ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ “Ετούτης Της Κυβέρνησης Τελειώνουνε Οι Μέρες”

Για άλλη μια φορά, ο Χρυσοχοϊδης και ο Μητσοτάκης παριστάνουν ότι δεν κατάλαβαν τι σημαίνουν οι κινητοποιήσεις που έγιναν στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου κόντρα στις αστυνομικές απαγορεύσεις. Προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους ή μάλλον πίσω από το “δάχτυλο” του κορονοϊού. Χρειάζεται να θυμίσουμε και να θυμηθούμε τι έπαθε η τότε κυβέρνηση του Καραμανλή και της αδερφής του Μητσοτάκη.

Το σύνθημα των εξεγερμένων στις μέρες του Αλέξη τον Δεκέμβρη του 2008 έλεγε “Στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες, ετούτης της κυβέρνησης τελειώνουνε οι μέρες”. Όταν η κυβέρνηση ξεπέρασε τον αρχικό πανικό της και τις σκέψεις για επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης, άρχισε να παριστάνει ότι ξαναπήρε τον έλεγχο και η ζωή συνεχίζεται σαν να μην είχε γίνει τίποτα.

Αλλά αυτό το τροπάρι κράτησε μόνο λίγους μήνες. Η οικονομική κρίση άρχισε να αγριεύει και ο Καραμανλής αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι το “βαρύ κοινωνικό κλίμα” δεν επιτρέπει στην κυβέρνησή του να πάρει τα σκληρά μέτρα που απαιτούσαν οι τραπεζίτες και οι τότε επερχόμενες τρόικες. Αναγκάστηκε να πάει σε πρόωρες εκλογές και τις έχασε πανηγυρικά. Όσο για το ΠΑΣΟΚ που τις κέρδισε, έκτοτε αγνοείται η τύχη του...

Πολιτική απομόνωση

Ο διευθυντής της Εργατικής Αλληλεγγύης προσάγεται από την αστυνομία

Ασφαλώς, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Αλλά υπάρχουν κάποια στοιχεία που καθορίζουν τις εξελίξεις. Το πρώτο είναι η πολιτική απομόνωση της κυβέρνησης Μητσοτάκη που γίνεται όλο και πιο έντονη αυτόν τον καιρό. Η εγκληματική αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας αλληλοτροφοδοτείται με την κατακραυγή ενάντια στον αστυνομικό τσαμπουκά του Χρυσοχοϊδη. Όσο πιο πολύ οι τραγωδίες των θανάτων από τον κορονοϊό και οι ελλείψεις στα νοσοκομεία ξεσκεπάζουν τις κομπίνες του κάθε Κικίλια, τόσο πιο εξοργιστικές γίνονται οι κυβερνητικές δικαιολογίες ότι τάχα οι μπάτσοι φροντίζουν για τη δημόσια Υγεία.

Ταυτόχρονα, οι οικονομικές εξελίξεις φέρνουν ξανά στο προσκήνιο την ανάγκη του ελληνικού καπιταλισμού για έκτακτα μέτρα. Δέκα χρόνια μετά το πρώτο Μνημόνιο, το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού βρίσκονται ξανά στα επίπεδα που τα άφησε το δίδυμο Καραμανλή-Αλογοσκούφη στις μέρες του Αλέξη. Στις ροζ σελίδες της κυριακάτικης Καθημερινής, το πρωτοσέλιδο σχόλιο μιλάει για το πιο δύσκολο εξάμηνο που έρχεται τους επόμενους μήνες.

Παραφράζοντας τη ρήση του Μαρξ για το πώς επαναλαμβάνεται η ιστορία, μπορούμε να πούμε ότι η σημερινή τραγωδία ίσως κάνει το πέρασμα από τον Καραμανλή στον ΓΑΠ να μοιάζει με φάρσα. Φουντώνει ένα κύμα εργατικής οργής που κουβαλάει μαζί του και την εμπειρία από τους αγώνες των τελευταίων δέκα χρόνων. Αυτή τη φορά η Αριστερά που παλεύει για την ανατροπή του συστήματος της κρίσης και της πανδημίας, η επαναστατική αριστερά μπορεί και πρέπει να βοηθήσει ώστε η εργατική τάξη να προχωρήσει νικηφόρα. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του ΣΕΚ που περάσαμε την Κυριακή κρατούμενοι στο Αλλοδαπών(!) γιατί δεν “συμμορφωθήκαμε με τις υποδείξεις”, φύγαμε αποφασισμένοι περισσότερο από ποτέ να παλέψουμε για την εργατική διέξοδο από τα αίσχη της παράταξης των δολοφόνων.