Δώδεκα Χρόνια Μετά : Το Μέλλον Σκοτεινό. Να Το Φωτίσουν Οι Αγώνες Μας!

 

Δώδεκα χρόνια πέρασαν από την κρατική δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Και όμως το σύστημα συνεχίζει και εντείνει την πολιτική του θανάτου απέναντι στη ζωή των νέων. 

Καθημερινά ο λαός μετράει νεκρούς από την πανδημία. Φοβόμαστε για την υγεία τη δική μας και των οικογενειών μας, αφού η δολοφονική πολιτική του συστήματος μας αφήνει πλήρως εκτεθειμένους σε χώρους εργασίας και ΜΜΜ, χωρίς καμία ενίσχυση του συστήματος υγείας, χωρίς δωρεάν τεστ. Είναι τόσο θρασείς που τις εγκληματικές τους ευθύνες τις φορτώνουν συνεχώς στην «ατίθαση» νεολαία, η οποία στην πραγματικότητα πληρώνει με παρατεταμένο εγκλεισμό και στέρηση σειράς δικαιωμάτων την κυβερνητική πολιτική.

Πέταξαν χιλιάδες από εμάς στην ανεργία, ενώ οι «τυχεροί» που δουλεύουν ακόμη, βιώνουν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Την ίδια ώρα που ο λαός πεθαίνει και τον απολύουν φέρνουν το νομοσχέδιο Βρούτση και την έκθεση Πισσαρίδη για να επιβεβαιώσουν πως στην «κανονικότητα» που έχουμε μπροστά μας δεν χωράει οκτάωρο, Κυριακάτικη αργία, υπερωριακή αμοιβή, ασφάλιση και άλλα εργασιακά δικαιώματα.

Η εφαρμογή της τηλεκπαίδευσης καθημερινά αποδεικνύεται ένα μεγάλο φιάσκο στο οποίο μόνο η κυβέρνηση πιστεύει πλέον. Το δικαίωμα των παιδιών από λαϊκές οικογένειες σε δωρεάν εκπαίδευση καταργείται με κάθε ευκαιρία: τράπεζα θεμάτων και βάσεις για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια, διαγραφές φοιτητών και ταξικοί φραγμοί, ώστε να πεταχτούν εκτός εκπαίδευσης όσο περισσότεροι γίνεται.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση θέλει να μας βάλει στο χακί από τα 18 και για 12 μήνες, ώστε να μας μάθει από νωρίς πώς να υποτασσόμαστε, πως να σκοτώνουμε, και πως αξίζει να σκοτωθούμε για τα συμφέροντα άλλων. Αυτό επιτάσουν οι ορέξεις των ιμπεριαλιστών για πόλεμο αλλά και της «δικής» μας αστικής τάξης για ανταλλάγματα δια της υποθήκευσης του μέλλοντός μας.

Αν έχουν έτσι τα πράγματα, το δίλημμα είναι ένα:

Θα συνηθίσουμε την επίθεση στα δικαιώματα μας σε ΣΠΟΥΔΕΣ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ-ΖΩΗ ή θα βγούμε στον δρόμο της αντίστασης και της διεκδίκησης;

To ντελίριο καταστολής το οποίο βιώνουμε δείχνει πως αυτοί που μας εξουσιάζουν φοβούνται τις αντιδράσεις μας. Για αυτό θωρακίζονται, κόβουν πρόστιμα και τρομοκρατούν, εξοπλίζουν και άλλους υποψήφιους δολοφόνους με στολή και τους δίνουν το ελεύθερο να καταστείλουν όποιον τολμάει να αντιδρά και να διαδηλώνει. Για αυτό αναβαθμίζουν στρατό και αστυνομία και δεν προσλαμβάνουν ούτε ένα γιατρό ή νοσοκόμο, δεν κάνουν τίποτα για τις δημόσιες συγκοινωνίες που στοιβαζόμαστε κατά εκατοντάδες. Οι επιθέσεις σε πλατείες, η κατάργηση του Ασύλου, η θέσπιση πανεπιστημιακής αστυνομίας, η χουντικής κοπής απαγόρευση συναθροίσεων ενόψει του Πολυτεχνείου και της απεργίας στις 26/11 και της 6ης Δεκέμβρη δείχνουν πως το σύστημα δημιουργεί για μας μια μαύρη προοπτική και προσπαθεί να μας την επιβάλει με την φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωης. Δεν είναι τυχαίο πως πρόσφατα οι δολοφόνοι του Αλέξη έπεσαν στα μαλακά. Όπως στα μαλακά έπεσαν και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, όπως παλιότερα στα μαλακά έπεσαν οι δολοφόνοι του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά και του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα. Το σύστημα αυτό προστατεύει τους φυλακές του. Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του χαϊδεύουν τους δήμιους της νεολαίας, προετοιμάζοντας νέο γύρο επίθεσης εναντίον της.

Για μια γενιά δίχως μέλλον, οι αγώνες δεν είναι πολυτέλεια που μπορούμε να φυλάξουμε «για μετά». Είναι σημερινή, ζωτική ανάγκη, στην οποία θα πρέπει να συμβάλλουμε όλοι. Η επίθεση στα δικαιώματα μας δεν θα σταματήσει ούτε αυτόματα, ούτε μέσω της ανάθεσης σε κάποιον «σωτήρα». Η ζωή και τα δικαιώματα μας είναι στα δικά μας χέρια και ο μόνος τρόπος να τα υπερασπιστούμε είναι στον δρόμο!