Κλιμάκωση Των Αγώνων, Με Νέο Απεργιακό Σταθμό Τον Δεκέμβρη

Σταύρος Μανίκας | μέλος ∆Σ ΕΚΑ Κώστας Τουλγαρίδης | μέλος ΕΕ Α∆Ε∆Υ 

 

 

Πώς θα βαθύνει η απεργιακή ρωγμή της 9ης Νοέμβρη, ο δρόμος για ανατρεπτικό κίνημα διαρκείας

Η απεργία στις 9 Νοέμβρη τάραξε τα νερά. Η μεγαλύτερη σε συμμετοχή όλων των τελευταίων χρόνων και κυρίως οι μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, που θύμιζαν κάτι από την περίοδο των αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων, απέδειξαν ότι υπάρχει οργή που μπορεί να βρει αγωνιστική διέξοδο. Η τάση αυτή όμως πρέπει να οργανωθεί και να δώσει την πεποίθηση στον κόσμο της εργασίας, πως πρόκειται για ένα αγώνα για την ανατροπή της αβίωτης κατάστασης που αντιμετωπίζει, σε μάχη για να ξανακερδίσει τη ζωή του.

Η αφωνία των συνδικάτων που ακολούθησε και η απουσία αγωνιστικού σχεδίου κλιμάκωσης σηματοδοτούν ότι η απεργία στις 9 Νοέμβρη σχεδιάστηκε από τη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ως μια απλή διαμαρτυρία, που θα λειτουργήσει ως ενίσχυση της συναινετικής αντιπολίτευσης, η οποία αντί για κλιμάκωση καλεί εκ νέου σε σιωπητήριο και αναμονή των εκλογών. «Εκπαιδεύει» τους εργαζόμενους ότι δεν μπορούν με το κίνημά τους να αλλάξουν τα πράγματα και μόνη διέξοδος γι’ αυτό είναι οι αλλαγή κυβέρνησης με τις εκλογές. Αυτή η λογική, ταυτόχρονα, εμπεδώνει στον κόσμο ότι δεν μπορεί να ανατρέψει συνολικά την πολιτική που υλοποιείται, αλλά θα πρέπει να ζητιανεύει μια «ανακούφιση», καθώς το πλαίσιο της ΕΕ και της μακροημέρευσης της αγοράς και του κέρδους είναι υποχρεωτικό και αποδεκτό από τις εν δυνάμει κυβερνητικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης και φυσικά και από τους εθνικιστές και κάθε είδους φασιστοειδή από Ελληνική Λύση έως ΧΑ.

Στον αντίποδα αυτής της γραμμής οι Παρεμβάσεις και τα ανεξάρτητα ταξικά εργατικά σχήματα υπογραμμίζουν ότι δεν θα μας λύσει τίποτα η αλλαγή διαχειριστή της πολιτικής του κεφαλαίου και πρέπει το εργατικό κίνημα να βάλει στην προμετωπίδα του την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης, ΕΕ και κεφαλαίου και όποιων την υλοποιούν ή τη στηρίζουν. Ότι πρέπει να κλιμακωθεί ο αγώνας για τους αναγκαίους στόχους-αιτήματα, για αύξηση μισθών-συντάξεων και μείωση των κερδών του κεφαλαίου, για αποκλειστικά δημόσιο χαρακτήρα η ενέργεια και όλα τα κοινωνικά αγαθά και να υπάρξει μια δραστική ανακατανομή του πλούτου υπέρ των εργαζόμενων που τον παράγουμε.

Γι’ αυτό εξαρχής οι ταξικές ανατρεπτικές δυνάμεις έκαναν πρόταση αγώνα όχι για μια απεργία αλλά για έναν πολύμορφο απεργιακό αγώνα με διάρκεια και κλιμάκωση, με τη συμβολή των συνδικάτων σε όλα τα επίπεδα, σε έναν ξεσηκωμό που θα εκδηλώνεται με τις μάχες και δυναμικούς αγώνες στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, σε αλληλεπίδραση με κάθε αγωνιστική συλλογικότητα και θα συγκεντρώνεται σε επαναλαμβανόμενα μεγάλα γεγονότα όπως η γενική απεργία στις 9 Νοέμβρη.

Αυτό το σχέδιο είναι περισσότερο αναγκαίο να διαμορφωθεί τώρα, μετά την επιτυχημένη γενική απεργία, για να τονώσει ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθηση και την πίστη στη δυνατότητα της νίκης στο αγωνιστικό σκίρτημα που εμφανίστηκε και να το μετατρέψει σε μεγάλο ανατρεπτικό ποτάμι. Γι’ αυτό προτείναμε επόμενο απεργιακό σταθμό με επιδίωξη γενικής απεργίας που τώρα μπορεί να είναι τα μέσα του Δεκέμβρη, με κέντρο τον προϋπολογισμό, που είναι η ναυαρχίδα της εφαρμογής αυτής της ληστρικής πολιτικής για το εργατικό εισόδημα και τα δικαιώματα και τη σκανδαλώδη ενίσχυση του κεφαλαίου. Αυτή την κατεύθυνση μπορεί με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες να ανιχνεύσει και να οικοδομήσει ο συντονισμός ταξικών σωματείων.

Αυτή η λογική συνέχειας και κλιμάκωσης δεν μπορεί να μείνει μόνο στους επιμέρους αγώνες στους κλάδους, όπως κάλεσε το ΠΑΜΕ μετά την απεργία. Όσο και αν αυτοί είναι αναγκαίοι και προϋπόθεση, δεν αποτελούν κλιμάκωση, όταν [το ΠΑΜΕ] αποφεύγει επισταμένα τον επόμενο γενικευμένο απεργιακό συντονισμό και την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και την αστική πολιτική συνολικά σε ανατρεπτική κατεύθυνση. Κάτι τέτοιο οδηγεί σε αίσθηση απομόνωσης των πιο αγωνιστικών κομματιών. Πρέπει να αξιοποιήσουμε σε συνέχεια και αλληλοτροφοδότηση τους επιμέρους αγώνες με τη γενίκευση της σύγκρουσης με την κυβέρνηση και την πολιτική της. το επόμενο διάστημα, αυτό θα κριθεί από τη πραγματική διάθεση των ταξικών δυνάμεων να δώσουν συνέχεια και πνοή στην ελπίδα εργατικής αντεπίθεσης που φάνηκε στις 9 Νοέμβρη.  

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (19.11.22)