Επίταξη Του Κεφαλαίου, Όχι Των Εργαζομένων!

Συνάντηση για μία Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά

Η έκτακτη συνθήκη της πανδημίας του κορονοιού έχει απελευθερώσει το δίχως άλλο δυνατότητες:

Από την μία των εργαζόμενων τάξεων για να διεκδικήσουν λιγότερη εργασία με ίδιες αποδοχές, εργασία από το σπίτι με θεσπισμένο πλαίσιο, ενίσχυση του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους για να καλυφθούν οι ανάγκες των πολλών για υγεία, μισθό αξιοπρεπή. Δυνατότητα σε τελική ανάλυση, να καταστούν τουλάχιστον ορατές οι συνθήκες εργασίας των κομματιών εκείνων που βίωσαν και βιώνουν τα αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης της προηγούμενης δεκαετίας.

Από την άλλη το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, ξανά, κατασκευάζοντας έναν “ακήρυχτο πόλεμο” φιλοδοξεί να καταστήσει την έκτακτη ανάγκη της πανδημίας, σε μια συνθήκη όπου σε βάρος των εργαζομένων, τα συμφέροντα του κεφαλαίου θα υποστούν τις λιγότερο δυνατές απώλειες.

Η άσκηση πολιτικής μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και η ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας -πρακτική καλά δοκιμασμένη ήδη από τα μνημονιακά χρόνια- αποτελεί θεσμικό εργαλείο ικανό να “κλείνει τρύπες” λόγω της ταχύτητας έκδοσής τους, ενώ ταυτόχρονα αποκλείει τον δημόσιο διάλογο.

Υπηρετώντας αυτή την λογική με την σημερινή ΠΝΠ (ΠΝΠ20.03.2020/2020) η κυβέρνηση επέλεξε να άρει την απαγόρευση πολιτικής επιστράτευσης ως μέσο αντιμετώπισης απεργιών. Πρόκειται για μια βαθιά αντιδημοκρατική κίνηση που βάλει στον πυρήνα των δικαιωμάτων των εργαζομένων: αυτό της απεργίας. Από τις δημόσιες ευχαριστίες του Μητσοτάκη προς τους νοσοκομειακούς γιατρούς, τους υγειονομικούς, τις εργαζόμενες σε σούπερ μάρκετ και ντελίβερι, περάσαμε γρήγορα στην επί της ουσίας απαγόρευση χρήσης του σημαντικότερου όπλου που διαθέτουν απέναντι στην εργοδοτική και κρατική αυθαιρεσία, προς το συμφέρον των κοινωνικών αναγκών.

Υπενθυμίζουμε, ότι η υπάρχουσα νομοθεσία επέτρεπε την πολιτική επιστράτευση και την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών για επείγουσες κοινωνικές ανάγκες, αλλά όχι για την αντιμετώπιση απεργιών, όπως είχε χρησιμοποιηθεί τα μνημονιακά χρόνια (για παράδειγμα απέναντι στους απεργούς του Μετρό). Η σημερινή ΠΝΠ δεν έρχεται να καλύψει αυτό, έρχεται να βάλει σε καραντίνα το δικαίωμα στην απεργία, και μάλιστα σε μια περίοδο που είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα χρειαστεί να δοθούν απεργιακές μάχες το επόμενο διάστημα, και από εργαζόμενους στις «πρώτες γραμμές» αλλά και από άλλους, για τη διασφάλισης Μέσων Ατομικής Προστασίας, απολυμάνσεων, αραίωσης και επιβολής προσωπικού ασφαλείας (όπως συμβαίνει ήδη στον Ιταλικό Βορρά), για το μπλοκάρισμα των υπερωριών και τη διεκδίκηση μαζικών προσλήψεων ή για τη διασφάλιση των πληρωμών.

Επιμένουμε: ο λαός θα σώσει τον λαό, με τους γιατρούς, το επιστημονικό δυναμικό, με τις διεκδικήσεις που αναδεικνύουν τις εγκληματικές ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό στο σύστημα υγείας, με τα αιτήματα για προστασία των εργαζομένων σε κάθε κλάδο, με εκείνες και εκείνους που οργανώνουν την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη στην πιο δύσκολη συνθήκη.