ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Για Εργατική Διέξοδο Από Την Κρίση : Με Τη Στρατηγική Του Σοσιαλισμού Από Τα Κάτω

Φτάνουμε στο τέλος μιας χρονιάς δραματικής, σημαδεμένης από τις τραγικές αποτυχίες του συστήματος μπροστά στην πανδημία αλλά και από τα εκρηκτικά ξεσπάσματα της οργής ενάντια στον φονικό κυνισμό της άρχουσας τάξης.

Τίποτα δεν συμβολίζει πιο προκλητικά την κατάντια του εγκληματικού καπιταλισμού από τον αδιανόητο συνδυασμό των ρεκόρ: ρεκόρ θανάτων από κορονοϊό ταυτόχρονα με ύψη-ρεκόρ στα διεθνή χρηματιστήρια. Αλλά υπάρχουν και τα εργατικά ρεκόρ: Διακόσια πενήντα εκατομμύρια απεργοί στη μεγαλύτερη γενική απεργία της Ινδίας, ασταμάτητες διαδηλώσεις στους δρόμους της Γαλλίας, νίκη της αντίστασης στη χούντα της Βολιβίας…

Εδώ, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που έτρεξε να πανηγυρίσει ότι αντιμετώπισε επιτυχημένα την πανδημία και κατάφερε να ξανανοίξει τον τουρισμό, κλείνει τη χρονιά με καραντίνα τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Και επισφραγίζει την αποτυχία της ψηφίζοντας προϋπολογισμό που μειώνει τις δαπάνες για την Υγεία την ώρα που η πληρότητα στις ΜΕΘ πλησιάζει στο 100%.

Αντιστάσεις  

Αλλά και εδώ υπάρχει η άλλη όψη, όσο κι αν προσπαθούν ο Μητσοτάκης και ο Χρυσοχοΐδης να την πνίξουν με τη χειρότερη αστυνομική εξόρμηση από τον καιρό της Χούντας. Στις 7 Οκτώβρη, στις 17 Νοέμβρη, στις 6 Δεκέμβρη, η εξόρμησή τους δέχτηκε αλλεπάλληλα χαστούκια από τις αντιστάσεις των εργατών και της νεολαίας. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία συνεχίζουν απτόητοι να δίνουν μάχες για να σώσουν ζωές όχι μόνο στις ΜΕΘ και στις κλινικές τους αλλά και με τις απεργίες τους και τις συγκεντρώσεις στις πύλες των νοσοκομείων διεκδικώντας την εργατική εναλλακτική: λεφτά για την Υγεία, όχι για εξοπλισμούς και την αστυνομία.

Η κλιμάκωση και η γενίκευση αυτών των αγώνων είναι η ελπίδα που ανοίγεται μπροστά μας. Η επιλογή Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα γίνεται όλο και πιο επιτακτική όσο ο καπιταλισμός βυθίζεται στην πολύπλευρη κρίση του καταστρέφοντας όλο και περισσότερες ζωές. Είναι ώρα να θυμηθούμε τις επαναστατικές φωνές που ανάδειξαν ιστορικά αυτή τη μεγάλη επιλογή και να παλέψουμε με οδηγό τη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. 

Φέτος έκλεισαν 200 χρόνια από την γέννηση του Ένγκελς, του «στρατηγού» του επιστημονικού σοσιαλισμού. Λίγο πριν γράψουν μαζί με τον Μαρξ το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, φρόντισαν να ξεκαθαρίσουν την προοπτική μας, απαντώντας προκαταβολικά στις συκοφαντίες των αστών με τα παρακάτω λόγια: 

«Δεν είμαστε από εκείνους τους κομμουνιστές που επιδιώκουν να καταπνίξουν την προσωπική ελευθερία, εκείνους που θα ήθελαν να μετατρέψουν τον κόσμο σε τεράστιο στρατόπεδο ή σε γιγάντιο εργοτάξιο. Ασφαλώς υπάρχουν ορισμένοι κομμουνιστές που με ελαφριά τη συνείδηση αρνούνται να αποδεχθούν την προσωπική ελευθερία και θα ήθελαν να την εκτοπίσουν από τον κόσμο επειδή θεωρούν ότι αποτελεί εμπόδιο για την πλήρη αρμονία. Εμείς δεν επιθυμούμε να ανταλλάξουμε την ελευθερία με την ισότητα. Είμαστε βέβαιοι ότι σε καμιά κοινωνία δεν θα είναι η προσωπική ελευθερία τόσο εξασφαλισμένη όσο σε μια κοινωνία στηριγμένη στην κοινοκτημοσύνη» (Kommunistische Zeitschrift 1847)

Ο καπιταλισμός στον κατήφορό του είναι ένα σύστημα που παριστάνει ότι αν θυσιάσουμε τις ελευθερίες μας θα σώσουμε τις ζωές μας. Η πάλη για την εργατική εναλλακτική είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ.