ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Και Η Πολιτική Κρίση Είναι Μακρόσυρτη

Οι χιλιάδες μετανάστες, πρόσφυγες και αντιρατσιστές συμπαραστάτες που συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα την Παρασκευή μπροστά στη Βουλή, έστειλαν βροντερά μηνύματα στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη, αλλά και στην αντιπολίτευση του Τσίπρα. Με την οικονομική κρίση να ξαναγυρνάει στα επίπεδα του 2010 και την ανεργία να σαρώνει, η κυβέρνηση δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει εκτός από ενορχηστρωμένο ρατσισμό σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών. Αλλά όπως έδειξαν οι διαδηλωτές της Παρασκευής, αυτή η εκστρατεία έχει κοντά ποδάρια και στην Ελλάδα όπως και στις άλλες χώρες που συγκλονίζονται από εκρηκτικά αντιρατσιστικά συλλαλητήρια.

Οι επιπτώσεις που έχουν αυτά τα αδιέξοδα πάνω στο πολιτικό σύστημα φαίνονται με γυμνό μάτι. Ακόμα και η συντηρητική Καθημερινή αναγκάζεται να μιλάει στο πρωτοσέλιδο της Κυριακής για “Διλήμματα στο Μαξίμου και βαρίδια του Τσίπρα”. Το ταυτόχρονο βούλιαγμα της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ στο βούρκο των σκανδάλων δεν είναι σημάδι “κάθαρσης”, είναι φθορά των πολιτικών δυνάμεων πάνω στις οποίες στηρίζεται η αστική τάξη για τη διαχείριση μιας κρίσης που σέρνεται εδώ και δέκα χρόνια και σήμερα οξύνεται ξανά.

Ανησυχίες

Στο ίδιο φύλλο η Καθημερινή φιλοξενούσε άρθρο της Ντόρας Μπακογιάννη που έκφραζε τις ανησυχίες της για την κατάσταση. Η “ποδοσφαιροποίηση” της πολιτικής ζωής φθείρει τους θεσμούς, έγραφε, την ώρα που “το θέμα για όλο τον πολιτικό κόσμο οφείλει να είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς και στη Δικαιοσύνη”. Δικαιολογημένα στη ΝΔ ανησυχούν για σημάδια σχιζοφρένειας, καθώς η κυβέρνηση έχει ανάγκη και ζητάει τη συναίνεση της αντιπολίτευσης αλλά την ίδια ώρα απειλεί να τη στείλει σε “Ειδικό δικαστήριο”.

Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοκτονική. Η ηγεσία Τσίπρα όλα τα προηγούμενα χρόνια που κατείχε τους κυβερνητικούς θώκους φρόντισε να περιθωριοποιήσει την αριστερή πτέρυγα, πέταξε έξω τον Λαφαζάνη, έκανε ακόμη και τον Βαρουφάκη να μοιάζει πιο αριστερός, μετέτρεψε τον Τσακαλώτο σε νούμερο ένα διαχειριστή των μνημονίων. Τσάκισε κάθε τι που θεωρήθηκε αριστερό “βαρίδι” για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Και τώρα ανακαλύπτει πόσο πραγματικά βαρίδια είναι όλοι οι δεξιοί “αστέρες” που αγκάλιασε- όχι μόνο οι σύμμαχοι Παπαγγελόπουλοι αλλά και οι δικοί του Παππάδες.

Κι όμως, επιμένει στη γραμμή της συναίνεσης με την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε όλα: στην προσδοκία οικονομικής “σωτηρίας” από την ΕΕ, στην σκληρή γραμμή ενάντια στην Τουρκία, στο κλείσιμο των συνόρων και το μάντρωμα προσφύγων και μεταναστών. Το αποτέλεσμα είναι να παραπαίει ανάμεσα στο φτύσιμο από τα δεξιά και στην οργή του κόσμου που θέλει να παλέψει την κυβέρνηση του Μητσοτάκη.

Η οργή ξεχειλίζει. Το δείχνουν οι απεργίες σε όλους τους βασικούς κλάδους, στην Υγεία, στην Παιδεία, στους Δήμους αλλά και στο νερό, στα τρένα, στον τουρισμό. Το έδειξαν δυνατά ξανά οι πρόσφυγες, οι μετανάστες και το αντιρατσιστικό κίνημα που φέρνει τον αέρα του διεθνούς ξεσηκωμού. Οι απειλές των υπουργών ότι θα αντιμετωπίσουν αυτό το κύμα με το “νέο” νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις είναι “χάρτινη τίγρη”. Οι χουντικές ρυθμίσεις για τις διαδηλώσεις υπάρχουν από το 1974. Καμιά κυβέρνηση όλες αυτές τις δεκαετίες δεν κατάφερε να τις κάνει πράξη, ούτε ο πατέρας Μητσοτάκης που είχε προσθέσει και νέους “αντιτρομοκρατικούς” και αντιμεταναστευτικούς νόμους.

Οργανώνοντας τους αγώνες, δυναμώνοντας την αντικαπιταλιστική αριστερά μπορούμε να κάνουμε την πολιτική κρίση ευκαιρία για το κίνημα και να ανοίξουμε το δρόμο για την εργατική εναλλακτική.