Οι εκλογές στην Αμερική έδειξαν ότι ο καπιταλισμός, όχι μόνο εκεί αλλά και παγκόσμια, είναι βαθιά διαιρεμένος. Μπαίνουμε σε μια ιστορική περίοδο που η εργαζόμενη πλειοψηφία, οι καταπιεζόμενες τάξεις, θα έχουν τις ευκαιρίες να βγουν μπροστά, να αποκτήσουν τις δικές τους ηγεσίες και να αλλάξουν τη μοίρα της ανθρωπότητας.
1. Η ανακοίνωση του νέου γενικού λοκντάουν από τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη στις 5 Νοεμβρίου ρίχνει ολόκληρο τον ελληνικό λαό σε νέο βάραθρο αγωνίας για την επιβίωσή του. Αλλά καταρρίπτει παταγωδώς και τη μέχρι τώρα κυβερνητική προπαγάνδα περί «επιτυχημένης διαχείρισης της πανδημίας». Καμιά δικαιολογία ότι «δεν μπορούσε να προβλεφθεί η ένταση του δεύτερου κύματος» δεν μπορεί να γίνει πιστευτή όταν η κυβέρνηση από το καλοκαίρι, από το περιβόητο «άνοιγμα του τουρισμού», μέχρι σήμερα, πρώτον, δεν έχει επενδύσει πραγματικά στο σύστημα υγείας και έχει αφήσει τους εργαζόμενους να στοιβάζονται στα μέσα μεταφοράς· δεύτερον, όσον αφορά την ίδια την επιδημία, βαδίζει από ψέμα σε λάθος και από παλινωδία σε πανικό· και τρίτον, αξιοποιεί πλέον ανοιχτά την επιδημία για να περάσει εγκληματικού χαρακτήρα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα. Μιλάμε για τον πτωχευτικό νόμο, που αίρει ξεκάθαρα κάθε προστασία της πρώτης κατοικίας, και το επερχόμενο εργασιακό νομοσχέδιο, το οποίο καταργεί ιστορικά δικαιώματα των εργαζομένων, όπως το 8ωρο και η πληρωμή των υπερωριών.
Είναι πρωτοφανές το θράσος της κυβέρνησης να μιλάει για μια μάχη κατά της επιδημίας «που δίνουμε όλοι μαζί» και, από την άλλη, να ενοχοποιεί συνεχώς ομάδες πολιτών για «ανεύθυνη συμπεριφορά»! Ο μόνος ανεύθυνος στην αντιμετώπιση της επιδημίας είναι η ίδια η κυβέρνηση, η οποία χτυπάει πισώπλατα τον κόσμο που αγωνιά για την υγεία του και τη δουλειά του με δρακόντεια αντιλαϊκά νομοσχέδια, της πλέον κανιβαλικής νεοφιλελεύθερης λογικής.
Όμως, ουδέν
κακόν αμιγές καλού. Η επιδημία αργά ή γρήγορα θα ξεπεραστεί και αυτό που θα
εκτοξευθεί σίγουρα θα είναι η οργή απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση. Το ότι η
περίοδος χάριτος για αυτή έχει τελειώσει πρέπει να το συνειδητοποιήσουν κατ’
αρχάς τα πιο πρωτοπόρα και σκεπτόμενα κομμάτια του εργαζόμενου λαού, που
οφείλουν να περάσουν σε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες αντίστασης. Οι συνθήκες της
καραντίνας ασφαλώς είναι εμπόδιο, αλλά είναι και μια αφορμή για να
επιστρατευτεί περισσότερη τόλμη και αποφασιστικότητα στις μορφές της
αντίστασης. Με αποκορύφωμα βέβαια το οργανωμένο
και σχεδιασμένο σπάσιμο της απαγόρευσης συναθροίσεων. Ευκαιρίες για αυτό θα
υπάρξουν… Στη
δεύτερη καραντίνα δεν θα έχει χειροκροτήματα», αλλά κραυγές καταδίκης για την
ανάλγητη κυβέρνηση που αφήνει εκατομμύρια ανθρώπους με ψίχουλα ή και χωρίς καν
αυτά να βγάλουν πέρα τη χειρότερη κρίση της εποχής μας.
2. Όσον αφορά την ίδια την επιδημία, ο αριθμός των νοσηλευομένων και των θανάτων έχει αυξηθεί αλλά όχι τόσο που να δικαιολογεί τον πανικό που αναπαράγουν οι κυβερνητικοί και οι λοιμωξιολόγοι που μιλούν για λογαριασμό της κυβέρνησης. Αν μάλιστα η κυβέρνηση είχε κάνει τα αναγκαία (ακόμα περισσότερα και δωρεάν τεστ, συστηματική ιχνηλάτηση, δραστική αύξηση μονάδων εντατικής θεραπείας και του αντίστοιχου προσωπικού, αραίωση των μαθητών με περισσότερες αίθουσες, δραστική αύξηση των δρομολογίων των μέσων μαζικής μεταφοράς, συστηματικό έλεγχο σε όλους τους χώρους εργασίας για τήρηση των μέτρων προστασίας), η κατάσταση θα ήταν ποιοτικά διαφορετική.
Αντί για τα παραπάνω, η κυβέρνηση επέλεξε την κλασική νεοφιλελεύθερη μέθοδο της στοχοποίησης κοινωνικών ομάδων (νεολαία «που συνωστίζεται στις πλατείες» και κάνει «κρυφά πάρτι», πόλεις που «αδράνησαν» κ.λπ.). Δεν βρήκε ούτε μια λέξη αυτοκριτικής για το καλοκαιρινό «άνοιγμα» του τουρισμού, που έφερε εισαγόμενα κρούσματα, ενώ τελικά δεν σώθηκε ούτε το 20% των τουριστικών εσόδων. Από εκεί και πέρα, οι όλο και πιο αυθαίρετες απαγορεύσεις και το επιλεκτικό χτύπημα οικονομικών δραστηριοτήτων δεν επέτρεψαν μια σχέση εμπιστοσύνης και συνεργασίας με τον πληθυσμό. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση ρίχνει το απαγορευτικό χωρίς δεύτερη σκέψη μόνο στους κλάδους εκείνους που δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα το μεγάλο κεφάλαιο.
Το πιο σημαντικό είναι όμως ότι η αντιμετώπιση της επιδημίας όλο και πιο φανερά υποτάσσεται στο πολιτικό και ιδεολογικό πρόγραμμα της κυβέρνησης. Ο πτωχευτικός κώδικας και το εργασιακό νομοσχέδιο είναι τα δύο πιο χτυπητά παραδείγματα. Υπάρχουν όμως και άλλα. Εν μέσω επιδημίας η κυβέρνηση αυξάνει γεωμετρικά τις «διευκολύνσεις» σε φίλιες επιχειρηματικές ομάδες, εξαγοράζει τον Τύπο και τα ΜΜΕ, επαναφέρει τη θεωρία των «δύο άκρων» και κλιμακώνει τον κρατικό αυταρχισμό (χτύπημα μαθητικών πορειών, χτύπημα της μεγάλης αντιφασιστικής συγκέντρωσης στο Εφετείο, πρόστιμα για ψύλλου πήδημα, εισβολές σε γραφεία αριστερών οργανώσεων, σχέδια για αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια κ.λπ.).
Και ενώ μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου καθησύχαζαν τον κόσμο, μόλις συνειδητοποίησαν ότι αυξάνεται η κοινωνική δυσαρέσκεια, ότι δεν έχουν να πουλήσουν κανένα «θετικό αφήγημα», το γύρισαν αμέσως στην καταστροφολογία, τον πανικό και την τρομοκρατία. Μόνο με το «δόγμα του σοκ» έχουν μάθει να διατηρούν την εξουσία τους.
3. Όσον αφορά τα 800 ευρώ που με «γαλαντομία» ανακοίνωσε ο Μητσοτάκης για όσους μπουν σε αναστολή τον Νοέμβριο: Πρώτον, είναι απάτη, γιατί η καραντίνα –άρα στις περισσότερες περιπτώσεις και η αναστολή– θα είναι για τρεις εβδομάδες, άρα θα πάρουμε τα 3/4 των 800 ευρώ. Δεύτερον, και πάλι μεγάλες κατηγορίες αυτοαπασχολούμενων (ή και εργαζόμενων με «μπλοκάκι», με μεροκάματα, με «σύμβαση έργου» κ.λπ.) θα μείνουν απ’ έξω. Και τρίτον, δεν συνοδεύονται, όπως σε άλλες χώρες, με ουσιαστική περικοπή εξόδων (πλην ενοικίου), φόρων και κρατήσεων.
Την ίδια στιγμή, πάνω από εκατοντάδες χιλιάδες χρεωμένους εργαζόμενους και μικρομεσαίους θα κρέμεται η απειλή του νέου πτωχευτικού νόμου, που ανοίγει διάπλατα πλέον τον δρόμο για την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας, αλλά και εν γένει της μικρομεσαίας ιδιωτικής περιουσίας. Οι τράπεζες θα μπορούν να σε πτωχεύσουν με συνοπτικές διαδικασίες και είτε να σου πάρουν απευθείας το σπίτι, είτε να σε κάνουν ενοικιαστή στο σπίτι σου (για 12 χρόνια και μετά να σ’ το πάρουν), ενώ θα δεσμεύουν και όλο το εισόδημά σου, αφήνοντάς σου 540 ευρώ για να ζήσεις. Ένα μεγάλο κίνημα ενάντια στη λεηλασία μας από το τραπεζικό κεφάλαιο –που «ανακεφαλαιοποιήθηκε» με τα δικά μας λεφτά– θα πρέπει να αναπτυχθεί, απαιτώντας απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας και κούρεμα ή διαγραφή όλων των χρεών που οφείλονται στη μνημονιακή ισοπέδωση και την τοκογλυφία των τραπεζών.
4. Το εργασιακό νομοσχέδιο που θα κατέβει πρέπει να σημάνει συναγερμό σε όλη την εργατική τάξη, σε όλους τους εργαζόμενους της χώρας. Πρόκειται για έναν οδοστρωτήρα που απειλεί να σαρώσει όσα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα άφησαν όρθια τα Μνημόνια και οι «παρεμβάσεις» του Βρούτση μέσα στην επιδημία. Με μια απλή συμφωνία εργοδότη-εργαζόμενου, που ξέρουμε πόσο εύκολο είναι σε αυτές τις εποχές να την αποσπάσει ο εργοδότης, καταργείται το 8ωρο και η αμοιβή των υπερωριών. Ο εργαζόμενος θα δουλεύει 10ωρο και οι υπερωρίες θα ανταλλάσσονται με ρεπό σε βάθος 6μήνου.
Ακόμα: καταργείται έμμεσα το δικαίωμα της απεργίας, με το κόλπο του υποχρεωτικού προσωπικού ασφαλείας τουλάχιστον στο 40% των εργαζομένων του αντίστοιχου κλάδου ή επιχείρησης. Χτυπιέται ακόμα πιο ανοιχτά η Κυριακή αργία, αφού το νομοσχέδιο προβλέπει διεύρυνση των κλάδων και επιχειρήσεων που θα μπορούν να δουλεύουν Κυριακή. Φακελώνονται ηλεκτρονικά τα σωματεία, αποδυναμώνονται οι γενικές συνελεύσεις (αφού οι αποφάσεις για απεργία θα παίρνονται μόνο με ηλεκτρονική ψηφοφορία), μειώνεται δραστικά η προστασία των συνδικαλιστών από απολύσεις, ενώ εισάγονται δρακόντεια μέτρα κατά της περιφρούρησης των απεργιών και των καταλήψεων χώρων εργασίας. Απαξιώνεται πλήρως η Επιθεώρηση Εργασίας και υποκαθίσταται από τον πολύ πιο ελεγχόμενο Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ).
Το νομοσχέδιο έχει και μακροπρόθεσμες συνέπειες, που ίσως είναι ακόμα πιο σημαντικές. Αποσκοπεί στο να εθίσει όλο τον εργαζόμενο κόσμο στην πλήρη ατομικοποίηση, στην αντίληψη ότι συνδικάτα, συλλογικές συμβάσεις και απεργίες είναι ξεπερασμένα πράγματα. Παράλληλα, έχει και τρομακτικές αντιφάσεις. Από μια σοβαρή αστική σκοπιά είναι προφανές ότι η χώρα χρειάζεται πιο εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, πιο οργανωμένες και με μακροπρόθεσμους στόχους επιχειρήσεις, ένα πιο παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης, ένταση κεφαλαίου και όχι ένταση εργασίας. Κι όμως, το νομοσχέδιο προωθεί τα αντίθετα, ευνοώντας τους πιο αρπακτικούς και παρασιτικούς εργοδότες, αυτούς που βασίζονται αποκλειστικά στο φθηνό εργατικό κόστος και το γρήγορο κέρδος.
5. Οι στιγμές είναι κρίσιμες για τον λαό μας, για όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου. Το καπιταλιστικό σύστημα αποδεικνύεται απολύτως ανίκανο να προστατεύσει την ανθρωπότητα από μια επιδημία. Πόσω μάλλον από τη φτώχεια, την ανεργία, τις απανωτές καταστροφικές κρίσεις, τους πολέμους, τη λεηλασία της φύσης. Όπως έδειξαν και οι εκλογές στην Αμερική, αυτό το ιστορικά χρεοκοπημένο κοινωνικό σύστημα είναι σε στρατηγικό αδιέξοδο και διαιρεμένο στο εσωτερικό του. Όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τώρα τα πράγματα για τις καταπιεζόμενες τάξεις, είναι και μια μεγάλη ευκαιρία να βγουν μπροστά και ν’ αλλάξουν τη μοίρα τους και τη μοίρα της ανθρωπότητας. Όπου το τόλμησαν, πέτυχαν νίκες, όπως πρόσφατα στη Λατινική Αμερική. Να σφίξουμε τα δόντια, να βγάλουμε πέρα την επιδημία με το κεφάλι ψηλά, να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να οργανωθούμε για τις μεγάλες κοινωνικές ανατροπές που έρχονται!
5.11.2020
Η Συντακτική
Επιτροπή εφ. ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου