Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 459)

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδεικνύεται σαν μια ιδιαίτερα επικίνδυνη κυβέρνηση.

Με τη συ­νε­νο­χή του πρώην ΠΑΣΟΚ της Φ. Γεν­νη­μα­τά ψή­φι­σε το νόμο που πε­τσο­κό­βει το δι­καί­ω­μα στη δια­δή­λω­ση.

Προ­κει­μέ­νου να αφή­σει ανοι­χτά τα πε­ρι­θώ­ρια κερ­δο­φο­ρί­ας στο μα­ζι­κό του­ρι­σμό αφή­νει ορ­θά­νοι­χτη την πόρτα για το δεύ­τε­ρο κύμα του κο­ρο­ναϊ­ού. Ενώ την ίδια στιγ­μή απο­δει­κνύ­ε­ται ότι ο χρό­νος που κερ­δή­θη­κε κατά τη σκλη­ρή κα­ρα­ντί­να πήγε κυ­ριο­λε­κτι­κά χα­μέ­νος, αφού στο ΕΣΥ δεν έχει χρη­μα­το­δο­τη­θεί καμία ου­σια­στι­κή ανα­βάθ­μι­ση.

Τα στε­λέ­χη της Δε­ξιάς ορ­γα­νώ­νο­νται στο πώς θα «απορ­ρο­φή­σουν» τα 32 δισ. ευρώ των επι­χο­ρη­γή­σε­ων και δα­νεί­ων της ΕΕ, στο όνομα της αντι­με­τώ­πι­σης της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης. Ορ­γα­νώ­νουν μια «κεϊν­σια­νή» στρο­φή για το κε­φά­λαιο (με επι­χο­ρη­γή­σεις και θα­λασ­σο­δά­νεια προς τους ανα­ξιο­πα­θού­ντες βιο­μη­χά­νους) και, ταυ­τό­χρο­να, μια άκαμ­πτη επι­μο­νή στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις σε ό,τι αφορά τους ερ­γα­ζό­με­νους. Η στρα­τη­γι­κή τους είναι σαφής: οι πλού­σιοι να γί­νουν πλου­σιό­τε­ροι και οι φτω­χοί φτω­χό­τε­ροι.

Σε αυτό το αντι­δρα­στι­κό πρό­γραμ­μα λο­γο­δο­τεί η αντι­δη­μο­κρα­τι­κή κα­τρα­κύ­λα που πα­ρου­σιά­ζε­ται με το νόμο για τις δια­δη­λώ­σεις και την «υπερ­θέρ­μαν­ση» των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών του κρά­τους.

Απέ­να­ντι σε αυτή την πο­λι­τι­κή, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συ­νε­χί­ζει να πα­ρα­παί­ει, ανα­ζη­τώ­ντας προ­ο­πτι­κές με όλο και με­γα­λύ­τε­ρη με­τα­τό­πι­ση προς συ­ντη­ρη­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις. Το σοκ του 2015, η βύ­θι­ση ενός κόμ­μα­τος που απο­κα­λού­σε τον εαυτό του ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά στις μνη­μο­νια­κές και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές, ούτε είναι εύ­κο­λο, ούτε πρό­κει­ται να ξε­πε­ρα­στεί.

Τα καλά είναι στην πύ­κνω­ση των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων αντί­στα­σης και στην αυ­ξη­τι­κή τάση της συμ­με­το­χής σε αυτές. Ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας –παρά τις προ­φα­νείς δυ­σκο­λί­ες της απει­λής του κο­ρο­νοϊ­ού– στα­δια­κά «ξε­πα­γώ­νει», προ­ε­τοι­μά­ζει τις δυ­νά­μεις του για τις απο­φα­σι­στι­κές ανα­με­τρή­σεις που όλοι γνω­ρί­ζουν ότι θα έρ­θουν από το φθι­νό­πω­ρο.

Οι νο­ση­λευ­τι­κοί, οι εκ­παι­δευ­τι­κοί, οι ερ­γα­ζό­με­νοι στους Δή­μους, οι φοι­τη­τές και οι μα­θη­τές, οι πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, οι το­πι­κές πρω­το­βου­λί­ες, τα αντι­ρα­τσι­στι­κά και αντι­σε­ξι­στι­κά μέ­τω­πα, οι δια­δη­λω­τές για τα πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα κ.ο.κ., είναι μόνο τα προ­κε­χω­ρη­μέ­να «απο­σπά­σμα­τα» μιας δρα­στη­ριό­τη­τας που πρέ­πει να αγκα­λιά­σει το σύ­νο­λο της τάξης μας.

Οι αγώ­νες από τα κάτω θα είναι η αντι­πο­λί­τευ­ση στο Μη­τσο­τά­κη. Για την κα­λύ­τε­ρη και τα­χύ­τε­ρη ανά­πτυ­ξή τους, είναι ανα­γκαία η ενό­τη­τα στη δράση της πραγ­μα­τι­κά ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.
Οι δυ­σκο­λί­ες είναι υπαρ­κτές και –εν πολ­λοίς– φυ­σιο­λο­γι­κές. Όμως θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στούν συ­στη­μα­τι­κά με στόχο να ξε­πε­ρα­στούν. Η ανα­βί­ω­ση ενός διε­θνούς κλί­μα­τος ανά­καμ­ψης των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων –με κο­ρυ­φαίο «ση­μείο» σή­με­ρα το με­γά­λο αντι­ρα­τσι­στι­κό ξε­ση­κω­μό στις ΗΠΑ– θα είναι μια ση­μα­ντι­κή βο­ή­θεια.

Ομως η πο­λι­τι­κή ενό­τη­τας στη δράση της μα­χό­με­νης ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς δεν αφορά μόνο τα «κι­νη­μα­τι­κά» κα­θή­κο­ντα. Αφορά και τις πο­λι­τι­κές εναλ­λα­κτι­κές. Η τα­χύ­τα­τη σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πρέ­πει να αφε­θεί να μοιά­ζει ως η κυ­ρί­αρ­χη δια­θέ­σι­μη απά­ντη­ση στον κα­νι­βα­λι­σμό του Μη­τσο­τά­κη.

Η δια­μόρ­φω­ση κοι­νών πο­λι­τι­κών και προ­γραμ­μα­τι­κών στό­χων, η ενο­ποί­η­ση ερ­γα­τι­κών και νε­ο­λαι­ί­στι­κων σχη­μά­των δρά­σης, η δια­μόρ­φω­ση κοι­νών τα­κτι­κών στο δρόμο, η συν­διορ­γά­νω­ση της ανα­γκαί­ας πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης, είναι βή­μα­τα που βά­ζουν θε­μέ­λια για ένα νέο με­τω­πι­κό πο­λι­τι­κό ρεύμα που, αργά ή γρή­γο­ρα, θα κλη­θεί από τη συ­γκυ­ρία να στη­ρί­ξει πο­λι­τι­κές απα­ντή­σεις.

Σε αυτά τα κα­θή­κο­ντα πρέ­πει να συ­γκε­ντρω­θεί η προ­σο­χή.