O Σούπερ Μάριο Και Το Ντόμινο Της Πτώσης

 

«Ακόμα και οι κεντρικοί τραπεζίτες αγγίζουν τις καρδιές τους μερικές φορές». Ο Μάριο Ντράγκι, ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ που διακυβέρνησε την Ιταλία επί 18 μήνες δίχως να έχει εκλεγεί, αποτελεί από την Πέμπτη παρελθόν για τη γειτονική χώρα, που οδηγείται σε εκλογές στις 25 Σεπτεμβρίου. Και δεν είναι ο πρώτος: Νωρίτερα, ο Εμανουέλ Μακρόν μόλις και μετά βίας ανανέωσε τη θητεία του στο Ελιζέ, ενώ ο Μπόρις Τζόνσον αποτελεί ήδη παρελθόν για τη Βρετανία. Είναι βέβαιο ότι το «τσουνάμι» κυβερνητικών κρίσεων θα έχει και συνέχεια.

 

Η Λερναία Ύδρα της βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού, σαν τον Κρόνο, καταβροχθίζει τα παιδιά της, ακόμα και τα πιο εκλεκτά — όπως τον περίφημο «σούπερ Μάριο» που θεωρείται ο σωτήρας του ευρώ με το διαβόητο «whatever it takes». Δεν είναι μόνο η ενεργειακή κρίση, ούτε μόνο η ακρίβεια. Είναι τα συσσωρευμένα αδιέξοδα και οι αλλεπάλληλες κρίσεις –από την οικονομική στην υγειονομική και από τον πόλεμο στον πληθωρισμό– και πλέον υπό τη διαρκή και οξυνόμενη επίδραση της κλιματικής κρίσης. Είναι το επιταχυνόμενο σπιράλ των καπιταλιστικών αδιεξόδων, που οδηγεί σε παροξυσμό τους ανταγωνισμούς καπιταλιστικών ολοκληρώσεων, κρατών, κυβερνήσεων και κυβερνητικών παραγόντων, μερίδων και φραξιών του κεφαλαίου, τεχνοκρατών, think tanks, οργανικών διανοουμένων, μεσαίων στρωμάτων.

Μα πάνω από όλα, είναι η βουβή λαϊκή οργή που παραμένει ακόμα χωρίς μαζική, οργανωμένη, πολιτικά απειλητική για κεφάλαιο και κυβερνήσεις έκφραση —όμως υπάρχει και σιγοβράζει, θυμίζοντας καζάνι έτοιμο να εκραγεί. Μπροστά στους «σεισμούς που μέλλονται για να ‘ρθουν», οι «από πάνω» παίρνουν ήδη τα μέτρα τους. είτε αυτό αφορά την καταστολή, είτε τις όποιες προσπάθειες ενσωμάτωσης με επιδόματα, είτε την εμφάνιση της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού ως μόνης «εναλλακτικής». Καιρός να πάρουμε κι εμείς τα μέτρα μας.

 

 Editorial - ΠΡΙΝ