ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ «Αυτονόητα»

«Απαντάμε στις ανάγκες τού σήμερα δρομολογώντας μεταρρυθμίσεις τού αύριο», έλεγε τη Δευτέρα από το υπουργικό συμβούλιο ο πρωθυπουργός και το ίδιο βράδυ δήλωνε πως η απόφαση του Γιούρογκρουπ δείχνει ότι «η αφοσίωσή μας στις μεταρρυθμίσεις είναι ακλόνητη».

Επιβεβαιώνεται έτσι πως «η πανδημία είναι ευκαιρία» για την κυβέρνηση ώστε να δρομολογήσει μέτρα που από καιρό περιμένουν στα συρτάρια του κεφαλαίου και να επιταχύνει άλλα, με το βλέμμα καρφωμένο στο «αύριο», στην προσπάθεια να φορτώσουν την καπιταλιστική κρίση στο λαό, για να ανακάμψουν τα κέρδη των καπιταλιστών, να ανοίξουν και νέα πεδία κερδοφορίας για τους ομίλους.

Γι' αυτές τις «ανάγκες» μιλάνε. Τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων να «ξεσαλώνουν» σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων, της υγείας και της ζωής του λαού ικανοποιούν νομοσχέδια σαν κι αυτά που παρουσιάστηκαν στο υπουργικό συμβούλιο, που προβλέπουν ότι οι «επενδυτές» πρώτα θα ανοίγουν επιχειρήσεις με μια απλή γνωστοποίηση και χωρίς να δίνουν λογαριασμό, και στο «αόριστο μέλλον» θα ελέγχονται με το γνωστό νομοθετικό πλαίσιο - «σουρωτήρι» που έχουν διαμορφώσει όλες οι κυβερνήσεις.

Τις «ανάγκες» των τραπεζών, όπως και συνολικά των ομίλων για πρόσβαση σε φτηνό δανεισμό, έρχονται να υπενθυμίσουν οι «συστάσεις» του Γιούρογκρουπ για συμπλήρωση του νομοθετικού πλαισίου, για να εξαπολυθεί το νέο πογκρόμ πλειστηριασμών και εκβιασμών στα λαϊκά σπίτια.

Αυτές τις «ανάγκες» και όχι τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων έρχεται να ικανοποιήσει λοιπόν ο αντιλαϊκός προγραμματισμός για την επόμενη περίοδο, που συμπληρώνει τα όσα ήδη έχει περάσει η κυβέρνηση αλλά και τα υπόλοιπα τερατουργήματα, με πρώτο πρώτο τον νόμο για 10ωρη δουλειά, με 200 ευρώ μισθό και την προσπάθεια να μπουν στο «γύψο» τα συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Αυτό είναι και το εφιαλτικό για τον λαό «όραμα» που περιγράφει στο σχέδιό της η «επιτροπή Πισσαρίδη», όπου οι φιλόδοξοι στόχοι για αύξηση επενδύσεων, του ΑΕΠ, της παραγωγικότητας, για τον λαό μεταφράζονται σε νέα μέτρα για την ένταση της εκμετάλλευσης, συνέχιση των ασφαλιστικών ανατροπών, κατάργηση της όποιας προστασίας των ανέργων είχε απομείνει, νέα χτυπήματα σε αυτοαπασχολούμενους και επαγγελματίες.

Μαζί με τη συνέχιση της φοροληστείας στο λαό για τη φοροασυλία του κεφαλαίου, την προώθηση του «επιτελικού» ακόμα πιο εχθρικού στις λαϊκές ανάγκες αστικού κράτους, τη διαμόρφωση υποδομών για τους στόχους της αστικής τάξης, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή ανάπτυξη στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Αποτελούν όμως και τις «σταθερές» όλων των αστικών κομμάτων, και πρώτα πρώτα βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ, που με βάση αυτούς τους άξονες που υπηρέτησε ως κυβέρνηση, κάνει σήμερα «εποικοδομητική» αντιπολίτευση, ζητώντας περισσότερα και νωρίτερα για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Και βέβαια, καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του λαού η αντιπαράθεση για το από ποια «τσέπη» θα πληρώσει ο λαός τον βαρύ λογαριασμό, αν θα είναι τώρα ή αργότερα, ανάλογα με τις επιλογές που καθορίζονται από τα συμφέροντα και τις προτεραιότητες της αστικής τάξης.

Αντίθετα, και αυτή η συζήτηση παρουσιάζει τα συμφέροντα και τις μεταρρυθμίσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου με τον μανδύα των «αυτονόητων», τα οποία δεν σηκώνουν δεύτερη κουβέντα από τον λαό, πέρα από επιμέρους παρατηρήσεις για τους ρυθμούς και τη συζήτηση για το ποιος θα κάθεται στο τιμόνι του διαχειριστή.

Αυτά τα «αυτονόητα» και τις προτεραιότητες του κεφαλαίου που τον έφεραν ως εδώ, είναι όμως που πρέπει να αμφισβητήσει ο λαός με την οργανωμένη πάλη του, διεκδικώντας την ικανοποίηση των δικών του αναγκών.