Θα Επιστρέφεις Φωτεινός, Πάντα, Αγαπημένε Μας Ηλία Τζουρά / του Στρατή Μπουρνάζου

Τον Ηλία Τζουρά τον πρωτογνώρισα τον μακρινό εκείνο Οκτώβρη του 1986, πρωτοετής εγώ, στη Φιλοσοφική της Αθήνας. Ήταν πάνω στο παπί του, τη «Ρόζα», όνομα ιδεοτυπικό, που παρέπεμπε συνάμα στη Ρόζα Λούξεμπουργκ αλλά και τη Ρόζα Εσκενάζι: γλέντι (μέχρι πρωίας) και επανάσταση (διαρκής). Τον θυμάμαι να μοιράζει εκείνα τα τρομερά αυτοκολλητάκια, που είχε βγάλει η Συσπείρωση της Φιλοσοφικής, η ΣΑΦ, με το Ροζ Πάνθηρα και το σύνθημα: «Πρέπει νά ’σαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα!». Αδύνατο νάσουν φοιτητής ή φοιτήτρια της Φιλοσοφικής του Αθήνησι, την ένδοξη δεκαετία του 1980, και να μην ήξερες το αυτοκόλλητο αυτό, που έκανε θραύση, ταράσσοντας την πηχτή σοβαροφάνεια και πολιτική βλοσυρότητα.

 

Ο Ηλίας μας ήταν από τους πρώτους. Και στα πηγαδάκια, και στις πορείες και στις συνελεύσεις, και στην πλάκα και στις φάρσες – παντού. Για μας, τους πρωτοετείς της ΣΑΦ, ο Ηλίας ήταν «μεγάλος», στο πτυχίο. Και «στέλεχος». Μόνο που ποτέ δεν τον είδαμε έτσι, γιατί ο ίδιος δεν μας άφησε ποτέ. Από την πρώτη κιόλας στιγμή. Με το καταλυτικό του χιούμορ και την απλότητά του, ήταν πάντα ένας από εμάς. Ένας, μα ξεχωριστός.

Οι Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών ήταν η αρχή της διαδρομής. Στη συνέχεια ο Ηλίας έπαιξε ενεργό ρόλο στην πρωτοβουλία «Ένα σχολείο για την Τσιάπας» και στα Σήματα Καπνού, στο Στέκι Μεταναστών, στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ (όπου διατηρούσε το δικό του στέκι, το «ρακάδικο»), στα δημοτικά πράγματα του Χολαργού, στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Ιούνιο του 2015. Επαγγελματικά για χρόνια ήταν γραφίστας στο «Έντυπο», ένας από τη θρυλική τετράδα που το ίδρυσε (αλίμονο, έναν ακόμα από τους τέσσερις, τον σπουδαίο και λατρεμένο Άρη Ντάτση, τον αποχαιρετήσαμε κι αυτόν για πάντα πριν τον Ιούνιο), ενώ το τελευταίο διάστημα δούλεψε δημοσιογράφος στο left.gr.

O Ηλίας, όπως λένε στον αποχαιρετισμό τους οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές του τού Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, «από τη δεκαετία του ’80 συμμετείχε στα κινήματα και τις πρωτοβουλίες της ανταγωνιστικής Αριστεράς», όπου «με ανιδιοτέλεια, αντικομφορμισμό και δημιουργικό πνεύμα έκανε τη δική του διαδρομή με προορισμό την τόσο μακρινή και ταυτόχρονα τόσο κοντινή χειραφέτηση. Δεν ήταν όμως μόνο ένας συνεπής αγωνιστής. Ήταν κι ένας πολύ ωραίος τύπος. Χαλαρός, ευπροσήγορος, συντροφικός, ευφυής και με πολύ χιούμορ, ένας άνθρωπος που χαιρόσουν να τον κάνεις παρέα».

Ο Ηλίας ταλαιπωρήθηκε πολύ τα τελευταία χρόνια από τα προβλήματα υγείας του. Και είναι μεγάλη παρηγοριά –και για κείνον και για όλους μας– ότι μέχρι την τελευταία μέρα, στενοί φίλοι και φίλες του, σύντροφοι και συντρόφισσές του, στάθηκαν στο πλευρό του, τον αγκάλιασαν και τον φρόντισαν σαν οικογένεια. Προσφέροντάς του έτσι πίσω, αντίδωρο, την καλοσύνη που ίδιος τόσο απλόχερα σκόρπιζε.

Το μυαλό μας, αυτές τις μέρες είναι στα αγαπημένα σου αδέρφια, τον Βασίλη, τη Μαρία και την Ευθυμία, την κόρη σου τη Μαριανίνα –που τόσο θαύμαζες και καμάρωνες, Ηλία–, στη Χριστίνα, σε όλους τους δικούς σου ανθρώπους. Και θα σε αποχαιρετήσω με τους στίχους του Αλέξανδρου Ίσαρη. «Νοέμβριος» (λέει κανονικά το ποίημα), «Οκτώβριος» (θα το παραλλάξω εγώ):

Οκτώβριος «και στο μυαλό μου βρέχει καλοκαίρια.
Μα είμαι σίγουρος πως κάποτε
μέσα από του χωραφιού την πρωινή δροσιά
μέσα από τη λίμνη την ακύμαντη θα βγω
και θα επιστρέψω φωτεινός».

Γιατί έτσι, φωτεινό, σε θυμόμαστε και θα σε θυμόμαστε. Έτσι, φωτεινός, παραμένεις στην καρδιά μας, κι έτσι θα επιστρέφεις πάντα, στη θύμησή μας, αγαπημένε μας Ηλία. Τζουρίνο, Τζουράκο.

Πηγή : left