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ κλπ), δη­λα­δή των δυ­νά­με­ων που στά­θη­καν απέ­να­ντι στην ουσία της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής σε όλες τις με­γά­λες δο­κι­μα­σί­ες του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος. Παρά τις δια­φω­νί­ες μας με πο­λι­τι­κές επι­λο­γές αυτών των σχη­μα­τι­σμών ή τις αδυ­να­μί­ες και τις ελ­λεί­ψεις τους, αυτή τη στιγ­μή η ψήφος σε αυτές είναι η μόνη επι­λο­γή που μπο­ρεί να εκ­φρά­σει την ανά­γκη να μπουν μπρο­στά οι ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές ανά­γκες, ενά­ντια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη συ­ναί­νε­ση. Κάθε ψήφος στην Αρι­στε­ρά θα ση­μαί­νει απο­δυ­νά­μω­ση της ΝΔ, αλλά και απο­δο­κι­μα­σία των θολών σχε­δί­ων τάχα «προ­ο­δευ­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης» ή κυ­βέρ­νη­σης «ευ­ρύ­τε­ρων συ­ναι­νέ­σε­ων». Όταν οι με­γα­λο­ερ­γο­δό­τες και τα ΜΜΕ τους αγω­νιούν να βγει κυ­βέρ­νη­ση «ισχυ­ρή», εμείς έχου­με κάθε λόγο να θέ­λου­με η επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση να είναι αδύ­να­μη -για να μην μπο­ρεί με ευ­κο­λία να επι­βάλ­λει για άλλη μία τε­τρα­ε­τία ένα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο οδο­στρω­τή­ρα.

Γνω­ρί­ζου­με καλά ότι η εκλο­γι­κή έκ­φρα­ση μπο­ρεί να είναι ένα ση­μα­ντι­κό βήμα, αλλά οι προσ­δο­κί­ες των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας για βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών ζωής τους δεν μπο­ρεί να εξα­ντλη­θεί σε αυτή. Η ψήφος στην Αρι­στε­ρά, για ισχυ­ρή αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση, πρέ­πει να συν­δυα­στεί με την προ­σπά­θεια για την ορ­γά­νω­ση της κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης.

«Από την Αθήνα μέχρι το Πα­ρί­σι, οι τα­ξι­κοί αγώ­νες είναι η μόνη λύση» έλεγε ένα σύν­θη­μα που ακού­στη­κε στις δια­δη­λώ­σεις της Ερ­γα­τι­κής Πρω­το­μα­γιάς. Η επα­νεμ­φά­νι­ση των απερ­γιών σε όλη την Ευ­ρώ­πη, ως το με­γα­λύ­τε­ρο «όπλο» των ερ­γα­ζο­μέ­νων απέ­να­ντι στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λαί­λα­πα, γεν­νά­ει αι­σιο­δο­ξία και απο­τε­λεί έμπνευ­ση. Οι μα­ζι­κοί ενω­τι­κοί ανυ­πο­χώ­ρη­τοι αγώ­νες είναι αυτοί που μπο­ρούν να ανοί­ξουν ρωγ­μές και να με­τα­τρέ­ψουν την πο­λι­τι­κή αστά­θεια σε δυ­να­τό­τη­τα ανα­τρο­πής.

Για αυτό το «κα­θή­κον» δεν αρκεί από μόνη της η εκλο­γι­κή στή­ρι­ξη της Αρι­στε­ράς. Χρειά­ζε­ται να φτιά­ξου­με μια μα­ζι­κή ενω­τι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά που θα μπο­ρεί να είναι πο­λύ­τι­μο «ερ­γα­λείο» για την ορ­γά­νω­ση των αγώ­νων και της κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης απέ­να­ντι στην επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση. Για αυτόν το στόχο θα ερ­γα­στού­με με όλες μας τις δυ­νά­μεις, παίρ­νο­ντας τις αντί­στοι­χες πρω­το­βου­λί­ες συ­ντο­νι­σμού και δια­λό­γου με άλλες δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. 

Στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές μαυ­ρί­ζου­με τη ΝΔ, στη­ρί­ζο­ντας με την ψήφο μας τις δυ­νά­μεις που στέ­κο­νται στα αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για να δη­μιουρ­γή­σου­με τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις επα­νεμ­φά­νι­σης ισχυ­ρών αγώ­νων από τα κάτω και ανα­συ­γκρό­τη­σης ενός μα­ζι­κού ενω­τι­κού πόλου της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.