Το Εditorial Tης "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 469)

Η πανδημία συνεχίζει να βρίσκεται σε έξαρση.

Ξε­πε­ρά­στη­κε ο θλι­βε­ρός αριθ­μός των 10 χι­λιά­δων θα­νά­των, ενώ η πίεση στο ΕΣΥ συ­νε­χί­ζε­ται αμεί­ω­τη. Μετά την απο­τυ­χία της κυ­βερ­νη­τι­κής στρα­τη­γι­κής των τε­λευ­ταί­ων μηνών, τώρα ο Μη­τσο­τά­κης προ­χω­ρά προς ένα γε­νι­κευ­μέ­νο «άνοιγ­μα». Τα σχο­λεία θα επα­να­λει­τουρ­γή­σουν χωρίς να έχει αλ­λά­ξει τί­πο­τα από όταν έκλει­σαν, εκτός από τον αριθ­μό των κρου­σμά­των που είναι… υψη­λό­τε­ρος, ενώ σειρά παίρ­νουν όλες οι οι­κο­νο­μι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες, με βα­σι­κό κρι­τή­ριο την έναρ­ξη της του­ρι­στι­κής πε­ριό­δου και μόνη «προ­στα­σία» ένα εμ­βο­λια­στι­κό πρό­γραμ­μα που ακόμα κυλά αργά και τα δια­βό­η­τα self-tests.

Εν τω με­τα­ξύ ούτε λόγος για σο­βα­ρή ενί­σχυ­ση του ΕΣΥ. Οι υγειο­νο­μι­κοί πα­λεύ­ουν εδώ και 13 μήνες σε απί­στευ­τες συν­θή­κες για να αντι­με­τω­πι­στεί η παν­δη­μία, ενώ την ίδια ώρα το Σύ­στη­μα Υγεί­ας με­τα­τρέ­πε­ται στα­δια­κά σε «μόνο covid», με με­γά­λους κιν­δύ­νους για χι­λιά­δες αν­θρώ­πους που έχουν ανά­γκη τις άλλες υγειο­νο­μι­κές υπη­ρε­σί­ες, σε κλι­νι­κές, τμή­μα­τα και χει­ρουρ­γεία, πρό­σβα­ση στην πρω­το­βάθ­μια υγεία κ.ο.κ.

 

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι, των οποί­ων η υγεία τζο­γά­ρε­ται στο όνομα της «οι­κο­νο­μί­ας», είναι αυτοί οι οποί­οι έχουν να κερ­δί­σουν τα λι­γό­τε­ρα από το «άνοιγ­μά της», με πιο εν­δει­κτι­κά τα αι­τή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε επι­σι­τι­σμό-του­ρι­σμό που αντι­με­τω­πί­ζουν τρα­γι­κές συν­θή­κες. Άλ­λω­στε η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη δεν έχει απο­δει­χθεί απλά «λίγη» όσον αφορά την οι­κο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη και προ­στα­σία των ερ­γα­ζο­μέ­νων εν μέσω των συ­νε­πειών της παν­δη­μι­κής κρί­σης, αλλά βρί­σκε­ται σε αντι­με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κό οί­στρο, εξα­πο­λύ­ο­ντας διαρ­κώς νέες επι­θέ­σεις στα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα. 

Η επί­θε­ση του Χα­τζη­δά­κη στο 8ώρο συ­μπυ­κνώ­νει τις προ­θέ­σεις της ΝΔ και απο­τε­λεί μια με­γά­λη πρό­κλη­ση. Η αντί­στα­ση σε αυτό το νο­μο­σχέ­διο γί­νε­ται κε­ντρι­κό ση­μείο αντι­πα­ρά­θε­σης για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, με πρώτο ση­μα­ντι­κό σταθ­μό τη φε­τι­νή απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση της Πρω­το­μα­γιάς που θα γίνει στις 6 Μάη. Ο πάντα ισχυ­ρός συμ­βο­λι­σμός αυτής της μέρας γί­νε­ται ακόμα πιο εμ­φα­νής σε αυτό το φόντο –καθώς 135 χρό­νια μετά, κα­λού­μα­στε και πάλι να δώ­σου­με μάχη για το 8ώρο. 

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το μέ­τω­πο που έχει ανοί­ξει. Μια σειρά από κυ­βερ­νη­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις όλο αυτό το διά­στη­μα –το αντι­δρα­στι­κό νο­μο­σχέ­διο Βο­ρί­δη στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση, η επί­θε­ση στα πα­νε­πι­στή­μια, η διαρ­κής πίεση των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των, οι επι­θέ­σεις στις γυ­ναί­κες, η ρα­τσι­στι­κή απαν­θρω­πιά– έχουν ανοί­ξει πολ­λούς «λο­γα­ρια­σμούς». Η κι­νη­το­ποί­η­ση στις 6 Μάη, θα μπο­ρού­σε να λει­τουρ­γή­σει ενο­ποι­η­τι­κά για όλες και όλους που έχουν δώσει τις δικές τους επι­μέ­ρους μάχες απέ­να­ντι σε αυτές τις πτυ­χές της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής  και η Πρω­το­μα­γιά να τι­μη­θεί με μια ενω­τι­κή και συ­νο­λι­κή «πα­ρά­τα­ξη δυ­νά­με­ων» στο δρόμο. 

Αυτός είναι ένας στό­χος προς τον οποίο χρειά­ζε­ται να ερ­γα­στεί όλο το επό­με­νο διά­στη­μα η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά. Επί ένα χρόνο, ση­μα­ντι­κό τμήμα του πλη­θυ­σμού συ­γκε­ντρώ­νει πι­κρές εμπει­ρί­ες και συσ­σω­ρεύ­ει θυμό. Μια σειρά από μάχες του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος (στα νο­σο­κο­μεία, στις σχο­λές, ενά­ντια στον αυ­ταρ­χι­σμό) έχουν δεί­ξει αυ­ξη­μέ­νες δυ­να­τό­τη­τες –σε σχέση με το προη­γού­με­νο διά­στη­μα– να με­τα­τρα­πούν αυτές οι δια­θέ­σεις σε κι­νη­το­ποί­η­ση στο δρόμο. Θα χρεια­στεί επί­μο­νη και συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων για να προ­κύ­ψουν και να υπο­στη­ρι­χθούν κι­νη­μα­τι­κές δρά­σεις, αλλά η γε­νι­κευ­μέ­νη απά­ντη­ση στα χτυ­πή­μα­τα που συσ­σω­ρεύ­ο­νται, η ανα­μέ­τρη­ση με την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή στο δρόμο είναι ένας στό­χος εφι­κτός. 

Αυτά τα κα­θή­κο­ντα, προ­κύ­πτουν σε μια θερμή συ­γκυ­ρία. Οι «εστί­ες» στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή -από την Ου­κρα­νία ως την Πα­λαι­στί­νη- είναι πολ­λές και βά­ζουν την ανά­γκη για πο­λι­τι­κά ξε­κα­θα­ρί­σμα­τα και απα­ντή­σεις από τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά και στα ζη­τή­μα­τα της αντι­πο­λε­μι­κής και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής πάλης. 

Πόσο μάλ­λον όταν ο ελ­λη­νο­τουρ­κι­κός αντα­γω­νι­σμός απο­τε­λεί ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι αυτού του σύν­θε­του παζλ. Στο «μπρα ντε φερ» για τις θα­λάσ­σιες ζώνες, με τε­λευ­ταίο επει­σό­διο το δη­μό­σιο καυγά Δέν­δια-Τσα­βού­σο­γλου, προ­στί­θε­ται η αυ­ξα­νό­με­νη κι­νη­τι­κό­τη­τα γύρω από το κυ­πρια­κό, όπως και η έντα­ση των αμε­ρι­κα­νι­κών πιέ­σε­ων πάνω στον Ερ­ντο­γάν. Οι εθνι­κοί πα­νη­γυ­ρι­σμοί για τη στάση Δέν­δια, δεν μπο­ρούν να κρύ­ψουν ότι υπάρ­χουν δύ­σκο­λα δι­λήμ­μα­τα στρα­τη­γι­κής για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Γι’ αυτό και οι εξε­λί­ξεις στα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά, είναι ένας ακόμα πα­ρά­γο­ντας που θα μπο­ρού­σε να προ­σθέ­σει νέους πο­νο­κε­φά­λους στον Μη­τσο­τά­κη, μαζί με αυ­τούς της υγειο­νο­μι­κής και της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης. 

Όμως σε αυτό το επι­κίν­δυ­νο και για τις λαϊ­κές τά­ξεις μέ­τω­πο, θα είναι κρί­σι­μη η ανε­ξάρ­τη­τη στάση της Αρι­στε­ράς, σε ρήξη με την εθνι­κο­ε­νω­τι­κή κα­θε­στω­τι­κή πο­λι­τι­κή.  

Μπαί­νου­με σε μια πε­ρί­ο­δο όπου το πο­λι­τι­κό παι­χνί­δι «ανοί­γει», με  αντι­πα­ρα­θέ­σεις και ανα­με­τρή­σεις. Ένας λόγος που ο Μη­τσο­τά­κης δια­τη­ρεί ελ­πί­δες να επι­βιώ­σει και να ελέγ­ξει στοι­χειω­δώς τις εξε­λί­ξεις είναι τα κενά και οι αδυ­να­μί­ες των πο­λι­τι­κών αντι­πά­λων του. 

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μετά βίας μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί σο­βα­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση, έχο­ντας κα­τα­γρά­ψει την κα­θε­στω­τι­κή διά­θε­ση να προ­σφέ­ρει συ­ναι­νέ­σεις  σε θέ­μα­τα υψη­λού πο­λι­τι­κού συμ­βο­λι­σμού (Ραφάλ, Ελ­λη­νι­κό). 

Το ΚΚΕ, παρά κά­ποια θε­τι­κά δείγ­μα­τα, δεί­χνει να επι­μέ­νει στο δρόμο αυ­το­πε­ριο­ρι­σμού των πο­λύ­τι­μων δυ­νά­με­ων που δια­θέ­τει ή επη­ρε­ά­ζει σε μια άτολ­μη στρα­τη­γι­κή «συ­ντή­ρη­σης δυ­νά­με­ων έως ότου…». 

Αυτά ανα­βαθ­μί­ζουν τα κα­θή­κο­ντα της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς. Που έχει τα δικά της προ­βλή­μα­τα και κενά να αντι­με­τω­πί­σει, αλλά οφεί­λει να βρει έναν κοινό βη­μα­τι­σμό που θα επι­τρέ­ψει να στη­ρί­ξει απο­τε­λε­σμα­τι­κά τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις και μέσα από αυτές να επι­χει­ρή­σει να δια­μορ­φώ­σει και τις πο­λι­τι­κές προ­ο­πτι­κές της…