KEΔ : Τα Τελεσίγραφα Και Η Κρατική Τρομοκρατία Δεν Θα Περάσουν. Όλοι Στις Διαδηλώσεις

Ανακοίνωση Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση 

Στις 5 Δεκέμβρη λήγει το τελεσίγραφο του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης για την εκκένωση όλων των καταλήψεων. H ημερομηνία που επιλέγει δεν είναι καθόλου τυχαία. Συμπίπτει με την 11η επέτειο μνήμης της εξέγερσης για την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Το ακροδεξιό επιτελείο της κυβέρνησης νιώθει ότι μπορεί να πάρει τη ρεβάνς θάβοντας στο γύψο του «νόμου και της τάξης» κάθε χώρο, κίνηση, και πρόταγμα που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά. Και μαζί τους να σβήσει από την ιστορική μνήμη ο Δεκέμβρης του 2008 και κάθε ιδέα και πράξη αμφισβήτησης αντίστασης στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την κρατική τρομοκρατία.

Το τελεσίγραφο για την εκκένωση των καταλήψεων είναι μια πράξη με πολλαπλούς αποδέκτες και νοήματα. Η κυβέρνηση επιχειρεί να κλείσει ένα μεγάλο ιστορικό κύκλο, που ξεκίνησε από το Πολυτεχνείο του 1973. Ένα κύκλο που η αριστερά, και όλες οι εκφράσεις του κινήματος επέβαλαν την ύπαρξή τους στο δημόσιο χώρο και τον αντίστοιχο ζωτικό χώρο ύστερα από 2,5 δεκαετίες στην παρανομία και τη μισοπαρανομία. Για τους νικητές του εμφυλίου πολέμου μια τέτοια ισορροπία έγινε ανεκτή αλλά ποτέ αποδεκτή.

Η επιστροφή της δεξιάς στις 7 Ιούλη δεν ήρθε ως μια ακόμα συνήθη κυβερνητική εναλλαγή. Ήρθε για να ξεριζώσει ιδεολογικά και να περιορίσει ασφυκτικά το ζωτικό χώρο ύπαρξης κάθε αριστεράς, κάθε αναρχίας και κάθε κινήματος. Από τα εξοντωτικά πρόστιμα για αφισοκολήσεις και αναρτήσεις πανό, τον περιορισμό δια νόμου των διαδηλώσεων, την ποινικοποίηση οποιασδήποτε δυναμικής διαμαρτυρίας, την ανεξέλεγκτη αστυνομική αυθαιρεσία, τα αστυνομικά μπλόκα σε ολόκληρες γειτονιές, τις επεμβάσεις με ΕΚΑΜ μέσα σε πολυκατοικίες, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τα μητρώα καταγραφής και ελέγχου της συνδικαλιστικής δράσης, και το καθεστώς εξαίρεσης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες μέχρι τα φασιστικής έμπνευσης κλειστά κέντρα κράτησης κατά παράβαση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι προφανές ότι δεν συνιστά μια απλή συνέχεια αλλά μια ιστορική τομή στο τρόπο που θέλει να κυβερνά η αστική τάξη. Ο στόχος είναι προφανής και δεν είναι η ανομία και η εγκληματικότητα, αλλά η εξαφάνιση των οργανωμένων δομών όλων όσων δεν εντάσσουν πολιτικά τον εαυτό τους στον εθνικό κορμό. Καθόλου τυχαία η συνεχής αρθρογραφία στα μιντικά φερέφωνα της κυβέρνησης που αντιμετωπίζουν κάθε αριστερά ως στασιαστές κατά του πολιτεύματος στο βαθμό που υπερασπίζεται τα στοιχειώδη δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα.

Η κυβέρνηση αυτή είναι το αδιαμεσολάβητο εργαλείο της αστικής αντεπανάστασης. Η αντιπροσφυγική υστερία, οι απειλές για στρατόπεδα μόνιμου εγκλεισμού, ο αποκλεισμός των προσφύγων και των μεταναστών από βασικές κοινωνικές παροχές, οι απειλές για αποτροπή -και όχι για διάσωση- στις φουρτουνιασμένες θάλασσες που ισούται με καταδίκη σε θάνατο, η διαρκής επιχείρηση νόμος και τάξη με εκκενώσεις κτηρίων, αστυνομικά μπλόκα, δακρυγόνα και κρότου λάμψης στο σορό, τραυματισμούς, με αποκορύφωμα της επιχείρηση κατάλυσης του ασύλου στην Ασοεε, τις απαγωγές αγωνιστών με ανυπόστατες κατηγορίες, η συκοφαντική δυσφήμηση κάθε αγωνιστικής πρωτοβουλίας και η προληπτική τρομοκρατία δήθεν για να αντιμετωπίσουν οι ακροαριστερές συμμορίες που έχουν «στασιάσει κατά του πολιτεύματος», οι παρακολουθήσεις με κοριούς και κάμερες γραφείων συλλογικοτήτων αλλά και οχημάτων αγωνιστών, σηματοδοτούν μια εντελώς νέα πραγματικότητα, ακόμα χειρότερη από αυτή που ζήσαμε στα χρόνια του μνημονίου και των σαμαροβενιζέλων.

Η επιβολή του νόμου και της τάξης δεν αφορά την ανομία γενικώς αλλά ένα πρόσχημα για να τσακιστούν οι οργανωμένες δομές του ανταγωνιστικού κινήματος, αλλά και να ρεζιλευτεί η αριστερά μια για πάντα στο βαθμό που επιλέγει να αποφύγει για ακόμα μια φορά την αναμέτρηση. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Η δεξιά αντίδραση απειλεί ευθέως, χωρίς πλέον κανένα σεβασμό στο διαμεσολαβητικό ρόλο της επίσημης αριστεράς της μεταπολιτευτικής περιόδου. Όταν ο αντίπαλος επιλέγει να διαμορφώσει μια νέα ποιοτική συνθήκη, η ομαλή αποχώρηση από το πεδίο της μάχης με μικρές υλικές απώλειες ναι μεν, αλλά με νικητή την άλλη πλευρά που επιβάλει από το πρώτο δευτερόλεπτο τη θέλησή της, δεν θα έχει κανένα αίσιο αποτέλεσμα. Δεν πρόκειται για μια μάχη προπαγάνδας, ούτε διαπραγμάτευσης. Η ΝΔ επιχειρεί μια αποφασιστική τομή. Να τελειώσει την ανομία σημαίνει να τελειώσει με το κίνημα, την αριστερά και κάθε καθολική αμφισβήτηση. Ακριβώς γι’ αυτό η επίθεση αυτή πρέπει να αποκρουστεί πάση θυσία και με κάθε κόστος. Αυτό είναι το πολιτικό καθήκον της περιόδου.

Το καθεστώς εξαίρεσης στο προσφυγικό και η κατάσταση πολιορκίας στο κέντρο της Αθηνάς δεν αφορά κάποιες συγκεκριμένες πληττόμενες κοινωνικές ή πολιτικές ομάδες. Αφορά ένα καθεστώς στο σύνολό του. Στο στόχαστρο δεν βρίσκονται μόνο οι πρόσφυγες και οι άμεσοι στόχοι της κρατικής τρομοκρατίας, αλλά και όσοι στέκονται απέναντι στην αυταρχικοποίηση και ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής. Η αριστερά για ακόμα μια φορά -ακόμα και η ρεφορμιστική- βρίσκονται υπόλογοι ως εχθροί του νόμου της τάξης και του έθνους. Γκεμπελίσκοι των μίντια, στελέχη της αστυνομίας, κυβερνητικοί εκπρόσωποι, εγκαλούν διαρκώς ακόμα και την επίσημη αριστερά για υπόθαλψη των μπαχαλάκιδων και της «λαθρομεταναστευτικής εισβολής» διευρύνοντας έτσι το πεδίο που δήθεν πρέπει να επιβληθεί ο νόμος. Οι φοιτητές πλέον ανήκουν κι αυτοί στους μπαχαλάκηδες και τα δημοκρατικά δικαιώματα υπάρχουν αρκεί να μην χρησιμοποιούνται. Όποιος βλέπει με συμπάθεια τους φοιτητές αυτόματα κατατάσσεται στους «εχθρούς του πολιτεύματος» και πρέπει να παταχτεί.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχουν υπεκφυγές. Ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης και την κατάσταση πολιορκίας δεν είναι αγώνας αλληλεγγύης και συμπαράστασης σε κάποιους τρίτους. Είναι αγώνας για τις δημοκρατικές ελευθερίες για την υπεράσπιση των συλλογικών δικαιωμάτων και του αναγκαίου ζωτικού χώρου για την αναπαραγωγή των δυνάμεων της κοινωνικής αλλαγής, της ισότητας της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Πρόκειται για μια καθολική μάχη ιδεολογική και πολιτική, ανεξάρτητα αν λαμβάνει χώρα σε ορισμένα μέτωπα που θεωρεί η κυβέρνηση ότι διαθέτει το πλεονέκτημα. Με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της παραβατικότητας η κυβέρνηση ξεδιπλώνει ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο, αντίστροφης αναδιανομής, όπου τμήματα του πληθυσμού μπορούν να εξαιρούνται από τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις κοινωνικές παροχές. Ένα καθεστώς διακρίσεων και διαχωρισμών, ένα μεταμοντέρνο απαρτχάιντ.

Με αυτή την έννοια ο αγώνας για την υπεράσπιση των καταλήψεων, του ασύλου, των οργανώσεων, των συνδικάτων είναι αγώνας ύπαρξης της οργανωμένης εργατικής τάξης, των καταπιεσμένων που έχουν συνείδηση του εαυτού τους, όλων όσων δεν ανέχονται να ζουν σε μια «δημοκρατία» μόνο για την αυλή της αστικής τάξης. Τα ίδια καθήκοντα ισχύουν και στο προσφυγικό. Δεν είναι μια αλληλεγγύη στης γης τους κολασμένους που αξίζουν τη λύπησή μας. Εδώ δοκιμάζεται η ανοχή μας στην λευκή και καθαρή Ευρώπη και τον δήθεν ανώτερο πολιτισμό της. Είναι μια μάχη ενάντια στη λευκή ανασυγκρότηση της Ευρώπης πάνω στα υλικά των πιο σκοτεινών της χρόνων.

Στον πόλεμο που έχει κηρύξει η παγκόσμια μπολσοναρικη δεξιά του Ορμπαν, του Σαλβίνι, του Μητσοτάκη, του Τραμπ και των φίλων τους πραξιοκοπηματιών της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Ουκρανίας κοκ δεν υπάρχει μέση λύση.

Περιορισμός του ζωτικού χώρου και ασφυκτικός έλεγχος του κινήματος σημαίνει περισσότερος χώρος στην ασυδοσία του κεφαλαίου, στην καταπάτηση και τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, περισσότερη μαφία και παρακράτος, περισσότερη εκμετάλλευση και κανιβαλισμός.

• Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις τους χώρους αντίστασης και τα δημοκρατικά δικαιώματα
• Η αντιδραστική αστική πολιορκία και η κρατική τρομοκρατία δεν θα περάσουν
• Καμία ανοχή στο κράτος εξαίρεσης

Όλοι-ες στις διαδηλώσεις

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη: πανελλαδική ημέρα αλληλεγγύης στις καταλήψεις, Προπύλαια, 6μμ