ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Σαράντα Χρόνια «Ευρωπαίοι», Σαράντα Χρόνια Στην Πρέσα.

Η επέτειος των 40 χρόνων από την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, που έγινε στη συνέχεια ΕΕ, γιορτάστηκε με μια μεγάλη φιέστα στο Ζάππειο και έδωσε την ευκαιρία στην κυβέρνηση να ντύσει όλα τα ψέματά της με ευρωπαϊκό μανδύα. Ο Μητσοτάκης παρέα με τους αξιωματούχους των Βρυξελών βάλθηκαν να εξωραϊσουν το παρελθόν και να χρωματίσουν το μέλλον με ρόδινα χρώματα.

Το πρώτο και μεγαλύτερο ψέμα είναι ότι η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας εξασφάλισε τη δημοκρατία. Η αλήθεια είναι ότι οι δημοκρατικές ελευθερίες κατακτήθηκαν με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και όλους τους αγώνες της Μεταπολίτευσης, ενώ η ενταξιακή πορεία στην ΕΟΚ/ΕΕ σημαδεύτηκε από συνεχείς εκβιασμούς σε βάρος κάθε δημοκρατικής κατάκτησης, με αποκορύφωμα την περιβόητη τοποθέτηση του Σόιμπλε ότι τα μνημόνια δεν αλλάζουν επειδή αλλάζουν οι κυβερνήσεις. 

Ήταν η πιο ωμή καταπάτηση ακόμη και του δικαιώματος να ψηφίζουμε για το ποιος σχηματίζει κυβέρνηση. Και δεν έμεινε στα λόγια: όλοι θυμόμαστε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να κλείνει τις τράπεζες το καλοκαίρι του 2015 για να εκβιάσει και την πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Το γεγονός ότι ο Τσίπρας υπέκυψε στον εκβιασμό, ενώ ο κόσμος τον απέρριψε με ένα σαρωτικό 62%, δεν εξαγνίζει τους εκβιαστές.

Ταξικό πρόσημο

Και δεν ήταν ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Όλη η πορεία των σαράντα χρόνων είναι γεμάτη από «προαπαιτούμενα» και «προσαρμογές» που πάντα είχαν ταξικό πρόσημο υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου και πάντα απαιτούσαν από τις κυβερνήσεις να ξεχνάνε με τι υποσχέσεις είχαν εκλεγεί. Στη δεκαετία του 1980, το ΠΑΣΟΚ του «Στις 18 σοσιαλισμό» έκανε υπουργό της λιτότητας τον Σημίτη. Στη δεκαετία του 1990, ο κόσμος που γκρέμισε την κυβέρνηση του Μητσοτάκη-πατέρα έπρεπε να υποστεί τις συνέπειες της Συνθήκης του Μάαστριχτ για να «προετοιμαστούμε για το Ευρώ». Ο 21ος αιώνας έγινε η εποχή των Μνημονίων που λεηλάτησαν μισθούς, συντάξεις, κράτος πρόνοιας. Και όλα αυτά για να φτάσουμε σε ένα συρρικνωμένο ΑΕΠ και ένα χρέος τόσο τεράστιο που επισκιάζει κάθε προηγούμενο, και τις «προβληματικές» του 1980-90 και το «Καστελόριζο» του ΓΑΠ.

Με τέτοιες επιδόσεις, χρειάζεται μεγάλο θράσος για να μας λένε ότι τώρα όλα θα πάνε καλά γιατί η ΕΕ θα στείλει τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης. Για άλλη μια φορά ένα «ευρωπαϊκό πακέτο» συνοδεύεται από εκβιασμούς, έστω κι αν δεν ονομάζονται μνημόνια. «Ποτέ δεν θα υπάρξουν δωρεάν χρήματα» λέει ο Σαρλ Μισέλ σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη Καθημερινή. Και το ΔΝΤ που ήταν και είναι πάντα το απαραίτητο συμπλήρωμα της «τρόικας», ξεκαθαρίζει (σύμφωνα ξανά με την Καθημερινή):

«Καμπανάκι από ΔΝΤ για τράπεζες και για προσλήψεις στο δημόσιο... Ετσι, προειδοποίησαν ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων επιστρέφει σιγά σιγά στα προ κρίσης επίπεδα. Επίσης, επανέφεραν θέμα εξοικονόμησης στις συνταξιοδοτικές δαπάνες... η κυβέρνηση πρέπει να διαμορφώσει και εναλλακτικά σχέδια, σε περίπτωση που αποδειχθούν ανεπαρκείς οι αυξήσεις κεφαλαίων των τραπεζών». 

Η πανεργατική απεργία στις 10 Ιούνη ενάντια στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη και συνολικά η μάχη ενάντια στο χτύπημα του συνδικαλισμού είναι μια κρίσιμη καμπή σε αυτή τη συγκυρία. Πίσω από τις φιέστες για μια «ευρωπαϊκή ανάκαμψη» κρύβεται μια νέα επίθεση που έχει άλλο όνομα αλλά το ίδιο περιεχόμενο με τις μνημονιακές επιθέσεις που ζήσαμε και αντιπαλέψαμε. Μπορούμε και πρέπει να γκρεμίσουμε τον Μητσοτάκη, όπως κάναμε με τους Σαμαροβενιζέλους και τους Παπαδήμους. Και αυτή τη φορά να οργανωθούμε ώστε κανένας Τσίπρας να μην ανοίξει την κερκόπορτα στους εκβιαστές.

---

Μαζικός ξεσηκωμός σε όλους τους χώρους

Ξεσηκωμός και οργάνωση για δράση! Αυτό είναι το κλίμα που επικρατεί στην εργατική τάξη που ετοιμάζεται για τη μεγάλη πανεργατική μάχη στις 10 Ιούνη ενάντια στο νομοσχέδιο του Χατζηδάκη. 

Νοσοκομεία, δήμοι, σχολεία, υπουργεία, συγκοινωνίες και καράβια, καλλιτέχνες, εργάτες στον επισιτισμό και τουρισμό, διανομείς, εργαζόμενοι στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μόνιμοι και συμβασιούχοι, φοιτητές και μαθητές, όλες και όλοι μαζί, απεργούν και διεκδικούν να τσακίσουν και το νομοσχέδιο και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Όλα αυτά τα εργατικά κομμάτια δεν σταμάτησαν να δίνουν μάχες μέσα στην πανδημία, δυνάμωσαν τα σωματεία τους και διεκδικούν προσλήψεις, συλλογικές συμβάσεις, μονιμοποίηση. Σε αυτές τις μάχες θέλουν να βάλουν φρένο με το ν/σ που ποινικοποιεί τον συνδικαλισμό και ενισχύει τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς.

Αυτή η δυναμική του εργατικού κινήματος ανάγκασε την ΑΔΕΔΥ, τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα να καλέσουν κόντρα στις διαλυτικές προσπάθειες της κυβέρνησης και της ΓΣΕΕ την απεργία της Πρωτομαγιάς, η επιτυχία της οποίας έπαιξε ρόλο για να κινηθούν πάλι για τη συνέχεια και να καλέσουν την πανεργατική απεργία στις 3 Ιούνη.

Η απόφαση της ΓΣΕΕ για κήρυξη απεργίας στις 10 Ιούνη ήταν μια ευκαιρία για κλιμάκωση με δυο πανεργατικές και στις 3 και στις 10 Ιούνη.  Όπως τονίζει ο Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης και το Συντονιστικό Νοσοκομείων στην ανακοίνωσή τους: «πρότειναν την πραγματοποίηση πανεργατικής απεργίας και στις 3 και στις 10 Ιούνη. Γιατί έτσι,  με σκληρούς, ανυποχώρητους, απεργιακούς αγώνες μπορούμε να αναγκάσουμε τον Χατζηδάκη και όλη την κυβέρνηση να τους εμποδίσουμε να το φέρουν ακόμα και στη Βουλή. 

Γιατί η οργή των εργαζόμενων απέναντι στο αντεργατικό έκτρωμα του Χατζηδάκη έχει τη δύναμη να οργανωθεί  και σε μία και σε δύο και σε όσες απεργιακές κινητοποιήσεις χρειαστεί για να στείλει το νομοσχέδιο και την ίδια την κυβέρνηση στα σκουπίδια».

Παρ’ όλα αυτά, οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και του ΕΚΑ προτίμησαν να αναβάλουν την απεργία της 3 Ιούνη και να την μεταφέρουν στις 10. Η πιο αποτελεσματική απάντηση απέναντι στις μανούβρες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι να αξιοποιήσουμε τη βδομάδα που έρχεται για την καλύτερη οργάνωση όλων των εργατικών χώρων για να βγει μια πανεργατική απεργία σεισμός. Μια τέτοια εξέλιξη θα κάνει δυνατή την απεργιακή συνέχεια και κλιμάκωση, ώστε ακόμα κι αν το ψηφίσουν να μην αφήσουμε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να το εφαρμόσει.