Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 482)

 

 

Έχει γραφτεί εύστοχα ότι μετά την 24η Φλεβάρη, διεξάγονται τρεις πόλεμοι ταυτόχρονα: Ο στρατιωτικός στην Ουκρανία, ο οικονομικός και ο πολιτικοϊδεολογικός διεθνώς.

Ασφα­λώς ο πρώ­τος, ως «πραγ­μα­τι­κός πό­λε­μος», με όπλα και βιαιό­τη­τες είναι η με­γα­λύ­τε­ρη συμ­φο­ρά που μπο­ρεί να πέσει σε έναν λαό. Ο ου­κρα­νι­κός λαός βρί­σκε­ται ανά­με­σα σε μια ξένη ει­σβο­λή-κα­το­χή, την επα­κό­λου­θη τε­ρά­στια οι­κο­νο­μι­κή-αν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή, τους κιν­δύ­νους που φέρ­νει ένας πό­λε­μος για τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα αλλά και το πο­λι­τι­κό «κλίμα» στο εσω­τε­ρι­κό, τις ιαχές «φίλων» όπως ο Μπό­ρις Τζόν­σον για «Καμία δια­πραγ­μά­τευ­ση!» (από το ασφα­λές Λον­δί­νο) και τις ιδέες «συμ­μά­χων» όπως ο Κί­σιν­γκερ (από το πο­λυ­τε­λές Ντα­βός) να πα­ρα­χω­ρη­θούν τμή­μα­τα της χώρας στη Ρωσία για να απο­χω­ρή­σει «ικα­νο­ποι­η­μέ­νος» ο Πού­τιν. 

Ο οι­κο­νο­μι­κός πό­λε­μος, λι­γό­τε­ρο αι­μα­τη­ρός, αλλά ικα­νός να επι­δει­νώ­σει δρα­μα­τι­κά τις ζωές των ερ­γαζο­μέ­νων, εξε­λίσ­σε­ται διε­θνώς κι έχει θύ­μα­τα σε όλο τον πλα­νή­τη. Η έκτα­ση και η φύση των μέ­τρων και αντί­με­τρων, υπο­δει­κνύ­ουν με­γά­λες αλ­λα­γές διάρ­κειας. Πρό­κει­ται λι­γό­τε­ρο για «κυ­ρώ­σεις» λόγω της ει­σβο­λής, και πε­ρισ­σό­τε­ρο για «τέλος της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης». Όπως προει­δο­ποιού­σαν αρ­κε­τοί στις συ­ζη­τή­σεις μέσα στην Αρι­στε­ρά, αυτό το τέλος, αν έρθει «από τα πάνω κι από τα δεξιά» δεν θα έχει τί­πο­τε το προ­ο­δευ­τι­κό. 

Τα πιο ορατά και οδυ­νη­ρά αι­σθη­τά ζη­τή­μα­τα αφο­ρούν σή­με­ρα την ενέρ­γεια (λόγω του «παι­χνι­διού» γύρω από τα ρω­σι­κά ορυ­κτά καύ­σι­μα) και τα τρό­φι­μα (λόγω του ρόλου της Ου­κρα­νί­ας ως «σι­το­βο­λώ­να» με­γά­λου μέ­ρους τους πλα­νή­τη). Αλλά αν εντα­θεί η τάση «πε­ρι­χα­ρά­κω­σης» σε «σφαί­ρες επιρ­ρο­ής» και «απε­ξάρ­τη­σης» της μίας με­γά­λης οι­κο­νο­μί­ας από την άλλη, θα έρ­θουν στην επι­φά­νεια ζη­τή­μα­τα που θα αφο­ρούν τις διε­θνείς εφο­δια­στι­κές αλυ­σί­δες κλπ. Το κό­στος τέ­τοιων με­γά­λων αλ­λα­γών είναι με­γά­λο -και ασφα­λώς θα επι­χει­ρη­θεί να φορ­τω­θεί στις πλά­τες των «από κάτω». 

Αυτή η σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θα πα­ρα­μεί­νει σε ισχύ πίσω από απο­φά­σεις όπως η πα­ρά­τα­ση της «δη­μο­σιο­νο­μι­κής χα­λα­ρό­τη­τας» και για το 2023 και τις προ­σπά­θειες διά­φο­ρων κυ­βερ­νή­σε­ων να «απα­λύ­νουν το πλήγ­μα», υπό το φόβο (ρητό και από τα πλέον επί­ση­μα χείλη στο Ντα­βός) «κοι­νω­νι­κών εκρή­ξε­ων». Οι ερ­γα­ζό­με­νοι των πλου­σιό­τε­ρων χωρών εξοι­κειώ­νο­νται στα­δια­κά με την προ­ο­πτι­κή να ζή­σουν ως φτω­χό­τε­ροι. Ένας σύ­ντρο­φος είχε γρά­ψει απο­λο­γί­ζο­ντας τα 2 χρό­νια παν­δη­μί­ας, ότι αυτή άρ­χι­σε να αλ­λά­ζει και τον τρόπο που πε­θαί­νου­με (από με­τα­δο­τι­κές ασθέ­νειες κι όχι από τις πα­θή­σεις που συν­δέ­ο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο με τον δυ­τι­κό «τρόπο ζωής»), επι­ση­μαί­νο­ντας ότι πολ­λές χώρες «με­τα­κι­νή­θη­καν πιο κοντά προς το τρι­το­κο­σμι­κό προ­φίλ». Αυτή η «με­τα­κί­νη­ση» φαί­νε­ται ότι μπο­ρεί να πάρει ευ­ρύ­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, φέρ­νο­ντας τους ερ­γα­ζό­με­νους του «Βορρά» μπρο­στά σε φαι­νό­με­να (μο­νι­μό­τε­ρης) ενερ­γεια­κής ή δια­τρο­φι­κής ανε­πάρ­κειας. 

Αν αυτή η κα­τά­στα­ση απει­λεί τον «Βορρά», προ­κα­λεί τρόμο η σκέψη του τι μπο­ρεί να συμ­βεί στον Πα­γκό­σμιο «Νότο». Που μπαί­νει σε αυτή την «πε­ρι­πέ­τεια» με πολύ χα­μη­λό­τε­ρα επί­πε­δα δια­βί­ω­σης, πολύ με­γα­λύ­τε­ρη και μο­νι­μό­τε­ρη ενερ­γεια­κή ή δια­τρο­φι­κή ανα­σφά­λεια, και όπου έστω κι αυτή η «δη­μο­σιο­νο­μι­κή χα­λα­ρό­τη­τα» που επι­τρέ­πει στην ΕΕ ή τις ΗΠΑ έναν χώρο «δια­χεί­ρι­σης» των χει­ρό­τε­ρων συ­νε­πειών των κρί­σε­ων, απο­τε­λεί πο­λυ­τέ­λεια. 

Ο πλη­θω­ρι­σμός καλ­πά­ζει πα­ντού -από την Ευ­ρώ­πη ως την Τουρ­κία κι από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ ως τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, τσα­κί­ζο­ντας δυ­σα­νά­λο­γα όσους κι όσες δα­πα­νούν το ει­σό­δη­μά τους για να εξα­σφα­λί­σουν την κα­θη­με­ρι­νή τροφή, ενέρ­γεια κ.ο.κ. Και δεν πρό­κει­ται για πλη­θω­ρι­σμό σε συν­θή­κες «υπερ­θέρ­μαν­σης» της οι­κο­νο­μί­ας. Το πρώτο τρί­μη­νο του 2022, οι με­γα­λύ­τε­ρες οι­κο­νο­μί­ες του πλα­νή­τη κα­τέ­γρα­ψαν είτε μικρή ύφεση (ΗΠΑ), είτε μη­δε­νι­κή ανά­πτυ­ξη (ευ­ρω­ζώ­νη) και η κυ­ρί­αρ­χη τάση είναι η ανα­θε­ώ­ρη­ση των προ­βλέ­ψε­ων ανά­πτυ­ξης προς τα κάτω…

Σε αυτό το φόντο κρί­σης κι αβε­βαιό­τη­τας, εξε­λίσ­σε­ται και ο ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κός πό­λε­μος. Όπου τα ηγε­τι­κά επι­τε­λεία των χωρών της «Δύσης» πα­σχί­ζουν να απο­σπά­σουν συ­ναι­νέ­σεις μπρο­στά στην όξυν­ση των αντα­γω­νι­σμών. Αυτή η ευ­ρύ­τε­ρη σύ­γκρου­ση, έχει και πολύ υλι­κές (κι επι­κίν­δυ­νες) πτυ­χές, όπως η προ­σπά­θεια διεύ­ρυν­σης του ΝΑΤΟ με την έντα­ξη της Σου­η­δί­ας και της Φιν­λαν­δί­ας, η διαρ­κής ανα­βάθ­μι­ση της πα­ρου­σί­ας του στην ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη (όπου έχουν πολ­λα­πλα­σια­στεί ρα­γδαία οι να­τοϊ­κές δυ­νά­μεις σε σχέση με πριν την 24η Φλε­βά­ρη και τη ρω­σι­κή ει­σβο­λή στην Ου­κρα­νία), τα θη­ριώ­δη εξο­πλι­στι­κά προ­γραμ­μά­των που ανα­κοι­νώ­νει το κάθε κρά­τος χω­ρι­στά. Το κλίμα πο­λε­μι­κής προ­ε­τοι­μα­σί­ας προϊ­δε­ά­ζει για τα χει­ρό­τε­ρα -στο μέ­τω­πο της ει­ρή­νης, ενώ η ιδε­ο­λο­γι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα για «συ­σπεί­ρω­ση γύρω από τη ση­μαία» προϊ­δε­ά­ζει για τα χει­ρό­τε­ρα -στο μέ­τω­πο της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας που μας ετοι­μά­ζουν.  

Η απάτη του σχή­μα­τος σύ­γκρου­σης «ελεύ­θε­ρου κό­σμου» και «αυ­ταρ­χι­σμού» μπο­ρεί να ανα­δει­χθεί με πολ­λούς τρό­πους. Αλλά γίνει εκ­κω­φα­ντι­κή από τις πιο πρό­σφα­τες εξε­λί­ξεις. Στις ΗΠΑ, τη «ναυαρ­χί­δα» του πα­γκό­σμιου-δυ­τι­κού «στό­λου» της φι­λε­λεύ­θε­ρης δη­μο­κρα­τί­ας, το πιο στοι­χειώ­δες δι­καί­ω­μα των γυ­ναι­κών να ελέγ­χουν τα σώ­μα­τά τους, το πλέον αυ­το­νό­η­το-κε­κτη­μέ­νο δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση, έχει μπει «στον πάγκο του χα­σά­πη». 

Στην Ελ­λά­δα, πυ­κνώ­νουν γύρω μας όλες οι ανη­συ­χη­τι­κές όψεις αυτής της νέας, «σκο­τει­νής» πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. 

Η εμπλο­κή στους ευ­ρύ­τε­ρους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς ανα­δει­κνύ­ει ότι δεν είναι «πε­ρί­πα­τος», μέσα από την ιρα­νι­κή απά­ντη­ση στην απί­θα­νη ελ­λη­νι­κή «πει­ρα­τεία» εις βάρος του ιρα­νι­κού πλοί­ου. 

Η όξυν­ση των αντα­γω­νι­σμών και το «παι­χνί­δι» με το πο­λε­μο­κά­πη­λο κλίμα, έχει φέρει εκ νέου τις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις σε επι­κίν­δυ­νο ση­μείο. Ανε­ξάρ­τη­τα από τον κίν­δυ­νο ενός επει­σο­δί­ου, αυτή η έντα­ση φέρ­νει μαζί ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρους εξο­πλι­σμούς (με τη συμ­φω­νία για τα F-35), την ώρα που η κοι­νω­νία στε­νά­ζει από την ακρί­βεια και την κα­τάρ­ρευ­ση των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών. 

Φέρ­νει επί­σης την ανα­κί­νη­ση της εθνι­κι­στι­κής-ρα­τσι­στι­κής υστε­ρί­ας για επερ­χό­με­νη «ερ­γα­λειο­ποί­η­ση του προ­σφυ­γι­κού από τον Ερ­ντο­γάν», που προϊ­δε­ά­ζει για επα­νά­λη­ψη του πο­λι­τι­κού ζόφου του Μάρτη του 2020, όταν οι τα­λαι­πω­ρη­μέ­νοι άν­θρω­ποι αντι­με­τω­πί­στη­καν ως «υβρι­δι­κή ει­σβο­λή». 

Στο ΑΠΘ, η επι­χεί­ρη­ση πρω­τό­γο­νης επί­δει­ξης «πυγ­μής» υπεν­θυ­μί­ζει πώς σχε­διά­ζει να δια­χει­ρι­στεί την αμ­φι­σβή­τη­ση η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη και πώς ο μι­λι­τα­ρι­σμός και ο πο­λι­τι­κός συ­ντη­ρη­τι­σμός πάνε χέ­ρι-χέ­ρι με την επί­θε­ση στα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα όλων μας. 

Καθώς η διε­θνής συ­ζή­τη­ση για τον πλη­θω­ρι­σμό στρέ­φε­ται σε λύ­σεις με­τα­ξύ «αύ­ξη­σης των επι­το­κί­ων» και «συ­γκρά­τη­σης των μι­σθών», μπο­ρεί κα­νείς να φα­ντα­στεί τί ετοι­μά­ζει μια κυ­βέρ­νη­ση που στέ­κε­ται συ­στη­μα­τι­κά στο «δεξί άκρο» της διε­θνούς οι­κο­νο­μι­κής συ­ζή­τη­σης και πρα­κτι­κής. 

Κά­ποιες αντι­δρα­στι­κές όψεις της πο­λι­τι­κής ζωής στις ΗΠΑ όσον αφορά την αμ­φι­σβή­τη­ση των γυ­ναι­κεί­ων δι­καιω­μά­των, θυ­μί­ζουν και το ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον και προει­δο­ποιούν ενά­ντια στον εφη­συ­χα­σμό και την αυ­τα­πά­τη ότι αυτά είναι «λυ­μέ­να» στο σύγ­χρο­νο κα­πι­τα­λι­σμό.   

Απέ­να­ντι στο ασφυ­κτι­κό μέλ­λον που δια­μορ­φώ­νε­ται μπρο­στά μας, μόνη ελ­πί­δα είναι οι αντι­στά­σεις , -ο αγώ­νας για την ει­ρή­νη, οι ερ­γα­τι­κοί αγώ­νες, το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα, η αντι­ρα­τσι­στι­κή πάλη. Και η προ­σπά­θεια να συν­δε­θούν όλες αυτές σε μια συ­νο­λι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή. Για να ζή­σου­με, και για να ζή­σου­με αν­θρώ­πι­να, ο δικός μας πό­λε­μος πρέ­πει να στρα­φεί ενά­ντια «στα πα­λά­τια».