Με τη χθεσινή φρικιαστική δολοφονία μιας ακόμα γυναίκας στη Λάρισα από τον σύζυγό της, φτάσαμε τον αριθμό των 3 γυναικοκτονιών μέσα σε διάστημα λιγότερο από 2 βδομάδες (7 συνολικά τους τελευταίους 7 μήνες), και μάλιστα αμέσως μετά τη γυναικοκτονία της Καρολάιν Κράουτς, η οποία δημιούργησε κύματα αποτροπιασμού στο πανελλήνιο. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας επιδημία γυναικοκτονιών στην Ελλάδα, η οποία είναι μέρος μια διεθνούς έξαρσης περιστατικών βίας και κακοποίησης κατά γυναικών. Από την αρχή του χρόνου σε όλη την Ευρώπη βλέπουμε μια έκρηξη της βίας ενάντια στις γυναίκες.
Αυτού του είδους η βία ασφαλώς δεν είναι ένα νέο φαινόμενο. Είναι δομικό στοιχείο των πατριαρχικών σχέσεων ή αλλιώς της πατριαρχίας, η οποία αποτελεί ένα ιστορικό προϊόν της ταξικής κοινωνίας και συνεχίζει να συντηρείται από τη σύγχρονη μορφή της ταξικής κοινωνίας, τον καπιταλισμό. Όπως έγραφε ο Φρίντριχ Ένγκελς στην «Καταγωγή της Οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», με την εμφάνιση της δουλείας, της πρώτης μορφής ταξικής κοινωνίας, είχαμε και την «παγκόσμια ιστορική ήττα του γυναικείου φύλου. Ο άντρας έγινε ο αφέντης του σπιτιού· η γυναίκα υποβιβάστηκε σε υπηρέτρια, σε σκλάβα των επιθυμιών του και ένα εργαλείο για παραγωγή παιδιών Για να εξασφαλιστεί η πίστη της γυναίκας, δηλαδή η πατρότητα των παιδιών, παραδίδεται η γυναίκα χωρίς όρους στην εξουσία του άνδρα: Αν τη σκοτώσει, εξασκεί μονάχα το δικαίωμά του…».
Ο πιο ασφαλής τρόπος για να αξιολογήσουμε το επίπεδο του πολιτισμού μιας δοσμένης κοινωνίας είναι το πως αυτή αντιμετωπίζει την γυναίκα. Η σύγχρονη προχωρημένη παρακμή του καπιταλισμού έχει οδηγήσει σε σοβαρή επιδείνωση των συνθηκών ζωής για όλους τους εργαζόμενους και γενικότερα για κάθε καταπιεσμένο τμήμα της κοινωνίας. Ιδιαίτερα όμως, έχει επιβάλλει πολύ σκληρές συνθήκες ζωής για τις γυναίκες. Τους στερεί σε πολύ μεγάλα ποσοστά το δικαίωμα στην εργασία, ενώ όσες έχουν εργασία υποφέρουν από τις άνισες αμοιβές και από κάθε είδους παρενοχλήσεις. Επιπλέον, ως αποτέλεσμα της ιστορικής κρίσης και παρακμής του συστήματος εντείνεται η γυναικεία καταπίεση και εντός της οικογένειας, αφού η αντικειμενική αδυναμία για οικονομική χειραφέτηση ωθεί τις γυναίκες σε ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση από τους άντρες συζύγους ή συντρόφους, στοιχείο που ενθαρρύνει σωβινιστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές εναντίον των γυναικών. Οι γυναικοκτονίες αποτελούν το πιο ακραίο σύμπτωμα αυτής της κατάστασης. Είναι αποκρουστικές εκδηλώσεις της ασθένειας μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε αποσύνθεση.
Η παρούσα φάση της νέας καπιταλιστικής κρίσης και των συνθηκών που έχει δημιουργήσει η γενικευμένη χρεοκοπία των αρχουσών τάξεων στην αντιμετώπιση της πανδημίας με έκφραση την εναλλασσόμενη κατάσταση πολύμηνου εγκλεισμού και επισφαλούς «κανονικότητας», έχει επιδεινώσει τα φαινόμενα βίας κατά των γυναικών διεθνώς. Αυτή είναι και η ειδική αιτία που βρίσκεται πίσω από την επιδημία γυναικοκτονιών που έχει εξαπλωθεί στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες. Όλα αυτά υπογραμμίζουν την κεντρική ιδέα που υπερασπίζουν διαχρονικά οι επαναστάτες μαρξιστές, δηλαδή ότι η πλήρης χειραφέτηση των γυναικών μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε μια αταξική κοινωνία, η οποία με σειρά της μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο με τη διεθνή επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Ωστόσο, ο δρόμος για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού περνά σήμερα μέσα από τον μαζικό αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή και έκφραση που λαμβάνει η αυξανόμενη βία κατά των γυναικών.
Οι βαθιές ρίζες του προβλήματος που εκτείνονται στον καπιταλισμό και την ίδια την ταξική φύση της κοινωνίας κάνουν τον αγώνα ενάντια στην επιδημία των γυναικοκτονιών και κάθε άλλης έκφρασης κακομεταχείρισης και βίας κατά των γυναικών, έναν αγώνα που δεν αφορά μόνο τις γυναίκες, αλλά εξίσου και τους εργαζόμενους άντρες. Γυναίκες και άντρες εργαζόμενοι έχουν τον ίδιο αντίπαλο, τα καπιταλιστικά αφεντικά, αρσενικά ή θηλυκά, τα οποία καταπιέζουν, εκμεταλλεύονται και περιθωριοποιούν ιδιαίτερα τις γυναίκες εργαζόμενες και διαμορφώνουν μια εφιαλτική καθημερινή, αντικειμενική πραγματικότητα η οποία προωθεί το σεξισμό και ευνοεί την γυναικεία καταπίεση.
Έτσι, το σημερινό κύμα γυναικοκτονιών και βίας κατά των γυναικών μπορεί να το ανακόψει μόνο η κοινή και αλληλέγγυα δράση εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων από την άρχουσα τάξη ανδρών και γυναικών. Γι’ αυτό οι ιδέες και οι πρακτικές των αστών και μικροαστών φεμινιστριών, οι οποίες αρνούνται να κάνουν εκκλήσεις για κοινό αγώνα με τους άντρες εργαζόμενους και υπερασπίζουν μορφές δράσης «μόνο για γυναίκες» και χωρίς ταξικά-αντικαπιταλιστικά αιτήματα, υπονομεύουν τον αγώνα ενάντια στη γυναικεία καταπίεση. O μόνος αποτελεσματικός δρόμος αγώνα είναι ένα μαζικό κίνημα του εργατικού κινήματος και της νεολαίας, με ενότητα στη δράση όλων των μαζικών συνδικαλιστικών και πολιτικών τους οργανώσεων, με διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, συντονισμένες στάσεις εργασίας και με τα ακόλουθα κεντρικά συνθήματα και διεκδικήσεις:
– Καμία ανοχή και παθητικότητα μπροστά στις γυναικοκτονίες, μαζική δράση για να υπερασπίσουμε τη ζωή χιλιάδων υποψήφιων θυμάτων! Παραδειγματική τιμωρία σε κάθε γυναικοκτόνο και θύτη κακοποίησης γυναίκας. Εισαγωγή του όρου γυναικοκτονία ως νέο ειδικό αδίκημα στον Ποινικό Κώδικα. Παραδειγματική τιμωρία των αστυνομικών και λοιπών κρατικών οργάνων που ολιγωρούν ή αγνοούν καταγγελίες γυναικών για κακοποιητικές συμπεριφορές.
– Δημιουργία ειδικών, κατάλληλα στελεχωμένων και εξοπλισμένων δημόσιων και δωρεάν δομών υποδοχής καταγγελιών, υποστήριξης και στέγασης των κακοποιημένων γυναικών σε κάθε Δήμο. Εφ’ όρου ζωής οικονομική βοήθεια, ιατροφαρμακευτική-ασφαλιστική κάλυψη και ψυχολογική υποστήριξη από ειδικευμένους επιστήμονες στις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους.
– Κοινός αγώνας-κοινή δράση εργαζόμενων ανδρών και γυναικών! Στην κυρίαρχη κοινωνική πρακτική και κουλτούρα της γυναικείας καταπίεσης, του ανδρικού σωβινισμού και του σεξισμού να απαντήσουμε με την καλλιέργεια πνεύματος ταξικής και πολιτικής αλληλεγγύης μεταξύ εργαζόμενων ανδρών και γυναικών στον αγώνα για αξιοπρεπείς μισθούς και θέσεις εργασίας για όλους, δημοκρατικά δικαιώματα, δημόσια και δωρεάν Υγεία, Παιδεία και Ασφάλιση, διαγραφή του υπέρογκου και ληστρικού χρέους, εργατικό έλεγχο στην οικονομία και το κράτος.
– Ενάντια στην κυβέρνηση της καταπιέστριας των εργαζόμενων γυναικών ελληνικής άρχουσας τάξης, για μια εργατική κυβέρνηση! Ενάντια στον καπιταλισμό, για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας που θα ξεριζώσει μια για πάντα κάθε μορφή βίας και καταπίεσης ενάντια στις γυναίκες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου