Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 466)

Ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, οι άρχουσες τάξεις έχουν αποδειχτεί απρόθυμες ή ανίκανες να προστατεύσουν τους πληθυσμούς.

Χωρίς το ελα­φρυ­ντι­κό του «αιφ­νι­δια­σμού» που θα μπο­ρού­σε να ισχύ­ει τον πε­ρα­σμέ­νο Φλε­βά­ρη-Μάρ­τη, μια σειρά κυ­βερ­νή­σεις πα­ρα­μέ­νουν στο δρόμο της διαρ­κούς εναλ­λα­γής με­τα­ξύ lockdown και «ανοίγ­μα­τος». Μια στρα­τη­γι­κή που δεν μπο­ρεί να «τε­λειώ­σει» την παν­δη­μία, πλήτ­τει τις οι­κο­νο­μί­ες (και ιδιαί­τε­ρα τους «από κάτω»), πε­ριο­ρί­ζει τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και προ­κα­λεί πλέον αυ­ξα­νό­με­νη «κό­πω­ση» στους πλη­θυ­σμούς.

Αν και υπάρ­χουν δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις κι απο­χρώ­σεις (στο ύψος της κρα­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης, στο «με­ρί­διο» των «από κάτω», σε κι­νή­σεις στοι­χειώ­δους στή­ρι­ξης των συ­στη­μά­των υγεί­ας, στη σκλη­ρό­τη­τα ή την κα­τεύ­θυν­ση των πε­ριο­ρι­στι­κών μέ­τρων κ.ο.κ.), η γε­νι­κή ει­κό­να –ιδιαί­τε­ρα στην Ευ­ρώ­πη και την Αμε­ρι­κή- είναι αυτή της αδια­φο­ρί­ας για τις αν­θρώ­πι­νες ζωές και μια στρα­τη­γι­κή με­τα­τρο­πής της παν­δη­μί­ας σε ευ­και­ρία.

Αυτή η αλή­θεια υπο­γραμ­μί­ζε­ται σή­με­ρα και από τη δια­χεί­ρι­ση του ζη­τή­μα­τος του εμ­βο­λια­σμού. Η έλευ­ση των εμ­βο­λί­ων υπερ­προ­βλή­θη­κε ως πα­νά­κεια, αφε­νός απο­γειώ­νο­ντας τις προ­ο­πτι­κές των εται­ρειών που ανέ­λα­βαν την πα­ρα­γω­γή τους και αφε­τέ­ρου δί­νο­ντας άλ­λο­θι στα κράτη να μην προ­χω­ρή­σουν σε άλλα ανα­γκαία μέτρα στή­ρι­ξης των κοι­νω­νιών και των συ­στη­μά­των υγεί­ας, απλά «κλω­τσώ­ντας το τε­νε­κε­δά­κι» του χορού με την παν­δη­μία και τα lockdown ως τη μέρα του μα­ζι­κού εμ­βο­λια­σμού.

Η δια­δι­κα­σία είχε προ­βλή­μα­τα εξαρ­χής, όπως η σπου­δή των ισχυ­ρό­τε­ρων οι­κο­νο­μιών να εξα­σφα­λί­σουν προ­κα­τα­βο­λι­κά μα­ζι­κές δό­σεις, χωρίς καμία μέ­ρι­μνα για τις φτω­χό­τε­ρες χώρες, αλλά και το γε­γο­νός ότι ιδιω­τι­κές φαρ­μα­κευ­τι­κές εται­ρεί­ες πήραν το ελεύ­θε­ρο να πα­ρα­σι­τί­σουν πάνω στην πρω­το­πό­ρα έρευ­να δη­μό­σιων θε­σμών και ιδρυ­μά­των (που έκανε εφι­κτή την γρή­γο­ρη ανα­κά­λυ­ψη του εμ­βο­λί­ου), ανα­λαμ­βά­νο­ντας το κομ­μά­τι της πα­ρα­γω­γής για το εμπό­ριο, που­λώ­ντας στα κράτη εμ­βό­λια τα οποία δη­μιουρ­γή­θη­καν από δι­κούς τους δη­μό­σιους πό­ρους.

Σή­με­ρα, αυτός ο συν­δυα­σμός του «εθνι­κι­σμού των εμ­βο­λί­ων», της κυ­ριαρ­χί­ας του κρι­τη­ρί­ου του κέρ­δους και της ασυ­δο­σί­ας του ιδιω­τι­κού τομέα, έχει «σκά­σει στα μού­τρα» της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης που κα­λεί­ται να δια­χει­ρι­στεί τις με­γά­λες προσ­δο­κί­ες που καλ­λιέρ­γη­σε στα τέλη του 2020, με απο­τέ­λε­σμα το ση­με­ρι­νό γαϊ­τα­νά­κι αντε­γκλή­σε­ων με εται­ρί­ες κλπ. Πο­λι­τι­κά στε­λέ­χη υπε­ρά­νω πάσης υπο­ψί­ας για μαρ­ξι­σμό ή έστω για σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ευαι­σθη­σία, κα­ταγ­γέ­λουν αγα­να­κτι­σμέ­να τις κερ­δο­σκο­πι­κές πρα­κτι­κές των φαρ­μα­κευ­τι­κών, ενώ οι κυ­βερ­νή­σεις πα­ρα­μέ­νουν στην ουσία στο έλεός τους.

Αυτή η κα­τά­στα­ση ασφα­λώς δεν αφή­νει ανε­πη­ρέ­α­στη και την Ελ­λά­δα. Η δια­χεί­ρι­ση της προ­ε­τοι­μα­σί­ας για εμ­βο­λια­σμούς είναι τόσο τρα­γι­κή που θα υπήρ­χαν σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα ακόμα και σε ένα σχε­τι­κά ανέ­φε­λο τοπίο. Συ­νο­λι­κό­τε­ρα, μέσα στο γε­νι­κό­τε­ρο τοπίο που έχει δια­μορ­φώ­σει η παν­δη­μία και η δια­χεί­ρι­σή της, έχου­με και μια κυ­βέρ­νη­ση που στέ­κε­ται στο δεξί άκρο των «δια­φο­ρο­ποι­ή­σε­ων κι απο­χρώ­σε­ων» που γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω.

Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, όχι μόνο υστε­ρεί όσον αφορά τη στή­ρι­ξη των πλητ­τό­με­νων από τα lockdown μαζών, αλλά δεν ακο­λου­θεί και μια «ου­δέ­τε­ρη» γραμ­μή «εκε­χει­ρί­ας» -αντί­θε­τα στη διάρ­κεια της παν­δη­μί­ας και του εγκλει­σμού ορ­γα­νώ­νει διαρ­κώς νέες επι­θέ­σεις στα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, στα δη­μό­σια πα­νε­πι­στή­μια, ακόμα και στα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία! Για να εμπε­δω­θούν αυτές οι άγριες νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές σε ένα τοπίο σκλη­ρής οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, κλι­μα­κώ­νει κα­τα­κό­ρυ­φα και τον κρα­τι­κό αυ­ταρ­χι­σμό –με τα νέα αστυ­νο­μι­κά σώ­μα­τα «δια πάσα νόσο», τις απα­γο­ρεύ­σεις δια­δη­λώ­σε­ων, την εμπέ­δω­ση μιας ασφυ­κτι­κής κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας «δου­λειά-σπί­τι-ύπνος» υπό την επο­πτεία της ΕΛΑΣ που κυ­νη­γά «απεί­θαρ­χους» σε πλα­τεί­ες και δη­μό­σιους χώ­ρους καθώς ο ιός αφή­νε­ται να αλω­νί­ζει στα Μέσα Μα­ζι­κής Με­τα­φο­ράς και στους με­γά­λους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους.

Το με­γά­λο με­ρί­διο της όποιας «κρα­τι­κής στή­ρι­ξης» κα­τευ­θύ­νε­ται στη στή­ρι­ξη των επι­χει­ρή­σε­ων, η κυ­βερ­νη­τι­κή δια­χεί­ρι­ση πρι­μο­δο­τεί ανοι­χτά τους ιδιώ­τες της υγεί­ας αλλά και την ιδιω­τι­κή πρω­το­βου­λία στην παι­δεία, ενώ θη­ριώ­δεις πόροι κα­τευ­θύ­νο­νται στο εξο­πλι­στι­κό πρό­γραμ­μα-μα­μούθ, την «άλλη όψη του νο­μί­σμα­τος» των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών διε­ρευ­νη­τι­κών επα­φών, κάτι που λέει πολλά για τις «αγα­θές προ­θέ­σεις» αυτής της δια­πραγ­μά­τευ­σης. Κάπως έτσι, την ώρα της στή­ρι­ξης της κοι­νω­νί­ας και του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, «δεν υπάρ­χουν λεφτά».

Απέ­να­ντι σε αυτή την πο­λι­τι­κή ξε­δι­πλώ­νο­νται στα­δια­κά αντι­στά­σεις. Η εκ­παι­δευ­τι­κή κοι­νό­τη­τα βρί­σκε­ται σε ανα­βρα­σμό απέ­να­ντι στη με­τω­πι­κή επί­θε­ση που ορ­γα­νώ­νει η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη. Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις της υπήρ­ξαν οι πρώ­τες τόσο μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις σε αυτό το δεύ­τε­ρο γύρο παν­δη­μί­ας και πε­ριο­ρι­στι­κών-κα­τα­σταλ­τι­κών μέ­τρων και η μάχη θα συ­νε­χι­στεί.

Οι υγειο­νο­μι­κοί πα­ρα­μέ­νουν στο δρόμο των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Οι πα­ρα­στά­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας στις πύλες των νο­σο­κο­μεί­ων, οι δρά­σεις έξω από τα Κέ­ντρα Υγεί­ας και η απερ­γία στις 16 Φλε­βά­ρη επι­χει­ρούν να υψώ­σουν «ασπί­δα προ­στα­σί­ας» για τη δη­μό­σια υγεία, απέ­να­ντι στην κο­ροϊ­δία ή και τις διώ­ξεις που επι­φυ­λάσ­σει η κυ­βέρ­νη­ση στους «ήρωες» της πε­ρα­σμέ­νης άνοι­ξης…

Πρό­κει­ται για αγώ­νες που αμ­φι­σβη­τούν έμπρα­κτα την προ­σπά­θεια να επι­βλη­θεί «σιω­πη­τή­ριο» στην κοι­νω­νία. Ταυ­τό­χρο­να, κι­νη­το­ποι­ή­σεις όπως αυτή της 6ης Φλε­βά­ρη, «για το δι­καί­ω­μα στους αγώ­νες, ενά­ντια σε διώ­ξεις και πρό­στι­μα» επι­χει­ρούν να εκ­φρά­σουν την ανά­γκη αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε όσους-ες κι­νη­το­ποιού­νται για μια σειρά κρί­σι­μα κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα και αντι­με­τω­πί­ζουν την κλι­μά­κω­ση της κα­τα­στο­λής.

Μαζί με τα θέ­μα­τα της υγεί­ας, της παι­δεί­ας, της αντι­κα­τα­σταλ­τι­κής πάλης, «ανε­βαί­νει» και η διά­θε­ση για αγώνα ενά­ντια στο σε­ξι­σμό. Η φε­τι­νή 8 Μάρτη θα είναι ένα ση­μα­ντι­κό κι­νη­μα­τι­κό «ρα­ντε­βού», καθώς στα ζη­τή­μα­τα της παν­δη­μί­ας και της κοι­νω­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής και στις επι­θέ­σεις στα γυ­ναι­κεία δι­καιώ­μα­τα από την κυ­βέρ­νη­ση, προ­στί­θε­ται το ελ­λη­νι­κό #MeToo που μπο­ρεί να ρίξει φως στην «αθέ­α­τη» σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που αντι­με­τω­πί­ζουν κα­θη­με­ρι­νά χι­λιά­δες γυ­ναί­κες στους χώ­ρους δου­λειάς.

Για υγεία, παι­δεία και δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, ενά­ντια στην εγκλη­μα­τι­κή δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­μί­ας, τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες επι­θέ­σεις, τη σε­ξι­στι­κή βία, μόνος δρό­μος είναι οι συλ­λο­γι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Σε μια εποχή κλι­μά­κω­σης του αυ­ταρ­χι­σμού και κα­τά­φω­ρης υπο­τί­μη­σης των ζωών μας από το σύ­στη­μα του κέρ­δους, μόνο φάρ­μα­κο είναι οι αγώ­νες μας.