Συμπεράσματα από την πρόσφατη μεγάλη απεργία στη Γαλλία.
Αλέξανδρος Καραγκούνης - Πηγή : marxismos
Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους της Γαλλίας στις 19 Γενάρη ημέρα εθνικής απεργίας κατά της τελευταίας επίθεσης του προέδρου Μακρόν στο συνταξιοδοτικό σύστημα. Η ηλικία συνταξιοδότησης στη Γαλλία σήμερα είναι τα 62 έτη. Ο Μακρόν ελπίζει να την αυξήσει κατά τέσσερις μήνες το χρόνο στα 64 έως το 2030.
Η προσπάθεια του Μακρόν να προωθήσει αυτή την πολιτική το 2019-20, οδήγησε στις μεγαλύτερες απεργίες που είχε δει η χώρα εδώ και δεκαετίες, σ’ ένα κύμα ταξικής πάλης που κατέληξε στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων το οποίο έλαβε εξεγερσιακά χαρακτηριστικά.
Ο Μακρόν θα πρέπει να βασιστεί στους κεντροδεξιούς Ρεπουμπλικάνους προκειμένου να περάσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο μέσα στον Φεβρουάριο. Με δεδομένο ότι ακόμα και ορισμένοι Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές αμφιταλαντεύονται, δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει.
Η οργή των εργαζομένων και της νεολαίας ήταν έκδηλη στην απεργία, κάτι που φάνηκε στη μαζικότητα των διαδηλώσεων: 400.000 στο Παρίσι, 140.000 στη Μασσαλία, 45.000 στη Νάντη, 40.000 στη Λυών και 50.000 στην Τουλούζη. Είναι αξιοσημείωτο το ότι και οι 8 συνδικαλιστικές ομοσπονδίες της Γαλλίας συμφώνησαν σε μια κοινή ημέρα δράσης. Αυτό το ασυνήθιστο επίπεδο ενότητας δείχνει πως η εργατική τάξη ασκεί όλο και μεγαλύτερες πιέσεις στους χρεοκοπημένους ηγέτες των συνδικάτων. Ορισμένα συνδικάτα έχουν προειδοποιήσει για κλιμάκωση του αγώνα με κινητοποιήσεις διαρκείας και οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια πετρελαίου προχώρησαν σε νέες απεργίες στα τέλη Γενάρη.
Στο κοντινό παρελθόν υπήρξαν πολλές ευκαιρίες για το εργατικό κίνημα να ανατρέψει την κυβέρνηση Μακρόν. Όλες όμως πήγαν χαμένες λόγω της απροθυμίας της συνδικαλιστικής και πολιτικής ηγεσίας της εργατικής τάξης να κλιμακώσει τον αγώνα. Αντί να προετοιμάσουν μια γενική απεργία διαρκείας με στόχο την πτώση του Μακρόν, οι ηγέτες της γαλλικής εργατικής τάξης περιορίστηκαν στο να αντιταχθούν σε μεμονωμένα νομοσχέδια. Καλούσαν σε «ημέρες δράσης» που είχαν ως στόχο να εκτονωθεί η οργή των εργατών από τη μία πλευρά και να ασκηθεί πίεση στην κυβέρνηση να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με τους συνδικαλιστές ηγέτες.
Η μαχητικότητα των Γάλλων εργατών είναι αξιοθαύμαστη, αλλά δεν είναι ανεξάντλητη. Έχουν βαρεθεί τις παλιές, χρεοκοπημένες τακτικές που τους κόστισαν μεροκάματα χωρίς αποτέλεσμα. Ωστόσο, η δύναμη της απεργίας στις 19/1 έδειξε ότι υπάρχει η διάθεση για σοβαρό αγώνα. Ένα ενιαίο μέτωπο των μαζικών εργατικών οργανώσεων και μία γενική απεργία διαρκείας μπορεί να βάλουν τέλος στην κυβέρνηση του Μακρόν.
Ο Μακρόν θα πρέπει να βασιστεί στους κεντροδεξιούς Ρεπουμπλικάνους προκειμένου να περάσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο μέσα στον Φεβρουάριο. Με δεδομένο ότι ακόμα και ορισμένοι Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές αμφιταλαντεύονται, δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει.
Η οργή των εργαζομένων και της νεολαίας ήταν έκδηλη στην απεργία, κάτι που φάνηκε στη μαζικότητα των διαδηλώσεων: 400.000 στο Παρίσι, 140.000 στη Μασσαλία, 45.000 στη Νάντη, 40.000 στη Λυών και 50.000 στην Τουλούζη. Είναι αξιοσημείωτο το ότι και οι 8 συνδικαλιστικές ομοσπονδίες της Γαλλίας συμφώνησαν σε μια κοινή ημέρα δράσης. Αυτό το ασυνήθιστο επίπεδο ενότητας δείχνει πως η εργατική τάξη ασκεί όλο και μεγαλύτερες πιέσεις στους χρεοκοπημένους ηγέτες των συνδικάτων. Ορισμένα συνδικάτα έχουν προειδοποιήσει για κλιμάκωση του αγώνα με κινητοποιήσεις διαρκείας και οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια πετρελαίου προχώρησαν σε νέες απεργίες στα τέλη Γενάρη.
Στο κοντινό παρελθόν υπήρξαν πολλές ευκαιρίες για το εργατικό κίνημα να ανατρέψει την κυβέρνηση Μακρόν. Όλες όμως πήγαν χαμένες λόγω της απροθυμίας της συνδικαλιστικής και πολιτικής ηγεσίας της εργατικής τάξης να κλιμακώσει τον αγώνα. Αντί να προετοιμάσουν μια γενική απεργία διαρκείας με στόχο την πτώση του Μακρόν, οι ηγέτες της γαλλικής εργατικής τάξης περιορίστηκαν στο να αντιταχθούν σε μεμονωμένα νομοσχέδια. Καλούσαν σε «ημέρες δράσης» που είχαν ως στόχο να εκτονωθεί η οργή των εργατών από τη μία πλευρά και να ασκηθεί πίεση στην κυβέρνηση να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με τους συνδικαλιστές ηγέτες.
Η μαχητικότητα των Γάλλων εργατών είναι αξιοθαύμαστη, αλλά δεν είναι ανεξάντλητη. Έχουν βαρεθεί τις παλιές, χρεοκοπημένες τακτικές που τους κόστισαν μεροκάματα χωρίς αποτέλεσμα. Ωστόσο, η δύναμη της απεργίας στις 19/1 έδειξε ότι υπάρχει η διάθεση για σοβαρό αγώνα. Ένα ενιαίο μέτωπο των μαζικών εργατικών οργανώσεων και μία γενική απεργία διαρκείας μπορεί να βάλουν τέλος στην κυβέρνηση του Μακρόν.
Αλέξανδρος Καραγκούνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου