Η Ελλάδα Και Ο «Φίλος» Μπάιντεν / ΠΡΙΝ

Editorial

Δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους, αν όχι τη συγκίνησή τους, ο πρωθυπουργός, η πρόεδρος της δημοκρατίας και οι αρχηγοί ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ για την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν και την ανάληψη από αυτόν της προεδρίας των ΗΠΑ. Για «ανανεωμένη αισιοδοξία» έκανε λόγο ο Κ. Μητσοτάκης, προσβλέποντας σε «περαιτέρω ενίσχυση των δεσμών και της φιλίας». Για «νέα εποχή ελπίδας» μίλησε η Κ. Σακελλαροπούλου και για «ανανεωμένη ελπίδα» ο Αλ. Τσίπρας — ο οποίος, μάλιστα, αναφέρθηκε και στην «περίοδο αγώνων ενάντια σε κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες» που προηγήθηκε. «Η δημοκρατία νίκησε», διαπίστωσε και η Φ. Γεννηματά.

Ώστε έτσι, λοιπόν. Και τότε, τι νόημα είχαν οι δηλώσεις και οι αναλύσεις από τα «παπαγαλάκια» της νυν κυβέρνησης τον Ιανουάριο του 2020, για την «ιστορική επίσκεψη» Μητσοτάκη στον Λευκό Οίκο, το άριστο κλίμα στις διμερείς σχέσεις και την καλή προσωπική «χημεία» με τον Τραμπ; Τι εννοούσε ο Τσίπρας, όταν το 2017, μετά τη δική του συνάντηση με τον απελθόντα πρόεδρο, διαπίστωνε ότι «η προσέγγισή του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό»; Πόσο αναλογίζονταν τη δημοκρατία στις ΗΠΑ, όταν πανηγύριζαν για τη στήριξη της Ουάσιγκτον στους «άξονες» με Αίγυπτο και Ισραήλ και για την παρουσία του «φίλου Πομπέο», στις συναντήσεις κορυφής

Καλά θα κάνουν να αφήσουν τα παραμύθια για άλλους, εκείνους που μπορούν να τα λένε καλά και άδολα για να νανουρίζουν τα παιδιά. Γιατί ο λαός αυτός, που έχει πληρώσει πανάκριβα τη «συμμαχία» με τις ΗΠΑ και τα όπλα που αγοράζει από αυτές, ούτε τα χάφτει ούτε τρώει κουτόχορτο. Ο Μπάιντεν, άλλωστε, δεν είναι χθεσινός…