Ένοχοι Οι Νεοναζί - Αντιφασιστική Λαοθάλασσα Στους Δρόμους!

Απρόκλητη επίθεση από κυβέρνηση-ΜΑΤ, που δε μπορούσαν να χωνέψουν την μαζική κινητοποίηση

Η 7 Οκτώ­βρη του 2020 είναι ιστο­ρι­κή μέρα. Δι­καί­ω­ση για τον Παύλο και την κυρία Μάγδα, για τον Σαχ­ζάτ Λουκ­μάν και τον πα­τέ­ρα του, για όλα τα  θύ­μα­τα της νε­ο­να­ζι­στι­κής βίας και για τους αν­θρώ­πους τους. Δι­καί­ω­ση για όλες κι όλους που συμ­με­τεί­χαν στην πάλη ενά­ντια στο φα­σι­σμό όλα αυτά τα χρό­νια. Από «βε­τε­ρά­νους» και «βε­τε­ρά­νες» που βρί­σκο­νται απέ­να­ντι στη Χρυσή Αυγή από τις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 ακόμα, μέχρι δια­δο­χι­κές νε­ό­τε­ρες γε­νιές που δεν ανέ­χο­νται τον φα­σι­σμό και ενερ­γο­ποι­ή­θη­καν όλα αυτά τα χρό­νια στους δρό­μους, στα σχο­λεία τους, στις γει­το­νιές τους, στους χώ­ρους δου­λειάς τους, βά­ζο­ντας ο κα­θέ­νας και η κα­θε­μιά το λι­θα­ρά­κι του για τη ση­με­ρι­νή εξέ­λι­ξη

Αυτό που φώ­να­ζε για χρό­νια το κί­νη­μα, ότι πρό­κει­ται για συμ­μο­ρία μα­χαι­ρο­βγαλ­τών δο­λο­φό­νων, έγινε σή­με­ρα δι­κα­στι­κή από­φα­ση: Εγκλη­μα­τι­κή συμ­μο­ρία. Η ηγε­σία της ΧΑ σύσ­σω­μη ένοχη για έντα­ξη σε αυτήν κι ένο­χοι για τη διεύ­θυν­σή της ο Μι­χα­λο­λιά­κος κι όλα τα (μέχρι πρό­τι­νος…) πρω­το­πα­λί­κα­ρά του. Ένοχο το Τάγμα Εφό­δου (πλην δύο «λόγω αμ­φι­βο­λί­ων») της Νί­καιας που δο­λο­φό­νη­σε τον Παύλο, ένοχα για από­πει­ρα αν­θρω­πο­κτο­νί­ας τα κα­θάρ­μα­τα που επι­τέ­θη­καν στους Αι­γύ­πτιους αλιερ­γά­τες, ένο­χοι (για βαριά σω­μα­τι­κή βλάβη τε­λι­κά) οι ρο­πα­λο­φό­ροι που επι­τέ­θη­καν στα μέλη του ΠΑΜΕ. Μαζί με την ΧΑ του Μι­χα­λο­λιά­κου, σα­κα­τεύ­ο­νται και οι πο­λι­τι­κές προ­ο­πτι­κές των διά­φο­ρων θραυ­σμά­των της που επι­χεί­ρη­σαν να πη­δή­ξουν από το βυ­θι­ζό­με­νο κα­ρά­βι.

Έξω από την δι­κα­στι­κή αί­θου­σα, ο κό­σμος της αλ­λη­λεγ­γύ­ης και του αντι­φα­σι­σμού έκανε σαφές ότι ο λαός είχε ήδη απο­φα­σί­σει κι απαι­τού­σε με την μα­ζι­κή του πα­ρου­σία «οι ναζί στη φυ­λα­κή!». Ήταν η με­γα­λύ­τε­ρη αντι­φα­σι­στι­κή δια­δή­λω­ση που έχου­με δει πολ­λοί και πολ­λές από εμάς, και και μια από τις με­γα­λύ­τε­ρες δια­δη­λώ­σεις των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων γε­νι­κό­τε­ρα. Ένα αν­θρώ­πι­νο αντι­φα­σι­στι­κό πο­τά­μι «πλημ­μύ­ρι­σε» την Αλε­ξάν­δρας -από την Κη­φισ­σί­ας ως την Ιπ­πο­κρά­τους- και «απλω­νό­ταν» και σε γύρω στενά, σε συν­θή­κες όπου δεν μπο­ρού­σες να κά­νεις βήμα από την πυ­κνό­τη­τα του πλή­θους.   

Ο όγκος, το πάθος και ο παλ­μός θύ­μι­ζαν με­γά­λες στιγ­μές κι­νη­μα­τι­κής ανά­τα­σης. Οι έξαλ­λοι πα­νη­γυ­ρι­σμοί στις στιγ­μές της ανα­κοί­νω­σης των κα­τα­δι­κα­στι­κών απο­φά­σε­ων προ­κα­λού­σαν ανα­τρι­χί­λα. Μια συλ­λο­γι­κή κραυ­γή δι­καί­ω­σης και χαράς.

Την ίδια ώρα, η κυ­βέρ­νη­ση έδωσε έμπρα­κτη συ­νέ­χεια στην υπο­στή­ρι­ξη της θε­ω­ρί­ας των δύο άκρων που είχαν προ­βά­λει στε­λέ­χη της στην τε­λι­κή ευ­θεία της δίκης. Ενώ το δι­κα­στή­ριο κα­τα­δί­κα­ζε τους φα­σί­στες εγκλη­μα­τί­ες, η Αστυ­νο­μία εξα­πέ­λυ­σε απρό­κλη­τη επί­θε­ση στους χι­λιά­δες και χι­λιά­δες αντι­φα­σί­στες που είχαν συ­γκε­ντρω­θεί για να απαι­τή­σουν να κα­τα­δι­κα­στούν οι εγκλη­μα­τί­ες. Ο όγκος της δια­δή­λω­σης υπεν­θύ­μι­ζε στους «από πάνω» ότι υπάρ­χει αντί­πα­λος, υπεν­θύ­μι­ζε στους «από κάτω» τη δύ­να­μή τους. Η κυ­βέρ­νη­ση επι­χεί­ρη­σε να «ξορ­κί­σει» αυτό το «δαί­μο­να» με μια επι­χεί­ρη­ση τρο­μο­κρά­τη­σης του κό­σμου που ανα­θάρ­ρη­σε και κα­τέ­βη­κε στο δρόμο, «για να μη του μπαί­νουν ιδέες».

Με την ανα­κοί­νω­ση της από­φα­σης για εγκλη­μα­τι­κή συμ­μο­ρία, και πριν κα­λά-κα­λά κο­πά­σουν οι πα­νη­γυ­ρι­σμοί, η αύρα άρ­χι­σε να εκτο­ξεύ­ει νερό, πριν ακο­λου­θή­σουν τα πρώτα χη­μι­κά. Τα ΜΑΤ βγή­καν στην Αλε­ξάν­δρας, έχο­ντας στο πλευ­ρό τους άλλες 3-4 (!) αύρες, κυ­νη­γώ­ντας τους δια­δη­λω­τές σχε­δόν ως την Πα­τη­σί­ων.

Ήταν εξί­σου εμ­φα­νές ότι οι εντο­λο­δό­χοι του Χρυ­σο­χο­ΐ­δη ήταν κάτι πα­ρα­πά­νω από έτοι­μοι για τις εντο­λές τους, δεί­χνο­ντας «υπερ­βάλ­λο­ντα ζήλο». Εξορ­γι­σμέ­νοι προ­φα­νώς από την κα­τα­δι­κα­στι­κή από­φα­ση και τους αντι­φα­σι­στι­κούς πα­νη­γυ­ρι­σμούς γύρω τους, προ­χώ­ρη­σαν σε μια επι­χεί­ρη­ση που θύ­μι­ζε «εκ­δί­κη­ση».

Αλλά τα δά­κρυα των χη­μι­κών δεν συ­γκρί­νο­νται με τα δά­κρυα χαράς και συ­γκί­νη­σης. Όσο κι αν «παί­ξουν» στα κα­νά­λια κα­να­δυό ανα­πο­δο­γυ­ρι­σμέ­νους κά­δους στην Αλε­ξάν­δρας και τί­πο­τα απο­κα­ΐ­δια, η «ει­κό­να» της ημέ­ρας απο­τυ­πώ­νε­ται στα συ­γκλο­νι­στι­κά πλάνα της λα­ο­θά­λασ­σας των δια­δη­λω­τών -και στην λυ­τρω­μέ­νη κυρία Μάγδα.

Όσο κι αν θέ­λη­σαν να «μα­ταιώ­σουν» τη μέρα γιορ­τής και διεκ­δί­κη­σης, χι­λιά­δες και χι­λιά­δες δια­δη­λω­τές συ­νέ­χι­σαν δια­δη­λώ­νο­ντας ως το Σύ­νταγ­μα…

Η δίκη θα έχει συ­νέ­χειες (με την προ­σπά­θεια της υπε­ρά­σπι­σης να πα­ρου­σιά­σει ελα­φρυ­ντι­κά, με την από­φα­ση επί των ποι­νών), όπου θα απαι­τή­σου­με τις μέ­γι­στες ποι­νές και την πα­ρα­δειγ­μα­τι­κή τι­μω­ρία των ενό­χων.

Ο αγώ­νας ενά­ντια στο φα­σι­σμό, το ρα­τσι­σμό, τη μι­σαλ­λο­δο­ξία επί­σης θα έχει συ­νέ­χεια. Αλλά ο κό­σμος που θα δώσει αυτές τις μάχες δή­λω­σε σή­με­ρα ένα βρο­ντε­ρό «παρών». Μαζί με την με­γά­λη «ανάσα» της κα­τα­δί­κης των νε­ο­να­ζί (η λέξη «Νίκη!» στα χείλη χι­λιά­δων αν­θρώ­πων είναι ανε­κτί­μη­το εφό­διο στις δύ­σκο­λες επο­χές που ζούμε), η δεύ­τε­ρη με­γά­λη «ανάσα» ήταν οι ει­κό­νες στους δρό­μους έξω από το Εφε­τείο, αλλά και στους δρό­μους πολ­λών μι­κρών και με­γά­λων πό­λε­ων σε όλη την Ελ­λά­δα.  

Αυτή τη δύ­να­μη θα χρεια­στεί να την ξα­να­βρούν μπρο­στά τους, στους αγώ­νες που έρ­χο­νται.