ΝΑΡ Μαζικοί - Μαχητικοί Αγώνες Για Να Σπάσει Η «Σιδερένια Φτέρνα» Κυβέρνησης - Συστήματος

Για το Ψωμί – Υγεία – Παιδεία – Ελευθερία της εποχής μας

Ανακοίνωση του Γραφείου της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Η προκλητική απαγόρευση των συγκεντρώσεων από την κυβέρνηση και την αστυνομία τις προηγούμενες μέρες, το όργιο βίας από ΜΑΤ, αύρες, Δράση, οι κακοποιήσεις και συλλήψεις διαδηλωτών χωρίς κανένα άλλο λόγο πέρα από τη θέλησή τους να διαδηλώσουν, αναδεικνύουν ανάγλυφα τη βαρβαρότητα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, θέτουν μπροστά στους εργαζόμενους, στον λαό και τη νεολαία αναβαθμισμένες προκλήσεις, που δεν μπορούν να απαντηθούν με τους «συνήθεις» τρόπους. Δεν πρόκειται για εξαιρέσεις, ούτε για υπερβολές. Συνιστούν μια θεμελιώδη πλευρά της πολιτικής κυβέρνησης και συστήματος, που εκφράζεται σε όλους τους τομείς:

Νόμος για τον περιορισμό-κατάργηση των διαδηλώσεων, απαγορεύσεις κίνησης με τα αντιδραστικά και αποτυχημένα lockdown με ειδική στόχευση την αποτροπή κινητοποιήσεων του μαζικού κινήματος, εκατοντάδες πρόστιμα σε διαδηλωτές- χιλιάδες σε εργαζόμενους και πολίτες, βιομηχανία μηνύσεων και κακοποιήσεων, διώξεις και απολύσεις κατά μαχόμενων υγειονομικών και συνδικαλιστών, κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου και αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια, κτύπημα φοιτητικών διαδηλώσεων και τραμπούκικη εισβολή μέσα στις σχολές (ΑΠΘ) ακόμα και σε σπίτια (Χανιά), κτύπημα των διαδηλώσεων του Πολυτεχνείου, στρατός κατοχής στα Σεπόλια, στο Χαλάνδρι και στη Νέα Σμύρνη, χουντικές απαγορεύσεις συναθροίσεων άνω των τριών ατόμων από 17 Νοέμβρη έως 6 Δεκέμβρη, κλείσιμο των προσφύγων μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αντιδραστικές αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο, από τους δήμους και τις περιφέρειες έως συνολικά, φίμωτρο και λογοκρισία στην ενημέρωση ακόμα και στο ίντερνετ και τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα», άρνηση των δίκαιων αιτημάτων του κρατούμενου Δ. Κουφοντίνα, έτσι ώστε να υπάρχει κίνδυνος για τον πρώτο νεκρό απεργό πείνας στην Ελλάδα.

Όλα αυτά δεν αποτελούν αποσπασματικές πλευρές αλλά πυλώνα της σύγχρονης πολιτικής του κεφαλαίου, η οποία προωθείται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από τις αστικές κυβερνήσεις διεθνώς, με στόχο τη θωράκιση του καπιταλιστικού συστήματος έτσι ώστε να μπορέσει να υπερβεί την βαθιά κρίση του σε βάρος των εργαζομένων, υλοποιώντας εξαιρετικά αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην εργασία και σε όλους τους τομείς, εμβαθύνοντας σε μια νέα δυστοπία της βαρβαρότητας του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πρωτοστατεί στην εμπέδωση του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού και του αστυνομικού κράτους. Έχει αναλάβει την κυβερνητική εντολή από το κεφάλαιο και την ΕΕ να σαρώσει όσα δικαιώματα και κατακτήσεις έχουν απομείνει στο κίνημα και να κλείσει όλες τις ρωγμές που άνοιξαν οι ταξικοί αγώνες, το ανυπότακτο κίνημα και η μαχόμενη Αριστερά από την μεταπολίτευση μέχρι τους μεγάλους αγώνες κατά των αστικών μνημονίων κυβερνήσεων, κεφαλαίου, ΕΕ και ΔΝΤ.

Η κυβέρνηση της ΝΔ χρησιμοποιεί ξεδιάντροπα την πανδημία και την αποτυχία της δικής της εγκληματικής πολιτικής να την ελέγξει για να κτυπήσει τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, ακόμα κι αυτά που περιλαμβάνονται στο αστικό σύνταγμα, όπως το δικαίωμα στη συνάθροιση. Αξιοποιεί την απογοήτευση από την απαράδεκτη μνημονιακή κυβερνητική διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ και τη σημερινή του συναίνεση και επιχειρεί να οικοδομήσει κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες στο αντιδραστικό σχέδιο «νόμος, τάξη, φτώχεια» για τους πολλούς, κέρδη και ασυδοσία για τους λίγους.

Ειδικά στις σημερινές συνθήκες η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί με τον πιο κυνικό και απάνθρωπο τρόπο να επιλέξει «πεδίο μάχης» με τις πρωτοπόρες τάσεις του κινήματος σε μια αντιπαράθεση που θεωρεί πως την εξυπηρετεί, προκαλώντας της «ελεγχόμενες» απώλειες, επιδιώκοντας να συγκαλύψει τα τεράστια προβλήματα της πολιτικής της. Μετατρέπει την απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα σε ιδεολογικό, ταυτοτικό ζήτημα, επιχειρώντας να συσπειρώσει συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας γύρω της ταυτίζοντας την απαίτηση να «μην υπάρξει νεκρός απεργός πείνας» με την υποστήριξη στην ατομική τρομοκρατία.

Γι’ αυτό η αποκοπή της συγκεκριμένης κρίσιμης πλευράς της ικανοποίησης των αιτημάτων της απεργίας πείνας από τη συνολική πάλη του λαϊκού κινήματος για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης-κεφαλαίου ή πολύ περισσότερο η προβολή αδιέξοδων και πολλαπλά ηττημένων πρακτικών της ατομικής βίας σε βάρος της νικηφόρας αντίληψης του μαζικού ανατρεπτικού αγώνα λαού και νεολαίας, αποτελούν σοβαρά λάθη, που δεν συμβάλλουν ούτε στην ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του Δ. Κουφοντίνα. Ιδιαίτερα δε η προσπάθεια ταύτισης της ηρωικής μαζικής λαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου με την δράση της «17 Ν», διαστρεβλώνει πλήρως το εξεγερτικό του νόημα και το αποκόβει από ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ταυτίζει την υπεράσπιση του δημοκρατικού αιτήματος του απεργού πείνας με την υποστήριξη της ατομικής βίας και έτσι διευκολύνει τις κυβερνητικές και συστημικές επιδιώξεις, άμεσες και μακροπρόθεσμες.

Η αδύναμη πλευρά της κυβέρνησης και του συστήματος είναι η τραγική αποτυχία στην αντιμετώπιση της πανδημίας, η επεκτεινόμενη φτώχεια και τα νέα μέτρα σοκ που έρχονται για να πληρώσει ο λαός τον λογαριασμό, η γενική δυσφορία από τα αποτυχημένα lockdown και οι αυξανόμενες ελπιδοφόρες αντιστάσεις νεολαίας και εργατικών - λαϊκών στρωμάτων στις αντιδημοκρατικές απαγορεύσεις, η διεκδίκηση των μορφωτικών και εργασιακών δικαιωμάτων.

Η δύναμη των μαχόμενων δυνάμεων του εργατικού-λαϊκού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς βρίσκεται ακριβώς στη σύνδεση του κοινωνικού-ταξικού ζητήματος, των συμφερόντων των εκατομμυρίων, με την κυβερνητική-κρατική-συστημική επίθεση στα εναπομείναντα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Ένας αποκομμένος από τις ταξικές αντικαπιταλιστικές διεκδικήσεις «δημοκρατικός αγώνας» εύκολα αντιμετωπίζεται, περιορίζεται σε λίγους «μυημένους» και ακόμα πιο εύκολα ενσωματώνεται σε νέα «δημοκρατικά και αντιδεξιά μέτωπα», σε λογικές αλλαγής του στυλ διαχείρισης και όχι της ουσίας της πολιτικής, που τελικά ρίχνουν νερό στον μύλο του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι ο δεύτερος πυλώνας του αστικού δικομματισμού είναι σήμερα όχι μόνο απών από τις κινητοποιήσεις αλλά και στην πιο συντηρητική συναινετική του φάση.

Στη σημερινή κρίσιμη φάση της μάχης ενάντια στην «πανδημία» της επίθεσης κυβέρνησης-κεφαλαίου απαιτείται:

Το ξεδίπλωμα μαχητικών και μαζικών αγώνων για τις ανάγκες και τα δικαιώματα εργαζομένων, λαού και νεολαίας, για να σπάσουν οι απαγορεύσεις, να ηττηθεί η αντιδραστική εκστρατεία της κυβέρνησης, να ανατραπεί η πολιτική κεφαλαίου και ΕΕ.

Συνολικός αγώνας για τις ελευθερίες, με πρώτη από όλες το δικαίωμα στον αγώνα. Σύνδεση των ζητημάτων και προβολή των αναγκαίων αιχμών. Σήμερα τέτοιες αποτελούν οι διεκδικήσεις για το δικαίωμα στη διαδήλωση, την παύση των διώξεων και τη διαγραφή των προστίμων, την κατάργηση των νόμων για τις διαδηλώσεις και την αστυνομία στα πανεπιστήμια, την ικανοποίηση των αιτημάτων της απεργίας πείνας του Δ. Κουφοντίνα.

Απαιτείται συστράτευση και ενεργοποίηση του μαζικού κινήματος, πρωτοβάθμιων σωματείων, συλλόγων, κινήσεων και συλλογικοτήτων. Η πάλη αυτή δεν μπορεί να είναι υπόθεση κάποιων ειδικών, πρέπει να μπει μπροστά το μαζικό κίνημα. Σε αυτό συμβάλλει και ο συντονισμός των οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής, ανατρεπτικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς.

Μπροστά στη βίαιη παραβίαση των στοιχειωδών δικαιωμάτων (όπως αυτό της διαδήλωσης) και στον κίνδυνο να υπάρξει νεκρός απεργός πείνας οφείλουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς να πάρουν θέση και να συμβάλλουν έμπρακτα, μέσα στο μαζικό κίνημα και με αυτοτελείς ενέργειες, στο να μην περάσει ο κυβερνητικός σχεδιασμός. Κανείς δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα. Η σιδερένια φτέρνα του συστήματος ξεκινά με τους λίγους, αλλά βασικά σκοπεύει να καθυποτάξει τους πολλούς, την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που ασφυκτιούν.

Ιδιαίτερα χρήσιμη θα είναι μια μαζική κίνηση για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες της εποχής μας, απαρτιζόμενη από αγωνιστές του μαζικού κινήματος και στήριξη της μαχόμενης Αριστεράς, η οποία θα μπορεί να υποστηρίζει έμπρακτα τους αγώνες και τους αγωνιστές, να επιτυγχάνει συσπείρωση δυνάμεων και νίκες.

Απέναντι στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού της εποχής μας δεν αρκούν μάχες οπισθοφυλακών και απελπισμένης άμυνας. Απαιτείται να ορθωθεί ένα πολιτικό αντίπαλο δέος, αμφισβήτησης, αντίστασης και ανατροπής από αντικαπιταλιστική επαναστατική σκοπιά. Μέσα στη φωτιά των μαχών του σήμερα χρειάζεται η ταξική και πολιτική ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος και μια νέα ελπίδα μιας συνολικής προγραμματικής ανατρεπτικής κομμουνιστικής απάντησης.

Το Γραφείο της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, 7/3/2021