ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Μπορούμε Να Τους Γκρεμίσουμε!

Κάθε μέρα που περνάει, ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του κερδίζουν όλο και πιο μεγάλη οργή από τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Κάθε βήμα της κυβέρνησης γίνεται άλλο ένα θανατηφόρο φιάσκο, άλλη μια αντιδραστική επίθεση, άλλο ένα σκάνδαλο. Το βλέπουμε σε όλα τα μέτωπα.

Στο μέτωπο της πανδημίας, η καμπάνια για τους εμβολιασμούς εκτροχιάζεται. Οι κολοσσοί της φαρμακοβιομηχανίας βαράνε το ταμπούρλο και οι υπουργοί τρέχουν να κάνουν κωλοτούμπες στον ρυθμό τους. Στα νοσοκομεία οι προσλήψεις είναι μηδενικές αλλά οι συνδικαλιστικές διώξεις πολλαπλασιάζονται. Στην Παιδεία, τα μέτρα για να ανοίξουν σχολές και σχολεία με υγειονομική ασφάλεια είναι ανύπαρκτα, αλλά τα νομοσχέδια που βάζουν φραγμούς στα παιδιά των εργατικών οικογενειών και κάνουν πλάτες στα ιδιωτικά κολλέγια πέφτουν βροχή.

Δίκαια η αγανάκτηση φουντώνει και μετατρέπεται σε δράση. Η τελευταία Πέμπτη του Γενάρη ήρθε να επιβεβαιώσει και να υπογραμμίσει αυτή την αλήθεια. Από τις πύλες των νοσοκομείων το πρωί μέχρι τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια το μεσημέρι, χιλιάδες διαδηλωτές κουρέλιασαν την αστυνομική απαγόρευση του Χρυσοχοΐδη.

Πολιτική αδυναμία

Αποδείχθηκε ότι η κυβέρνηση καταφεύγει όλο και περισσότερο στην αστυνομική καταστολή από θέση πολιτικής αδυναμίας. Οι διακηρύξεις για γρήγορη και μεγάλη οικονομική ανάκαμψη έχουν καταντήσει μαύρο ανέκδοτο μπροστά στην πραγματικότητα της ανεργίας και των κλεισιμάτων. Το χαρτί της πατριδοκαπηλίας, που τόσο έντονα έπαιξαν παρέα με τους φασίστες, τώρα ξεφτιλίζεται καθώς ο Σαμαράς τσακώνεται δημόσια με την Ντόρα Μπακογιάνη για το «διάλογο» με την Τουρκία. Και φτάνουμε στο σημείο όπου και ο αστυνομικός τσαμπουκάς αδυνατεί να συγκαλύψει την κατάντια τους.

Αυτή είναι μια μεγάλη καμπή. Πριν από τριάντα χρόνια, όταν οι απεργοί των λεωφορείων της τότε ΕΑΣ διαδήλωναν στις γειτονιές της Αθήνας φωνάζοντας «ΕΑΣ-ΕΑΣ, να φύγει ο κερατάς» για τον γέρο Μητσοτάκη, ο κόσμος έβγαινε στις πόρτες και χειροκροτούσε. Τώρα χειροκροτούμε τους απεργούς των νοσοκομείων και παίρνουμε έμπνευση από τη νεολαία που ξεσηκώνει όλη την εκπαίδευση. Και προχωράμε να στείλουμε τον μικρό Μητσοτάκη να έχει την πολιτική τύχη του πατέρα του.

Αυτό δεν έρχεται αυτόματα. Θα έρθει κλιμακώνοντας τους αγώνες και κινηματικά και πολιτικά. Η Παιδεία και η Υγεία ανοίγουν δρόμους προς αυτή την κατεύθυνση με νέες απεργίες και συλλαλητήρια μέσα στον Φλεβάρη.

Απλώνουμε σε όλα τα συνδικάτα και σε όλους τους χώρους την απεργιακή 8 Μάρτη των γυναικών, γιατί η πάλη ενάντια στους πλούσιους (εκ)βιαστές είναι υπόθεση όλων των εργατών κόντρα στις κυβερνητικές επιθέσεις που θέλουν τη γυναίκα κλεισμένη στο σπίτι, φορτωμένη με όλα τα βάρη της διαλυμένης κοινωνικής φροντίδας.

Απλώνουμε παντού την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες με την παγκόσμια μέρα δράσης στις 20 Μάρτη, για να κάψουμε και το χαρτί του ρατσισμού που παίζει η κυβέρνηση για να κρύβει τις πομπές της.

Χτίζουμε με αυτόν τον τρόπο τη δύναμη του κινήματος που μπορεί να γκρεμίσει την κυβέρνηση και να φέρει στο προσκήνιο την εναλλακτική λύση των εργατών, μια κοινωνία όπου κουμάντο κάνουν αυτοί που παράγουν τον πλούτο και όχι αυτοί που τον λυμαίνονται.