Η υγεία των λαών στο παγκόσμιο επίκεντρο, η ζωή αλλάζει
1. Οι άνθρωποι φτιάχνουμε την ιστορία μας σε συνθήκες που δεν καθορίζονται από μας και, εν μέσω πανδημίας, όλα προβάλουν ξανά υπό το φως της νέας συνθήκης. Δεν είναι περίεργο να αναζητούμε οικείες εμπειρίες για να καταλάβουμε τι συμβαίνει και τι μπορούμε εμείς να κάνουμε. Αυτό που ζούμε μας φέρνει σε αμηχανία γιατί συντρίβει αυτοματισμούς, εύκολες αναλογίες και συνήθειες. Η ζωή αναδιατάσσεται βίαια και τα πάντα επηρεάζονται ριζικά, από τα συνολικά θύματα των συνανθρώπων μας στην Ελλάδα και τον κόσμο μέχρι τη γεωπολιτική κατάσταση και το συνολικό συσχετισμό κεφαλαίου-εργασίας την επόμενη μέρα.
Παλιές βεβαιότητες κλονίζονται και ανοίγουν ξανά οι ασκοί του Αιόλου. Σε όλες τις ηπείρους τα μάτια και οι καρδιές των λαών στρέφονται με απεριόριστο σεβασμό στα τμήματα των εργαζομένων που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης σώζοντας ζωές και κρατώντας όρθιες τις κοινωνίες. Αν και οι μεγαλοστομίες περισσεύουν, τώρα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ τα λόγια του ποιητή πως «καθένας και καθεμιά κρατάμε μέσα στη γροθιά μας τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος». Για να μην νικήσει ο φόβος και ο ατομισμός, να μην συνηθίσουμε τη φρίκη και το θάνατο. Με επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασης, τοποθετούμαστε δημόσια με κάποιες σκέψεις που συνθέτουν τη συζήτηση της πρώτης διαδικτυακής συνέλευσης της πολιτικής μας συλλογικότητας.
2. Ο παγκόσμιος και απρόβλεπτος χαρακτήρας αυτού που ζούμε, το καθιστούν πρωτόγνωρο. Μπορεί οι αντικειμενικές συνθήκες να επιτάσσουν φυσικές αποστάσεις, αλλά η αλληλεξάρτηση μεταξύ μας είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Το κύριο καθήκον τώρα είναι να συμβάλουμε στην οργάνωση της αλληλεγγύης σε όλα τα επίπεδα, στην απόκρουση των εργοδοτικών αυθαιρεσιών και στη συλλογική απαίτηση η κυβέρνηση να προχωρήσει σε μέτρα μέγιστης δυνατής προστασίας:
των εργαζομένων που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης
των πιο ευάλωτων και αποκλεισμένων, των ηλικιωμένων, των προσφύγων σε καμπ, των μεταναστ(ρι)ών σε ανήλιαγα υπόγεια, των συμπολιτών/συμπολιτισσών μας με αναπηρία, των αστέγων και των φυλακισμένων
όλων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, εργαζομένων, ανέργων, νέων και παιδιών.
Είναι καθοριστικό να επιτευχθεί ο συντονισμός όλων των δικτύων αλληλεγγύης, κινήσεων αυτοοργάνωσης και αλληλοβοήθειας, σωματείων και πρωτοβουλιών, διαδικτυακών και μη, ενώνοντας δυνάμεις στην άμεση παρέμβαση για την προστασία και την επιβίωση του λαού. Ο τρόπος και οι μορφές συντονισμού και δράσης θα πάρουν πρωτότυπα χαρακτηριστικά και θα υπάρξουν δυσκολίες, οι οποίες επιβάλλεται να ξεπεραστούν με γνώμονα τη μεγάλη υπόθεση που καλούμαστε να υπηρετήσουμε. Θα επιδιώξουμε μια τέτοια κίνηση να αποτελέσει ασπίδα προστασίας της κοινωνίας σε αυτές τις κρίσιμες μέρες αλλά και να δώσει προοπτική, γιατί η πραγματικότητα της κοινωνικής ανισότητας φέρνει το ζήτημα της λαϊκής προστασίας και επιβίωσης στην πρώτη γραμμή.
Ο Βασιλιάς είναι γυμνός
3. Τόσα χρόνια, κάθε φορά που κρίνονταν φιλολαϊκές εξελίξεις στη χώρα μας αλλά και οπουδήποτε στον κόσμο, μας απειλούσαν με σενάρια καταστροφής και ιδιωτικοποιούσαν μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε. Οι ίδιοι τώρα αδυνατούν να παρέχουν τα αυτονόητα και απολύτως αναγκαία, όπως μάσκες, τεστ για τον ιό, νοσοκομειακές κλίνες, μηχανήματα αναπνευστικής υποστήριξης και ουσιαστικά μέτρα προστασίας. Οι κοινωνίες υποχρεώνονται απότομα, στις νέες περιστάσεις, να ξανασκεφτούν και να συζητήσουν όσα θεωρούνταν από το σύστημα σταθερά και απαραβίαστα, με βάση το θατσερικό δόγμα «δεν υπάρχει εναλλακτική». Ακόμη και η κοινωνία του θεάματος και της χειραγώγησης δεν μπορεί να κρύψει ειδήσεις, όπως οι παρακάτω, που αφήνουν βαθύ αποτύπωμα στη συνείδηση εκατομμυρίων: Δυο νέοι, για παράδειγμα, βοήθησαν νοσοκομείο της Ιταλίας, τυπώνοντας με τρισδιάστατο εκτυπωτή βαλβίδες για μηχανήματα αναπνευστικής υποστήριξης και τώρα απειλούνται με μήνυση από μεγάλη εταιρία για κλοπή «παντέντας». Ή η απόρριψη από την ΕΕ των εκκλήσεων της Ιταλίας για βοήθεια και η συγκινητική ανταπόκριση της Κίνας και της Κούβας. Ο ακροδεξιός Μπολσονάρο της Βραζιλίας έφτασε στο σημείο να καλεί πίσω τους γιατρούς της Κούβας που ο ίδιος έδιωξε από τη χώρα μετά την εκλογή του.
Η κομμουνιστική αριστερά και όλα τα απελευθερωτικά ρεύματα θα κριθούν από το κατά πόσο οι ιδέες για τη διεθνιστική αλληλεγγύη και μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας, της εργασίας και της ζωής θα γίνουν στο σήμερα υλική δύναμη για τους ανθρώπους που παλεύουν από τη μια άκρη της γης ως την άλλη. Και μπορούν να γίνουν υλική δύναμη, όχι απλά γιατί αναφέρονται στις μακροπρόθεσμες προοπτικές της ανθρωπότητας, αλλά πρώτα και κύρια γιατί απαντάνε στα επείγοντα ζητήματα της υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας και της προστασίας των αδύναμων εδώ και τώρα.
Υπόσχεση για την «επόμενη μέρα» και επαγρύπνηση για κρούσματα αδικίας κάθε μέρα
Το πλήγμα είναι συντριπτικό για την αποικιοκρατική αλαζονεία των αρχουσών τάξεων της καπιταλιστικής Δύσης. Ειδικά στην Ελλάδα, πληρώνουμε την υπέρμετρη εξάρτηση από τον τουρισμό και την αποδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας, τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων και, πάνω απ’ όλα, την καταστροφή των δομών υγειονομικής περίθαλψης από τα μνημόνια και τις πολιτικές της ΕΕ. Με το που το επιτρέψει η δημόσια υγεία, θα επανακαταλάβουμε με πάθος τους δρόμους και τις πλατείες και θα σταθούμε ώμο με ώμο για να σφραγίσει ο λαϊκός παράγοντας τις εξελίξεις. Και τότε το αίτημα για γενναία ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, δημόσια αγαθά, εθνικοποιήσεις, επιτάξεις, εργατικό-λαϊκό έλεγχο, πραγματική δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία μπορεί να σαρώσει κάθε σκέψη για νέα μνημόνια, λιτότητα και αυταρχισμό. Η γενίκευση πρακτικών, όπως οι επιτάξεις στον ιδιωτικό τομέα, τίθενται πλέον με άλλους όρους στο δημόσιο διάλογο. Η ανάγκη για άνοδο του καταβαραθρωμένου βιοτικού επιπέδου και της ψυχολογικής ανάτασης των μαζών θα παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις. Οι λαοί θα ζητήσουν το λογαριασμό από τους «ταλιμπάν» της ελεύθερης αγοράς, τους τραπεζίτες, τους σύγχρονους μαυραγορίτες και το πολιτικό προσωπικό που τους καλύπτει. Τίποτε δεν πρέπει να ξεχαστεί αυτή τη φορά. Τα ενδεχόμενα για να φορτώσουν ξανά τα βάρη στις πλάτες του λαού θα πρέπει να ακυρωθούν από την πρώτη «ελεύθερη» μέρα. Το ότι αυτές τις μέρες κρατάμε φυσικές αποστάσεις δε σημαίνει ότι μένουμε παγωμένοι. Οργανωνόμαστε με κάθε μέσο, συζητάμε, παρεμβαίνουμε και θα κάνουμε “whatever it takes” απέναντι στους επίδοξους μαυραγορίτες και εκμεταλλευτές.
4. Βιώνουμε ένα γεγονός απ’ αυτά που στον ενεργό χρόνο που συμβαίνουν μοιάζουν να σβήνουν όλα τα προηγούμενα. Η πανδημία μπορεί να είναι διαφορετικής τάξης παγκόσμια ιστορική πρόκληση, αλλά τα διδάγματα της τελευταίας δεκαετίας μπορούν να φανούν πολύ χρήσιμα στον συμπυκνωμένο χρόνο που ζούμε. Μια πρόγευση του τι σημαίνει ριζική αναδιάταξη της κοινωνικής και πολιτικής ζωής ζήσαμε μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης του 2008. Η απότομη χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνικής πλειοψηφίας μπορεί να οδηγήσει σε μια ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών τάξεων, μια έκρηξη δημιουργικότητας, συλλογικής ευφυΐας και οργανωμένης δράσης γύρω από την ταξική και λαϊκή αλληλεγγύη. Όμως, η ριζοσπαστικοποίηση μπορεί να γίνει και «προς τα δεξιά» και η απουσία οργανωμένου πολιτικού σχεδίου και λαϊκής-εργατικής αποφασιστικότητας για τομές και ρήξεις οδηγεί στην «αέναη επιστροφή του ίδιου» με την εκδικητική μανία ενός αντιδραστικού μείγματος νεοφιλελευθερισμού και φασισμού. Η πανδημία είναι καταλύτης εξελίξεων. Τώρα θα κριθεί το αν αυτή η εμπειρία θα δράσει παραλυτικά –μπροστά στο φόβο του θανάτου και της νέας αντιλαϊκής επίθεσης– ή ως πεδίο συσπείρωσης για ένα νέο γύρο αναμέτρησης, αντίστασης και αγώνα. Η μάχη για την αναγέννηση της αλληλεγγύης, των συλλογικών πρακτικών και η οργή θα συνυπάρχουν αντιφατικά και αναπόφευκτα με τον φόβο, την αναδίπλωση και τη συσπείρωση γύρω από την κυβέρνηση. Όμως, δεν έχουμε άλλο δρόμο απ’ το να αξιοποιήσουμε κάθε δυνατότητα για τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης και αντιστροφή του βέλους των εξελίξεων. Για να μη μας σαρώσει η εργοδοσία και ο νεοφιλελευθερισμός, να μη σηκώσει κεφάλι ο φασισμός και να μην μονιμοποιηθούν έκτακτα μέτρα μετά την πανδημία εις βάρος των δημοκρατικών και λαϊκών ελευθεριών.
Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό
5. Οι νεοφιλελεύθεροι δεν μπορούν να δουν τίποτε άλλο πέραν της ατομικής ευθύνης γιατί αυτό είναι το όριο της συστημικής τους προσέγγισης. Η απολύτως αναγκαία τήρηση των «φυσικών αποστάσεων» θα πρέπει να δυναμώσει τους κοινωνικούς δεσμούς και την ταξική ενότητα, όσο κι αν αυτό ακούγεται αντιφατικό και δύσκολο. Το να ερημώνει ο δημόσιος χώρος είναι μια ασυνήθιστη συνθήκη και απαιτεί φαντασία και πρωτοτυπία για το πώς οργανώνεται η αλληλεγγύη και παράγονται πολιτικές και κινηματικές πιέσεις. Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Ήδη, τα ταξικά σωματεία και τα εργασιακά σχήματα συγκεντρώνουν καταγγελίες εργοδοτικής αυθαιρεσίας, αντιδρούν και οργανώνουν υποδειγματικές παρεμβάσεις στην Ελλάδα και διεθνώς. 6. Είναι εγκληματικό ότι η κυβέρνηση συνεχίζει σε αυτές τις συνθήκες να κρατάει έγκλειστους τους ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά, πλήρως εκτεθειμένους στην πανδημία χωρίς στοιχειώδεις παροχές, όπως νερό, αποχέτευση κτλ. Τα εγκλήματα και η υποκρισία της Ελλάδας, της Τουρκίας και της ΕΕ εις βάρος των θυμάτων του ιμπεριαλισμού, των πολέμων και της φτώχειας, το αίσχος της στρατιωτικής αντιμετώπισης μεταναστ(ρι)ών και προσφύγων ως «εισβολείς» στα νησιά και τον Έβρο, δεν πρέπει σήμερα να κλιμακωθεί σε μια πολιτική φυσικής εξόντωσης των μεταναστ(ρι)ών, των προσφύγων και των φυλακισμένων. Η αλληλεγγύη, η φροντίδα και τα αιτήματα για πρόνοια και προστασία αφορούν τους πάντες ανεξάρτητα από το αν γεννήθηκαν εδώ, αν στερούνται άδειας παραμονής και αν έχουν ανοικτές διοικητικές ή ποινικές εκκρεμότητες. Αντί η κυβέρνηση να δίνει πατερναλιστικά μαθήματα στη νεολαία και τους εργαζομένους που ήδη υποφέρουν, απαιτούμε να μαζέψει την ασύδοτη εργοδοσία και διάφορους υπουργούς, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Άδωνι Γεωργιάδη, τη Λίνα Μενδώνη και τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, με τον τελευταίο να συνεχίζει τον αυταρχικό κατήφορο στοχοποιώντας πολιτικούς πρόσφυγες, άστεγους μετανάστ(ρι)ες και τον κόσμο της αλληλεγγύης.
7. Το κριτήριο της πράξης το επόμενο διάστημα θα είναι αμείλικτο και όλες οι συλλογικότητες της αριστεράς και του κινήματος οφείλουν να βάλουν τα δυνατά τους. Το ότι θα κινηθούμε από κοινού, σαν ένα, με τις πιο κοντινές μας συλλογικότητες (πρωτοβουλία των 4 οργανώσεων, κομμουνιστικός συντονισμός κ.α.) είναι αυτονόητο αλλά δεν αρκεί. Οι δυνάμεις της αριστεράς δεν πρέπει να επαναλάβουν λάθη που πλήττουν σοβαρά το κύρος και υπονομεύουν την πολύτιμη δράση των μελών όλων των συλλογικοτήτων, ειδικά όσων ανθρώπων του κινήματος βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Από τις μικρότερες και μεγαλύτερες συλλογικότητες της ριζοσπαστικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου μέχρι τα μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, απαιτείται να συνειδητοποιήσουμε τη νέα κατάσταση και από κοινού να βάλουμε πλάτη στην κοινή μεγάλη υπόθεση. Πρέπει να αναγεννηθεί το πνεύμα αλληλεγγύης που υπήρχε στις πιο δημιουργικές στιγμές του κινήματος, αυτή τη φορά με τις ελάχιστες δυνατές ενσώματες συνευρέσεις, αλλά με το ίδιο και μεγαλύτερο πάθος για την φροντίδα, την επιβίωση και την προοπτική των λαϊκών τάξεων και ειδικά των πιο αδύναμων τμημάτων τους. Ακόμη και αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή, κυβερνώντες και πανικόβλητοι αρθρογράφοι και «φιλόσοφοι» της παρακμής εξυμνούν την ελεύθερη αγορά, χλευάζουν τους ανθρώπους που δίνουν τη μάχη, γράφουν για τον «κομμουνισμό των ηλιθίων» και προωθούν τη θανατοπολιτική. Θα τους σαρώσει η οργή των ενωμένων λαών που τώρα δίνουν τη συγκλονιστική μάχη για ζωή.
Καλή δύναμη σε όλες και όλους μας!
Θα τα καταφέρουμε! Η ζωή θα νικήσει!
ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ – Ομάδα Κομμουνιστών/στριών
Αθήνα, 20/3/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου