Πραγματοποιήθηκε το τριήμερο 21-22-23 Φεβρουαρίου στο ΠΑΔΑ στο Αιγάλεω η ετήσια Συνδιάσκεψη του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος με τη συμμετοχή αντιπροσώπων από όλη την Ελλάδα. Σε αυτή τη σελίδα, μπορείτε να διαβάσετε την Πολιτική Απόφαση της Συνδιάσκεψης, ενώ στις σελίδες 14-15 μπορείτε να διαβάσετε μερικά μόνο σημεία από τον πλούτο της συζήτησης και τις 141 συνολικά παρεμβάσεις που έγιναν στις 12 θεματικές ενότητες της Συνδιάσκεψης. Οι εργασίες έκλεισαν με την εκλογή της κεντρικής επιτροπής.
Χαιρετισμούς στην εναρκτήρια συζήτηση της Συνδιάσκεψης απεύθυναν η Ελένη Πορτάλιου από την Κίνηση ενάντια στην Περιβαλλοντική καταστροφή και την Κλιματική αλλαγή, ο Κώστας Παπαδάκης από την Πολιτική Αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος στην δίκη της Χρυσής Αυγής, ο Βασίλης Συλαϊδής από το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Μιχάλης Βουρεκάς εκ μέρους του BDS Greece για την Παλαιστίνη και η Άννα Στάμου, που μαζί με τον Ναΐμ Ελγαντούρ παρευρέθηκαν εκ μέρους της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας.
Το παρών επίσης έδωσαν ο Τζαβέντ Ασλάμ, πρόεδρος της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδας η Ενότητα, συνδικαλιστές από χώρους δουλειάς και τον Συντονισμό Εργατικής Αντίστασης, αγωνιστές-τριες από την Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη και την ΚΕΕΡΦΑ καθώς και σύντροφοι-ισσες από οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ριζοσπαστικής αριστεράς. Χαιρετισμούς στη Συνδιάσκεψη (μπορείτε να τους διαβάσετε στο www.sekonline.gr) απέστειλαν το ΝΑΡ, η Αριστερή Συσπείρωση, η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, η Αριστερή Ανασύνθεση, η Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση καθώς και ο δημοτικός σύμβουλος Πειραιά με την Ανταρσία στο Λιμάνι, Θανάσης Διαβολάκης και ο ιστορικός του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, Δημήτρης Λιβιεράτος.
1. Η επιτυχία της πανεργατικής απεργίας της 18 Φλεβάρη ήρθε να επιβεβαιώσει τα δυο στοιχεία που διακρίνουν συνολικά την περίοδο που διανύουμε.
Το ένα στοιχείο είναι η λυσσαλέα επίθεση από τη μεριά της άρχουσας τάξης. Όσο παρατείνεται η περίοδος που το σύστημα παγκόσμια δεν μπορεί να ξεκολλήσει από την κρίση, τόσο πιο έντονη γίνεται η απόγνωση στις άρχουσες τάξεις, τα επιτελεία τους που διαπιστώνουν ότι καμιά συνταγή τους δεν δουλεύει. Και τόσο σκληραίνουν οι επιθέσεις τους.
Όμως, παράλληλα εκτυλίσσεται και μια αντίρροπη δυναμική: της ριζοσπαστικοποίησης της εργατικής τάξης που εκδηλώνεται με οργή και συγκρούσεις. Το επτάμηνο που πέρασε από τις εκλογές του Ιούλη είναι γεμάτο με τέτοια παραδείγματα.
2. Αυτό το στοιχείο δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα. Το 2019 σημαδεύτηκε από το μεγαλύτερο κύμα εξεγέρσεων διεθνώς εδώ και πολλές δεκαετίες. Εξεγέρσεις που έχουν στην πρώτη γραμμή την εργατική τάξη, παλιά και νέα, τις γυναίκες και που δεν είναι στιγμιαία ξεσπάσματα, έχουν διάρκεια. Και δεν είναι μόνο οι εξεγέρσεις στο δρόμο που δείχνουν τον παλμό της εργατικής τάξης. Στην Ιρλανδία η εκλογική ανταρσία ανέδειξε την Αριστερά πρώτη δύναμη μετά από ένα αιώνα κυριαρχίας κομμάτων της κεντροδεξιάς. Στις ΗΠΑ τα επιτελεία ανησυχούν γιατί δεν βρίσκουν τρόπο να σταματήσουν την υποψηφιότητα Σάντερς.
3. Το υπόβαθρο γι’ αυτές τις εξελίξεις είναι η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας. Δέκα χρόνια μετά το κραχ του 2008/9 οι φόβοι για μια νέα ύφεση μεγαλώνουν. Οι εξηγήσεις που δίνουν οι εφημερίδες αναζητούν πάντα την αιτία σε εξωγενείς παράγοντες όπως τώρα ο κορονοϊός και οι επιπτώσεις του. Στην πραγματικότητα ο τρόπος που προσπάθησε να διαχειριστεί την κρίση το σύστημα τα προηγούμενα χρόνια -η «ποσοτική χαλάρωση»- έχει οδηγήσει σε γιγάντια υπερχρέωση κρατών και εταιρειών και μια νέα ύφεση απειλεί με μαζικές χρεοκοπίες.
Οι κρίσεις του καπιταλισμού δεν μένουν ποτέ σε καθαρά οικονομικό επίπεδο. Εμπλέκονται με τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς και τους οξύνουν τόσο στην περιοχή που εμπλέκεται άμεσα ο ελληνικός καπιταλισμός (Μέση Ανατολή) όσο και γενικότερα. Η επιτάχυνση της κλιματικής αλλαγής και η περιβαλλοντική καταστροφή είναι κομμάτι της πολύπτυχης κρίσης του συστήματος, που αφορά τη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων εργατών/τριών σε όλο τον κόσμο. Και βέβαια, η οικονομική κρίση μετατρέπεται σε πολιτική κρίση και για τα κόμματα της άρχουσας τάξης: Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η κρίση που συγκλονίζει το κόμμα της Μέρκελ, τη γερμανική χριστιανοδημοκρατία.
4. Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν βρίσκεται έξω από αυτή την εικόνα. Μ’ αυτό τον τρόπο μπορούμε να εξηγήσουμε το φαινομενικά παράδοξο ότι ενώ η άρχουσα τάξη έχει τη δικιά της κυβέρνηση, σάρκα από τη σάρκα της, που υποτίθεται θα έβαζε τα πράγματα στη ρότα της «κανονικότητας», αυτό που έχει μπροστά της είναι μια κυβέρνηση που μοιάζει με καρυδότσουφλο στη φουρτούνα της κρίσης.
Οι απόψεις που έλεγαν ότι η νίκη της ΝΔ σήμαινε και την σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος μετά την εκρηκτική δεκαετία των μνημονίων και την ήττα της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος συνολικότερα, διαψεύδονται κάθε μέρα που περνάει. Όχι μόνο από την εικόνα της κυβέρνησης που πηγαίνει από φιάσκο σε φιάσκο αλλά και από τα βήματα που κάνει ο κόσμος της Αριστεράς και του κινήματος όλο αυτό το διάστημα. Μια περίοδος που ξεκίνησε με φοιτητικούς αγώνες μέσα στο καλοκαίρι για να συνεχιστεί με γενικές απεργίες όπως της 24 Σεπτέμβρη, απεργίες σε κλάδους που είχαν να βγουν χρόνια στο προσκήνιο (ΔΕΗ, Τράπεζες, ΟΤΕ), με κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στους πρόσφυγες αλλά και μαχες ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις της κυρίαρχης τάξης.
5. Σε μια τέτοια συγκυρία οι δυνατότητες μεγαλώνουν για την αντικαπιταλιστική αριστερά συνολικά αλλά και για το κόμμα μας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τρέχει προς τα δεξιά, επιταχύνοντας τη διαδρομή που έκανε π.χ. το ΚΚ Ιταλίας του Μπερλινγκουέρ για να καταντήσει το Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι. Αυτό σημαίνει ότι κόσμος που αγωνίζεται μένει ακάλυπτος και αυτό απαιτεί μεγαλύτερες προσπάθειες κοινής δράσης και πολιτικής συζήτησης με όλο τον κόσμο της Αριστεράς.
Μπορούμε να χτίσουμε ένα μαζικό κίνημα ανατροπής της κυβέρνησης της ΝΔ με ηγεσίες που χτίζονται από τα κάτω, στις οποίες θα ηγεμονεύει η αντικαπιταλιστική, επαναστατική αριστερά κι άρα ένα κίνημα που μπορεί να πάει πολύ πιο πέρα από την ανατροπή μιας κυβέρνησης, να φτάσει στη νικηφόρα σύγκρουση με τον καπιταλισμό. Η αναγκαιότητα αλλά και η δυνατότητα για μια ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ισχυρό ΣΕΚ μέσα σε αυτά είναι επιτακτική.
6. Το κόμμα μας έχει παίξει ρόλο με τις πολιτικές του πρωτοβουλίες και επιλογές να ξεδιπλωθεί αυτή η δυναμική. Θα χρειαστεί ωστόσο να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις της νέας περιόδου. Να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις των καταφρονεμένων που ξεσηκώνονται και παλεύουν, να γίνουμε το κόμμα κάθε εργαζόμενου που θέλει να τσακίσει τα αφεντικά, τον σεξισμό και τον ρατσισμό τους, και την κυβέρνησή τους.
Οι πρωτοβουλίες μας σε όλα τα μέτωπα, από τις απεργίες μέχρι την αντιρατσιστική/αντιφασιστική δράση, τις μάχες για το περιβάλλον, ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τις πολεμοκάπηλες εξορμήσεις της άρχουσας τάξης, οργανώνονται για να είναι ανοιχτές σε χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες.
Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε ένα πολύ μαζικότερο επαναστατικό κόμμα, που θα κερδίζει τον κόσμο της Αριστεράς στην κοινή δράση και στις ιδέες. Θέλουμε τον κόσμο που σπάει από τις ιδέες της αριστεράς του ελέγχου των θεσμών και των «αμοιβαίων συμβιβασμών» να κερδηθεί στη αριστερά του εργατικού ελέγχου. Και μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτή την ανάγκη με μια πολιτική ανοιχτών στρατολογιών.
Χρειαζόμαστε τοπικούς πυρήνες με συλλογικές ηγεσίες που θα εξασφαλίζουν σε μόνιμη βάση τη συμμετοχή όλων των μελών του πυρήνα, από τα πιο παλιά μέχρι τα πιο νέα, και στα ενιαία μέτωπα που οργανώνει και στην πολιτική συζήτηση που οι απαιτήσεις της αυξάνονται σε αυτή την περίοδο. Για να χτίσουμε το νικηφόρο κίνημα που απαιτεί η περίοδος.
Δείτε εδώ τις συζητήσεις στη Συνδιάσκεψη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου