Χρίστος Κρανάκης - Πηγή : Πριν
Η μεγαλειώδης απεργία κατά της αντιδραστικής μεταρρύθμισης «ταρακούνησε» τη Γαλλία και την κυβέρνηση Μακρόν και αποτελεί μια ακόμη ένδειξη της οξυμένης ταξικής αντιπαράθεσης που σταδιακά κατακλύζει την Ευρώπη.
Από μια τεράστια πανεργατική απεργία «σείστηκε» η Γαλλία την Πέμπτη 19 Γενάρη, με περίπου ένα εκατομμύριο κόσμου να συμμετέχει στις περίπου 200 διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα στις μεγαλύτερες πόλεις — μεταξύ αυτών Παρίσι, Μασσαλία, Τουλούζη, Νάντ και Νίκαια. Από τους πολλούς κλάδους που απέργησαν, αξίζει να ξεχωρίσουμε τους εργαζόμενους στους σιδηροδρόμους και εν γένει τις μεταφορές, που «ακινητοποίησαν» τα μέσα, τους εκπαιδευτικούς που έκλεισαν τη συντριπτική πλειονότητα των σχολείων, τους δημόσιους υπαλλήλους που έβαλαν «λουκέτο» στις υπηρεσίες τους, τους εργάτες στα διυλιστήρια, που πρωταγωνίστησαν και στο προηγούμενο απεργιακό κύμα που σάρωσε τη χώρα, τους εργαζομένους στα αεροδρόμια που «προσγείωσαν» αεροπλάνα, τους συναδέλφους τους στην ενέργεια που ανάγκασαν το εθνικό σύστημα να «γονατίσει», τους οδηγούς φορτηγών και τους τραπεζικούς υπαλλήλους.
Πρωταρχικό αίτημα των κινητοποιήσεων ήταν, φυσικά, να παρθεί πίσω η νομοθετική ρύθμιση που κατατίθεται από την κυβέρνηση και προβλέπει την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, δεν έλλειψαν και τα πιο «βαθιά» συνθήματα από πλευράς συνδικάτων, περί φορολόγησης των πλουσίων, αυξήσεων σε μισθούς με ταυτόχρονη μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης κ.ο.κ. Μάλιστα, σε μια έκφραση της μαχητικής τους διάθεσης και της πρόθεσής τους να γενικεύσουν τον αγώνα, τα συνδικάτα στην ενέργεια απείλησαν με διακοπή της ηλεκτροδότησης σε γραφεία κυβερνητικών βουλευτών και εκπροσώπων της γαλλικής μπουρζουαζίας.
Η μεγάλη μαζικότητα της συγκεκριμένης απεργίας, που αναμφισβήτητα γεννά αισιοδοξία για το μέλλον, μπορεί να αποδοθεί σε τέσσερις κυρίαρχους λόγους. Καταρχάς, η Γαλλία διαθέτει ισχυρή παράδοση σε ανώτερου τύπου ταξικές αναμετρήσεις, όταν διακυβεύονται σοβαρά κεκτημένα. Το γαλλικό εργατικό κίνημα φαίνεται πως έχει συσσωρεύσει μια σχετική ιστορική πείρα και καταφέρνει να ενοποιήσει και να κινητοποιήσει αποτελεσματικά σημαντικά τμήματα του λαού (και της νεολαίας) στους δρόμους όταν επίκεινται αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις. Ενδεικτικό των παραπάνω είναι το γεγονός πως ο Μακρόν, όπως και οι προκάτοχοί του, επιδιώκουν επί χρόνια να κάνουν το «χατίρι» στη γαλλική αστική και να αυξήσουν το όριο συνταξιοδότησης (όπως έγινε σε Γερμανία-Ιταλία), χωρίς ωστόσο ακόμα να τα έχουν καταφέρει — πέρα από τον Σαρκοζί που το πήγε από τα 60 στα 62 χρόνια, καταβάλλοντας βαρύ πολιτικό τίμημα. Ποιοτικό σημείο στον παράγοντα αυτό είναι και το ότι από το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 στην Γαλλία δεν βρέθηκε κάποια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση –τύπου ΣΥΡΙΖΑ– να «εκφράσει» τα εργατικά αυτά ξεσπάσματα, να τα ενσωματώσει και, εν τέλει, να τα απογοητεύσει.
Παράλληλα, οι εργατικοί αγώνες στη Γαλλία μοιάζουν να τροφοδοτούνται από την πολιτική κρίση των από πάνω και του ίδιου του Μακρόν. Ειδικά μετά από τα δύο χρόνια της πανδημίας και με τον πρόεδρο να έχει χάσει την απόλυτη πλειοψηφία στη βουλή μετά τις εκλογές του 2022, τα πράγματα είναι αισθητά πιο δύσκολα για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, πράγμα που ενισχύει την αισιοδοξία των συνδικάτων.
Δεν πρέπει και δεν μπορεί να υποτιμηθούν, επίσης, οι αυτοτελείς διεργασίες που συντελούνται εντός του εργατικού στρατοπέδου. Ο προηγούμενος απεργιακός γύρος, που επικεντρώθηκε στα διυλιστήρια, άφησε μια «γλυκόπικρη» γεύση από πλευράς αποτελέσματος, αλλά αναμφισβήτητα σήμανε αναβάθμιση των μορφών πάλης και της αποφασιστικότητας του εργατικού κινήματος. Δεν είναι τυχαίο πως το κάλεσμα για την προχθεσινή απεργία πλαισιώθηκε από οκτώ διαφορετικά συνδικάτα, γεγονός πρωτάκουστο για τα γαλλικά δεδομένα.
Συνεχίζονται οι απεργίες στη Βρετανία, πολύ μαζικές κινητοποιήσεις και σε Ισπανία- Πορτογαλία
Κατά τέταρτον, σημαντικό βαθμό στην ανάταση του γαλλικού εργατικού κινήματος παίζει η ευρύτερη ταξική αναστάτωση που υποβόσκει στην Ευρώπη, στο φόντο της ακρίβειας, του πληθωρισμού και των πολεμικών αναμετρήσεων, καθώς αυτή την περίοδο καταγράφονται μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις και σε άλλες χώρες. Στη Βρετανία, συγκεκριμένα, η αντιπαράθεση απεργών και κυβέρνησης έχει… ριζώσει για τα καλά στην υγεία, τους σιδηροδρόμους, τις δημόσιες υπηρεσίες και την εκπαίδευση. Στη δε Πορτογαλία, οκτώ εκπαιδευτικά συνδικάτα έχουν προχωρήσει σε κλιμακωτές απεργίες από τις 9 Δεκέμβρη, διοργανώνοντας διαδηλώσεις που έφτασαν μέχρι και τους 100.000 συμμετέχοντες! Στη Μαδρίτη, τέλος, συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις από εργαζομένους στην υγεία κατά της καταστροφής του δημόσιου συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου