–Ο περιορισμός του δικαιώματος της απεργίας, των πορειών και των διαδηλώσεων. Η βαναυσότητα με την οποία η αστυνομία αντιμετωπίζει τους διαδηλωτές. Η απαγόρευση των συγκεντρώσεων με απόφαση του αρχηγού της αστυνομίας (!) κατά παράβαση κάθε συνταγματικής διάταξη. Η επιβολή εξοντωτικών προστίμων στο ύψος ενός μηνιαίου μισθού ενός εργαζόμενου με 4ωρη εργασία, σε όσους συμμετέχουν σε «απαγορευμένες» συγκεντρώσεις (!). Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και τώρα η νομοθέτηση για την εγκατάσταση αστυνομίας και αστυνομικών τμημάτων μέσα στα ΑΕΙ.
Η άσκηση δίωξης στο συνδικαλιστή Μ. Γιανακό πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ γιατί «δεν υπάκουσε στις υποδείξεις του ειδικού διαμεσολαβητή της ΕΛΑΣ» στις 30 /9/20 έξω από το υπουργείο Υγείας (!). Το κάλεσμα της προέδρου της ΟΕΝΓΕ Αφροδίτης Ρέτζιου στο κακόφημο Α.Τ. Ομονοίας «προκειμένου να παράσχει ανωμοτί εξηγήσεις» για παράβαση των άρθρων για «απείθεια» και «παρακώλυση συγκοινωνιών» σε συνδυασμό με το νόμο για τις «Δημόσιες Υπαίθριες Συναθροίσεις», λόγω συμμετοχής της Ομοσπονδίας των γιατρών στη απεργία στις 24/9/20. Ακόμη τα αντεργατικά μέτρα απίστευτης σκληρότητας για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που έρχονται, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της ακροδεξιοκεντρώας κυβέρνησης Μητσοτάκη και του ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού Χατζηδάκη. Είναι επόμενο όλα αυτά να χρειάζονται αυξημένες δυνάμεις καταστολής: ειδικές αστυνομικές δυνάμεις (ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΡΟΜΟΣ, ΟΠΚΕ, αύρες Νερού κ.ά.), εξοπλισμό και εκπαίδευση στρατιωτικού χαρακτήρα… και κυρίως όσοι στελεχώνουν αυτά τα σώματα να εκπαιδεύονται, να αποκτούν συνείδηση αδίστακτου μισάνθρωπου πραιτοριανού, με αποτέλεσμα να ψηφίζουν μαζικά ακροδεξιο-φασιστικές οργανώσεις ενώ αρκετοί είναι και μέλη τους.
Γιατί όλα αυτά
Όλα αυτά και πολλά άλλα αντιδραστικά μέτρα χουντικής κοπής και παλαιότερων εποχών, δείχνουν ότι το καπιταλιστικό και αστικό καθεστώς στην κρίσης τους, περιορίζουν ουσιαστικά τα πιο στοιχειώδη κοινωνικά, δημοκρατικά δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες. Βέβαια, πάντοτε ο καπιταλισμός και το αστικό καθεστώς βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Όμως στις περιόδους κρίσης του αυτά υπάρχουν μόνο τυπικά ή και καταργούνται τελείως.
Αυτός ο ακραίος νομοθετικός, υλικός και κάθε είδους αντιδραστικός εξοπλισμός του αστικού κράτους και των «ένοπλων συμμοριών» του, σε μια διαρκή προσπάθεια οικοδόμησης ενός Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, είναι υπερβολικά επικίνδυνος, αλλά ταυτόχρονα δείχνει και το φόβο και την αδυναμία της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της επιτελείων. Γιατί γνωρίζουν ότι το σύστημά τους φθίνει καθημερινά, ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε παρακμή –όχι μόνο με την ιστορική έννοια– και σε μια περίοδο πολλαπλών κρίσεων (οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, αξιών κ.λπ.). Αυτό δε σημαίνει ότι ο καπιταλισμός και το αστικό σύστημα είναι ετοιμόρροπα, δεν όμως είναι και πανίσχυρα – κάθε άλλο μάλιστα. Καταφεύγουν στο Κράτος Έκτακτης Ανάγκης και στην αστυνομοκρατία, ουσιαστικά προχωρούν σε μια προληπτική αντεπανάσταση, που αναμφίβολα είναι μια ένδειξη περισσότερο αδυναμίας, παρά δύναμης. Αδυναμία να χαλιναγωγήσουν τις πολλαπλές αυτές κρίσεις, να ελέγξουν τα συμπτώματά και πολύ περισσότερο τις αιτίες τους. Αδυναμία να ενσωματώσουν τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία με την πειθώ παρά μόνο να τους υποτάξουν με την πειθάρχηση, όπως νομίζουν και ότι αναγκαστικά τους απομείνει, μέσω της κατασταλτικής βίας. Σ’ αυτό το τελευταίο αναμφίβολα, διαθέτουν συσσωρευμένη εμπειρία, η οποία δεν πρέπει να υποτιμάται. Η αναφορά του υφυπουργού παιδείας Α. Συρίγου για πανεπιστημιακή αστυνομία επί χούντας δεν ήταν ένα ατόπημα ή ένα εκφραστικό λάθος, ήταν ακριβώς η υπενθύμιση αυτής της ιστορικής μνήμης και η διατήρησής της.
Όμως, χρόνο με το χρόνο το 1%, ή το 0,5% ή το 0,1% του πληθυσμού –οι πάμπλουτοι– ελέγχουν όλο και μεγαλύτερο μέρος του παραγόμενου πλούτου. Μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι σε 15 χρόνια, αν οι παρατηρούμενες τάσεις στην οικονομία συνεχίσουν όπως τα τελευταία 25 χρόνια, το 99% των Αμερικανών πολιτών θα καταλήξουν να μην έχουν καμία ιδιοκτησία και θα έχουν μετατραπεί περίπου σε δούλους. Αυτό είναι αποτέλεσμα όχι μόνο της αρπακτικότητας του (χρηματιστηριακού) κεφαλαίου αλλά και της όλο και μεγαλύτερης παρασιτικής λειτουργίας του καπιταλισμού. Αποδείξεις: α) η άνθιση των χρηματιστηρίων περισσότερο από ποτέ, την ώρα που η καπιταλιστική παραγωγή βυθίζεται, β) η αύξηση της κερδοφορίας παρά το γεγονός ότι η ανάπτυξη, οι επενδύσεις, η απασχόληση κ.λπ., μειώνονται διαρκώς. Αυτή η ασήμαντη μειοψηφία πλουτίζει όχι γιατί έχει κάποιο ρόλο στην παραγωγή και βγάζει τον πλούτο της από αυτή, αλλά γιατί απαλλοτριώνει όχι μόνο το αποτέλεσμα της εργασίας των προλετάριων αλλά και τον συσσωρευμένο πλούτο του δημοσίου, των εργαζόμενων, των ασφαλιστικών ταμείων. Επιπλέον, τώρα με την ευκαιρία της πανδημίας, οικειοποιείται τα βουνά του τυπωμένου χρήματος που εκδίδουν οι κεντρικές τράπεζες – δηλαδή με τεράστια χρέη που φορτώνουν στις πλάτες των εργαζομένων.
Ας μην αυταπατώνται
Όμως, πέρα από την απληστία, την αναλγησία και την αθλιότητά τους, τα κάνουν όλα αυτά γιατί γνωρίζουν ότι ο ταξικός τους αντίπαλος, το προλεταριάτο και οι οργανώσεις του, βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση. Ότι ο συσχετισμός των ταξικών δυνάμεων που έχει δημιουργηθεί, με την υπερπολύτιμη βοήθεια του ΣΥΡΙΖΑ, είναι υπέρ τους, και επομένως μπορούν να παίρνουν όλο και πιο βάρβαρα αντεργατικά και κοινωνικά μέτρα, να καταργούν τα δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα κ.λπ., με λίγα λόγια να προχωρούν σε πολιτικές προληπτικής αντεπανάστασης
Να υπενθυμίσουμε σ’ όλους αυτούς τους δικτατορίσκους το τελείωμα του τελευταίου άρθρου της Ρόζα Λούξεμπουργκ (15/1/1919), μια μέρα πριν ανακοινωθεί η δολοφονία της από την σοσιαλδημοκρατία: «Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο! Ηλίθιοι δήμιοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο. Η επανάσταση αύριο θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς. Τρομαγμένοι θ’ ακούσετε το νικητήριό της σάλπισμα».
Δεν είναι η πρώτη φορά που το προλεταριάτο βρίσκεσαι σ’ αυτή την κατάσταση, αλλά και πολλές φορές τα πράγματα άλλαξαν σε σύντομο χρονικά διάστημα και θεαματικά: στην ιστορία, λέει ο Λένιν, «Υπάρχουν δεκαετίες όπου δεν συμβαίνει τίποτα και υπάρχουν βδομάδες όπου εμπεριέχονται δεκαετίες.» Για να γίνει αυτό όσο πιο σύντομα και αποτελεσματικά γίνεται πρέπει να κατανοήσουμε την κρίση του εργατικού κινήματος και τις αδυναμίες μας. Πρέπει άμεσα να προχωρήσουμε σε οργάνωση των αγώνων μας και σε μια ριζική αναδιοργάνωση και ανασύνθεση του εργατικού κινήματος. Πρέπει να χτίσουμε το κόμμα της εργατικής τάξης, ικανό να μπορεί να αντιμετώπιση αυτή την …προληπτική αντεπανάσταση. Το επαναστατικό κόμμα είναι τόσο αναγκαίο και αποφασιστικό όπλο για το προλεταριάτο, όσο το κράτος για την αστική τάξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου