"Η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, που ξεκίνησε την 8η Ιανουαρίου ενάντια στην παραβίαση του φωτογραφικού νόμου που η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε, και ολοκληρώθηκε σήμερα 14η Μαρτίου, ήταν ένας δίκαιος αγώνας.
Όταν ένας κρατούμενος, ο οποιοσδήποτε κρατούμενος, φτάνει σε μια τόσο μακρά και οριακή για τη ζωή του κινητοποίηση, σημαίνει ότι η ύπαρξή του έχει συγκλονιστεί από μια σε βάρος του τελεσθείσα αδικία. Η απεργία πείνας, ως μορφή πάλης του κρατούμενου νομοθετημένη στον Σωφρονιστικό Κώδικα, δεν είναι «εκβιασμός». Είναι μια κραυγή με σκοπό να καταδειχτεί η αδικία έξω από τους τοίχους των φυλακών, σε όλη την κοινωνία.
Όταν ένας κρατούμενος, ο οποιοσδήποτε κρατούμενος, φτάνει σε μια τόσο μακρά και οριακή για τη ζωή του κινητοποίηση, σημαίνει ότι η ύπαρξή του έχει συγκλονιστεί από μια σε βάρος του τελεσθείσα αδικία. Η απεργία πείνας, ως μορφή πάλης του κρατούμενου νομοθετημένη στον Σωφρονιστικό Κώδικα, δεν είναι «εκβιασμός». Είναι μια κραυγή με σκοπό να καταδειχτεί η αδικία έξω από τους τοίχους των φυλακών, σε όλη την κοινωνία.
Με αυτό το δεδομένο, ο αγώνας του ΔΚ πέτυχε τον σκοπό του.Δεν υπάρχει καλόπιστος παρατηρητής που να μην παραδέχεται ότι ο νόμος που ψηφίστηκε παραβιάστηκε, καθώς ουδέποτε ο κρατούμενος επαναμετήχθη στον Κορυδαλλό, όπως προβλεπόταν. Γι' αυτό και υπήρξε τέτοια ομόθυμη αποδοχή και υποστήριξη του αιτήματoς της απεργίας πείνας από δυνάμεις ενός ευρύτατου πολιτικού και κοινωνικού φάσματος: κόμματα και φορείς, ενώσεις δικαιωμάτων, πανεπιστημιακούς, δικαστές, δικηγόρους, καλλιτέχνες, συλλογικότητες. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου, στη συντριπτική πλειοψηφία νέες και νέοι, κατέβηκαν στο δρόμο και συντάχτηκαν με το αίτημα του κρατούμενου, θεωρώντας το εύλογο, νόμιμο και δίκαιο.
Όταν μάλιστα φτάσαμε στο τέλος του δικαστικού χειρισμού της υπόθεσης, αποκαλύφθηκε πανηγυρικά το καλά οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης του κρατούμενου. Η κυβέρνηση, αφού μεθόδευσε τη μεταγωγή στον Δομοκό, αρνήθηκε την προσκόμιση των σχετικών εγγράφων για να μην υπάρξει δικαστική προσβολή της και σαμποτάρισε τη συνεδρίαση της ΚΕΜ, εξωθώντας τον ΔΚ στην έναρξη της απεργίας πείνας. Στις 40 μέρες της απεργίας, έδωσε κάποια από τα ζητούμενα έγγραφα, πετώντας το μπαλάκι στη Δικαιοσύνη, κάτι που θα προκαλούσε αναπόφευκτη χρονική καθυστέρηση ενώ η κλεψύδρα άδειαζε. Τα δικαστήρια δήλωσαν αναρμόδια, όπως το έλεγε εξαρχής η συνήγορος υπεράσπισης Ιωάννα Κούρτοβικ. Στις 63 (!) μέρες απεργίας, συνεδρίασε η ΚΕΜ και απέρριψε τα δύο αιτήματα μεταγωγής, μόνο και μόνο για να δημιουργήσει την αυταπάτη ύπαρξης μιας νέας δικαστικής οδού, ενώ στην πραγματικότητα η μεταγωγή στον Δομοκό κατέστη πλεόν αμετάκλητα μη ελέγξιμη δικαστικά.
Μπορούμε, κατόπιν τούτων, να πούμε με βεβαιότητα ότι υπήρξαμε μάρτυρες ενός σχεδίου ανθρωποκτονίας, όπου οι κινήσεις της κυβέρνησης δεν αποτελούσαν τήρηση της νομιμότητας, αλλά κομμάτι ενός βιοπολιτικού πειράματος εξόντωσης, με τον κρατούμενο στον ρόλο του ποντικιού.
Το να συνέχιζαν οι δικηγόροι του κρατούμενου οποιαδήποτε περαιτέρω νομική κίνηση, θα τους καθιστούσε, από συλλειτουργούς της δικαιοσύνης, συνεργούς σε ανθρωποκτονία.
Το να συνέχιζε ο κρατούμενος την απεργία πείνας, θα αποτελούσε ακούσια υλοποίηση από πλευράς του ενός κρατικού σχεδιασμού.
Στις διαδηλώσεις στις οποίες συμμετείχαμε, φωνάζαμε το σύνθημα: «Αγώνας για το δίκιο, αγώνας για ζωή, η απεργία πείνας να δικαιωθεί».
Το δίκιο κρίθηκε στη συνείδηση της κοινωνίας. Και νίκησε. Με την απόφαση τερματισμού της απεργίας πείνας από πλευράς ΔΚ, νίκησε και η ζωή. Η κυβέρνηση καταρρακώθηκε ηθικά και πολιτικά. Και η αναμενόμενη στάση μεγαλοσύνης επιδείχτηκε τελικά, όχι από την οργανωμένη πολιτεία, αλλά από τον κρατούμενο, που απέδειξε στην πράξη ότι πάλευε όχι για τον θάνατο, αλλά για τη ζωή."
Όταν μάλιστα φτάσαμε στο τέλος του δικαστικού χειρισμού της υπόθεσης, αποκαλύφθηκε πανηγυρικά το καλά οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης του κρατούμενου. Η κυβέρνηση, αφού μεθόδευσε τη μεταγωγή στον Δομοκό, αρνήθηκε την προσκόμιση των σχετικών εγγράφων για να μην υπάρξει δικαστική προσβολή της και σαμποτάρισε τη συνεδρίαση της ΚΕΜ, εξωθώντας τον ΔΚ στην έναρξη της απεργίας πείνας. Στις 40 μέρες της απεργίας, έδωσε κάποια από τα ζητούμενα έγγραφα, πετώντας το μπαλάκι στη Δικαιοσύνη, κάτι που θα προκαλούσε αναπόφευκτη χρονική καθυστέρηση ενώ η κλεψύδρα άδειαζε. Τα δικαστήρια δήλωσαν αναρμόδια, όπως το έλεγε εξαρχής η συνήγορος υπεράσπισης Ιωάννα Κούρτοβικ. Στις 63 (!) μέρες απεργίας, συνεδρίασε η ΚΕΜ και απέρριψε τα δύο αιτήματα μεταγωγής, μόνο και μόνο για να δημιουργήσει την αυταπάτη ύπαρξης μιας νέας δικαστικής οδού, ενώ στην πραγματικότητα η μεταγωγή στον Δομοκό κατέστη πλεόν αμετάκλητα μη ελέγξιμη δικαστικά.
Μπορούμε, κατόπιν τούτων, να πούμε με βεβαιότητα ότι υπήρξαμε μάρτυρες ενός σχεδίου ανθρωποκτονίας, όπου οι κινήσεις της κυβέρνησης δεν αποτελούσαν τήρηση της νομιμότητας, αλλά κομμάτι ενός βιοπολιτικού πειράματος εξόντωσης, με τον κρατούμενο στον ρόλο του ποντικιού.
Το να συνέχιζαν οι δικηγόροι του κρατούμενου οποιαδήποτε περαιτέρω νομική κίνηση, θα τους καθιστούσε, από συλλειτουργούς της δικαιοσύνης, συνεργούς σε ανθρωποκτονία.
Το να συνέχιζε ο κρατούμενος την απεργία πείνας, θα αποτελούσε ακούσια υλοποίηση από πλευράς του ενός κρατικού σχεδιασμού.
Στις διαδηλώσεις στις οποίες συμμετείχαμε, φωνάζαμε το σύνθημα: «Αγώνας για το δίκιο, αγώνας για ζωή, η απεργία πείνας να δικαιωθεί».
Το δίκιο κρίθηκε στη συνείδηση της κοινωνίας. Και νίκησε. Με την απόφαση τερματισμού της απεργίας πείνας από πλευράς ΔΚ, νίκησε και η ζωή. Η κυβέρνηση καταρρακώθηκε ηθικά και πολιτικά. Και η αναμενόμενη στάση μεγαλοσύνης επιδείχτηκε τελικά, όχι από την οργανωμένη πολιτεία, αλλά από τον κρατούμενο, που απέδειξε στην πράξη ότι πάλευε όχι για τον θάνατο, αλλά για τη ζωή."
Θανάσης Καμπαγιάννης, Κώστας Παπαδάκης
Αθήνα, 14/3/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου