Το Editorial Tης "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 467)

Σαράντα χρόνια πριν, η Μάργκαρετ Θάτσερ οδήγησε στο θάνατο τον Μπόμπι Σαντς για να στείλει στην κοινωνία το μήνυμα ότι η συγκεκριμένη «κυρία» είναι «σιδηρά».

Ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης βα­δί­ζει στα χνά­ρια της «Σι­δη­ράς Κυ­ρί­ας». Όχι μόνο ως προς την αντι­με­τώ­πι­ση του απερ­γού πεί­νας Δη­μή­τρη Κου­φο­ντί­να. Αλλά και στο μή­νυ­μα που επι­χει­ρεί να στεί­λει στην κοι­νω­νία. Η από­πει­ρα εξό­ντω­σης του ΔΚ είναι μια απε­χθής «κο­ρω­νί­δα» μιας συ­νο­λι­κό­τε­ρης απε­χθούς πο­λι­τι­κής, που έχει κοινή συ­νι­στα­μέ­νη μια αλα­ζο­νι­κή επί­θε­ση στις ζωές όλων μας. 

Ο τρό­πος με τον οποίο αντι­με­τω­πί­ζε­ται ο κό­σμος της δη­μο­κρα­τί­ας και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης (κα­τα­στο­λή, φί­μω­ση, λα­σπο­λο­γία), η χυ­δαιό­τη­τα της «επι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ας» κατά των δι­καιω­μά­των του ΔΚ απο­κα­λύ­πτουν την σκο­τει­νή όψη του αυ­ταρ­χι­σμού με τον οποίο φι­λο­δο­ξεί να αντι­με­τω­πί­σει η κυ­βέρ­νη­ση κάθε φωνή και αγώνα αμ­φι­σβή­τη­σης του πλαι­σί­ου που ορί­ζει η ίδια. 

Οι φοι­τη­τές έχουν ήδη νιώ­σει στο πετσί τους αυτήν την πο­λι­τι­κή γραμ­μή, στις δια­δη­λώ­σεις και στις δρά­σεις αντί­στα­σης ενά­ντια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη-αυ­ταρ­χι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση του δη­μό­σιου πα­νε­πι­στή­μιου, που επι­χει­ρεί να με­τα­τρέ­ψει την ανώ­τα­τη εκ­παί­δευ­ση σε εμπό­ρευ­μα, με τη συν­δρο­μή της πα­νε­πι­στη­μια­κής αστυ­νο­μί­ας. 

Γε­νι­κό­τε­ρα στο χώρο της Παι­δεί­ας, η Νίκη Κε­ρα­μέ­ως απο­δει­κνύ­ε­ται επί­σης επί­δο­ξη μι­μή­τρια της Θά­τσερ. Ανα­κοι­νώ­νει την κα­τάρ­γη­ση (μέχρι νε­ο­τέ­ρας;) των σχο­λι­κών γευ­μά­των για 185.000 μα­θη­τές, θυ­μί­ζο­ντάς μας ότι η Σι­δη­ρά Κυρία είχε ξε­κι­νή­σει την κα­ριέ­ρα της με τον τίτλο «η αρ­πά­χτρια του γά­λα­τος», καθώς ως υπουρ­γός Παι­δεί­ας είχε κα­ταρ­γή­σει το πρό­γραμ­μα δω­ρε­άν πα­ρο­χής γά­λα­τος σε μα­θη­τές.  

Η υπό­θε­ση Λι­γνά­δη και δια­χεί­ρι­σή της έρι­ξαν φως στο σάπιο βα­σί­λειο του κό­σμου των «αρί­στων». Παρά τις προ­σπά­θειες να πάρει το κύμα απο­κα­λύ­ψε­ων χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά «κου­τσο­μπο­λιού», έσκα­σε μια υπό­θε­ση που παίρ­νει αμι­γώς πο­λι­τι­κές δια­στά­σεις. Πίσω και κάτω από αυτή την υπό­θε­ση και τις προ­σπά­θειες συ­γκά­λυ­ψης ή/και αντε­πί­θε­σης ενά­ντια στα θύ­μα­τα, βρί­σκο­νται χι­λιά­δες υπο­θέ­σεις σε­ξι­στι­κής βίας και κα­τα­πί­ε­σης,που αντι­με­τω­πί­ζουν πολ­λές «αό­ρα­τες» συ­γκα­λύ­ψεις ή και επι­θέ­σεις όταν επι­χει­ρεί­ται να έρ­θουν στο φως. 

Η «Μή­δεια» λει­τούρ­γη­σε ως απο­κά­λυ­ψη της διά­λυ­σης των ανα­γκαί­ων υπο­δο­μών -ρεύ­μα, νερό, τρένα, δρό­μοι. Οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις  απο­δεί­χθη­καν πιο επι­κίν­δυ­νες από την κα­κο­και­ρία -και η κυ­βέρ­νη­ση είναι πρό­θυ­μη να συ­νε­χί­σει να βα­δί­ζει, επι­τα­χύ­νο­ντας, σε αυτόν το δρόμο που ακο­λού­θη­σαν δια­δο­χι­κά όλες οι προη­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις.

Όλη αυτή η πυκνή «επι­και­ρό­τη­τα» έρ­χε­ται στο πε­ρι­βάλ­λον της παν­δη­μί­ας. Όπου έχει πλέον συ­μπλη­ρω­θεί ένας ολό­κλη­ρος χρό­νος από το πρώτο κρού­σμα στην Ελ­λά­δα και το ΕΣΥ πα­ρα­μέ­νει εγκα­τα­λα­λε­λειμ­μέ­νο στη μοίρα του, ενώ χι­λιά­δες άν­θρω­ποι έχουν χάσει τη ζωή τους και νέες απώ­λειες θα συ­νε­χί­σουν να προ­στί­θε­νται καθώς τα νο­σο­κο­μεία της Αθή­νας είναι πλέον «στο κόκ­κι­νο». 

Και πά­ντο­τε στο φόντο, θαμ­μέ­νο σε μια σιωπή η οποία σπάει όποτε έχου­με μια νέα «ηχηρή» τρα­γω­δία, όπως η αυ­το­πυρ­πό­λη­ση της Αφ­γα­νής στο Καρά Τεπέ ή το κα­μέ­νο παιδί στη προ­σφυ­γι­κή δομή στη Θήβα, το διαρ­κές έγκλη­μα ενά­ντια στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες, στα νερά του Αι­γαί­ου, στις όχθες του Έβρου, στις κλει­στές άθλιες δομές, στα πα­γκά­κια των πλα­τειών της Αθή­νας…  

Απέ­να­ντι σε όλα αυτά, δί­νο­νται μάχες για τη ζωή μας. Η αλ­λη­λεγ­γύη στο Δη­μή­τρη Κου­φο­ντί­να που φού­σκω­σε στην τε­λι­κή ευ­θεία της απερ­γί­ας πεί­νας, κο­ρυ­φώ­θη­κε στις συ­γκλο­νι­στι­κές τε­λευ­ταί­ες μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις χι­λιά­δων αν­θρώ­πων. Ήταν μια με­γά­λη ανάσα στο ζόφο των ημε­ρών. 

Λίγο νω­ρί­τε­ρα η φοι­τη­τι­κή αντί­στα­ση στα πα­νε­πι­στή­μια απο­τέ­λε­σε μια άλλη με­γά­λη ανάσα. Ζή­σα­με τις με­γα­λύ­τε­ρες δια­δη­λώ­σεις των τε­λευ­ταί­ων μηνών, με πραγ­μα­τι­κά μα­ζι­κή συμ­με­το­χή, μετά από μια πα­ρα­τε­τα­μέ­νη πε­ρί­ο­δο πε­ριο­ρι­σμού σε λι­γό­τε­ρο ή πε­ρισ­σό­τε­ρο «συμ­βο­λι­κές» κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Το μέ­γε­θος των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και τις ημέ­ρες μετά την ψή­φι­ση του νο­μο­σχε­δί­ου, δεί­χνει ότι η πρό­θε­ση «να μην εφαρ­μο­στεί» είναι ισχυ­ρή. Στις 10 Μάρτη ένα νέο κι­νη­μα­τι­κό ρα­ντε­βού θα εκ­φρά­σει αυτή τη διά­θε­ση στον χώρο της νε­ο­λαί­ας. 

Εν τω με­τα­ξύ στα σχο­λεία, η απερ­γία-απο­χή των εκ­παι­δευ­τι­κών από την αξιο­λό­γη­ση με την εντυ­πω­σια­κή επι­τυ­χία της κα­τά­φε­ρε ένα (ακόμα!) ηχηρό χα­στού­κι στα σχέ­δια της Κε­ρα­μέ­ως.

Το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα, με την εμπει­ρία των δύο προη­γού­με­νων χρό­νων, στο φόντο των προ­κλή­σε­ων που έθεσε η παν­δη­μία για τις γυ­ναί­κες και με την οργή να συσ­σω­ρεύ­ε­ται ενά­ντια στις σε­ξουα­λι­κές κα­κο­ποι­ή­σεις και πα­ρε­νο­χλή­σεις, ετοι­μά­ζε­ται για απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση με τη στή­ρι­ξη των συν­δι­κά­των στη φε­τι­νή 8 Μάρτη. 

Ομο­σπον­δί­ες του δη­μο­σί­ου τομέα που έχουν προ­χω­ρή­σει σε έναν ελ­πι­δο­φό­ρο (ως πα­ρά­δειγ­μα προς μί­μη­ση) συ­ντο­νι­σμό με­τα­ξύ τους, ορ­γα­νώ­νουν τον κοινό βη­μα­τι­σμό τους ενά­ντια στα σχέ­δια νέων ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων. 

Στο χώρο των υγειο­νο­μι­κών, που έχει δώσει όλο τον τε­λευ­ταίο ένα χρόνο μια σειρά από μάχες, ο ανα­βρα­σμός συ­νε­χί­ζε­ται, όπως και οι διερ­γα­σί­ες για νέες κι­νη­το­ποι­ή­σεις, που θα επα­να­φέ­ρουν τα πάγια αι­τή­μα­τα των για­τρών για την απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της παν­δη­μί­ας. 

Στις 20 Μάρτη, οι αντι­ρα­τσι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις ετοι­μά­ζουν τη δική τους απά­ντη­ση στο διαρ­κές έγκλη­μα στο προ­σφυ­γι­κό, με συ­γκε­ντρώ­σεις στα πλαί­σια της Πα­γκό­σμιας Μέρας Κατά του Ρα­τσι­σμού, για να απαι­τή­σου­με να μπει ένα τέλος στις αντι­με­τα­να­στευ­τι­κές δο­λο­φο­νι­κές πο­λι­τι­κές. 

Ενά­ντια στους αχα­λί­νω­τους «βια­στές» που κα­τα­στρέ­φουν αν­θρώ­πι­νες ζωές, θα βρού­με οξυ­γό­νο στους δρό­μους όλο το επό­με­νο διά­στη­μα. Και στη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά θα πρέ­πει να ερ­γα­στού­με σο­βα­ρά προς την προ­σπά­θεια ενο­ποί­η­σης του κό­σμου όλων αυτών των αγώ­νων και των αντι­στά­σε­ων, σε ένα «ρεύμα» που θα φω­νά­ξει «Οι ζωές μας με­τρά­νε!».