Με δεδομένο ότι η ταξική πάλη διεξάγεται σε τρία επίπεδα (το θεωρητικό, το οικονομικό-συνδικαλιστικό και το πολιτικό) γίνεται φανερό ότι οι λαϊκές τάξεις δεν διαθέτουν τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να διεξάγουν ολοκληρωμένα την πάλη τους, να επιβάλουν με αγώνες τη θέλησή τους, να προβάλουν και να διεκδικήσουν το όραμα της κοινωνικής αλλαγής που υπαγορεύει η ιστορική τους προοπτική, όπως αυτή προκύπτει από την ταξική τους θέση.
2. Η πολυδιάσπαση και απαξίωση του κομμουνιστικού κινήματος και της Αριστεράς είναι η φυσική συνέπεια αυτής της κρίσης η οποία δεν πρόκειται να ξεπεραστεί αν δεν αντιμετωπιστούν οι αιτίες που τη γέννησαν. Γέννημα αυτής της κρίσης είναι και ο Εργατικός Αγώνας. Μία οργάνωση που δημιουργήθηκε από την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η κρίση του κομμουνιστικού-εργατικού κινήματος, να μπει φραγμός στην μετάλλαξη του κόμματος της εργατικής τάξης. Ο Εργατικός Αγώνας υπάρχει για να συμβάλει -μαζί με όλες τις πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν τον ίδιο στόχο και με τις ίδιες αρχές- στην προσπάθεια αναγέννησης του εργατικού κινήματος σε όλα τα επίπεδα. Είναι οργάνωση κομμουνιστική. Αποδέχεται την θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού, τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Δεν αντιμετωπίζει τον μαρξισμό-λενινισμό ως ένα κλειστό και άκαμπτο θεωρητικό σύστημα αλλά ως μια ανοικτή εξελίξιμη επιστημονική θεωρία που έχει επιστημονική μέθοδο τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό και παράγει επιστημονικό έργο και πολιτική για την εργατική τάξη βασισμένα στα δεδομένα της εκάστοτε πραγματικότητας.
3. Ο σημερινός καπιταλισμός από την σκοπιά των αντικειμενικών προϋποθέσεων είναι υπερώριμος για την κοινωνική αλλαγή. Βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στην ανώτερη βαθμίδα αυτού του σταδίου, στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό. Χωρίς το μονοπώλιο δεν μπορεί να υπάρξει ιμπεριαλισμός αλλά ταυτόχρονα ο μονοπωλιακός καπιταλισμός -αν και έχει όλες τις προϋποθέσεις της εσωτερικής οργάνωσης και ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων- δεν λειτουργεί για όλες τις χώρες ως ιμπεριαλισμός. Για να χαρακτηριστεί μια χώρα -που βρίσκεται στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, από οικονομική άποψη- ιμπεριαλιστική θα πρέπει να είναι σε θέση να παίζει ουσιαστικό ρόλο στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, στη διαμόρφωση των παγκόσμιων οικονομικών -και κατ’ επέκταση πολιτικών- εξελίξεων ή στον καταμερισμό εργασίας και στα συνακόλουθά αυτής σε μία μεγάλη περιφέρεια του πλανήτη κι έξω από τα σύνορά της.
Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού γεννά συνάμα και την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ανισομετρία η οποία με τη σειρά της επιβάλει ανισομετρία στην ίδια την δομή του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο με αποτέλεσμα μόνο μια χούφτα ισχυρών χωρών που βρίσκονται στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού να είναι σε θέση να δρουν ιμπεριαλιστικά, να ελέγχουν και να διαμορφώνουν τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας πάνω σε ένα πλαίσιο εξάρτησης από αυτές των μικρότερων χωρών και οικονομιών.
Η διαπίστωση αυτή δεν μπορεί να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός είναι δομημένος με τάξη και αρμονία. Η δομή του σύγχρονου καπιταλισμού στη διεθνή της διάσταση είναι το ίδιο -κι ακόμα χειρότερα- άναρχη όπως συμβαίνει και σε κάθε χώρα ξεχωριστά αν εξετάσουμε το πώς λειτουργούν τα μονοπώλια στο εσωτερικό της και γενικότερα η καπιταλιστική παραγωγή και η αγορά. Η ανισόμετρη ανάπτυξη κι ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλίων οδηγεί στον ανταγωνισμό μεταξύ των πολυεθνικών και κατά συνέπεια μεταξύ των κρατών. Οι μονοπωλιακές ρυθμίσεις στο εσωτερικό των χωρών και έξω από αυτές είναι ρυθμίσεις εντελώς ασταθείς και υπόκεινται στην αίρεση του ανταγωνισμού και των αποτελεσμάτων που αυτός θα φέρει.
Η «παγκοσμιοποίηση» όσο κι αν προχώρησε, όσο κι αν προχωρήσει στο μέλλον, θα είναι πάντα, στενότερα ή ευρύτερα περιφερειακή και δεν θα φτάσει ποτέ στο σημείο μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης και μιας παγκόσμιας ρύθμισης της παραγωγής και της ανταλλαγής. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο αν ο μονοπωλιακός καπιταλισμός μπορούσε να φτάσει ποτέ στο επίπεδο του υπερμονοπωλίου, στην απόλυτη δηλαδή συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου τόσο στο επίπεδο μιας χώρας όσο και παγκοσμίως, στον υπεριμπεριαλισμό όπως έλεγε και ο Κάουτσκι. Ο ανταγωνισμός δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο και η θεωρία του Κάουτσκι έχει απαντηθεί διεξοδικά από τον Λένιν. Η τάση για υπερμονοπώλιο και υπεριμπεριαλισμό είναι μια αντικειμενική τάση στο σύγχρονο καπιταλισμό που ποτέ δεν ολοκληρώνεται λόγω του ανταγωνισμού και της αναρχίας στην παραγωγή. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο και η παγκοσμιοποίηση θα μένει πάντα στη μέση και ύστερα από κάθε κρίση του συστήματος θα ξεκινάει σε τελευταία ανάλυση από την αρχή.
4. Ο καπιταλισμός, από τότε που πέρασε στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο μπήκε σε αυτό που ονόμασε ο Λένιν «Γενική κρίση». Η γενική κρίση του καπιταλισμού δεν αφορά στις γνωστές οικονομικές κρίσεις που βιώνει το σύστημα αλλά στην αδυναμία του να περάσει σε ένα ανώτερο στάδιο κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, οργάνωσης της παραγωγής, ανταλλαγής και κατανομής. Όσες αλλαγές κι αν συντελεστούν στα μέσα παραγωγής και στην εργατική δύναμη, όσες τεχνολογικές επαναστάσεις κι αν γίνουν, όσο κι αν η επιστήμη τελειοποιήσει τα μέσα παραγωγής, όσο κι αν η εργατική τάξη μορφωθεί και εξειδικεύσει την εργατική της δύναμη, από το στιγμή που το σύστημα δεν μπορεί να περάσει σε ένα ανώτερο στάδιο κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης θα διατηρείται στη ζωή μέσα από περιοδικές κρίσεις που θα καταστρέφουν μερικώς ή ολικώς ό,τι δημιουργήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα ως αναγκαία και ικανή συνθήκη για να εκκινήσει και πάλι ηπαραγωγή και η ανάπτυξη.
Η γενική κρίση του καπιταλισμού δεν είναι τίποτε άλλο από την εναλλαγή παραγωγικής ανάπτυξης και καταστροφής όπου η πρώτη θα γεννάει αναγκαστικά τη δεύτερη και τούμπλαλιν. Υπό αυτή την έννοια ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι ένα σύστημα σε μόνιμη στασιμότητα από την σκοπιά της κοινωνικής οργάνωσης και προόδου. Ένα σύστημα που καταστρέφει αυτό που δημιουργεί γιατί το δημιουργεί εντελώς άναρχα και χωρίς σχέδιο με αποτέλεσμα από ένα σημείο και μετά να μην μπορεί να το διαχειριστεί γιατί δεν χωράει στο πλαίσιό του όπου και δημιουργήθηκε. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο πόλεμος είναι σύμφυτος του καπιταλισμού στην εποχή του ιμπεριαλισμού καθώς αποτελεί το έσχατο εργαλείο της πιο ολοκληρωμένης καταστροφής για να επιβιώσει το σύστημα
Ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που στοιχίζει στην ανθρωπότητα απείρως περισσότερα απ’ όσα δημιουργεί γι’ αυτήν. Κι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο είναι ένα σύστημα εχθρικό στον ανθρώπινο πολιτισμό και στη πρόοδο. Ένα σύστημα που όσο διατηρείται στη ζωή τραβάει την ανθρωπότητα διαρκώς πίσω. Αυτό το σύστημα δεν θα πέσει από μόνο του. Θα συνεχίσει αέναα να εξελίσσει και να καταστρέφει το σταθερό και μεταβλητό κεφάλαιο που δημιουργεί, τις μηχανές, τους ανθρώπους, τις υποδομές, τη φύση, ολόκληρες χώρες και πολιτισμούς. Γι’ αυτό το λόγο η προλεταριακή-λαϊκή, η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η μόνη προοδευτική διέξοδος απέναντι στη σημερινό μονοπωλιακό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό.
5. Ο σημερινός καπιταλισμός βιώνει, παγκοσμίως, την μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε ποτέ στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, μεγαλύτερη και από την κρίση του 1929 η οποία ξεπεράστηκε μέσα από την τεράστια καταστροφή που προκάλεσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η σημερινή κρίση είναι μια φάση της γενικής κρίσης του συστήματος. Είναι κρίση δομική καθώς διαπερνά όλες τις πλευρές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι η τεράστια διόγκωση του πλασματικού κεφαλαίου μέσω της διόγκωσης του χρέους κρατών και νοικοκυριών (ομόλογα παντός είδους, χρεόγραφα κλπ) που δημιουργήθηκε για να καλυφθεί τα προηγούμενα χρόνια η κρίσης υπερπαραγωγής-υπερσυσσώρευσης σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου και να απορροφήσει το παραγόμενο προϊόν μέσω της ενίσχυσης της κατανάλωσης κρατών και πολιτών.
Αν σε γενικές γραμμές το δόγμα του Κεϋνσιανισμού απαιτούσε ενίσχυση της καταναλωτικής δύναμης των εργαζομένων -μέσω της δημιουργίας θέσεων εργασίας και της ενίσχυσης των μισθών- για να απορροφάται η υπερπαραγωγή και να ξεπερνιέται η κρίση, αυτό το δόγμα ο νεοφιλελευθερισμός το εφάρμοσε μέσω της υπερδιόγκωσης σε αστρονομικά μεγέθη του πλασματικού κεφαλαίου. Αυξάνοντας δηλαδή την καταναλωτική δύναμη νοικοκυριών και κρατών μέσω του αέναου δανεισμού για την απορρόφηση της υπερπαραγωγής. Δημιουργώντας χώρους επενδύσεων, κίνησης και απόδοσης κεφαλαίων έξω από την παραγωγή, στα χρηματιστήρια, στις πολυποίκιλες αγορές μετοχών, ομολόγων και κάθε λογής χρεογράφων.
Το πλασματικό κεφάλαιο είναι όπως ο άνθρωπος και η σκιά του. Όσο απομακρύνεται από αυτήν τόσο εκείνη μεγαλώνει. Το ίδιο συμβαίνει και με το πλασματικό κεφάλαιο. Όσο απομακρύνεται από την πραγματική οικονομία τόσο γιγαντώνεται έναντι αυτής. Κι ενώ η σκιά δεν απειλεί τον άνθρωπο, το πλασματικό κεφάλαιο απειλεί την πραγματική οικονομία, χώρες και ανθρώπους καθώς συνιστά θεμελίωση εμπράγματων δικαιωμάτων έναντι αυτών. Στην πραγματικότητα ο δανεισμός και οι πλασματικές μορφές κεφαλαίου μετέθεταν στο μέλλον την εκδήλωση της κρίσης. Η αυταπάτη των νεοφιλελεύθερων -και των σοσιαλδημοκρατών που προσχώρησαν στην πολιτική των πρώτων- εδραζόταν στην βεβαιότητα ότι αυτή η πρακτική μπορούσε να συνεχίζεται αδιάκοπα. Η κρίση που εκδηλώθηκε το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers και συνεχίζεται ως τις μέρες μας απέδειξε πως κάτι τέτοιο δεν είχε την παραμικρή βάση καθώς αυτή η μέθοδος αντιμετώπισης της κρίσης προκαλούσε μεγαλύτερη υπερσυσσώρευση κεφαλαίου η οποία με την σειρά της απαιτούσε μεγαλύτερο κάθε φορά δανεισμό για να απορροφηθεί το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο που είχε δημιουργηθεί.
6. Η κρίση του κορονοϊού δεν προκάλεσε μια νέα κρίση διαφορετική από την προηγούμενη αλλά ενίσχυσε και όξυνε τα χαρακτηριστικά αυτής που υπήρχε καθώς μέσα στη διάρκειά της ξεδίπλωσε γρήγορα και συμπυκνωμένα κρισιακά φαινόμενα τα οποία ήδη υπήρχαν -και είτε ήταν ελεγχόμενα είτε είχαν με τεχνητούς τρόπους μετατεθεί για το μέλλον- επιβαρύνοντας τομείς της οικονομίας με μεγάλη κερδοφορία όπως ο τουρισμός.
Με ή χωρίς κορονοϊό, με ή χωρίς κάποια ενδιάμεση αιτία που θα επιδεινώνει την κατάσταση η κρίση του συστήματος θα συνεχίζει καταστροφικά την πορεία της έως τη στιγμή που μια μεγάλη καταστροφή θα δημιουργήσει το έδαφος για επιστροφή στην περιοδική ανάπτυξη. Όρους αυτής της καταστροφής που συντελείται και ενισχύεται αποτελούν οι σημερινοί ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των αγορών και των πηγών ενέργειας, για την μεταφορά κρίσης από τις μεγάλες και ισχυρές χώρες στις πιο μικρές και πιο ευάλωτες ή από την μία ιμπεριαλιστική δύναμη στην άλλη. Αυτή είναι και η βάση πάνω στην οποία αναπτύσσονται οι περιφερειακοί πόλεμοι, γεννιούνται, εδραιώνονται και ενισχύονται ακροδεξιά, ρατσιστικά, φασιστικά κινήματα και πολιτικές σε όλο τον πλανήτη ενώ ξαναεπέστρεψε ο προστατευτισμός στην οικονομία ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών όπως οι ΗΠΑ.
7. Ο σύγχρονος κόσμος έχει μπει σε μία νέα φάση διαίρεσης και δημιουργίας ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, γεγονός που αποτελεί τεράστιο κίνδυνο για την ειρήνη σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Η διαδικασία αυτή θα συνεχιστεί και θα ενταθεί εξ αντικειμένου. Κι αν μέχρι σήμερα έχει αποτραπεί ένας παγκόσμιος πόλεμος -ο οποίος με έναν τρόπο γίνεται μέσω των περιφερειακών συγκρούσεων- αυτό οφείλεται στην ύπαρξη πολλών πυρηνικών δυνάμεων και οπλοστασίων. Η πολεμική πυρηνική δύναμη που έχουν στα χέρια τους οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Βρετανία, η Γαλλία και άλλες μικρότερες χώρες μπορεί σε ελάχιστο χρόνο να εξαφανίσει την ζωή στον πλανήτη και να καταστήσει τη Γη μια απέραντη έρημο. Η κατάσταση αυτή αναγκάζει τον καπιταλισμό να μην χρησιμοποιεί τα πιο αποτελεσματικά όπλα καταστροφής που έχει στα χέρια του για να ξεπεράσει την κρίση του. Διαλέγει άλλες μεθόδους γι’ αυτό, πιο μακροχρόνιες και πιο επίπονες για τους λαούς και τις εργαζόμενες μάζες. Μια νέα κατάσταση δημιουργείται που, μέσα στην τραγικότητα που προκαλεί, ευνοεί ταυτόχρονα στην δημιουργία ενός νέου εργατικού, λαϊκού,φιλειρηνικού κινήματος στην Ελλάδα και στον κόσμο.
8. Η Ελλάδα σήμερα είναι μια χρεοκοπημένη χώρα. Η χρεοκοπία αυτή εκδηλώθηκε ανοικτά το 2010 ως κρίσης χρέους καθώς εκεί έσπασε το απόστημά της και η χώρα βρέθηκε σε αδυναμία να μπορεί να δανειστεί για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο του αέναου δανεισμού ως βασικού εργαλείου για την αντιμετώπιση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και της διασφάλισης διαρκούς ανάπτυξης και ευημερίας κατέρρευσε παταγωδώς στην Ελλάδα. Όμως η κρίση του 2010 -που σε μεγάλο βαθμό ήταν εισαγόμενη και απόρροια της εξάρτησης από το πολυεθνικό κεφάλαιο και της προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στον καταμερισμό εργασίας της ΕΕ και της ευρωζώνης- θα μπορούσε να μην εκδηλωθεί αν η αιτία που εκδηλώθηκε ήταν το χρέος καθώς η Ελλάδα δεν ήταν και δεν είναι η μόνη υπερχρεωμένη χώρα και οικονομία στον πλανήτη. Πλήθος άλλων χωρών ήταν και παραμένουν υπερχρεωμένες και μάλιστα με χειρότερους όρους απ’ ότι η χώρα μας αν ως κριτήριο ληφθεί η σχέση χρέους προς το ΑΕΠ.
Οι αιτίες που οδήγησαν τη χώρα σε κρίση είναι εντελώς διαφορετικές απ’ αυτές που προβάλλονται. Βασική αιτία είναι ο εξαρτημένος χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού από το πολυεθνικό κεφάλαιο και στην προκειμένη περίπτωση η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και στην ευρωζώνη. Αν σε αυτό προστεθεί και το γεγονός ότι μια μορφή ισχυρής εξάρτησης είναι το χρέος, τότε γίνεται αντιληπτό ότι η υποχρέωση της χώρας χρησιμοποιήθηκε το 2010 για να λεηλατηθεί από το πολυεθνικό κεφάλαιο και για να επιτευχθεί μια ακόμα μεγαλύτερη εξάρτησή της από ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
9. Τα μνημόνια της περιόδου 2010- 2018 συνιστούν μία μεταβατική περίοδο βίαιης προσαρμογής της χώρας στο καταμερισμό εργασίας της λεγόμενης ενωμένης Ευρώπης και της ζώνης του ευρώ. Δεν έφεραν καμία εξυγίανση και καμία ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας. Μείωσαν το ΑΕΠ κατά 28% (με βάση αποπληθωρισμένες τιμές του 2008), συνεπώς μείωσαν την ικανότητα της χώρας να εξυπηρετεί το χρέος της. Δεν μείωσαν αλλά διόγκωσαν το χρέος (κι αυτό αποτελεί απόδειξη πως δεν ήταν το χρέος η αιτία της κρίσης) το οποίο, όμως, άλλαξε χέρια και στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πέρασε στους θεσμούς της Ευρωζώνης (ESM, ΕΚΤ, κεντρικές τράπεζες κλπ).
Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου πήρε τεράστιες διαστάσεις κυρίως με το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων αλλά και από την χρεοκοπία (συγκαλυμμένη ή φανερή) ισχυρών. Η παρουσία του ξένου κεφαλαίου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και διαφόρων συμφωνιών ενισχύθηκε δραστικά. Η εργατική τάξη υπέστη συντριπτικό χτύπημα. Οι μισθοί βυθίστηκαν, η ανεργία έφτασε περίπου στο 1/3 του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, οι εργασιακές σχέσεις ανατράπηκαν προς όφελος του κεφαλαίου, στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες καταργήθηκαν. Η κρίση του κορονοϊού αποτελεί και θα αποτελέσει την ευκαιρία για να απαλλοτριώσει το κεφάλαιο τις ελάχιστες κατακτήσεις της εργατικής τάξης που έμειναν ανέπαφες ή δεν εξαλείφθηκαν εντελώς στην μνημονιακή εποχή. Η πανδημία του κορονοϊου δεν συνιστά νέα κρίση αλλά επιδείνωση της προηγούμενης.
10. Οι αντιθέσεις στον ελληνικό καπιταλισμό βάθυναν και διευρύνθηκαν στην εποχή των μνημονίων καθώς βάθυνε και διευρύνθηκε η εξάρτηση της χώρας από το πολυεθνικό κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό ενώ ταυτόχρονα ισχυροποιήθηκε η πρόσδεση της χώρας και της οικονομίας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμα χειρότερη αν ληφθούν υπόψη οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή (εγγύς και μέση ανατολή, Β. Αφρική) και κυρίως στο Αιγαίο και την Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι απόρροια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή και ειδικότερα στην Β. Αφρική και στην Εγγύς και Μέση Ανατολή. Η αστάθεια που δημιουργήθηκε στην περιοχή με τους πολέμους και τις στρατιωτικές επεμβάσεις αποτέλεσαν την μεγάλη ευκαιρία για την αστική τάξη της Τουρκίας να διεκδικήσει ένα νέο πιο ισχυρό -στην πραγματικότητα ηγετικό- ρόλο, να είναι στο νέο στάτους κβο που θα δημιουργηθεί η μεγάλη περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη, στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, στο Αιγαίο, στον μουσουλμανικό κόσμο. Η επιδίωξή της αυτή περνούσε αναγκαστικά μέσα από την αναθεώρηση των συνθηκών, δηλαδή μέσα από την αναθεώρηση του συνόλου του διεθνούς δικαίου που καθόριζε τις ισορροπίες στην περιοχή εδώ και εκατό χρόνια. Η Τουρκία δεν επιδιώκει την αποχώρησή της από τον δυτικό κόσμο αλλά την επαναδιαπραγμάτευσης της θέσης της σε αυτόν. ΚΙ ακριβώς γι’ αυτό το λόγο αξιοποιεί όσο μπορεί την ανάγκη του ρωσικού καπιταλισμού να βγει στον υπόλοιπο κόσμο, να εξελιχθεί σε ιμπεριαλιστική δύναμη. Το παζλ των αντιθέσεων στην περιοχή είναι πολύ πιο σύνθετο απ’ ότι φαίνεται και η ελληνοτουρκική κρίση συνιστά ένα σημαντικό κομμάτι του. Αλλά μόνο κομμάτι του.
Η ελληνική αστική τάξη βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση μπρος στην απαίτηση της Τουρκίας να ξαναμοιραστεί η τράπουλα στην περιοχή. Ακόμα κι αν αυτό δεν θα είχε επιπτώσεις στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, σημαίνει μια δραματική υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Στην κατάσταση που διαμορφώνεται αλληλοδιαπλέκονται δύο σοβαρά ζητήματα. Το ένα είναι τα συμφέροντα του ελληνικού πολυεθνικού κεφαλαίου και το άλλο αφορά στην εθνική κυριαρχία και στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
11. Η ελληνική αστική τάξη δεν μπορεί να προστατεύσει ούτε τα δικά της συμφέροντα ούτε τα συμφέροντα της Ελλάδας. Αιτία γι’ αυτό είναι ο εξαρτημένος χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού. Η οικονομική εξάρτηση και η βίαιη προσαρμογή του ελληνικού παραγωγικού μοντέλου στον ευρωπαϊκό και ευρωζωνικό καταμερισμό εργασίας συμπληρώνεται και από την εξάρτηση της χώρας από τον ιμπεριαλισμό σε στρατιωτικό επίπεδο. Η Ελλάδα σήμερα είναι υποχρεωμένη να συντάσσεται με τα σχέδια και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών στην περιοχή αναζητώντας έτσι την διασφάλιση της εθνικής της κυριαρχίας. Κι είναι ταυτόχρονα υποχρεωμένη να διαπραγματεύεται αυτή την κυριαρχία αν αυτό απαιτούν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών χωρών από τις οποίες είναι εξαρτημένη. Με αυτή την έννοια η εξάρτηση της χώρας έχει λάβει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά και η αντιμετώπισή της συνιστά το υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα για την εφαρμογή οποιασδήποτε προοδευτικής πολιτικής- πόσω μάλλον πολιτικών που συνιστούν κοινωνική αλλαγή ή τείνουν προς αυτή. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ- ΚΙΝΑΛ κλπ), όσες διαφορές κι αν έχουν μεταξύ τους, δεν είναι σε θέση να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που δημιουργούν η κρίση και η εξάρτηση της χώρας στον εργαζόμενο λαό, να διασφαλίσουν την ευημερία του τόπου, την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Για να συμβεί αυτό θα χρειαστούν ριζικές αλλαγές και ρήξεις στο υπάρχον καθεστώς.
12. Η Ελλάδα είναι χώρα με μέσο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της, με σημαντική συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, με διαμορφωμένα ισχυρά μονοπωλιακά συγκροτήματα. Η ταξική διάρθρωση της χαρακτηρίζεται από την πολυπληθή εργατική τάξη, περίπου 65% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και από εκτεταμένα ενδιάμεσα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα. Είναι χώρα υπηρεσιών και τουρισμού, ενώ η βιομηχανική ανάπτυξη της, ανέκαθεν αδύναμη, υποβαθμίζεται συνεχώς, ιδιαίτερα μετά την είσοδο της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αγροτική οικονομία της συνεχώς συρρικνώνεται και είναι αναγκασμένη να εισάγει μεγάλο μέρος των ειδών διατροφής. Η χώρα χαρακτηρίζεται από τα μεγάλα προβλήματα εξάρτησης της, οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής, από το πολυεθνικό κεφάλαιο και τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ιδίως τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Με βάση τα δεδομένα αυτά, το χαρακτήρα της εποχής που διανύουμε, εποχής του ιμπεριαλισμού και των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, το πλαίσιο των αντιθέσεων που διαπερνούν τη χώρα, τη μεγάλη όξυνση της βασικής αντίθεσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, αλλά και τα μεγάλα προβλήματα της εξάρτησης της χώρας και γενικότερα το σύνολο των αντιθέσεων που διαπερνούν την ελληνική κοινωνία η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της θα ανατρέψουν το αστικό καθεστώς και θα δημιουργήσουν τη δική τους εξουσία.
13. Η επανάσταση θα έχει σοσιαλιστικό χαρακτήρα. Θα είναι προλεταριακή από την σκοπιά του ηγέτη των τάξεων που θα την πραγματοποιήσουν και λαϊκή αν την δούμε στο εύρος των δυνάμεων που θα συμμετέχουν σε αυτή. Η επανάσταση αυτή θα υποχρεωθεί να λύσει πολλά ανεκπλήρωτα και υπερώριμα αστικοδημοκρατικά προβλήματα ταυτόχρονα με το κεντρικό πρόβλημα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Ο στόχος αυτός όσο κι αν είναι υπερώριμος από την σκοπιά των αντικειμενικών προϋποθέσεων είναι στο χειρότερο σημείο της ιστορίας του εργατικού κινήματος από την σκοπιά των υποκειμενικών προϋποθέσεων. Είναι δηλαδή υπερώριμος ιστορικά αλλά εντελώς ανώριμος πολιτικά. Τις αιτίες τις συνοψίσαμε στην αρχή. Η εργατική τάξη κι ο εργαζόμενος λαός δεν πείθονται από την πολιτική της αστικής τάξης αλλά δεν έχουν διέξοδο. Το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση, θεωρητική, συνδικαλιστική και πολιτική και αυτή του η κρίση γίνεται ακόμη χειρότερη από τον δραματικά αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων διεθνώς. Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει.
14. Άμεσος και μεσοπρόθεσμος στόχος των κομμουνιστών είναι και πρέπει να είναι η αναγέννηση του εργατικού κινήματος και του κόμματος της εργατικής τάξης για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της τάξης μέσα στον καπιταλισμό, για την σοσιαλιστική επανάσταση και την κοινωνική αλλαγή. Η αναγέννηση του εργατικού κινήματος είναι δυνατή μόνο στη βάση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη στους χώρους όπου ζει και εργάζεται, στη βάση των αγώνων για την ικανοποίηση των ζωτικών αιτημάτων τους, οικονομικών και πολιτικών και μαζί των αιτίων που τα δημιουργούν. Στρέφεται όχι μόνο εναντίον των κυβερνήσεων και του αστικού πολιτικού κόσμου, αλλά συνολικά εναντίον της αστικής τάξης και του κρατικού μηχανισμού, εναντίον της εξάρτησης και των συμμαχιών της χώρας. Είναι αγώνας οικονομικός, πολιτικός και ιδεολογικός που συνολικά φωτίζει το σύνολο των κακοδαιμονιών του λαού και δίνει με ενάργεια την προοπτική οριστικής λύσης τους. Η αναγέννηση του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο από τους ίδιους τους εργάτες.
Καθήκον των κομμουνιστών, σε συνεργασία με κάθε δύναμη που έχει τον ίδιο στόχο, είναι να βοηθήσουν της εργατική τάξη να οργανωθεί εκ νέου, να πάρει τα εργατικά σωματεία και τις εργατικές οργανώσεις στα χέρια της, να τσακίσει την αστική γραφειοκρατία που λυμαίνεται τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τις έχει πλήρως αποστεώσει. Η λύση δεν βρίσκεται στην δημιουργία κόκκινων συνδικαλιστικών οργανώσεων αλλά στην ενεργοποίηση των ήδη υπαρχόντων σε δημοκρατική βάση και στην δημιουργία νέων εκεί που δεν υπάρχουν κι εκεί που χρειάζονται.
15. Στους αγώνες κινητοποιούνται και δρουν ευρύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, στη δράση σφυρηλατείται η αγωνιστική συμπεριφορά και η βάση για τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης των εργατών. Με την επεξεργασία και τη διεκδίκηση αιτημάτων που συσπειρώνουν το σύνολο της εργατικής τάξης και με την ανάδειξη της αντίθεσης συνολικά των εργατών απέναντι στην αστική τάξη και το κράτος της πού είναι η βασική πηγή των προβλημάτων τους σε σχέση με άλλες αντιθέσεις που τη διαιρούν προωθείται η ενότητα της εργατικής τάξης. Μέσα στους αγώνες με τα κατάλληλα συνθήματα, την αναγκαία τακτική και την ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ των εργατών και των υπολοίπων στρωμάτων προωθείται η κοινωνική συμμαχία.
Η ανάπτυξη των αγώνων, η κινητοποίηση ευρύτερα των εργαζομένων φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη συμμαχίας μεταξύ των κοινωνικών δυνάμεων, απολύτως αναγκαία που όμως δεν αρκεί, αφού η ευρεία παρουσία των εργαζομένων στους κοινωνικούς αγώνες φέρνει την αναγκαιότητα συνεννόησης και κοινής δράσης των πολιτικών δυνάμεων που τους εκφράζουν. Κοινωνική και πολιτική συμμαχία εκ των πραγμάτων πάνε μαζί, η κοινωνική συμμαχία, που πραγματοποιείται μέσα στο λαό και είναι το καθοριστικό στοιχείο φέρνει την αναγκαιότητα της πολιτικής συμμαχίας. Οι ανάγκες συντονισμού των αγώνων και καθοδήγησης τους δημιουργούν την ανάγκη συγκρότησης οργανωμένου κοινωνικοπολιτικού μετώπου.
16. Η αναγέννηση του κόμματος της εργατικής τάξης δεν μπορεί να γίνει σε καμία άλλη βάση παρά μόνο στη βάση του μαρξιστικού-λενινιστικού κόμματος νέου τύπου. Η ιστορική πείρα του εικοστού αιώνα απέδειξε ότι όλες οι επαναστάσεις αυτής της περιόδου είχαν οδηγό τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία και εμπνεόταν από τη σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία, όλες αναπτύχθηκαν με βάση τη λενινιστική στρατηγική. Φορέας του μαρξισμού και του λενινισμού, της θεωρίας και της επαναστατικής στρατηγικής δεν θα είναι ένα οποιοδήποτε εργατικό κόμμα ή κόμμα μικροαστικού χαρακτήρα αλλά ένα κόμμα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στο σύνολο της και παράλληλα διαμορφώνει τους όρους της νίκης της. Είναι το κόμμα νέου τύπου. Η προηγούμενη εμπειρία αυτού του κόμματος στην Ελλάδα και διεθνώς, τα λάθη και οι αδυναμίες που το έκαναν να παρεκκλίνει από τον χαρακτήρα και τους σκοπούς του, ακόμη και να μετατραπεί στο αντίθετό του, δεν καθιστούν το κόμμα αυτό παρελθόν. Καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να ξαναδημιουργηθεί χωρίς στρεβλώσεις και μεταλλάξεις του παρελθόντος.
Το εργατικό κίνημα έχει τεράστια ιστορία επαναστατικών αγώνων, πετυχημένων και αποτυχημένων αλλά και ιστορία διαιρέσεων και αδυναμιών στο εσωτερικό του. Η κριτική εξέτασή τους και η αφομοίωση των διδαγμάτων που προκύπτουν αποτελούν την μόνη ικανή συνθήκη για να αποκτήσει η εργατική τάξη κόμμα ικανό να την οδηγήσει στην ιστορική της αποστολή. Χωρίς αυτό το κόμμα είναι αδύνατο να δημιουργηθεί το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που χρειάζεται σήμερα για την προώθηση των άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων της εργατικής τάξης, για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής.
17.Ο Εργατικός Αγώνας υπάρχει για να συμβάλει με όλες τις δυνάμεις του σε όλους τους προαναφερόμενους σκοπούς. Εκεί αφιερώνει και θα αφιερώσει όλες τις δυνάμεις του. Όσο πιο ισχυρός είναι ο Εργατικός Αγώνας τόσο περισσότερο θα μπορεί να συμβάλει στην αναγέννηση του εργατικού κινήματος και του κομμουνιστικού κόμματος, να λειτουργεί καταλυτικά στην υπεράσπιση της μαρξιστικής λενινιστικής θεωρίας, της ιστορίας και των παραδόσεων του κομμουνιστικού κινήματος και του ΚΚΕ, στην διαμόρφωση των προϋποθέσεων για την επαναστατική αλλαγή.
Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους και σκοπούς ο Εργατικός Αγώνας καλεί τους κομμουνιστές, τους πρωτοπόρους εργάτες και εργαζόμενους και κυρίως τη νεολαία να το στηρίξουν, να ενισχύσουν τις δραστηριότητες του και να συμπαραταχθούν μαζί του, να πυκνώσουν τις γραμμές του, να δημιουργήσουν οργανώσεις του σε όλες τις πόλεις της χώρας.
Δεκέμβρης 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου