ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Έξω Οι Βάσεις, STOP Στους Εξοπλισμούς

Η νέα Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας-ΗΠΑ (MDCA) που υπέγραψε την περασμένη εβδομάδα ο Δένδιας είναι μια πολεμοκάπηλη συμφωνία γιατί αναβαθμίζει και μονιμοποιεί το ρόλο και τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ, ιδιαίτερα μάλιστα σε μια περίοδο που ο ανταγωνισμός με την Κίνα εντείνεται ανοίγοντας την απειλή ενός επερχόμενου νέου ψυχρού πολέμου.

Η μετατόπιση του γεωπολιτικού κέντρου βάρους στον Ειρηνικό δεν μεταφράζεται σε αποχώρηση των ΗΠΑ από την Ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή και τις χώρες που περιβάλλουν την Ρωσία -με τις ΗΠΑ να αναζητούν «πρόθυμους» συμμάχους που θα τις βοηθήσουν σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτήν την ανάγκη στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ήρθε να καλύψει η υπογραφή της διμερούς πενταετούς διάρκειας συμφωνίας που στη συνέχεια θα μετατραπεί σε επ’ αόριστον (μετά από σχετικές πιέσεις των ΗΠΑ όλο το προηγούμενο διάστημα) αν στο μεταξύ δεν καταγγελθεί από κάποια από τις δύο πλευρές.

Η συμφωνία προβλέπει την επέκταση των αμερικανικών βάσεων σε νέα σημεία, στο στρατόπεδο "Γιαννούλη" στην Αλεξανδρούπολη, στο στρατόπεδο "Γεωργούλα" στη Νέα Ιωνία Βόλου, σε συνδυασμό με την παρουσία των Αμερικανών στην αεροπορική βάση της Λάρισας και στη βάση της αεροπορίας στρατού στο Στεφανοβίκειο, στο Πεδίο Βολής του Λιτόχωρου στην Πιερία και βέβαια στη Σούδα, όπου επεκτείνονται οι εγκαταστάσεις των Αμερικανών στην εκεί αεροναυτική τους βάση. Η νέα συμφωνία όχι μόνο δεν αποκλείει την μελλοντική αμερικανική παρουσία στα ελληνικά νησιά πέραν της Κρήτης, αλλά περιλαμβάνει και ρητή πρόβλεψη για την επέκταση και σε άλλες εγκαταστάσεις.

Πρόκειται για στρατιωτική αναβάθμιση και μονιμοποίηση της αμερικάνικης στρατιωτικής παρουσίας που χρησιμοποιεί πλέον τον ελλαδικό χώρο σαν μια μεγάλη βάση από την οποία θα μπορεί να εφορμά προς βορρά, ανατολή και νότο, όπως έχουμε ήδη δει να συμβαίνει τα προηγούμενα χρόνια με τα αμερικάνικα πλοία να ξεκινάνε από τον κόλπο της Σούδας για να πλήξουν στόχους στη Συρία αλλά και αμερικανικά στρατεύματα να χρησιμοποιούν την Αλεξανδρούπολη για να κινηθούν προς βορρά, προς τις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία.

Δεν πρόκειται για μια αμυντική αλλά για μια επιθετική συμφωνία με το ελληνικό κράτος και τον ελληνικό καπιταλισμό να διεκδικεί σαν αντάλλαγμα το δικό του «μερίδιο» στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, παίζοντας το ρόλο του βασικού σύμμαχου των ΗΠΑ, μετά το Ισραήλ, στην περιοχή. Αυτό αποδεικνύει και η μέχρι τώρα πορεία. Στην διάρκεια της προηγούμενης ΜDCA, ελληνικές φρεγάτες βρέθηκαν από τον Λίβανο και τη Λιβύη έως τα Στενά του Ομάν, «Patriot» και έλληνες στρατιώτες βρίσκονται στη Σαουδική Αραβία σημαδεύοντας το Ιράν, ελληνικά αεροπλάνα πετάνε πάνω από την Αλβανία, την Β. Μακεδονία «φυλάσσοντας» τον εναέριο χώρο των γειτονικών χωρών.

Είναι χαρακτηριστικό από αυτήν την άποψη ότι υπογράφοντας τη συμφωνία ο Μπλίνκεν δεν ξέχασε να δώσει συγχαρητήρια στην Ελλάδα για τη συμμετοχή στην επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών και χωρών του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, ενώ εξέφρασε την ικανοποίησή του για την περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου μέσω των αξόνων που έχουν σχηματίσει στην Ανατολική Μεσόγειο.

Αναβάθμιση

Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να πασάρει τη συμφωνία σαν μια «εγγύηση ασφάλειας, σταθερότητας και ειρήνης» στην περιοχή που επιπλέον θα αποτρέψει τις «επεκτατικές» βλέψεις της Τουρκίας. Είναι ανέκδοτο βέβαια το να θεωρεί κανείς τη συμμετοχή στα σχέδια των ΗΠΑ εγγύηση σταθερότητας μετά το χάος που πέτυχαν να δημιουργήσουν οι τελευταίες τους επεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Χρειάζεται πραγματικά θράσος να επικαλείται κανείς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και το ΝΑΤΟ σαν εγγυητές της ειρήνης.

Όσον αφορά τώρα στην «αναβάθμιση της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία» για την οποία επιχαίρει η κυβέρνηση, αξίζει να θυμηθούμε την εμπιστοσύνη που έχαιρε η χούντα των συνταγματαρχών από τις ΗΠΑ το 1967-74. Θεωρώντας ότι έχουν τις πιο ισχυρές πλάτες το 1974, οι συνταγματάρχες έκαναν το πραξικόπημα του Σαμψών στην Κύπρο προκαλώντας την τουρκική επέμβαση και ένα πόλεμο (παρά την συμμετοχή και των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ) τον οποίον και έχασε το ελληνικό κράτος (παρά τις αμερικάνικες βάσεις που διατηρούσε στο έδαφός του).

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στον ελληνικό και τον τουρκικό καπιταλισμό στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο περνάει μέσα από τον ανταγωνισμό τους για το ποιος θα εξασφαλίσει το μεγαλύτερο μερίδιο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Οι κατά καιρούς εντάσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία δεν εμποδίζουν τον Ερντογάν από το να ζητάει τον έλεγχο του αεροδρομίου της Καμπούλ στο μετακατοχικό Αφγανιστάν.

Η όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στον ελληνικό και τον τουρκικό καπιταλισμό (μαζί με τα εξοπλιστικά προγράμματα και τις συμφωνίες που τον συνοδεύουν) στο πλαίσιο της όξυνσης του διεθνούς ανταγωνισμού ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αποτελεί ένα εκρηκτικό μείγμα, μέσα στο οποίο η αναβάθμιση της Ελλάδας σαν μόνιμα προκεχωρημένη βάση των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο και τη νοτιοανατολική Ευρώπη, μόνο κινδύνους επιφυλάσσει για την εργατική τάξη και τους λαούς της περιοχής.

Γι’ αυτό το «όχι στη συμφωνία» που ήδη έχουν εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 χρειάζεται συνέχεια και κλιμάκωση:

Απαιτώντας κατάργηση των συμφωνιών με Γαλλία και ΗΠΑ, να κλείσουν οι βάσεις, έξοδο από το ΝΑΤΟ, καμιά συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, Στοπ στην σπατάλη των εξοπλισμών, κατάργηση των αξόνων συνεργασίας με την χούντα του Σίσι και το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ, όχι στον αντιδραστικό πόλεμο για τις ΑΟΖ και τα συμφέροντα των καπιταλιστών.