Κάτω Το Αντεργατικό Νομοσχέδιο Και Η Κυβέρνηση Του Κεφαλαίου! / ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΣΗ

Κάτω το αντεργατικό νομοσχέδιο και η κυβέρνηση του κεφαλαίου!

 
– Ενότητα και άμεση κλιμάκωση του αγώνα με 48ωρη Γενική Απεργία

 

Η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει ένα αντεργατικό νομοσχέδιο το οποίο έρχεται να κατεδαφίσει ιστορικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Περισσότερο από έναν αιώνα μετά την θεσμοθέτηση του 8ώρου και παρά την αλματώδη ανάπτυξη της παραγωγικότητας και της τεχνικής που έχει θέσει επιτακτικά το ζήτημα της μείωσης των ωρών εργασίας, η κυβέρνηση επιδιώκει να αυξήσει τις ώρες ημερήσιας εργασίας και να βάλει ασφυκτικά εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση.

Η επίθεση αυτή βρήκε το εργατικό κίνημα σε μια φάση παράλυσης. Αυτό δεν οφείλεται στην απουσία διάθεσης για αγώνα ανάμεσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Οι μαζικές κινητοποιήσεις της νεολαίας ενάντια στην αστυνομική βία που είδαμε το προηγούμενο διάστημα δείχνουν πως υπάρχει συσσωρευμένη οργή που ψάχνει αγωνιστική διέξοδο. Η παράλυση του εργατικού κινήματος οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην χρεοκοπία και την εγκληματική αδράνεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας.

Η γραφειοκρατική ηγεσία της ΓΣΕΕ, με πρόσχημα την πανδημία και την προστασία της δημόσιας υγείας, «κατέβασε ρολά» σε μία περίοδο όπου η κυβέρνηση και η εργοδοσία κλιμάκωσαν τις επιθέσεις τους στην εργατική τάξη. Η απόφαση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ να μεταφερθεί ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς την Τρίτη 4 Μαΐου, δηλαδή μία μέρα μετά από την αργία του Πάσχα και η πρόσφατη απόφαση να ορίσει την απεργία 10 Ιουνίου, ενώ η ΑΔΕΔΥ είχε καλέσει σε απεργία στις 3 του ίδιου μήνα, είναι άλλη μία απόδειξη της χρεοκοπίας της. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, όχι μόνο δεν προετοιμάζει σοβαρά τον εργατικό αγώνα, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να τον σαμποτάρει.

Πολύ σωστά αρκετές δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς χαρακτήρισαν την απόφαση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ να καλέσει σε απεργία στις 10 Ιουνίου απεργοσπαστική. Ωστόσο, το βασικό πρόβλημα για το εργατικό κίνημα δεν είναι ο προσδιορισμός της ημερομηνίας της επόμενης Γενικής Απεργίας, αλλά το γεγονός ότι απουσιάζει ένα σχέδιο κλιμάκωσης του αγώνα. Έχει ήδη περάσει πάνω από ένας μήνας από την προηγούμενη απεργιακή κινητοποίηση χωρίς να υπάρχει κάποια κλιμάκωση και χωρίς να έχει παρουσιαστεί στους εργατικούς χώρους κάποιο σχέδιο για κλιμάκωση του αγώνα. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς, και ιδιαίτερα το ΠΑΜΕ που είναι η πιο ισχυρή δύναμη ανάμεσά τους, έχουν μεγάλες ευθύνες.

Καμία από τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς δεν έχει προβάλει μέχρι σήμερα ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα κλιμάκωσης του αγώνα. Στις περισσότερες περιπτώσεις περιορίζονται στην προπαγάνδιση της ανάγκης για μαζική συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν προβάλλεται κάποιο σχέδιο για την επόμενη μέρα της 10ης Ιουνίου. Οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς αντιμετωπίζουν την κινητοποίηση σαν μια ακόμη απεργία για την τιμή των όπλων, χωρίς προοπτική ουσιαστικής μάχης.

Η 24ωρη Γενική Απεργία της 10ης Ιουνίου πρέπει να αποτελέσει το πρώτο βήμα για ένα σοβαρό αγώνα διαρκείας που θα κλιμακωθεί με μία 48ωρη Γενική Απεργία πριν την ημέρα κατάθεσης του νομοσχεδίου στη Βουλή. Σε περίπτωση που η κυβέρνηση επιμένει στην ψήφιση του νομοσχεδίου, πρέπει να γίνει σοβαρή προετοιμασία για μια γενική απεργία διαρκείας. Ένας τέτοιος αγώνας μπορεί και πρέπει να γίνει η αρχή για την αντεπίθεση της εργατικής τάξης. Στόχος αυτού του αγώνα δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και την κατάργηση όλων των αντεργατικών μέτρων που έχουν ψηφιστεί μέχρι τώρα.

Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο Αγώνα

Απέναντι σε αυτή την επίθεση είναι αναγκαία η πλατύτερη δυνατή ενότητα και κοινή δράση όλων των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων της εργατικής τάξης. Φυσικά αυτή δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς τη συμμετοχή των μαζικότερων πολιτικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, δηλαδή του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜέΡΑ25. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα Ενιαίο Μέτωπο Αγώνα το οποίο θα περιλαμβάνει ένα ξεκάθαρο σχέδιο συγκεκριμένων αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Ένα τέτοιο Ενιαίο Μέτωπο μπορεί να ενθουσιάσει και να κινητοποιήσει πλατύτερα στρώματα των εργαζομένων, ιδιαίτερα των νέων εργαζομένων.

Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ ωστόσο, για διαφορετικούς λόγους, είναι ιδιαίτερα απρόθυμες για μια τέτοια κοινή δράση. Οι πρωτοπόροι αγωνιστές του εργατικού κινήματος και της νεολαίας δεν πρέπει να περιμένουν μοιρολατρικά μέχρι αυτές οι ηγεσίες να δράσουν. Θα πρέπει να παλέψουν δραστήρια για το χτίσιμο ενός τέτοιου μετώπου στους εργασιακούς τους χώρους, στις γειτονιές τους και στις μαζικές οργανώσεις που συμμετέχουν. Κείμενα υπογραφών και ψηφίσματα υπέρ του Ενιαίου Μετώπου θα πρέπει να διακινηθούν και να συζητηθούν στα σωματεία και τις τοπικές οργανώσεις των μαζικών κομμάτων της Αριστεράς.

Σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε γειτονιά θα πρέπει να δημιουργηθούν Επιτροπές Αγώνα και απεργιακές επιτροπές που θα αναλάβουν το συντονισμό και την περιφρούρηση του αγώνα. Όπου δημιουργούνται τέτοιες επιτροπές θα πρέπει να επιδιώκουν τον συντονισμό τους σε επίπεδο κλάδου, Δήμου, πόλης και πανελλαδικά. Ο αγώνας ενός τέτοιου μετώπου δεν μπορεί παρά να στοχεύει στην ανατροπή της κυβέρνησης και την άνοδο στην εξουσία μιας εργατικής κυβέρνησης με σοσιαλιστικό πρόγραμμα.

• Κάτω το αντεργατικό νομοσχέδιο και η κυβέρνηση του κεφαλαίου!
• Το σημερινό επίπεδο της παραγωγικότητας και της τεχνικής, αλλά και η ύπαρξη μαζικής ανεργίας, επιβάλουν 5νθήμερο – 6ωρο – 30ωρο!
• Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο Αγώνα ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης!
• Σοβαρή προετοιμασία από τις μαζικές εργατικές οργανώσεις για αγώνα διαρκείας!

Κομμουνιστική Τάση (ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης-IMT)

– εφημερίδα «Επανάσταση» (www.marxismos.com)