Το Εditorial Της «Εργατικής Αριστεράς» Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 487)

Ο «δύσκολος χειμώνας» για τους/ις εργαζόμενους/ες έχει ξεκινήσει και έρχεται να επιδεινώσει την ήδη δύσκολη κατάσταση των προηγούμενων μηνών για την εργαζόμενη πλειοψηφία, τη νεολαία και τους συνταξιούχους.

Ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη έχει δύο βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Πρώ­τον, είναι ένας προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός που βρί­σκε­ται κυ­ριο­λε­κτι­κά στον αέρα. Είναι να απο­ρεί κα­νείς, πώς μπο­ρούν τα κυ­βερ­νη­τι­κά οι­κο­νο­μι­κά επι­τε­λεία να προ­βλέ­πουν τόσο αι­σιό­δο­ξες αυ­ξή­σεις στο ΑΕΠ σε πλήρη αντί­φα­ση με τις εκτι­μή­σεις για την πα­γκό­σμια και ευ­ρω­παϊ­κή οι­κο­νο­μία. Από το ΔΝΤ, την Αμε­ρι­κα­νι­κή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα (FED), την Κο­μι­σιόν μέχρι μαρ­ξι­στές/ρι­ζο­σπά­στες οι­κο­νο­μο­λό­γους δεν υπάρ­χει ούτε μία θε­τι­κή πρό­βλε­ψη σε σχέση με τους ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης (προ­βλέ­πε­ται συ­νέ­χεια ή/και βά­θε­μα της ύφε­σης) αλλά ούτε θε­τι­κή προ­ο­πτι­κή ανά­σχε­σης του πλη­θω­ρι­σμού που καλ­πά­ζει. Όποια έσοδα προ­κύ­ψουν, θα είναι από την αύ­ξη­ση των φο­ρο­λο­γι­κών εσό­δων από άδι­κους εν­διά­με­σους και ορι­ζό­ντιους φό­ρους (όπως ο ΦΠΑ) ενώ οι φο­ρο­α­παλ­λα­γές θα αφο­ρούν τα με­γά­λα και πολύ με­γά­λα ει­σο­δή­μα­τα, οξύ­νο­ντας τις ανι­σό­τη­τες και με­γα­λώ­νο­ντας την ψα­λί­δα με­τα­ξύ μι­σθών και κερ­δών.

«Όλα για το κε­φά­λαιο και τις τρά­πε­ζες, σκλη­ρή λι­τό­τη­τα, φτώ­χεια, εξα­θλί­ω­ση για την ερ­γα­τι­κή τάξη». Έτσι θα μπο­ρού­σε να συ­νο­ψι­στεί το δεύ­τε­ρο βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού. Οι εξαγ­γε­λί­ες περί αυ­ξή­σε­ων σε μι­σθούς-συ­ντά­ξεις από το Μη­τσο­τά­κη είναι απο­λύ­τως ψευ­δείς: οι αυ­ξή­σεις που υπό­σχε­ται είναι ψί­χου­λα μπρο­στά στις συν­δυα­στι­κές απώ­λειες από τον πλη­θω­ρι­σμό και την ακρί­βεια ενώ προ­βλέ­πο­νται μειώ­σεις των μι­σθο­λο­γι­κών δα­πα­νών για τους/ις ερ­γα­ζό­με­νους/ες στο δη­μό­σιο.

Η υπο­τι­θέ­με­νη κό­ντρα Μη­τσο­τά­κη και τρα­πε­ζών, είναι ένα πολύ κα­κό­γου­στο αστείο. Οι τρά­πε­ζες αντέ­δρα­σαν αμέ­σως στις εξαγ­γε­λί­ες κά­ποιων ελέγ­χων από την κυ­βέρ­νη­ση, κά­νο­ντας σαφές ότι δεν πρό­κει­ται να απο­δε­χθούν τον πα­ρα­μι­κρό έλεγ­χο, ακόμα και από την πιο φι­λι­κή σε αυτές κυ­βέρ­νη­ση. Οι τρά­πε­ζες που τα προη­γού­με­να δε­κα­πέ­ντε χρό­νια δια­σώ­θη­καν κά­μπο­σες φορές με δη­μό­σιο χρήμα (λε­η­λα­τώ­ντας ασφα­λι­στι­κά τα­μεία και λαϊ­κές απο­τα­μιεύ­σεις) κά­νουν μπίζ­νες με τα κόκ­κι­να δά­νεια βγά­ζο­ντας στο σφυρί τη λαϊκή κα­τοι­κία, για χρέη λίγων χι­λιά­δων ευρώ.

Οι δα­πά­νες για υγεία και παι­δεία, βρί­σκο­νται στο ναδίρ. Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη συ­νε­χί­ζει ακά­θε­κτη στη σκλη­ρή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λο­γι­κή της πε­ρι­κο­πής των δη­μό­σιων δα­πα­νών για την υγεία και την παι­δεία, βά­ζο­ντας πλάτη στα κέρδη του ιδιω­τι­κού τομέα. Το πρό­σφα­το νο­μο­σχέ­διο διά­λυ­σης και επί της ου­σί­ας ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του ΕΣΥ, αφή­νει τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των φτω­χών απρο­στά­τευ­τη, οδη­γώ­ντας ταυ­τό­χρο­να τους/ις ερ­γα­ζό­με­νους/ες στη δη­μό­σια υγεία στην εξα­θλί­ω­ση. Και αυτό γί­νε­ται όταν τα προη­γού­με­να δύ­ο­μι­ση χρό­νια, ανα­δεί­χθη­κε με τον πιο εμ­φα­τι­κό τρόπο ο ανα­ντι­κα­τά­στα­τος ρόλος των δη­μό­σιων συ­στη­μά­των υγεί­ας διε­θνώς για την αντι­με­τώ­πι­ση της παν­δη­μί­ας.

Το εξο­πλι­στι­κό πρό­γραμ­μα της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη των δε­κά­δων δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ και οι αμυ­ντι­κές δα­πά­νες, μα­τώ­νουν τις ανά­γκες της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Πο­λύ­τι­μοι πόροι κα­τευ­θύ­νο­νται κάθε χρόνο για την αγορά φρε­γα­τών, Ραφάλ, πυ­ραύ­λων, με­τα­τρέ­πο­ντας τη χώρα σε αστα­κό (σε συν­δυα­σμό με όλες τις συμ­φω­νί­ες για την επέ­κτα­ση των ΝΑ­ΤΟϊ­κών βά­σε­ων). Σε μία συ­γκυ­ρία που ο ελ­λη­νο­τουρ­κι­κός αντα­γω­νι­σμός εντεί­νε­ται, η εξο­πλι­στι­κή κούρ­σα και από τις δύο με­ριές του Αι­γαί­ου είναι εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νη και φέρ­νει πιο κοντά την πι­θα­νό­τη­τα πο­λε­μι­κού επει­σο­δί­ου.

Προ­κλη­τι­κά ενι­σχύ­ο­νται οι δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής με συ­στη­μα­τι­κό τρόπο ενά­ντια και απέ­να­ντι στις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. 14 χρό­νια μετά την κρα­τι­κή δο­λο­φο­νία του Αλέ­ξαν­δρου Γρη­γο­ρό­που­λου που πυ­ρο­δό­τη­σε τη με­γά­λη νε­ο­λαι­ί­στι­κη εξέ­γερ­ση του 2008, η κυ­βέρ­νη­ση συ­νε­χί­ζει να ενι­σχύ­ει τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής και να κα­λύ­πτει τη δο­λο­φο­νι­κή δράση της ΕΛΑΣ. Ο πυ­ρο­βο­λι­σμός στο κε­φά­λι (!) του 16χρο­νου Ρομ για 20 ευρώ απλή­ρω­των καυ­σί­μων, απο­κα­λύ­πτει με φρι­κια­στι­κό τρόπο την ασυ­δο­σία και την ασυ­λία που απο­λαμ­βά­νουν οι δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής. Αμέ­σως μετά ο Μη­τσο­τά­κης ανα­κοί­νω­σε επί­δο­μα 600€ σε κάθε αστυ­νο­μι­κό, στέλ­νο­ντας σαφές μή­νυ­μα στή­ρι­ξης της δρά­σης της ΕΛΑΣ.

Οι δυ­σκο­λί­ες της κυ­βέρ­νη­σης είναι τε­ρά­στιες και το 2023 θα είναι χρο­νιά εκλο­γών. Η αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι κα­τώ­τε­ρη των πε­ρι­στά­σε­ων και η αντι­πο­λι­τευ­τι­κή γραμ­μή δεν έχει να προ­σφέ­ρει τί­πο­τα απέ­να­ντι στην πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης. Η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ανα­μο­νή με την ελ­πί­δα μιας ομα­λής κυ­βερ­νη­τι­κής εναλ­λα­γής, με ένα πρό­γραμ­μα που δεν επι­χει­ρεί ούτε τις στοι­χειώ­δεις πα­ρεμ­βά­σεις για τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, δεν μπο­ρεί να είναι χρή­σι­μο «ερ­γα­λείο» (ούτε εκλο­γι­κά) για όσους και όσες εν­δια­φέ­ρο­νται για την ανα­τρο­πή της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής.

Οι μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος υπο­γραμ­μί­ζουν ότι η δυ­να­τό­τη­τα ανα­τρο­πής αυτής πο­λι­τι­κής είναι υπαρ­κτή και βρί­σκε­ται στο δρόμο των μα­ζι­κών ενω­τι­κών αγώ­νων. Η μα­ζι­κό­τη­τα της Γε­νι­κής Απερ­γί­ας στις 9 Νο­έμ­βρη απέ­δει­ξε με αγω­νι­στι­κό τρόπο την οργή και την αγα­νά­κτη­ση απέ­να­ντι στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Η μα­ζι­κό­τη­τα των απερ­για­κών δια­δη­λώ­σε­ων σε όλη τη χώρα, θύ­μι­σε συ­γκε­ντρώ­σεις των με­γά­λων απερ­γιών ενά­ντια στα μνη­μό­νια. Η μα­ζι­κή δια­δή­λω­ση για την εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, λίγες μέρες μετά την απερ­γία, η μα­ζι­κή συμ­με­το­χή στις γυ­ναι­κεί­ες-φε­μι­νι­στι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις για τις 25 Νο­έμ­βρη, ανα­δει­κνύ­ουν δυ­να­τό­τη­τες για τον κόσμο μας. Ταυ­τό­χρο­να στάλ­θη­κε ισχυ­ρό μή­νυ­μα τόσο στα κυ­βερ­νη­τι­κά επι­τε­λεία όσο και στην άρ­χου­σα τάξη: υπάρ­χουν οι σπί­θες που μπο­ρούν να βά­λουν φωτιά σε ολό­κλη­ρο τον κάμπο.

Το βάρος της ανα­τρο­πής της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής πέ­φτει στις πλά­τες του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, της ρι­ζο­σπα­στι­κής – αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς και στον κόσμο των κι­νη­μά­των και των αγώ­νων. Η ανα­τρο­πή αυτή χρειά­ζε­ται την κλι­μά­κω­ση και μα­ζι­κο­ποί­η­ση των αγώ­νων, πα­τώ­ντας πάνω στις θε­τι­κές πα­ρα­κα­τα­θή­κες της Γε­νι­κής Απερ­γί­ας και της επε­τεί­ου του Πο­λυ­τε­χνεί­ου.

Eχο­ντας το υπό­βα­θρο της κρί­σης, της ρευ­στό­τη­τας, της αβε­βαιό­τη­τας, κάθε εκτί­μη­ση που βα­σί­ζε­ται στην ομαλή θε­σμι­κή και κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των είναι με­τέ­ω­ρη. Η μα­ζι­κή επα­νεμ­φά­νι­ση της ερ­γα­τι­κής-λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης στο προ­σκή­νιο είναι αυτή που μπο­ρεί να παί­ξει τον κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο απέ­να­ντι στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Σε αυτό το κα­θή­κον λο­γο­δο­τού­με και θα ερ­γα­στού­με με όλες μας τις δυ­νά­μεις: για την κλι­μά­κω­ση των αγώ­νων ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση του τα­ξι­κού πο­λέ­μου και του αυ­ταρ­χι­σμού, με μία Αρι­στε­ρά μα­ζι­κή, ενω­τι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή.