Ναι, Έχουμε Πόλεμο Αλλά Είναι Ο Δικός Μας!

Γιώργος Παυλόπουλος

▸ Κορονοϊός και καπιταλισμός είναι όψεις του ίδιου νομίσματος και
η ειρήνη μαζί τους είναι ανέφικτη

Η επίσημη ορολογία είναι πλέον κοινή για όλους τους κυβερνώντες: Έχουμε πόλεμο και μάλιστα παγκόσμιο. Έτσι το έχουν διατυπώσει ο Μακρόν και η Μέρκελ, ο Τραμπ και ο Μπολσονάρου, ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας και πολλοί άλλοι, ενώ κάποιοι κάνουν λόγο για τη «σύγκρουση του αιώνα». Όσο για τα τρία επόμενα βήματα, έρχονται περίπου ως φυσική συνέπεια αυτής της παραδοχής.

Πρόκειται, πρώτον, για την επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης στις κοινωνίες για απροσδιόριστο διάστημα, την τήρηση της οποίας αναλαμβάνει όχι μόνο η αστυνομία αλλά και ο στρατός, με διευρυμένες αρμοδιότητες. Ήδη, για του λόγου το αληθές, στους δρόμους και τις πλατείες των περισσότερων χωρών, από την Αμερική ως την Ασία και από την Ευρώπη ως την Ωκεανία, οι εικόνες παραπέμπουν σε αυτά που είχαμε δει την επαύριο πολύνεκρων τρομοκρατικών επιθέσεων, με μεγαλύτερη ένταση, πιθανώς και διάρκεια.

Δεύτερον, έχουμε την υιοθέτηση του μοντέλου της «πολεμικής οικονομίας», με τη μεταφορά του σχεδιασμού και των βασικών αποφάσεων στην κεντρική διοίκηση, αντί των ιδιωτών, αλλά και την ανάληψη του ελέγχου των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων από το κράτος, προκειμένου να μην καταρρεύσουν και να συνεχίσουν να λειτουργούν, με διάθεση εκατοντάδων δισ. για τη διάσωσή τους, όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο και υπό την επήρρεια του σοκ που προκάλεσε το πατατράκ διαρκείας στα χρηματιστήρια, κεντρικές τράπεζες, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί έχουν δεσμεύσει μέχρι στιγμής ποσά που ξεπερνούν συνολικά τα 5 τρισ. δολάρια — από τα οποία το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος θα κατευθυνθεί απευθείας προς τις επιχειρήσεις και μόνο ένα μικρό τμήμα για ενίσχυση των εκατομμυρίων εργαζομένων που έχουν βρεθεί ή θα βρεθούν χωρίς δουλειά, με στόχο να αποτραπούν ανεπιθύμητες κοινωνικές εκρήξεις.

Τρίτον, σε ιδεολογικό επίπεδο, προβάλλεται συντονισμένα και μαζικά η ανάγκη να υπάρξει εθνική ενότητα και συστράτευση όλων, με παραμερισμό κάθε διαφορετικής άποψης –ακόμα και δια της βίας αν χρειαστεί– με επίκληση της «ατομικής ευθύνης» απέναντι στη συλλογική αναγκαιότητα, την οποία έχουν φυσικά ορίσει οι κυβερνώντες. Με στόχο, όπως λένε επισήμως, την τελική επικράτηση απέναντι σε ένα εχθρό που είναι «αόρατος αλλά όχι ανίκητος» και απλώς χρειάζεται μεγάλη υπομονή για να ηττηθεί.

Η επόμενη ημέρα θα είναι ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, συμβαίνουν δύο πράγματα που είναι συνήθη σε κάθε πόλεμο από την πλευρά των «πάνω»: Αφενός, αποκρύπτουν τις πραγματικές αιτίες και τους ενόχους, τον βιασμό της φύσης και την καταστροφή των δημόσιων συστημάτων υγείας στο όνομα του κέρδους — τώρα δεν είναι η ώρα γι’ αυτό, θα τα πούμε μετά, λένε. Αφετέρου, σπεύδουν να ξεκαθαρίσουν προκαταβολικά ότι η επόμενη ημέρα θα είναι διαφορετική και χειρότερη από ό,τι έχουμε γνωρίσει και, γι’ αυτό, οφείλουμε να προετοιμαστούμε κατάλληλα και να σφίξουμε προκαταβολικά τα ζωνάρια.
 

Το πολεμικό σκηνικό, λοιπόν, έχει στηθεί. Και όταν περάσει η μπόρα και μετρηθούν οι απώλειες, τότε οι ίδιοι θα βγουν να διακηρύξουν ότι είναι νικητές και ότι θα αναλάβουν την ανοικοδόμηση πάνω στο καμμένο έδαφος. Ξεχνώντας δε ότι οι «κάτω» θα έχουν –για μιία ακόμη φορά– τα συντριπτικά περισσότερα θύματα, ότι θα έχουν βάλει μπροστά τα κορμιά τους για να ανακοπεί η λαίλαπα, με τους υγειονομικούς στην πρώτη γραμμή, ότι με την εργασία τους και την υπεραξία της σώρευσαν τα τεράστια κεφάλαια και τα ματωμένα πλεονάσματα, τα οποία διατέθηκαν για να αντιμετωπιστεί η κρίση, θα τους καλέσουν ξανά στο ταμείο για να πληρώσουν τον λογαριασμό. 

Επιχειρώντας, έτσι, να ολοκληρώσουν μια νέα «βίαιη αναδιανομή πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, σε συνθήκες αγωνίας για τις ζωές των ανθρώπων», όπως σημειώνει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση του ΝΑΡ, με αφορμή τα τελευταία μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Απέναντι σε αυτή τη νέα επίθεση στις ζωές και τα δικαιώματα όλων των λαών, απέναντι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει μέσα στον παγκόσμιο πόλεμο κατά της απειλής του κορονοϊού, η απάντηση δεν μπορεί να είναι ούτε η συναίνεση, ούτε η υποταγή, ούτε η απομόνωση. Μένουμε ενεργοί και συνεχίζουμε συλλογικά, ανυποχώρητα και πιο αποφασιστικά, με έμπνευση, νέες ιδέες και μορφές δράσης στις ιδιόμορφες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. «Με αλληλεγγύη, αγωνιστικότητα και ανθρωπιά, πλάι ο ένας στον άλλον», όπως καλεί και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για «να ζήσει ο λαός, όχι τα κέρδη τους», όπως διαμηνύει η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα και πολλές ακόμη αντικακαπιταλιστικές κινήσεις στις πόλεις και τις περιφέρειες.

Για τη δημόσια δωρεάν υγεία που μας αξίζει και μπορούμε να έχουμε, για όλους τους λαούς, ανεξαρτήτως «πορτοφολιού», εθνικότητας, θρησκείας και φύλου. Για το δικαίωμα στη σταθερή και καλά αμειβόμενη δουλειά με πλήρη δικαιώματα που θα κατοχυρώνεται από συλλογικές συμβάσεις, για να γυρίσουν όλοι οι απολυμένοι στις θέσεις τους. Για δημοκρατία και ελευθερία, χωρίς διαρκή αστυνομοκρατία και στρατοκρατία, χωρίς Μεγάλους Αδελφούς. Για να περάσουν στα χέρια και τον ελεγχο της κοινωνίας και των παραγωγών του πλούτου όλες οι επιχειρήσεις που θα διασωθούν εκ νέου από το κράτος με τα χρήματα των φορολογουμένων — αυτοκινητοβιομηχανίες, αεροπορικές εταιρίες, τουριστικές μονάδες, τράπεζες, ασφαλιστικές και άλλες. Για να σταματήσει η αποπληρωμή του ληστρικού χρέους προς τους τοκογλύφους των «αγορών», για τη μονομερή διαγραφή του. Για την εξάλειψη της φτώχειας και των επιδημιών, παλιών και νέων, από όλο τον πλανήτη, για να γεφυρώσουμε το μεγάλο ρήγμα που έχει προκαλέσει το κεφάλαιο στη σχέση του ανθρώπου με τη Μάνα Γη.

Τελικά, για τη ρήξη με το σύστημα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, για την επανασταστική ανατροπή του, με στόχο τον κομμουνισμό του μέλλοντός μας.