Βασικά αποσπάσματα από την Απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ για τη Κομμουνιστική Απελευθέρωση, 20 Δεκεμβρίου 2020
1. Η Ελλάδα στο 2ο κύμα της πανδημίας
β) Στη διάρκεια της πανδημίας το βασικό όπλο των κυβερνήσεων ήταν το lockdown με ανοιχτή την βιομηχανική παραγωγή. Οι καταστροφικές ανεπάρκειες αυτής της πανάκειας φάνηκαν στο β' κύμα που σαρώνει την ΕΕ από άκρη σε άκρη. Η οικονομική πολιτική με το περίφημο "πακέτο ανάκαμψης" συνδυάζει όλα τα τοξικά για την εργασία εργαλεία που μονότονα και δογματικά χρησιμοποιεί η ΕΕ για κάθε κρίση, που τη βλέπει σαν ευκαιρία για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου: κονδύλια περιορισμένα και με χρονοκαθυστέρηση που πάνε σε επιδότηση συγκεκριμένων κλάδων και διευκόλυνση του κεφαλαίου, αλλά όχι της υγείας, μνημονιακά προγράμματα καθώς μπαίνει η προϋπόθεση των "μεταρρυθμίσεων" και της δημοσιονομικής προσαρμογής για την εφαρμογή τους (δηλαδή η οικονομική λεηλασία), νέα δάνεια που απογειώνουν το χρέος. Ο εθνικισμός των εμβολίων και η απουσία της συνεργασίας του επιστημονικού δυναμικού της ΕΕ για την αντιμετώπιση της πανδημίας με ευθύνη των κυβερνήσεων, έρχεται να θυμίσει ότι η "ενωμένη Ευρώπη" είναι ένας δηλητηριώδης μύθος και η ευπιστία έχει σκληρό τίμημα.
γ) Αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής στην Ελλάδα είναι η σημερινή δραματική κατάσταση των 4.000 και πλέον θανάτων και των εκατοντάδων διασωληνωμένων καθημερινά. Η Κυβέρνηση και συνολικά το σύστημα όπως και ο διεθνής καπιταλισμός έχουν στρέψει όλα τα φώτα στην έλευση του εμβολίου. Ωστόσο ακόμα και το πιο αποτελεσματικό εμβόλιο δεν αρκεί. Χρειάζεται η παράλληλη στήριξη και αναβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας. Ειδικά όταν μιλάμε για εμβόλια τα οποία δημιουργήθηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα και χωρίς να υπάρχει επαρκής χρόνος αξιολόγησης των αποτελεσμάτων και συνεπειών τους συγκριτικά με προηγούμενες περιπτώσεις. Στεκόμαστε καταρχάς θετικά απέναντι στη λειτουργία των εμβολίων, σημειώνουμε πως μπορούν να αποτελέσουν ένα όπλο στην μάχη κατά του κορονοϊού, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως εγκαταλείπουμε το πεδίο της κριτικής και του ελέγχου, απέναντι στις επιλογές των πολυεθνικών και των κυβερνήσεων.
δ) Τo lockdown απέτυχε να αντιμετωπίσει και να τιθασεύσει την πανδημία και στην Ελλάδα και στις περισσότερες χώρες, ιδιαίτερα του δυτικού, καπιταλιστικού κόσμου που το εφάρμοσαν. Τα κρούσματα, οι νοσηλείες, τα βαριά περιστατικά, οι θάνατοι αυξήθηκαν, δεν μειώθηκαν και αυτό συμβαίνει γιατί είναι ένα lockdown:
1) με ταξική, αντεργατική στόχευση, επιλεκτικό, προσαρμοσμένο στις προτεραιότητες, τη στρατηγική, τις αναδιαρθρώσεις και τα όρια του διεθνοποιημένου, ολοκληρωτικού καπιταλισμού και του αστικού κράτους. Που έβαλε την καπιταλιστική οικονομία, τις επιδιώξεις του ελληνικού καπιταλισμού και τις ανάγκες του αστικού κράτους πάνω από την υγεία, την ελευθερία και την εκπαίδευση του πληθυσμού. Ένα lockdown ανοχής και πριμοδότησης-συγκάλυψης της εργοδοτικής υγειονομικής ασυδοσίας στους χώρους εργασίας.
2) που επιτρέπονται όλες οι δραστηριότητες των ισχυρών τμημάτων του κεφαλαίου και των μεγάλων αλυσίδων στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα και όχι μόνο αυτές που αφορούν βασικά αγαθά. Ενώ αντίθετα εμποδίζεται η λειτουργία των μικρομάγαζων σε μια σειρά κλάδους και η λειτουργία χώρων πολιτισμού. Το κύριο εκκολαπτήριο της επιδημίας είναι οι χώροι εργασίας και τα ΜΜΜ που χρησιμοποιούν αναγκαστικά και καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενοι για να μετακινηθούν προς και από τους χώρους εργασίας.
3) που προσανατολίζεται στη διάλυση της δια ζώσης εκπαιδευτικής διαδικασίας με τεράστιες επιπτώσεις στη μορφωτική, ψυχολογική, πολιτιστική, κοινωνική ανάπτυξη και συλλογική συνείδηση της νεολαίας.
4) καταστολής και περιορισμού του ελεύθερου χρόνου της εργατικής τάξης με εξάντληση της αυστηρότητας στις διαδηλώσεις, τον αθλητισμό, τη βόλτα για καθαρό αέρα, τις κοινωνικές συναθροίσεις με όλα τα μέτρα υγειονομικής προστασίας. Ένα lockdown υποκριτικό που τα βάζει με τον εχθρό λαό και όχι με τον ιό.
5) τυχοδιωκτικό και επικίνδυνο διότι με τον εγκλεισμό και την απαγόρευση κυκλοφορίας στον ελεύθερο χρόνο του ατόμου, φέρνει μέσω ενός ατελέσφορου φαύλου κύκλου τη μόλυνση και την αναπαραγωγή ικανής ποσότητας ιϊκού φορτίου εντός του οικογενειακού πυρήνα, ιδιαίτερα αυτών που ζουν σε μικρές και καθόλου ευρύχωρες κατοικίες.
6) που αποτελεί φυσική συνέπεια του καταστροφικού επιδημιολογικού μοντέλου που ακολουθεί η χώρα από την άνοιξη. Που δεν βασίζεται στη σχεδιασμένη καθολική ιχνηλάτηση διαρκείας με πολλά επαναλαμβανόμενα δωρεάν τεστ σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού και στα εντοπισμένα στοχοποιημένα εντός κοινότητας περιοριστικά μέτρα, με βάση κάθε φορά τα συγκεκριμένα δεδομένα της σχεδιασμένης καθολικής ιχνηλάτησης, αλλά υποτάσσεται διαρκώς σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και σε προπαγανδιστικές ανάγκες τόσο της κυβέρνησης όσο και συνολικά του συστήματος. Που όπως υποτάχτηκε Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο στα συμφέροντα μεγαλοξενοδόχων, διεθνών τουριστικών πρακτορείων, ακτοπλόων και αεροπορικών εταιρειών προκαλώντας την αναζωπύρωση της επιδημίας στην χώρα έτσι και τώρα υποτάσσεται στα συμφέροντα βιομηχάνων, μεγαλοεργοδοτών του τομέα υπηρεσιών, μεγαλοπαραγωγών που απασχολούν εργάτες γης οι οποίοι διαβιούν υπό άθλιες συνθήκες χωρίς καμία υγειονομική ασφάλεια κλπ. Που ανέχτηκε στις σχολικές αίθουσες 30 μαθητές.
7) που στοχοποιεί τη νεολαία και τους ανοιχτούς ελεύθερους χώρους (πλατείες, πάρκα), που έχει αποδειχτεί ότι ελάχιστη συμβολή έχουν στην εξέλιξη της πανδημίας. Απογειώνεται πάλι το υποκριτικό προπαγανδιστικό αφήγημα της ατομικής ευθύνης του κάθε νέου και γενικά του κάθε απλού ανθρώπου για να κουκουλωθούν οι εγκληματικές ευθύνες του κράτους και των μεγαλοεργοδοτών.
8) που χαρίζεται στην εκκλησία, την αστυνομία, το στρατό και άλλους αντιδραστικούς θεσμούς του βαθιού, αστικού κράτους.
9) που γίνεται για να καλύψει τις ανεπάρκειες του ΕΣΥ, την προκλητική ανοχή και ενίσχυση (με «μαυραγορίτικο» πολλές φορές τρόπο) των κλινικαρχών και των πολυεθνικών της φαρμακευτικής βιομηχανίας και του ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού, όπως γίνεται με το εμπόριο των τεστ).
10) που γίνεται για να δικαιολογήσει το έγκλημα της ανυπαρξίας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγειονομικής, ιατρικής και υγειονομικής δημόσιας κάλυψης στην κοινότητα, που αποτελεί ένα από τους πιο κρίσιμους και στρατηγικούς παράγοντες στην αντιμετώπιση μιας επιδημίας.
Η μάχη ενάντια στη διαχείριση της πανδημίας από τη κυβέρνηση παραμένει στη πρώτη γραμμή για το λαϊκό κίνημα και τις πρωτοπόρες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και σύγχρονα κομμουνιστικής αριστεράς.
2. Οι δράσεις για το φετινό Πολυτεχνείο, την απεργία στις 26/11, την 6η Δεκέμβρη και οι εξελίξεις
α). Οι προηγούμενες ημέρες, από την έναρξη του δεύτερου lockdown στις 6/11 μέχρι σήμερα, αποτελούν ένα εξαιρετικά συμπυκνωμένο διάστημα κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων που καθορίστηκαν από την έξαρση της πανδημίας, τις επιθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης ενάντια στον «εχθρό λαό» και την προσπάθεια των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς και πρωτοπόρων τμημάτων του κινήματος να απαντήσουν σε αυτή την επίθεση.
Η κυβέρνηση με αρχικά δική της πρωτοβουλία έβαλε στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης το θέμα των απαγορεύσεων των συγκεντρώσεων αλλά και συνολικά την πολιτική δράση, επιδιώκοντας να αποτρέψει όχι μόνο τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις της φετινής επετείου αλλά να δράσει προληπτικά απέναντι στις τάσεις αμφισβήτησης και έμπρακτης αντίστασης στην πολιτική της και να οικοδομήσει μια βαθύτερη γραμμή αντιμετώπισης των μάχιμων αριστερών ρευμάτων και του ίδιου του κινήματος συνολικότερα. Παράλληλα προσπάθησε να μεταφέρει τη συζήτηση από την εγκληματική πολιτική της στην αντιμετώπιση της πανδημίας στους «ανεύθυνους» διαδηλωτές. Η κυβέρνηση προχωρά σε όλα αυτά με την πλήρη στήριξη των συστημικών ΜΜΕ.
Η επιχείρηση του νόμου και της τάξης της κυβέρνησης με την αστυνομική διαχείριση της πανδημίας εξελίχτηκε με πλήθος παλιών και νέων μορφών, δημιουργώντας μια νέα ποιότητα στην επιτήρηση, τον έλεγχο και την καταστολή, με ένταση, διάρκεια και βάθος: έκδοση ΦΕΚ με απαγορεύσεις συναθροίσεων κατά παράβαση άρθρου του Συντάγματος τους, διατάγματα του Αρχηγού της Αστυνομίας, εφαρμογή του νέου νόμου απαγόρευσης των διαδηλώσεων, καταστολή διαδηλώσεων με χημικά, ξύλο, αλλά και αύρες εκτόξευσης νερού, μαζικές προσαγωγές, συλλήψεις, διώξεις με χαλκευμένες κατηγορίες ή και με την κατηγορία της διέγερσης, οικονομική τρομοκρατία με μπαράζ επιβολής προστίμων (από 7/11 έως και 6/12 επιβλήθηκαν 35.000 πρόστιμα για παραβίαση περιορισμού μετακίνησης και 15.802 για μη χρήση μάσκας ή μη τήρηση προβλεπόμενης απόστασης), χρήση και θεσμοθέτηση βιντεοκαμερών από την αστυνομία για τις διαδηλώσεις, στοχοποίηση - παρακολούθηση γραφείων πολιτικών οργανώσεων. Προληπτική, σύγχρονη και ύστερη άσκηση διώξεων και επιβολή προστίμων για κινηματική δράση, χρησιμοποίηση ασφαλιτών με πολιτικά (εκτός από την παρακολούθηση) και για επιθέσεις στις διαδηλώσεις. Ενώ δημοσιοποιεί την παραγγελία εξελιγμένων συστημάτων παρακολούθησης τηλεφωνικών και ιντερνετικών επικοινωνιών, μεγάλα κονδύλια για ενίσχυση του εξοπλισμού της αστυνομίας και 15.000 νέες προσλήψεις στην αστυνομία.
Η κυβέρνηση με επίγνωση της βαθιάς και αναπτυσσόμενης κρίσης του συστήματος, προβλέπει τη δυνατότητα για μαζικές λαϊκές αντιδράσεις και κλυδωνισμούς στο σύστημα εξουσίας και προετοιμάζεται για αυτές, όσο και για την αντιμετώπιση της αναπτυσσόμενης αμφισβήτησης της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης. Η κυβέρνηση φοβάται τη δυναμική της αντίστασης γιατί γνωρίζει καλά με τι θα βρεθεί αντιμέτωπος ο λαός μετά τα απανωτά lockdown.
Η μαζική ανεργία και η οικονομική καταβύθιση θα ακολουθήσουν τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας. Η κυβέρνηση τρέμει ένα νέο ξέσπασμα λαϊκών αγώνων και για αυτό επιχειρεί να χτυπήσει προκαταβολικά τις πρωτοπορίες της πάλης σήμερα ώστε να ακυρώσει τη συνάντηση τους με την λαϊκή αναπτυσσόμενη διαμαρτυρία. Ο αυταρχισμός δεν στρέφεται ενάντια μόνο στους «φωνακλάδες» (όπως είπε ο Χρυσοχοΐδης), αλλά ενάντια στην πλειοψηφία. Χτυπάνε τους λίγους τώρα για να σωπάσουν οι πολλοί, ώστε να προωθούν ανενόχλητοι καταιγισμό από αντιλαϊκούς νόμους, αντεργατικές αποφάσεις και ρυθμίσεις που ευνοούν το κεφάλαιο. Χαρακτηριστικό είναι πως ως παράνομες αντιμετωπίστηκαν ακόμα και κινητοποιήσεις με χαρακτήρα διαμαρτυρίας ή συμβολικής αντίθεσης, όπως αυτές που πραγματοποιούσε συχνά το ΚΚΕ.
β) Η σταθερή και βαθμιαία οικοδόμηση ενός κράτους τρομοκράτη των λαϊκών διεκδικήσεων και ελευθεριών, με εκμετάλλευση της πανδημίας, τάση που αποκτά διεθνή χαρακτηριστικά, είναι μια έμμεση πλην σαφής έκφραση του χαρακτήρα και του βάθους της κρίσης και των εξελίξεων που έχουμε μπροστά μας και βέβαια των επιλογών των αστικών τάξεων. Έρχεται σε συνέχεια της διαρκούς αντιδημοκρατικής εκστρατείας του ολοκληρωτικού καπιταλισμού των τελευταίων χρόνων, αλλά όπως φαίνεται, για μια ακόμη φορά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια καμπή των εξελίξεων. Η καμπή αυτή έχει τη βάση της στο βάθος της κρίσης και της επιτάχυνσης της από τις βαρύτατες συνέπειες που ήδη αναπτύσσει και θα αναπτύξει περισσότερο το δεύτερο κύμα της πανδημίας και από την επαναφορά των εξεγερτικών διαθέσεων και ξεσπασμάτων που έχουμε δει το τελευταίο χρόνο. Αυτές οι εξεγερτικές διαθέσεις αυξάνουν την ανασφάλεια του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων σχετικά με την υποταγή των λαών στα καπιταλιστικά δόγματα και την προσπάθεια να εφαρμοστούν τα νέα πακέτα αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων χωρίς ή με μειωμένες αντιδράσεις.
Ωστόσο, η επιτάχυνση της αυταρχικής μετάλλαξης της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα και παγκόσμια είναι επίσης αποτέλεσμα της έλλειψης στρατηγικού αντίπαλου με μόνιμο και μαζικό χαρακτήρα, με άλλα λόγια του ΤΙΝΑ, με συνέπεια να διευκολύνονται τα αστικά κράτη να καταστέλλουν αντιστάσεις που δεν αποκτούν μαζική αναφορά.
Ειδικά στην Ελλάδα οι δυσκολίες στο μαζικό κίνημα μετά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η αδυναμία εμφάνισης με μαζικό τρόπο μιας ανατρεπτικής πολιτικής πρότασης με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, ενισχύουν την αλαζονεία της κυβέρνησης, λύνουν τα χέρια της στην εκστρατεία καταστολής.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση της ΝΔ έχει διακηρύξει την πρόθεσή της –την οποία υλοποιεί- να «τελειώνει» με όσες κατακτήσεις του εργατικού-λαϊκού κινήματος έχουν απομείνει (αυτό που ονομάζουν «μεταπολίτευση») και να διαμορφώσει κοινωνικές και ιδεολογικοπολιτικές συμμαχίες με στρώματα που θεωρούν πως «η χώρα χρειάζεται νόμο και τάξη». Πριμοδοτεί την ασύδοτη δράση του κεφαλαίου με μια βιομηχανία εισαγωγής και ψήφισης πλήθους νομοσχεδίων με ταξικό πρόσημο για τη λεηλασία της εργατικής δύναμης, του χώρου, του δημόσιου πλούτου, σχεδιάζει και με το βλέμμα προς το μέλλον.
Όλα αυτά τα στοιχεία συναρθρώθηκαν στις μάχες Πολυτεχνείο 2020, Απεργία 26/11 και 6 Δεκέμβρη. Από αυτή τη σκοπιά το φετινό Πολυτεχνείο συμπύκνωσε πολύ περισσότερα πράγματα από την ετήσια -και πάντα ανάλογα με τις συνθήκες- επικαιρότητα του. Δεν ήταν μόνο μια μάχη ενάντια στην απαγόρευση του από τη κυβέρνηση, αλλά και μια προσπάθεια να αναδειχθεί τι ήταν τελικά αυτή η απαγόρευση, ποιος ο χαρακτήρας και οι επιδιώξεις της. Στην ουσία το Πολυτεχνείο 2020 αποτέλεσε μια πρώτη μεγάλη δοκιμασία χτυπήματος της πρωτοπορίας που αντιστέκεται και δεν υποτάσσεται σε αυτή τη φάση. Είχε μεγάλη σημασία για τις δυνάμεις του συστήματος το χτύπημα αυτό να γίνει ενάντια ειδικά στο πιο εξεγερτικό σύμβολο των τελευταίων 50 χρόνων.
Από αυτή την άποψη η τοποθέτηση μας, όπως και συνολικά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για σπάσιμο της απαγόρευσης ήταν υπεραναγκαία και τελικά καθοριστική για τη διεξαγωγή της μάχης και την συγκρότηση ενός μπλοκ ενάντια στη κυβερνητική γραμμή. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πορεία της αντιπαράθεσης, που φαίνονταν ότι η σύγκρουση αντιπροσωπεύει τη δυναμική του διλήμματος «υποταγή η αντίσταση» στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και όχι μόνο, από την μη διεξαγωγή της πορείας, διάφορα ρεύματα και οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής, εξωκοινοβουλευτικής, ριζοσπαστικής και μαχόμενης αριστεράς αναγκάστηκαν να τοποθετηθούν πιο θαρρετά και για την ανάγκη να γίνει η πορεία ενάντια στην απαγόρευση. Επιβεβαιώθηκε ότι χωρίς αυτή την αποφασιστική τοποθέτηση και στάση δεν θα μπορούσε να υπηρετηθεί ούτε ο σταθμός της απεργίας, ούτε η 6η Δεκέμβρη.
γ) Η απαγόρευση της 17ης Νοέμβρη όπως και της 6ης Δεκέμβρη δεν είχε τα αποτελέσματα της σιγής νεκροταφείου που επεδίωκε η κυβέρνηση και αυτό ήταν επιτυχία για το λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα και ειδικά για τις τάσεις που μέσα στην αριστερά έδωσαν μάχη από την αρχή για να επιτευχτεί αυτό και ειδικά για τις οργανώσεις μας.
Υπήρξε όμως σημαντικό τίμημα, με το χτύπημα των συγκεντρώσεων, τις προσαγωγές, τις συλλήψεις, τα πρόστιμα, αλλά και την επίδειξη της κατασταλτικής δυνατότητας του κράτους, στοιχείο που επιδρά στη συνείδηση των αγωνιστών και δεν πρέπει να υποτιμηθεί καθόλου, όχι βέβαια από την άποψη της υποχώρησης αλλά από αυτή της ανώτερης οργάνωσης. Πλέον άπαντες κατάλαβαν και γνωρίζουν πια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ότι η στάση της κυβέρνησης και του αστικού κράτους απέναντι στους επερχόμενους λαϊκούς αγώνες χρειάζεται μαζική και οργανωμένη αντιμετώπιση. Οι διαφοροποιήσεις στην αντιμετώπιση των απεργιακών συγκεντρώσεων και παρεμβάσεων της 26/11 έδειξε πως και η κυβέρνηση παίρνει υπόψη το συσχετισμό, χωρίς βέβαια να χάνεται η βασική πλευρά της αποτροπής των κινητοποιήσεων. Στις 6 Δεκέμβρη υπήρξε σαφής κλιμάκωση της κρατικής και κυβερνητικής καταστολής με εφαρμογή στην πράξη καθεστώτος πλήρους απαγόρευσης κυκλοφορίας στο κέντρο της Αθήνας. Τα γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα και οι καταγγελίες εκατοντάδες. Οι προσαγωγές, οι συλλήψεις και τα πρόστιμα δεν αφορούσαν μόνο οργανωμένες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς και τμήματα του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, αλλά και απλούς ανθρώπους που επιχείρησαν να καταθέσουν ένα λουλούδι στο τόπο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου ή που απλά κινούνταν στη περιοχή. Κλιμάκωση της καταστολής συνιστούν οι αποκλεισμοί πολιτικών γραφείων, οι μπούκες σε πολυκατοικίες οι προπηλακισμοί δημοσιογράφων κλπ. Παρόλη τη τρομοκρατία κινήθηκε πρωτοπόρο δυναμικό τόσο στο κέντρο της Αθήνας όσο και κυρίως σε γειτονιές όπως και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας αν και λιγότερος από τις 17 Νοέμβρη και με πλήρη απουσία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.
3. Ο κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός
α) Βεβαίως και η κυβέρνηση είχε κόστος από την επίδειξη βαρβαρότητας που επέδειξαν κατ εντολή της οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αλλά και για τις αλλεπάλληλες παραβιάσεις ακόμη και του δικού τους συντάγματος, ειδικά για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Δεν μπορεί για πολύ να κυβερνά με βασικό «επιχείρημα» την αστυνομία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αμφισβητείται με όρους μαζικού πολιτικού κινήματος ή πολύ περισσότερο ότι έχει ανατραπεί ο υπέρ της συσχετισμός και η ηγεμονία της. Η κυβέρνηση έχει ακόμη το πάνω χέρι στο συσχετισμό των δυνάμεων και χαίρει της στήριξης των περισσότερων ΜΜΕ. Ωστόσο έχει τραυματιστεί και χάνει λόγω της αναποτελεσματικής και εγκληματικής της πολιτικής στην αντιμετώπιση της πανδημίας και από την όξυνση των οικονομικών προβλημάτων που έχουν χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να καλυφθούν από τα διάφορα αντίμετρα που έχουν παρθεί. Την κάμψη καταγράφουν ακόμα και τα επίσημα γκάλοπ. Όσο περνά ο καιρός το οικονομικό – κοινωνικό ζήτημα, τα προβλήματα επιβίωσης της εργατικής τάξης, των κατώτερων μεσαίων στρωμάτων (αυτοαπασχολούμενοι, μικροεπαγγελματίες) και πλατιών λαϊκών στρωμάτων θα οξύνονται και η φθορά της κυβέρνησης θα μεγαλώνει.
β) Η κυβέρνηση της ΝΔ διατηρεί το προβάδισμα λόγω και της ανύπαρκτης αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόσφατη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για κατάθεση τροπολογίας για την ειδική οικονομική ενίσχυση της αστυνομίας, μία μόνο ημέρα μετά το κατασταλτικό πογκρόμ της 6ης Δεκέμβρη, δεν υπογραμμίζει μόνο την απόσταση του ΣΥΡΙΖΑ από τον κόσμο που αγωνίζεται, αλλά την συμπολίτευση του στον πυρήνα της αντιδημοκρατικής πολιτικής του αστικού κράτους με «ολίγη» από αντιμετώπιση των «ακροδεξιών θυλάκων». Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε πλήρως την πολιτική των απαγορεύσεων και εντάσσεται στο κυρίαρχο αφήγημα για τους τρόπους αντιμετώπισης της πανδημίας. Στηρίζει την εξωτερική πολιτική υποταγής στις ιμπεριαλιστικές επιλογές και γεωπολιτικής αναβάθμισής της αστικής τάξης. Η συναίνεση που προσφέρει απλόχερα ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα βασικά σημεία της κυβερνητικής πολιτικής, κινούμενος εντός του αντεργατικού-αντιλαϊκού πλαισίου του κεφαλαίου και της ΕΕ, είναι στήριγμα για την κυβέρνηση της ΝΔ. Για αυτούς ακριβώς τους λόγους της βαθύτερης συμφωνίας στο βασικό πλαίσιο, μετατοπίζεται η αντιπαράθεση των δύο πυλώνων του αστικού δικομματισμού π.χ. «στη βίλα του Τσίπρα» και στα «32 σπίτια του Μητσοτάκη».
Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, τόσο για τον καυτό αυτό μήνα όσο και γενικά, εάν υπήρχε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση εξ αρχής, από το σύνολο των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, εξωκοινοβουλευτικής, ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά και ειδικά, λόγω δυνάμεων, του ΚΚΕ. Εάν υπήρχε λογική κινήματος ανατροπής και όχι συμβολικών κινητοποιήσεων και συνεπακόλουθα συμβολής στην ενεργοποίηση των φορέων του μαζικού κινήματος που θα έφερναν σε δυσκολότερη θέση την κυβέρνηση και θα αύξαναν το πολιτικό κόστος για αυτήν. Είναι ακόμη κυρίαρχος ο συνδυασμός υποταγής στα «υγειονομικά πρωτόκολλα» των διορισμένων «ειδικών» της κυβέρνησης με την πραγματική ανησυχία και το φόβο της πανδημίας και τη γενικότερη τάση υποχώρησης και πολιτικής αμηχανίας του τελευταίου διαστήματος που επιδρά στη δυνατότητα κινητοποίησης.
γ) Το ΚΚΕ αν και κινήθηκε ενάντια στην απαγόρευση των συγκεντρώσεων του Πολυτεχνείου (βασικά στην Αθήνα και στα Ιωάννινα) και δέχτηκε χτύπημα γι αυτή του την επιλογή στην οδό Πανεπιστημίου με κατασταλτική επίθεση και μαζικές προσαγωγές, δεν είχε ανάλογη στάση στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας. Στην απεργία της 26/11 δεν επιδίωξε καν απεργιακή συγκέντρωση παρά μόνο συμβολικές κινήσεις στο Υπουργείο Εργασίας στην Αθήνα και συμβολικές απεργιακές περιφρουρήσεις, ενώ στις 6 Δεκέμβρη απείχε από κάθε μορφή κινητοποίησης, κάτι το οποίο δεν δικαιολογείται από τη συνήθη στάση του σχετικά με αυτή την επέτειο, καθώς φέτος ο χαρακτήρας των κινητοποιήσεων ήταν αντικειμενικά διαφορετικός λόγω των απαγορεύσεων. Φαίνεται ότι προκρίνεται μια στάση λελογισμένων και συμβολικών παρεμβάσεων σε κινηματικό επίπεδο σε συνδυασμό με τη πάγια τακτική «ενίσχυσης του κόμματος», λογική που σε αυτή τη φάση και με δεδομένη την επιθετικότητα της κυβέρνησης είναι σε αναντιστοιχία με τις απαιτήσεις της περιόδου, ειδικά όταν το ΚΚΕ έχει τη δυνατότητα κινητοποίησης και επίδρασης σε μαζικούς φορείς του εργατικού κινήματος. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να γίνει πόλος μαχητικής εργατικής και πολιτικής αντιπολίτευσης στη κυβέρνηση.
δ) Στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς είναι θετικό ότι έχουν ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό, σε σύγκριση με την πρώτη καραντίνα, ταλαντεύσεις και λογικές τύπου «Μένουμε Σπίτι» και «θα λογαριαστούμε μετά». Ο ρόλος του ΝΑΡ, της ν.ΚΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι καθοριστικός σε αυτό. Υπάρχει διάθεση κινητοποίησης (χωρίς να έχουν ξεπεραστεί απ΄ όλους οι λογικές του «συμβολικού») και ορισμένη διάθεση κοινής στάσης απέναντι στην κυβερνητική/κρατική καταστολή και λιγότερο πραγματικά κοινής δράσης με όρους κινήματος στην πράξη. Κυριαρχούν ακόμη οι σχεδιασμοί με κέντρο την κάθε οργάνωση. Ούτε από αυτή την πλευρά υπάρχει αντίστοιχη των απαιτήσεων συμβολή στην αναγκαία αντεπίθεση του κινήματος παρά κάποια βήματα.
ε) Το ρεύμα της αναρχίας και αυτονομίας είχε υποβαθμισμένη δράση στις μάχες όλης αυτής της περιόδου, αν εξαιρεθούν ορισμένες δυνάμεις όπως της «εργατικής αυτονομίας», ρεύματος με τις οποίες υπάρχει κοινή δράση ιδίως στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η αδυναμία του αυτή οφείλεται στα βαθύτερα στρατηγικά χαρακτηριστικά του χώρου αυτού. Πρώτο, στην αδυναμία του να κατανοήσει τα χαρακτηριστικά της αστικής πολιτικής στην περίοδο της πανδημίας και της καπιταλιστικής κρίσης και της αναγκαίας απάντησης. Δεύτερο, στην αδυναμία και την άρνηση να χαραχτεί μια πολιτική με μαζικά χαρακτηριστικά και σε επαφή με τις ανάγκες σημαντικών τμημάτων εργατικών-λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας. Τρίτο, στην άρνηση στην λογική της οργάνωσης και της οργανωμένης απειθαρχίας απέναντι στις «ατομικιστικές» και «αυθορμητίστικες» μορφές πάλης που δεν αντέχουν στην κατασταλτική δράση του κράτους αυτής της φάσης. Ρόλο στη παρέμβαση του ρεύματος αυτού έχουν παίξει και τα κατασταλτικά χτυπήματα που έχουν δεχτεί τμήματά του τα τελευταία χρόνια.
Συνολικά η απειθαρχία και το σπάσιμο των κυβερνητικών / κρατικών απαγορεύσεων απαιτεί τόσο την μάχη απέναντι στην υποταγή στην νομιμότητα, όσο και απέναντι στον «αυθορμητίστικο» και αναρχοαυτόνομο κινηματισμό.
στ) Στο κίνημα συνολικά η κατάσταση παραμένει δύσκολη. Παρά την πραγματικά ηρωική σε πολλές περιπτώσεις, κινητοποίηση και παρέμβαση -τόσο δική μας όσο και άλλων ρευμάτων-, ο κόσμος που κινητοποιείται είναι ακόμη περιορισμένος σε πρωτοπόρα τμήματα οργανώσεων και κινηματικών πρωτοποριών. Δύσκολα κινούνται ευρύτερα αγωνιστικά κομμάτια, η επίδραση της καταστολής, του φόβου των διώξεων και των προστίμων είναι εμφανής. Βεβαίως παίζει ρόλο και η έξαρση της πανδημίας, ενώ τα κληρονομημένα προβλήματα της προηγούμενης φάσης σε πολιτικό και κινηματικό επίπεδο δεν έχουν ξεπεραστεί.
Στην απεργία, στις 26/11, που αποφασίστηκε με πρόταση και πίεση των δικών μας δυνάμεων από την ΑΔΕΔΥ, ορισμένα Εργατικά Κέντρα και αρκετά πρωτοβάθμια σωματεία και με απεργοσπαστικό ρόλο των εργοδοτικών και κυβερνητικών παρατάξεων, μεγάλων ομοσπονδιών και της ΓΣΕΕ και γενικά του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, ήταν επιτυχία που διοργανώθηκε κεντρική απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα, ωστόσο δεν έγινε κατορθωτό να γίνει σε άλλες πόλεις. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν μικρότερη και εξαιρετικά αναντίστοιχη σε σχέση με τη σημασία της επίθεσης, αν και σε ορισμένους χώρους υπήρξαν αξιοσημείωτα απεργιακά αποτελέσματα, που δείχνουν δυνατότητες εάν υπάρχει συστηματική παρέμβαση (υγεία, ταχυμετοφορές, συγκοινωνίες κ.α.).
Ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός σε όλα τα επίπεδα των τριτοβάθμιων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ καθώς και των περισσοτέρων ομοσπονδιών και συνδικάτων έχει κηρύξει συνδικαλιστικό lockdown. Βρίσκεται σε γραμμή απόλυτης συναίνεσης με τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και όπως αυτός εκφράζεται από τις κυβερνητικές αποφάσεις και πρωτοβουλίες. Χρησιμοποιούν την πανδημία και τις απαγορεύσεις όχι μόνο για να δικαιολογήσουν αλλά και για να βαθύνουν τη γραμμή συναίνεσης τους και το αναίμακτο πέρασμά της πολιτικής του κεφαλαίου. Αυτή η κατάσταση, συνδυασμένα με τη γραμμή της συμβολικής διαμαρτυρίας του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, αφήνει ισχυρά το αποτύπωμά της στην αδυναμία εργατικής αντεπίθεσης. Την κατάσταση αυτή οξύνει και η μέχρι σήμερα αδυναμία των ταξικών – ανατρεπτικών δυνάμεων και η δική μας να συμβάλλουν σε μετρήσιμα βήματα στη λογική ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος.
Επιβεβαιώνονται όλες οι μέχρι τώρα συνεδριακές μας αποφάσεις για το νέο εργατικό κίνημα και περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι φανερή η ανάγκη της ταξικής και πολιτικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και του αγωνιστικού συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων και συλλογικοτήτων.
Είμαστε, επομένως, σε μια δύσκολη φάση όπου το ζητούμενο είναι να συνενωθούν οι υπαρκτές αντιστάσεις και να εκφραστούν αγωνιστικά οι λαϊκές διαθέσεις σε ανώτερη αγωνιστική μαζική ανατρεπτική λογική, η μόνη ικανή να επιτύχει πιο ισχυρά πλήγματα στο ολοκληρωτικό κυβερνητικό και κρατικό καθεστώς. Αυτό βέβαια συνδέεται με την ενίσχυση της παρέμβασης μιας αριστερής αντικαπιταλιστικής πολιτικής γραμμής και μετωπικής συσπείρωσης.
4. Ειδικά για την δική μας αποτίμηση
α) Δώσαμε μέσα σε είκοσι ημέρες τρεις πολύ σημαντικές μάχες: το Πολυτεχνείο, την απεργία της 26/11 και τις 6 Δεκέμβρη, μάχες που αποτέλεσαν δοκιμασία για τις δυνάμεις μας και την αποτελεσματικότητα μας, σε πρωτοφανέρωτες συνθήκες απαγορεύσεων. Με τη συμβολή και των δυνάμεων μας έγιναν δράσεις -μικρές ή μεγάλες- σε πάρα πολλές πόλεις της χώρας.
Οι οργανώσεις του ΝΑΡ και της νΚΑ από την πρώτη στιγμή αυτής της περιόδου τονίσαμε την ανάγκη να σπάσει η τρομοκρατία και να αμφισβητηθεί στην πράξη η απαγόρευση από το μαχόμενο λαϊκό κίνημα, κάτι που επίμονα παλέψαμε μέσα στους μαζικούς φορείς, και συμβάλλαμε αποφασιστικά στο να επιτευχθεί μια ρωγμή στις απαγορεύσεις. Η πολιτική μας κατεύθυνση για συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων του κινήματος και η διαμόρφωση ενός κρίσιμου κοινωνικοπολιτικού μπλοκ που να μπορεί να αντιπαλέψει και να ανατρέψει τα κυβερνητικά σχέδια ήταν σωστή. Η στάση και η επιμονή μας κατάφερε να επιδράσει ευρύτερα στην μαχόμενη αριστερά και ειδικά σε δυνάμεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δρουν αντιφατικά και φοβικά.
Κινηθήκαμε με ποικιλία μορφών και επιλογών ανάλογα την μάχη, με κριτήριο την έκφραση της αντίστασης, το πολιτικό μήνυμα και το σπάσιμο των απαγορεύσεων στο δρόμο, τη δυνατότητα συσπείρωσης δυνάμεων, την αυτοπροστασία συντρόφων και συναγωνιστών από συντριπτικά κατασταλτικά χτυπήματα.
Είναι πολύ σημαντική η αυταπάρνηση που έδειξε η οργάνωση και το δυναμικό της, κάτι που είχε και επιπτώσεις με προσαγωγές, συλλήψεις και πρόστιμα, γεγονός που η οργάνωση θα αντιμετωπίσει συλλογικά και αποφασιστικά! Πρέπει να τονίσουμε ότι είμαστε από τα ελάχιστα ρεύματα που είχε τέτοια κινητοποίηση σε πανελλαδικό επίπεδο. Συνολικά η δράση μας πρέπει να αποτιμηθεί θετικά μέσα σε ένα δύσκολο συσχετισμό και κλίμα τρομοκρατίας που διαμορφώθηκε που δεν μας άφησαν να προχωρήσουμε ορισμένες πλευρές των δράσεων-παρεμβάσεών μας.
Τα θετικά αυτά βήματα πρέπει να εξοπλίσουν συνολικά τις οργανώσεις μας και να αποτελέσουν κεκτημένο για την δράση μας από εδώ και πέρα. Αναδεικνύεται ότι σε συνθήκες διαρκών απαγορεύσεων, γενικευμένης καταστολής και «ημιπαρανομίας», η ανάγκη ανώτερης οργανωμένης μαζικής δράσης και η διαμόρφωση συγκεκριμένου σχεδίου συγκέντρωσης δυνάμεων και ανατροπής του συσχετισμού είναι το κλειδί. Αναδείχθηκε επίσης η ανάγκη για πιο συγκροτημένη και αποτελεσματική οργάνωση που θα μπορεί στις νέες δύσκολες και απαιτητικές συνθήκες να μπορεί και να λειτουργεί, να υπηρετεί το σχέδιο και τους στόχους της. Έτσι, με συλλογικό και συντροφικό τρόπο, θα υπερβαίνουμε όλοι τις νέες δυσκολίες και τις αδυναμίες λόγω συσχετισμού, που εκφράστηκε και στις γραμμές μας, συχνά αντιφατικά, μαζί με την ανάγκη κινητοποίησης. Η εμπειρία των τελευταίων ημερών πρέπει να μετασχηματίζεται συνεχώς σε αντίστοιχες από πλευράς μας κινήσεις. Οι εμπειρίες αυτών των μαχών πρέπει να αποτελέσουν μια θετική παρακαταθήκη για τις δυνάμεις μας αλλά και ευρύτερα για το μαχόμενο λαϊκό κίνημα στις μάχες του επόμενου διαστήματος
Β) Πέρα από τα θετικά πρέπει να σταθούμε στις αδυναμίες:
Καταρχάς στις πολιτικές. Εμφανίστηκε δυσκολία να λειτουργήσουμε πολιτικά πιο συνολικά και με άνοιγμα όλων των πλευρών μιας αναγκαίας παρέμβασης. Αδυναμία για παράδειγμα να αξιοποιηθεί ο χρόνος πριν το Πολυτεχνείο για το άνοιγμα μιας ευρύτερης συζήτησης έστω και με τους τρόπους που αντιστοιχούν στη κατάσταση. Η διαδικτυακή εκδήλωση του ΝΑΡ και της ν.ΚΑ για το Πολυτεχνείο δεν μπορούσε να καλύψει από μόνη της αυτό το κενό. Ανάλογες πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να παρθούν μπροστά και στις 6/12. Υπήρχε δυνατότητα για ανάλογες πρωτοβουλίες από κινήσεις πόλης και περιφέρειας, τοπικές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εργατικές λέσχες κλπ που δεν αξιοποιήθηκαν. Ανάλογο κενό υπήρξε στην προπαγάνδα και την εξόρμηση στο κόσμο, πέραν των social media. Αδυναμία εμφανίστηκε και στην προετοιμασία της απεργίας. Βάρυνε καθοριστικά (ως ένα βαθμό ήταν λογικό), ο κεντρικός στόχος που ήταν το σπάσιμο της απαγόρευσης κάθε φορά, με συνέπεια να χάνονται από την ιεράρχηση μας άλλες αναγκαίες πλευρές.
Χρειάζεται συζήτηση και αναπροσαρμογές στην οργανωτικότητα, τη νοοτροπία και την πειθαρχία που έχουμε ως οργάνωση μπροστά στις νέες συνθήκες. Είναι φανερό ότι από εδώ και μπρος κάθε μικρός ή μεγάλος αγώνας, απεργία, διαδήλωση, κινητοποίηση, εξόρμηση, χρειάζονται αντίστοιχα μέτρα αντιμετώπισης της επίθεσης της κυβέρνησης και των κατασταλτικών μηχανισμών.
Μετράμε σημαντικό κόστος σε πρόστιμα, συλλήψεις, δίκες και διώξεις που μπορούν να εξελιχθούν σε δίκες.
…
5. Μπροστά σε μια νέα καμπή των εξελίξεων
α) Οι επιπτώσεις της πανδημίας βαθαίνουν και επιταχύνουν τα κρισιακά φαινόμενα στον καπιταλιστικό κόσμο. Η ένταση και η επιμονή του δεύτερου κύματος της πανδημίας οφείλεται στην κακή κατάσταση των δημόσιων συστημάτων υγείας και επιδημιολογικής φροντίδας, αλλά και στο ότι σε μια σειρά χώρες δεν έγιναν οι αναγκαίες προσαρμογές στη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ο λόγος είναι ξεκάθαρα τα ιδιοτελή συμφέροντα των αστικών τάξεων και της ανάγκης να λειτουργήσει η καπιταλιστική οικονομία και κερδοφορία σε όσο γίνεται μεγαλύτερο βαθμό με βάση τις συνθήκες.
Οι συνέπειες είναι δραματικές, καταρχάς στο επίπεδο των θυμάτων από την Covid 19, στις αναδιαρθρώσεις που γίνονται σε βάρος της εργατικής τάξης με απώλειες μισθών, διαρκείς αναστολές και επιβίωση με επιδόματα, σε αύξηση της ανεργίας και χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων στο όνομα της «ανάκαμψης» εννοείται των κερδών, αλλά και στα πλαίσια των καπιταλιστικών επιχειρήσεων με εκκαθάριση των πιο αδύναμων τμημάτων και ειδικά των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων και της αυτοαπασχόλησης, φαινόμενο που ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα μπορεί και να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις ακόμη και από τη μνημονιακή περίοδο. Η πανδημία μετατρέπεται από τις αστικές τάξεις και τις κυβερνήσεις διεθνώς σε ευκαιρία προώθησης ακόμη μιας σειράς αντιδραστικών-αντιλαϊκών μέτρων. Η επόμενη ημέρα της πανδημίας θα βρει τους λαούς να αντιμετωπίζουν νέα κύματα αναδιαρθρώσεων εφάμιλλης έντασης με αυτά των μνημονιακών χρόνων και αυτή τη φορά πάνω σε μια ήδη άσχημη κληρονομημένη κατάσταση για τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα.
Β) Είναι σημαντικό να κατανοηθεί η καμπή των εξελίξεων και ο χαρακτήρας τους. Στην πράξη το φετινό Πολυτεχνείο «εγκαινίασε» και στην Ελλάδα μια νέα περίοδο αυξημένης πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης και διαπάλης. Είναι σημαντικό το να μην ερμηνευθεί η κλιμάκωση της επίθεσης ως «ακροδεξιά εκτροπή» της ΝΔ, του Χρυσοχοΐδη κλπ, αντίληψη η οποία γενικά κυριαρχεί σε αρκετό κόσμο και αποτελεί το αποτέλεσμα και όχι την αιτία των εξελίξεων. Αυτό είναι διπλά σημαντικό, τόσο για να μην ξαναπαγιδευτεί ο κόσμος της αριστεράς και του κινήματος στη λογική επαναφοράς του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά του αστικά μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ και στα διάφορα «αντιδεξιά μέτωπα», αλλά κυρίως για να μπορέσουν να οικοδομηθούν οι αναγκαίοι όροι των πολιτικών, οργανωτικών και κινηματικών απαντήσεων που χρειάζεται η περίοδος. Η κυβέρνηση γίνεται τόσο άκαμπτη και επιθετική εκφράζοντας την αστική τάξη που επιδιώκει να αξιοποιήσει τη πολύπλευρη κρίση τσακίζοντας τα εργατικά, λαϊκά και δημοκρατικά δικαιώματα. Η κυβέρνηση αξιοποιεί ήδη και θα αξιοποιήσει παραπέρα την πανδημία και τη δυσκολία ανάπτυξης αντιστάσεων για να προωθήσει όχι μόνο το «μεταρρυθμιστικό» της έργο αλλά και όλες τις απαιτούμενες από το κεφάλαιο νέες αντιδραστικές τομές για να ξεπεράσει το σύστημα και αυτή την κρίση σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων (χαρακτηριστικά Έκθεση Πισσαρίδη, ν/σ Βρούτση, Πανεπιστημιακή Αστυνομία κα.). Η πολιτική της αποτελεί τμήμα της νέας διεθνούς αντιλαϊκής εκστρατείας του κεφαλαίου που επιχειρεί ήδη και θα επιχειρήσει περισσότερο ένα συνολικό ιστορικό πισωγύρισμα με θύματα την εργατική τάξη και τη νεολαία. Χαρακτηριστική είναι η κατάσταση στη Γαλλία του Μακρόν και όχι μόνο.
Η «θετική ατζέντα» που προσπαθεί να διαμορφώσει η κυβέρνηση και οι δυνάμεις του συστήματος δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά την βάση για το προχώρημα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.
Το περιβόητο «ταμείο ανάκαμψης», πέρα από το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει δρομολογηθεί, ιεραρχεί δύο βασικές προτεραιότητες. Την ψηφιακή σύγκλιση και την πράσινη ανάπτυξη.
Το πρώτο στηρίζει και επιταχύνει όλες τις μορφές τηλεεργασίας και ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και τον «ψηφιακό μετασχηματισμό» του κράτους, που συνδέεται με την προώθηση του «επιτελικού κράτους», δηλαδή με την διαδικασία ιδιωτικοποίησης, «αποκέντρωσης των λειτουργιών», εκχώρησης κρίσιμων πλευρών της κρατικής λειτουργίας στους ιδιώτες.
Η «πράσινη ανάπτυξη» σχετίζεται με την μορφή της καπιταλιστικής προώθησης των ΑΠΕ, αλλά και των εξορύξεων και της ανάπτυξης της νέας γενιάς των ορυκτών καυσίμων. Η πολιτική αυτή και ο βίαιος μετασχηματισμός που την συνοδεύει θα ενισχύσει την ιδιωτικοποίηση, θα εκτινάξει το κόστος της ενέργειας, θα αφήσει δεκάδες χιλιάδες άνεργους.
Συνολικά τα «πακέτα» ΕΣΠΑ και «Ταμείο Ανάκαμψης» θα προωθήσουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, (που αποτελούν και προϋπόθεσή τους) θα βαθύνουν την φτώχια και τις μορφές εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, θα επιταχύνουν την συγκέντρωση της παραγωγής και την σοβαρή καταστροφή μικρομεσαίων επιχειρήσεων, θα συνεχίσουν την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Η κυβέρνηση προωθεί υπεραντιδραστικές αλλαγές στην εργασία με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο, και στην εκπαίδευση. Ιδιαίτερα στην εκπαίδευση οι αλλαγές έχουν σαν στόχο να πετάξουν έξω απ΄ το πανεπιστήμιο δεκάδες χιλιάδες μαθητές, την μετατροπή του λυκείου σε εξεταστικό, ταξικό μινώταυρο που μετατρέπει την γνώση σε σκόρπια, υποβαθμισμένη πληροφορία, να μετατρέψουν την επαγγελματική εκπαίδευση σε «μαθητεία» με τα παιδιά στην δουλειά από 15 χρονών, να βαθύνουν την επιχειρηματικοποίηση των ΑΕΙ και να διαμορφώσουν ένα αυταρχικό μοντέλο αντιμετώπισης των φοιτητικών αγώνων (Πανεπιστημιακή Αστυνομία).
6. Μαζικό πολιτικό κίνημα αντίστασης και ανατροπής των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και της κυβερνητικής πολιτικής.
Συγκρότηση πρωτοπόρων αγωνιστικών, αντικαπιταλιστικών, κομμουνιστικών δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα.
α) Η πρόσφατη εμπειρία μας, αλλά και ο βαθύτερος χαρακτήρας της επίθεσης στη νέα καμπή επιβεβαιώνει και αναδείχνει την ανάγκη να ανασυγκροτηθούν - αναπτυχθούν όλα τα όπλα για την αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Αναβαθμίζει την προσπάθεια για στρατηγική προγραμματική ανασυγκρότηση σε σύγχρονη κομμουνιστική κατεύθυνση των μάχιμων δυνάμεων και πρωτοποριών της αριστεράς και του κινήματος και συνολικά το προσανατολισμό για συσπείρωση των πρωτοποριών σε όλα τα επίπεδα. Δεν πρόκειται να σταθούμε ως επαναστατικό ρεύμα αν δεν επιδιώξουμε με μάχιμο, ταχύ και συνειδητό τρόπο να υπερβούμε τη μέχρι τώρα πολιτική-θεωρητική μας συγκρότηση και την υπαρκτή μας κοινωνική αναφορά και γείωση. Η νέα φάση και η επίθεση του συστήματος δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με πολιτικό, οργανωτικό και κινηματικό business as usual. Οι εξελίξεις και οι απαιτήσεις θα βάλουν σε δοκιμασία όλα τα ρεύματα, θα κρίνουν αντοχές αλλά και δυνατότητες μετασχηματισμού σε ανώτερη βάση.
β). To πρωταρχικό βήμα, το σημείο κρίκος που μπορεί να ξεδιπλώσει όλη την αλυσίδα είναι η αποφασιστική προώθηση της πρωτοβουλίας του νέου προγράμματος και κόμματος κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Πρώτο αναγκαίο βήμα σε αυτή την προσπάθεια είναι η συζήτηση σε όλη τη κλίμακα της οργάνωσης του δημοσιευμένου κειμένου διαλόγου «Πρόταση αρχών και γενικών κατευθύνσεων» της «Πρωτοβουλίας Διαλόγου για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα».
Δεύτερο βήμα αποτελεί η διοργάνωση συσκέψεων - συνελεύσεων ανά πόλη και περιοχή ή κλάδο με όλο το δυναμικό που ενδιαφέρεται, όπως και η οργάνωση αντίστοιχων διαδικτυακών εκδηλώσεων (ήδη έχουν γίνει και προγραμματιστεί κάποιες), αλλά και επιδίωξη μαζικής απεύθυνσης. Ταυτόχρονα επιδιώκουμε να ανοίξει και ο δημόσιος διάλογος πάνω στη Πρόταση Αρχών και συνολικά για την πρωτοβουλία. Το σύνολο αυτών των βημάτων θέλουμε να αποτελεί την αναγκαία υποδομή και προετοιμασία για την διεξαγωγή της πανελλαδικής συνάντησης όταν το επιτρέψουν οι υγειονομικές συνθήκες. Επιδιώκουμε να συγκροτηθούν τοπικές πρωτοβουλίες με συγκεκριμένη συμμετοχή-στράτευση συναγωνιστών και να τοποθετηθούν θετικά σχετικά με τη συμμετοχή τους στην πανελλαδική συνάντηση και στο όλο εγχείρημα. Επιδιώκουμε ο κύκλος αυτός να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τέλη Φλεβάρη. Οι οργανώσεις ΝΑΡ και ν.ΚΑ στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις αυτή τη προσπάθεια. Αυτό είναι το βασικό πολιτικό καθήκον για το ΝΑΡ και τη ν.ΚΑ αυτή τη περίοδο.
Σημαντική πλευρά στην κατεύθυνση αυτή αποτελεί η άνοδος της αυτοτελούς, πολιτικής, οικονομικής και οργανωτικής αυτοτέλειας του ΝΑΡ και της νΚΑ. Επομένως άμεσα προσανατολιζόμαστε στην συνέχιση των αυτοτελών πρωτοβουλιών του ΝΑΡ.
Η συγκρότηση της στρατηγικής πρωτοπορίας δεν είναι αυτοσκοπός. Αποτελεί, ωστόσο, απαραίτητη προϋπόθεση για την επείγουσα αναβάθμιση της πολιτικής πρότασης του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος και μετώπου για συνολική σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Με εμβάθυνση της προγραμματικής αλλά και της πολιτικής τακτικής ανεξαρτησίας από την αστική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜΕΡΑ 25. Με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών που θα προωθεί/επιβάλει στην πράξη την κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων στις μάχες του μαζικού κινήματος και όχι την προσκόλληση στις ρεφορμιστικές τάσεις. Στην κατεύθυνση αυτή το ΝΑΡ καταθέτει πρόταση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο ευρύτερο δυναμικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
γ) Για να ενισχυθεί αυτή η διαδικασία βλέπουμε επιπλέον:
Τη δραστηριοποίηση της Πρωτοβουλίας Διαλόγου και την παρέμβασή της στις πολιτικές ταξικές αναμετρήσεις, με κείμενα (όπως για παράδειγμα με το κείμενο για την πανδημία στο πρώτο κύμα), εκδηλώσεις και άλλες μορφές.
Τη συμβολή μας σαν ΝΑΡ στην ανώτερη θεωρητική και προγραμματική παρέμβαση για τις εξελίξεις, για το που βαδίζει ο σύγχρονος καπιταλισμός και την ανάγκη της κομμουνιστικής επαναστατικής πάλης σήμερα.
Συγκεκριμένη ομάδα δουλειάς θα πρέπει να αναλάβει (με την ίδια μεθοδολογία και σύνθεση που δουλέψαμε για το κείμενο προγραμματικών κατευθύνσεων), να διαμορφώσει σε διάστημα όχι μεγαλύτερο των δύο μηνών σχετικό πλαίσιο αρχών λειτουργίας.
Μέσα σε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες, η παρέμβασή μας δεν πρέπει να εξαντλείται μόνο σε παρουσίαση θέσεων και γενικό διάλογο για αυτές. Αντίθετα, πρέπει με συγκεκριμένο οργανωτικό σχεδιασμό, απεύθυνση και απολογισμό, να τίθεται στους αγωνιστές το ερώτημα της κατ’ αρχήν συμφωνίας με τον προγραμματικό αρχικό πυρήνα που έχει τεθεί, καθώς και της διαθεσιμότητας για οργανωμένη συμμετοχή ως μέλους.
Ταυτόχρονα, αξιοποιούμε και δοκιμάζουμε μορφές συσπείρωσης του δυναμικού που βρίσκεται γύρω μας και αναζητά μια ανώτερη συγκρότηση στο εργατικό κίνημα, στα πλαίσια της λογικής μας για τη κίνηση εργατικής χειραφέτησης, όπως ήδη έγινε στη Θεσσαλονίκη.
δ) Επιβεβαιώνεται η ανάγκη για μετωπική συσπείρωση δυνάμεων με στόχο την ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ενισχύουμε σε όλη την πολιτική μας παρέμβαση την ανάδειξη της αναγκαιότητας μιας πολιτικής απάντησης στη βάση μιας ισχυρής μετωπικής αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, με στρατηγικό εμπνευστή μια σύγχρονη οργάνωση της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Με αυτό το σκεπτικό προβάλλουμε την ανάγκη για τον πολιτικό πόλο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και αναδεικνύουμε το αναγκαίο περιεχόμενο.
Στην κατεύθυνση αυτή:
α) Επιδιώκουμε συνελεύσεις του δυναμικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο δίμηνο (Γενάρης-Φλεβάρης). Στις συνελεύσεις αυτές επιδιώκουμε να «πατήσουμε» στο θετικό κλίμα και την αγωνιστική εμπειρία μεγάλου κομματικού αγωνιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ του τελευταίου διαστήματος.
β) Προωθούμε κατάλληλες μορφές διαλόγου που να προβάλλουν, ενισχύουν, εξειδικεύουν, αναπτύσσουν το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και την συσπείρωση δυνάμεων γύρω από αυτό.
Συνοπτικά η πολιτική μας πρόταση/παρέμβαση, συνοψίζεται συνδυασμένα σε 3 πλευρές:
1. Συστράτευση μαχόμενων δυνάμεων για υποστήριξη, αναβάθμιση, συντονισμό και πολιτικοποίηση αντεπίθεσης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με αναβαθμισμένους πολιτικούς στόχους, συγκρότηση μορφών οργάνωσης/πρωτοβουλιών δράσης, και κλιμάκωση μορφών πάλης, γύρω από τα εξής κορυφαία κεντρικά θέματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων:
- Εργατικά δικαιώματα
- Δημόσια αγαθά με έμφαση σε υγεία και παιδεία
- Ελευθερίες και ειδικότερα ελευθερία του αγώνα
- Λαϊκή κυριαρχία και απελευθέρωση από δεσμά ΕΕ, πολυεθνικών του κεφαλαίου και ΝΑΤΟ
- Ειρήνη και αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη των λαών, ενάντια στους εξοπλισμούς
2. Συσπείρωση των ευρύτερων δυνατών αγωνιστών/τριών και πολιτικών δυνάμεων για ένα συνεκτικό αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο μάχης με στόχευση την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Μέτωπο διακριτό πολιτικά και οργανωτικά από ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25, με βάση ένα προωθημένο και επικαιροποιημένο αντικαπιταλιστικό εργατικό πρόγραμμα, διπλού χαρακτήρα. Από τη μια, αποτελεί οδηγό σε ένα μέτωπο ρήξης με τις επιλογές του κεφαλαίου και των αστικών κυβερνήσεων ειδικά όπως αυτές κλιμακώθηκαν εντός της πανδημίας και από την άλλη αποτελεί την βάση συσπείρωσης δυνάμεων επαναστατικής κομμουνιστικής προοπτικής.
3. Μαζικό κίνημα για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και προώθηση ανατρεπτικής κοινής δράσης σε κρίσιμα ζητήματα της περιόδου, με κορυφαία αυτά των πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων σε διαδήλωση, συνδικαλιστική οργάνωση και απεργία, αλλά και άλλα όπως προσφυγικό και αντιπολεμική δράση.
Πολύ σημαντικό είναι να ξεκαθαρίσουμε πως εμείς επιδιώκουμε να υπάρξει μια μαζική απάντηση του εργατικού λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος. Το αμέσως επόμενο διάστημα πρόκειται να προωθηθούν στρατηγικής σημασίας νόμοι, όπως ο νόμος για το εργασιακό και αυτοί για την εκπαίδευση. Σε αυτές τις συνθήκες οι μορφές περιορισμένης και συμβολικής διαμαρτυρίας είναι απόλυτα ανεπαρκείς. Στόχος και πρόκληση για κάθε μαχόμενη δύναμη είναι η ανάπτυξη της μαζικής πάλης για να μην περάσουν οι ιστορικού χαρακτήρα αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Άλλωστε η μαζική κινητοποίηση αποτελεί και τη καλύτερη ασπίδα απέναντι στη κυβερνητικό και κρατικό αυταρχισμό.
Δυνατότητες ανάπτυξης αγώνων υπάρχουν. Η πρόσφατη εμπειρία κινημάτων σε χώρες της Ευρώπης όπως το κίνημα στη Πολωνία ενάντια στο νόμο για τις εκτρώσεις ή στη Γαλλία ενάντια στο νόμο για τη καθολική ασφάλεια της αστυνομίας, δείχνουν ότι και σε συνθήκες πανδημίας μπορεί να υπάρξει μαζικό κίνημα, το οποίο μάλιστα επιτυγχάνει ανασχέσεις αντιδραστικών μέτρων.
Στα πλαίσια αυτά προωθούμε την ανατρεπτική κοινή δράση και με κριτήριο την ανάπτυξη της πάλης, απευθυνόμενοι και στο ΚΚΕ, επιδιώκοντας μορφές κοινής δράσης, με παράλληλη διασφάλιση αυτοτέλειας παρέμβασής μας και εντός αυτής, χωρίς ωστόσο να εντάσσονται σε πρωτοβουλίες πολιτικού χαρακτήρα που μπορεί να παραπέμπουν σε «δημοκρατικά μέτωπα», όπως έγινε με την πρωτοβουλία ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΜΕΡΑ 25.
Και οι τρεις αυτές πλευρές της πολιτικής μας πρότασης, προβάλλονται και διεκδικούνται σε όλα τα πεδία παρέμβασής μας, επιδιώκοντας να διαμορφώσουμε συσχετισμό υπέρ τους με πολυποίκιλες πρωτοβουλίες και σχεδιασμό πολιτικής δουλειάς των οργανώσεων.
Κρίκος στα παραπάνω μπορεί να είναι η ανάληψη μιας αγωνιστικής πρωτοβουλίας το αμέσως επόμενο διάστημα με ιδιαίτερη συμβολή της πτέρυγας για την ανατροπή της εγκληματικής πολιτικής της κυβέρνησης στην πανδημίας και υπέρ της δημόσιας υγείας, για την ανατροπή της πολιτικής που δημιουργεί φτώχεια και διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων για την στήριξη εργαζομένων, ανέργων και φτωχών, για την ανατροπή της επίθεσης στα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, υπέρ του δικαιώματος στον αγώνα.
Μια τέτοια πρωτοβουλία θα μπορούσε να παρθεί από μάχιμους υγειονομικούς, ταξικούς συνδικαλιστές, συνδικαλιστές του φοιτητικού κινήματος, διανοούμενους και καλλιτέχνες, κινήσεις και σχήματα και να καλέσει σωματεία, λέσχες και άλλες λαϊκές συλλογικότητες κλπ, αποτελώντας ένα συλλογικό χώρο συσπείρωσης στα πλαίσια του μαζικού κινήματος, προτείνοντας σε όλα τα αγωνιζόμενα ρεύματα ένα σχέδιο αγωνιστικής δράσης μέσα στον Γενάρη. Μπορεί να τεθεί σε όλες τις οργανώσεις του χώρους της ανατρεπτικής αριστεράς ως βασικός άξονας συντονισμού στο μαζικό κίνημα και ενωτικής συσπείρωσης.
7. Για την αντιμετώπιση των διώξεων και των προστίμων και την ανάπτυξη της αλληλεγγύης
Χρειάζεται να υψώσουμε ένα αποφασιστικό τείχος για την υπεράσπιση των αγωνιστών του κινήματος, καθώς και της οργάνωσής μας, των μελών και φίλων μας από τις διώξεις και την οικονομική τρομοκρατία των προστίμων. Γι αυτό, κατ’ αρχήν κινούμαστε με την πολιτική απαίτηση για παύση των διώξεων, αθώωση από όλες τις κατηγορίες και διαγραφή των προστίμων, με πολιτικές παραστάσεις, δημοσιοποίηση, νομικές ενέργειες, απαίτηση για την κατάργηση των αντιδημοκρατικών νόμων και διατάξεων, υπεράσπιση του δικαιώματος στην πολιτική και κινηματική δράση. Επίσης, προκηρύξαμε την οικονομική εξόρμηση του ΝΑΡ και της νΚΑ για Δεκέμβρη και Γενάρη που έχει σκοπό την κάλυψη και των προστίμων και των δικαστικών εξόδων των μελών και φίλων μας στο κομμάτι που δεν θα μπορέσει να καλυφτεί από την πλευρά των αντίστοιχων δράσεων του κινήματος.
Παράλληλα :
- Έχουμε πάρει πρωτοβουλίες για να εκφραστεί αυτή η αλληλεγγύη και στήριξη σε όσους έχουν διώξεις και πρόστιμα για κινηματικές δράσεις και από σωματεία, φορείς και συλλογικότητες του κινήματος.
- Έχουν δημιουργηθεί Επιτροπές Αλληλεγγύης και έχουν ξεκινήσει καμπάνιες σε Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο για τη στήριξη των διωκόμενων στις περιοχές τους.
Παράλληλα χρειάζονται αναβάθμιση και οι μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης, καθώς ήδη υπάρχουν τμήματα της κοινωνίας, που λόγω της κατάστασης τείνουν στην απόλυτη φτώχια. Αυτή κατεύθυνση απαιτεί καλύτερη επεξεργασία, με συγκεκριμένο σχεδιασμό στις γειτονιές και αξιοποίηση όλων των μορφών συσπείρωσης (Κινήσεις Πόλης και περιφερειακές κινήσεις, εργατικές λέσχες κλπ).
Η Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, 20 Δεκεμβρίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου