Εξοπλισμοί Ή Κίνημα Για Την Ειρήνη; / ΠΡΙΝ

  Editorial - ΠΡΙΝ

«Εν χορώ» κυβερνητικά στελέχη και συστημικά ΜΜΕ καμαρώνουν ότι η «εθνική» θυσία για τους νέους πανάκριβους εξοπλισμούς «τώρα δικαιώνεται», με φόντο τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Βλέπουν στα ρωσικά άρματα που καταλαμβάνουν το Κίεβο τη δικαίωση της μιλιταριστικής πολιτικής τους, της τεράστιας αφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων, εν μέσω κύματος φτώχειας, για να τραφεί η ΝΑΤΟϊκή –για να μην ξεχνιόμαστε– πολεμική μηχανή. Είναι όμως τα Rafale αυτά που θα «μας σώσουν», αν «γίνει κάτι» με την Τουρκία;

Στην κούρσα των εξοπλισμών δεν υπάρχει νικητής. Ήδη στα 24 γαλλικά Rafale η Τουρκία αντιτάσσει μια παραγγελία 40 νέων F16. Στις Belharra, δικές της κατασκευές, νέες παραγγελίες και τουρκικής κατασκευής drones, στους Πάτριοτ τους S400 και πάει λέγοντας. Το ίδιο ισχύει και για τα διάφορα συμμαχικά σχήματα, όπως διαπίστωσε πικρά και πολύ αργά η εθνικιστική κυβέρνηση του Κιέβου, που αν και δεν είναι στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ είχε λάβει δεσμεύσεις στήριξης.

Όχι, εξοπλισμοί και ιμπεριαλιστικές «συμμαχίες» δεν αποτρέπουν τον πόλεμο — στον οποίο, όπως με τραγικό τρόπο θυμίζουν οι νεκροί Ουκρανοί και οι βυθιζόμενοι στη φτώχεια και τον αυταρχισμό Ρώσοι, για τους λαούς δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι. Την ειρήνη διασφαλίζει μόνο το διεθνιστικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στον μιλιταρισμό και τους εθνικισμούς, ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς κάθε χώρας ξεχωριστά. Στη Ρωσία και την Ουκρανία, στην Ελλάδα και την Τουρκία, σε όλες τις εμπόλεμες ζώνες και στις περιοχές που βρίσκονται στη διακεκαυμένη ζώνη των ξαναμοιραζόμενων σφαιρών επιρροής, μόνο εκείνο το παλιό σύνθημα που τερμάτισε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μπορεί να προκαλέσει αφλογιστία στα κανόνια: Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε.