Το editorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 449)

Η δολοφονία του Σουλεϊμανί, με εντολή του Τραμπ, είναι ένα από τα κορυφαία πολιτικά εγκλήματα της εποχής. Μια πράξη που απειλεί να τινάξει στον αέρα την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, δημιουργώντας προφανείς κινδύνους για μια ανεξέλεγκτη επέκταση της «ζώνης του πολέμου» προς όλες τις κατευθύνσεις.

Σε αυτήν τη στιγ­μή, ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης προ­σφεύ­γει στις ΗΠΑ και στον Τραμπ. Προ­σφέ­ρο­ντας αμέ­ρι­στη υπο­στή­ρι­ξη στην αμε­ρι­κα­νι­κή πο­λι­τι­κή και επι­διώ­κο­ντας να πάρει το χρί­σμα της ανα­γνώ­ρι­σης από τον Τραμπ ότι το ελ­λη­νι­κό κρά­τος (υπό την ηγε­σία του Μη­τσο­τά­κη σή­με­ρα, του Τσί­πρα χθες…) είναι το στα­θε­ρό­τε­ρο στή­ριγ­μα της δυ­τι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής αλυ­σί­δας στο κρί­σι­μο «τόξο ανά­σχε­σης» που ορί­ζουν η ανα­το­λι­κή Με­σό­γειος, τα Βαλ­κά­νια και η ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη.

Με τον τρόπο αυτό η ελ­λη­νι­κή πο­λι­τι­κή ηγε­σία γί­νε­ται με κραυ­γα­λέο τρόπο συ­νέ­νο­χη του Τραμπ και των άλλων συμ­μά­χων του. Βά­ζο­ντας τη Σούδα και τις άλλες στρα­τιω­τι­κές βά­σεις στην ανε­ξέ­λεγ­κτη διά­θε­ση του ΝΑΤΟ, διεκ­δι­κώ­ντας όλο και με­γα­λύ­τε­ρο με­ρί­διο σε επι­θε­τι­κούς εξο­πλι­σμούς (με την προ­α­ναγ­γε­λία για τα F35 και την πα­ραγ­γε­λία για τις βα­ριές γαλ­λι­κές φρε­γά­τες ανοι­χτής θα­λάσ­σης), με­τα­τρέ­πει το έδα­φος της χώρας σε πι­θα­νό τμήμα της «ζώνης του πο­λέ­μου». Και υπο­γραμ­μί­ζει αυτήν την πρό­κλη­ση υπο­στη­ρί­ζο­ντας ασύ­στο­λα όλους τους τυ­χο­διω­κτι­σμούς των ΗΠΑ και των άλλων δυ­τι­κών Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων.

Σε αντί­τι­μο, ο Μη­τσο­τά­κης θα ζη­τή­σει τη σα­φέ­στε­ρη δυ­να­τή υπο­στή­ρι­ξη του Τραμπ στον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό για κυ­ριαρ­χία στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Ξε­κι­νώ­ντας από την ήδη πολύ προ­ω­θη­μέ­νη αμε­ρι­κα­νι­κή στή­ρι­ξη στον «άξονα» Ελ­λά­δα-Κύ­προς-Ισ­ρα­ήλ, αλλά και την επί­ση­μη αμε­ρι­κα­νι­κή θέση υπέρ του σχε­δί­ου East Med για τους υδρο­γο­νάν­θρα­κες και τις ΑΟΖ.

Υπο­τί­θε­ται ότι απέ­να­ντι στους τρα­μπου­κι­σμούς των ΗΠΑ, η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση δια­θέ­τει πιο «λε­λο­γι­σμέ­νη» ηγε­σία και πο­λι­τι­κή. Δεν είναι ακρι­βές. Η Γαλ­λία, η κυ­ρί­αρ­χη στρα­τιω­τι­κά ευ­ρω­παϊ­κή δύ­να­μη, έχει σή­με­ρα «ανα­πτύ­ξει» στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις σε του­λά­χι­στον πέντε αφρι­κα­νι­κές χώρες. Έχει ήδη απο­κτή­σει μό­νι­μη ναυ­τι­κή βάση στην Κύπρο και η ναυαρ­χί­δα του στό­λου της –το πυ­ρη­νι­κό αε­ρο­πλα­νο­φό­ρο Σαρλ Ντε Γκωλ– πε­ρι­πο­λεί στα­θε­ρά στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Έχο­ντας ανα­λά­βει την επι­τό­που υπο­στή­ρι­ξη του γαλ­λι­κού ενερ­γεια­κού κο­λοσ­σού Total που, μαζί με την αμε­ρι­κα­νι­κή Exxon Mobil, πρω­τα­γω­νι­στούν στο σχέ­διο East Med και τη στρα­τη­γι­κή των εξο­ρύ­ξε­ων.

Την ίδια στιγ­μή, η Γαλ­λία του Μα­κρόν –αυτού του εκ­φυ­λι­σμέ­νου σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τη που απο­τε­λεί το πρό­τυ­πο για την εξέ­λι­ξη του Αλ. Τσί­πρα– συ­γκλο­νί­ζε­ται από ένα ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων απερ­για­κό κύμα για την υπε­ρά­σπι­ση του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης. Αυτό το κο­ντράστ πε­ρι­γρά­φει μια βαθιά κρυμ­μέ­νη αλή­θεια: τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια, η φι­λο­πό­λε­μη επε­κτα­τι­κή πο­λι­τι­κή, οι εξο­πλι­σμοί και η ενί­σχυ­ση του μι­λι­τα­ρι­σμού διε­θνώς, είναι σε ανει­ρή­νευ­τη αντί­θε­ση με τα οι­κο­νο­μι­κά, με τα κοι­νω­νι­κά, με τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Και αντί­στρο­φα, για να υπε­ρα­σπί­σου­με απο­τε­λε­σμα­τι­κά τους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, τα δη­μό­σια σχο­λεία και νο­σο­κο­μεία, τα ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα, οφεί­λου­με να αντι­στε­κό­μα­στε στον ιμπε­ρια­λι­σμό, να συ­γκρουό­μα­στε με τον εθνι­κι­σμό, με το ρα­τσι­σμό και τον φι­λο­πό­λε­μο μι­λι­τα­ρι­σμό.

Οι ερ­γά­τες στη Γαλ­λία δεν είναι μόνοι. Στους μήνες που πέ­ρα­σαν ξε­δι­πλώ­θη­κε διε­θνώς ένα κύμα λαϊ­κών εξε­γέρ­σε­ων, ένας κύ­κλος με­γά­λων λαϊ­κών αγώ­νων που, παρά τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα πο­λι­τι­κής κα­τεύ­θυν­σης και ορ­γα­νω­μέ­νης ηγε­σί­ας, απο­τε­λούν τη μο­να­δι­κή βάση ελ­πί­δας και αι­σιο­δο­ξί­ας.

Στο Εκουα­δόρ, στη Χιλή, στην Αρ­γε­ντι­νή, αλλά και στο Χονγκ Κονγκ, στην Αλ­γε­ρία, στο Λί­βα­νο και στο Ιράκ, εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι βγή­καν ξανά στο δρόμο του αγώνα.

Την ώρα που ο Μη­τσο­τά­κης προ­σφεύ­γει στον Τραμπ, την ώρα που ο Τσί­πρας τον υπο­στη­ρί­ζει μι­λώ­ντας για «αρ­ρα­γές εθνι­κό μέ­τω­πο», εμείς οφεί­λου­με να έχου­με ως ανα­φο­ρά τους «από κάτω». Στην πάλη για την ει­ρή­νη, στην πάλη ενά­ντια στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή κα­τα­πί­ε­ση, στην πάλη για να στα­μα­τή­σου­με την κλι­μα­τι­κή κα­τα­στρο­φή, στην πάλη ενά­ντια στο σε­ξι­σμό, στην πάλη για την ανα­τρο­πή της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας. Είναι σε εξέ­λι­ξη μια σύ­γκρου­ση πλα­νη­τι­κών δια­στά­σε­ων, ενά­ντια στους με­γά­λους πα­γκό­σμιους τρο­μο­κρά­τες, αλλά επί­σης ενά­ντια στους ντό­πιους συ­νερ­γά­τες τους.