ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Παλεύουμε Για Εργατικές Λύσεις

Μεγάλη Δευτέρα και το κέντρο της Αθήνας είναι πλημμυρισμένο από απεργούς των Δήμων. Πανελλαδικά, οι απεργοί στέλνουν το μήνυμα ότι ακόμα και τις μέρες του Πάσχα η προεκλογική περίοδος έχει πρωταγωνιστές τους εργάτες και τις εργάτριες που διεκδικούν το δίκιο τους και παλεύουν για να το κερδίσουν χωρίς να περιμένουν αν ποτέ θα γίνουν πράξη οι προεκλογικές υποσχέσεις.

Η πίεση που βάζει το εργατικό κίνημα με την οργισμένη παρουσία του στους δρόμους είναι τεράστια. Ακόμα και ο Μητσοτάκης, ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης των δολοφόνων αναγκάστηκε να βγει και να υποσχεθεί ότι το νερό δεν θα ιδιωτικοποιηθεί και ότι ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ θα γυρίσουν στο δημόσιο… μετά τις εκλογές. Προεκλογικά η κυβέρνηση πέρασε από τη Βουλή το νομοθετικό πλαίσιο για ιδιωτικοποίηση και του νερού, αλλά τώρα οι δολοφόνοι των Τεμπών μοιράζουν υποσχέσεις ότι δεν θα κάνουν το νεράκι δηλητήριο.

Η σύγκρουση με τις ιδιωτικοποιήσεις είναι κεντρική. Όχι «μόνο» επειδή το έγκλημα στα Τέμπη έδειξε το τραγικό κόστος της ιδιωτικοποίησης του σιδηρόδρομου, αλλά και επειδή όλοι και όλες ζούμε καθημερινά τα βάρη από τις ιδιωτικοποιήσεις στο ρεύμα και στο φυσικό αέριο, τα αίσχη των εργολάβων στις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), τις φονικές συνέπειες από τη λεηλασία του ΕΣΥ από τα αρπακτικά της ιδιωτικής Υγείας. Πρόσφατα ήρθαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία για τις χιλιάδες θανάτους πέρα από τους νεκρούς της πανδημίας, που προκλήθηκαν από τις ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία.

Να ανατρέψουμε τις ιδιωτικοποιήσεις

Είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση. Σ’ αυτές τις συνθήκες, είναι απαράδεκτο δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς να υπεκφεύγουν. Είναι απαράδεκτο να βαφτίζονται «χορηγοί» οι πλούσιοι που βάζουν χέρι στα νοσοκομεία ή το παίζουν «μαικήνες» εμπορευματοποιώντας τον πολιτισμό. Είναι προβληματικό να υπάρχουν ίσες αποστάσεις, γιατί τάχα είτε δημόσιο είτε ιδιωτικό, όλα είναι χάλια μέσα στον καπιταλισμό. 

Διεκδικούμε το πέρασμα στο δημόσιο σαν βήμα για την απαλλαγή από το κριτήριο του κέρδους. Δημόσιες επιχειρήσεις, υπηρεσίες και οργανισμοί πρέπει να λογοδοτούν στις ανάγκες μας και όχι στην κερδοφορία των μετόχων. Γι’ αυτό η αντικαπιταλιστική αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση για τους μετόχους και κάτω από εργατικό έλεγχο. 

Χωρίς αποζημίωση, γιατί οι εργάτες και οι εργάτριες δεν χρωστάμε τίποτε π.χ. στους τραπεζίτες και στα funds που έχουν αρπάξει τις τράπεζες αφού εμείς πληρώσαμε για τη διάσωσή τους. Χωρίς αποζημίωση, γιατί τα κέρδη των εταιρειών ενέργειας είναι βγαλμένα από τη λεηλασία των μισθών και των συντάξεων. Χωρίς αποζημίωση γιατί είναι σκάνδαλο οι εφοπλιστές να ελέγχουν και τα νοσοκομεία μετά τα κανάλια της τηλεόρασης.

Αγώνας για κρατικοποιήσεις δεν σημαίνει ότι παλεύουμε για να μπορούν να διορίζουν διοικήσεις οι υπουργοί της επόμενης κυβέρνησης. Διεκδικούμε εργατικό έλεγχο, ώστε οι αποφάσεις να παίρνονται από τη γενική συνέλευση των εργαζόμενων, αυτών που ξέρουν καλύτερα από όλους το πώς μπορούν να καλυφθούν οι ανάγκες μας. 

Οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες ξέρουν πολύ καλύτερα από τους μάνατζερ την αναλογία προσωπικού που απαιτείται σε κάθε κλινική. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στους παιδικούς σταθμούς, στα γηροκομεία, σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων ξέρουν πολύ καλά πόση σημασία έχει να μπορούν να απαλλάξουν τις γυναίκες από τα βάρη του νοικοκυριού. Με τέτοια κριτήρια θέλουμε να λειτουργούν τα πάντα.

Κάθε απεργία μπορεί να είναι ένα βήμα εδώ και τώρα προς αυτή την κατεύθυνση. Μέσα στον αγώνα η εργατική τάξη ανακαλύπτει και συγκροτεί τη δύναμή της. Αρκεί να έχει μαζί της την Αριστερά που της αξίζει, την Αριστερά της ανατροπής του συστήματος που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.